Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 4 - สถานะคลุมเครือ 3
“พ่อยังไม่นอนอีกเหรอ?”
โซ่เอ่ยถามหลังจากที่กลับจากทำงานแล้วยังเห็นพ่อนั่งรอด้วยสายตาเหม่อลอย
ถ้าเป็นวันปกติพ่อคงจะเข้านอนไปตั้งแต่หัววัน แต่วันนี้กลับนั่งรอทั้งๆ ที่ดึกมากแล้ว
“เลิกงานมาเหนื่อยๆ แกกินอะไรมาหรือยัง พ่อทอดไข่เจียวกับผัดผักบุ้งไว้ให้ ถ้าหิวก็ไปกินนะ”
“ผมแวะกินข้าวมาแล้ว”
“งั้นก็นั่งก่อนสิ พ่อมีเรื่องอยากจะคุยด้วย”
“ครับ” ชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามกัน มันคงเป็นเรื่องสำคัญที่ทำให้พ่อมีท่าทางเคร่งเครียดขนาดนี้
“ทำงานเป็นยังไงบ้าง คงเหนื่อยมากเลยใช่ไหม”
“พ่อมีอะไรก็พูดมาเถอะ ผมรอฟังอยู่”
“แม่แกมาหาเมื่อเช้า เขาบอกกับพ่อว่าจะพาแกไปอยู่ด้วย” ผู้เป็นพ่อตัดสินใจเรื่องนี้อยู่นานว่าควรจะบอกลูกดีไหม แต่ด้วยความรักและหวังดีจึงอยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกชายเพียงคนเดียว
“ผมไม่ไป เมื่อไหร่เขาจะเลิกวุ่นวายกับเราสักที!”
โซ่ลอบถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย ไม่อยากได้ยินแม้กระทั่งชื่อของผู้หญิงใจร้ายคนนั้น
คนที่เคยทิ้งเขากับพ่อไปอย่างไม่ใยดี ส่วนตัวเองหนีไปมีความสุขอยู่กับครอบครัวใหม่
“ฟังพ่อก่อนโซ่ ถ้าแกไปอยู่กับแม่มันก็ดี จะได้อยู่สุขสบายมีเงินทองไว้ใช้ไม่ขาดมือ”
“…..”
“อยู่กับพ่อก็มีแต่ลำบาก พ่อสงสารแกนะ”
“ผมทนลำบากได้ พ่อไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้”
“แต่พ่ออยากเห็นแกมีอนาคตที่ดี แกควรได้ทำตามความฝันของตัวเอง” ศักดิ์ดาเดินเข้าไปลูบหลังของลูกชายเบาๆ เพื่อให้ใจเย็นลง
“ไปอยู่กับแม่ ถือว่าพ่อขอนะ ถ้าแกคิดถึงพ่อค่อยกลับมาเยี่ยมก็ได้”
“พ่อเลิกพูดเรื่องนี้สักทีได้ไหม! ตอนที่เราสองคนนั่งกอดกันร้องไห้อยู่ในห้องเช่าเก่าๆ แม่หายไปอยู่ที่ไหน”
“…..” ศักดิ์ดาสะอื้นอยู่ในลำคอ ไม่คิดว่าโซ่จะจำเรื่องราวพวกนั้นได้ ตั้งแต่ตอนที่ลูกยังเป็นเด็ก
“ตอนที่ผมไม่สบายเกือบตาย ก็ไม่เห็นว่าแม่จะมาเยี่ยมเลยสักครั้ง” น้ำเสียงแข็งกร้าวแฝงไปด้วยความโกรธเคือง
“เขาไม่เคยสนใจผมเลย แล้วมาวันนี้จะเรียกร้องอะไร”
“…..”
“ผมไม่เคยกลัวความลำบาก แต่คนที่ผมรักคือพ่อ ผมอยากอยู่กับพ่อ! ส่วนผู้หญิงคนนั้นเธอได้ตายไปจากชีวิตของผมตั้งนานแล้ว”
“แกลอง…”
“ถ้ายังไม่เลิกพูดเรื่องนี้ ผมจะออกไปจากที่นี่ แล้วพ่อกับผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีวันได้เห็นหน้าผมอีก!”
