ตอนที่ 3 อกสั่นขวัญหาย (3)

ตอนที่ 3 อกสั่นขวัญหาย (3)

เวินลั่วฉิงรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง เธอรู้สึกงงงวยอยู่ชั่วขณะ ปวดเมื่อยไปทั้งตัว เธอพยายามนึกย้อนความจำว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

เธอจำได้ว่าเธอโดนวางยาสลบ แล้วก็หนีข้ามระเบียงมาอยู่ที่ห้องนี้ หลังจากนั้น……

สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายการหลับไหลของชายหนุ่มข้างๆ เธอกระพริบตาและกลืนน้ำลายอย่างช้าๆ จากนั้นคิดจะใช้โอกาสนี้รีบออกไป และทางที่ดีที่สุดคืออย่าให้ผู้ชายคนนี้รู้สึกตัวเป็นอันขาด!

อือ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน

เวินลั่วฉิงไม่กล้าที่จะประวิงเวลาไว้ เธอคลำหาเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายซึ่งในความมืดนั้นทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นได้ชัด ทำได้แค่คลำๆ ใช้ความรู้สึกเอาเท่านั้น

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะลุกออกไปนั้น เสียงในความมืดก็ดังขึ้นทันที “คุณคิดจะออกไปจากที่นี่เหรอ?” เย่ซือเฉินถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง แต่เสียงนั้นกลับทำให้เธอตกใจขึ้นทันใด

เวินลั่วฉิงอกสั่นขวัญหายไปหมด

ไม่รู้ว่าชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเอนตัวที่หัวเตียงมองเธอในความมืด มองไม่เห็นถึงอารมณ์และความรู้สึกใดๆ แต่เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ จึงทำให้เสียงของเขาแหบแห้ง

ผู้หญิงคนนี้ปีนระเบียงเข้ามาในห้องของเขาเมื่อคืน หลังจากนั้น……

ตอนนี้เธออยากจะจากไปแบบนี้เหรอ?ช่างกล้าคิดนะ!

“ทำไมล่ะ?” เวินลั่วฉิงหันไปถาม เธอมองไม่เห็นถึงกิริยาท่าทางของชายหนุ่ม แต่สัมผัสได้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้น

ดูเหมือนว่าเธอจะเล่นผิดคนแล้วสิ

“คิดเงินก่อนสิ” เสียงของชายหนุ่มเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ

เวินลั่วฉิงถลึงตาด้วยความตกใจ คิดเงินเหรอ? จะคิดได้ยังไงกัน?

จะว่าไปแล้ว เรื่องเมื่อคืนเธอต่างหากที่เป็นคนผิด!

เวินลั่วฉิงรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าผู้ชายคนนี้ไม่ยอมปล่อยตัวเธอไปง่ายๆ แน่ เธอต้องคิดหาวิธีที่จะเอาตัวเองออกไปจากที่นี่ให้ได้!

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เธอรู้ดีว่าการหลบหนีให้พ้นสายตาผู้ชายคนนี้เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย

ดังนั้นเธอจึงคิดหาวิธีอื่น ต้องปฏิบัติการอย่างฉับพลันโดยที่ฝ่ายตรงข้ามไม่รู้ตัว ถึงจะสำเร็จ!

“ก็ได้” เธอตอบชายหนุ่ม จากนั้นเธอเดินยิ้มเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วพูดต่อว่า “คุณอย่าโกรธไปเลยนะ เรื่องของเรามันจัดการได้”

ขณะนั้นน้ำเสียงของเธอแหบแห้ง ไม่เหมือนปกติ

“โอ้โหคุณ คุณมีวิธีจัดการยังไงเหรอ?” เย่ซือเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย เงาของเธอเดินเข้ามาช้าๆพร้อมกับสายตาคู่นั้นที่มองมาเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

จัดการเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ? เขารอดูว่าผู้หญิงคนนี้จะหาวิธีจัดการเรื่องนี้ยังไง?

เธอเดินเข้ามาอย่างช้าๆ มือเธอไปชนกับเสื้อคลุมของเย่ซือเฉินที่พาดอยู่บนเก้าอี้ เท้าของเธอเหยียบกับชุดนอนของเขาที่เขาถอดในขณะที่บ้าคลั่งเมื่อคืน หางตากวาดมองไปทางโทรศัพท์ที่ส่องแสงกระพริบสีฟ้าอ่อนๆ ที่เขาชาร์ตแบตเตอรี่อยู่บนหัวเตียง

ในความมืดในตอนนี้ เย่ซือเฉินมองเห็นเพียงแค่เงาของเธอเท่านั้น กิริยาท่าทางของเธอ หรือแม้แต่อย่างอื่นก็มองไม่ชัด

แท้ที่จริงแล้วสวิตซ์ไฟก็อยู่ข้างๆ เขา แค่เขาเอามือไปกดสวิตซ์ก็สามารถมองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน แต่เขาเลือกที่จะไม่เปิดมัน

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รีบร้อน หรือเขาอยากจะเพลิดเพลินเหมือนแมววิ่งจับหนูในที่มืด

เวินลั่วฉิงเดินเข้ามาใกล้ชิดกับร่างของชายหนุ่มแล้วก้มตัวลงจับมือของชายหนุ่มไว้

ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย นี่เธอกำลังจะทำอะไร?