โซ่ยืนคำขาดสุดท้ายอย่างหมดความอดทน คำตอบของเขายังคงเหมือนเดิมตั้งแต่แรกไม่คิดเปลี่ยนใจ
“ใจเย็นๆ ก่อนโซ่ พ่อรับปาก ต่อไปนี้พ่อจะไม่พูดเรื่องแม่อีก”
“…..”
ครืด~ โทรศัพท์เครื่องเก่าส่งเสียงร้องดังเมื่อมีสายเรียกเข้า ชายหนุ่มตัดสินใจกดรับสาย หลังจากที่เห็นรายชื่อของปาลินที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ
(สุดหล่อของลิน นอนหรือยัง) เสียงหวานปลายสายช่วยดึงสติของชายหนุ่มให้กลับมา ในขณะที่กำลังนั่งทบทวนอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียว
“เพิ่งเลิกงาน ว่าแต่เธอยังไม่นอนอีกหรือไง?”
(นอนไม่หลับ คิดถึงพี่อ่ะ ลินขอไปหาได้ไหม)
“เมา?” เพียงแค่ได้ยินเสียงก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าเธอคงผ่านการดื่มมาอย่างหนัก
(ยอมรับก็ได้ วันนี้ลินแอบตามพี่ไปที่คลับมา นั่งดื่มกับเพื่อนนิดหน่อยแต่รู้สึกเมามากเลย)
“ทำไมพูดไม่ฟัง จะดื้อไปถึงไหน”
(อย่าดุสิ! ลินอยู่ในส่วนของลิน ไม่ได้รบกวนหรือสร้างความเดือดร้อนอะไรให้พี่เลยสักนิด)
“…..” ชายหนุ่มทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งฟังเหตุผลที่ปาลินพยายามใช้เป็นข้ออ้างต่อรอง
(แล้วทำไมเสียงสั่น เหมือนคนเพิ่งร้องไห้เลย)
“พูดจาไปเรื่อย แล้วทำไมพี่ต้องร้องไห้ด้วย”
(นั่นสิ…พี่จะร้องไห้ทำไมกัน ลินคงเมาแล้วพูดจาเลอะเทอะ)
“…..”
(พี่โซ่ขา…) ปาลินร้องเรียกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“จะอ้อนเอาอะไร?”
(เซ็กส์โฟนกันป่ะ)
“…..”
(ลินพูดจริงนะ อยากเอากับพี่อ่ะ)
“อย่าดื้อให้มันมากนักปาลิน!” เรียวคิ้วหนาขมวดปมเข้าหากันอย่างหงุดหงิด ถ้าอยู่ใกล้กันคงจับเธอฟาดก้นแรงๆ ให้หายซน
(ไม่พูดก็ได้)
“…..”
(ออกมาหาลินหน่อย ตอนนี้เค้าอยู่หน้าบ้านพี่แล้วนะ)
“พูดจริง?” ชายหนุ่มทวนถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าคนตัวเล็กไม่ได้ล้อเล่น
(เค้าพูดจริง ถ้าไม่เชื่อก็ออกมาดู)
พอได้ยินเธอตอบมาแบบนั้นถึงกลับมั่นใจว่าคนบ้าบิ่นอย่างปาลินต้องทำตามที่พูดแน่ๆ
“นี่มันกี่โมงกี่ยาม ทำไมไม่รู้จักกลับบ้าน”
(อยากเห็นหน้าพี่ก่อนนอน)
“ทำไมชอบทำตัวให้พี่ปวดหัวอยู่เรื่อย”
(เร็วสิพี่โซ่ ออกมาหาลินหน่อย)
“รออยู่ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวพี่ออกไปหา”
แกร้ก~ ทันทีที่ประตูรั้วถูกเปิดออก ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปกระโดดกอดชายหนุ่มด้วยความคิดถึง
“คุณบดินทร์ขา~”
เธอรั้งใบหน้าคมคายโน้มลงมาประกบจูบแนบชิด ก่อนที่คนทั้งสองจะยืนจูบกันดูดดื่มนานหลายนาที จนโซ่ยอมเป็นฝ่านถอนจูบออกก่อน
“ทำไมกลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้ปาลิน”
“ดื่มนิดเดียวเองนะ สงสัยเหล้ามันแรง”
“กลับบ้านไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ยังไม่อยากกลับเลยค่ะ”
“แต่เธอเมามากแล้วนะ”
“ถ้าเมามากคงขับรถมาหาพี่ไม่ได้หรอก”
โซ่ลอบถอนหายใจให้กับความดื้อรั้น พร้อมมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
“ไปหาที่เงียบๆ คุยกันไหม”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะจูงแขนเธอให้เดินมายังหลังร้านที่ไม่มีผู้คนพลุกพล่านไปมา
“ทำไมตาบวม?” เธอเลื่อนมือขึ้นไปประคองใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้หลวมๆ เมื่อสังเกตได้ถึงความผิดปกติ
“เผลอใช้มือขยี้ตา มันเลยบวม”
“พี่คิดถึงลินไหม?”
“เจอหน้ากันทุกวัน จะให้เอาเวลาไหนไปคิดถึง” โซ่ผลักศีรษะคนตัวเล็กในถอยห่างในขณะที่เธอกำลังใช้สันจมูกถูไถไปตามแผงอกแกร่งคล้ายกับสูดดมกลิ่นกายจากเขา
“ถ้างั้นลินจะลองหายไปสักหนึ่งอาทิตย์ดีไหม พี่จะได้คิดถึงลินบ้าง”
“ทนคิดถึงพี่ได้เหรอ?”
“เฮ้อออ…นั่นสิ! ทนไม่ไหวหรอก เค้ารักพี่มากเลย”
“…..” เขาลอบยิ้มก้มลงมองคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด
“คืนนี้จะนอนด้วยกันไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ตื่นไปส่งแต่เช้า”
“ก็ดีเหมือนกันนะ”
“เอากันไหม?”
“หืม?” คนตัวเล็กถึงกลับสร่างเมาเมื่อได้ยินคำถามแบบนั้นเนื่องจากบุคลิกที่เฉยชาของโซ่มันยากต่อการคาดเดา เลยทำให้อ่านใจเขาลำบาก
“มาหาพี่เพราะอยากให้เอาไม่ใช่หรือไง”
“ที่ลินมาหาพี่เพราะคิดถึง อยากเจอหน้า ไม่ได้คิดแต่เรื่องแบบนั้นสักหน่อย”
“แล้วอยากให้พี่เอาด้วยไหม?”
“พูดจาลามกจัง” ร่างบางรีบเบือนหน้าหันหนีด้วยความเคอะเขิน แต่กลับถูกเขาจับใบหน้าให้หันกลับมาสบตากัน
“ทำอย่างกับไม่เคย”
“แล้วพี่อยากเอาลินไหม?”
“อืม” ชายหนุ่มขานรับในลำคอ พร้อมใช้สันจมูกโด่งคมคลอไปตามใบหน้าสะสวยแล้วจูบเบาๆ
“ขอคำตอบ”
“พี่อยากเอาเธอ”
“ตอนนี้?”
“อยากเอาทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน”
“ทำเป็นนิ่ง ที่แท้ก็จ้องจะงาบลินอยู่สินะ”
“…..”
“ครั้งนี้พี่ใส่เข้ามาเลยได้ไหมคะ ลินอยากเป็นเมียพี่จะแย่อยู่แล้วนะ”
“พี่ให้โอกาสลินคิดดีๆ พี่อยากให้เธอมั่นใจมากกว่านี้แล้วค่อยยอมให้พี่ทำแบบนั้น”
“แล้วพี่ไม่อยากเข้ามาในตัวลินเหรอคะ”
“เธอเป็นผู้หญิง ของแบบนี้ถ้าเสียแล้วมันเอากลับคืนมาไม่ได้นะ”
“ถ้าอยากทำก็ทำเลย ลินก็อยากให้พี่เป็นคนแรกเหมือนกันค่ะ” ชายหนุ่มไม่ตอบแต่เลือกที่จะดึงเธอเข้ามาจูบอีกครั้ง
“อื้ออ~”
“ไปเอาบนห้องพี่ไหม?”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
