ถ้าคิดว่าแน่ ก็กระแซะเข้ามา

~What does the fox say? Jacha-chacha-chacha-chow! Chacha-chacha-chacha-chow! Chacha-chacha-chacha-chow!~ (เพลง: The Fox)

เสียงเพลงจังหวะหนักแน่น แถมกวนประสาทดังลั่นห้องนอนขนาดเล็ก ที่ดูซกมก สกปรก โสโครก โสมม และสถุล ตามฉบับ 5 ส. ของเจ้าของห้อง ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นก็คือผมเองแหละครับ ผม ชื่อนิก หรือที่เพื่อนๆ ชอบเรียกกันว่า “นิกกี้ สายจี้นะจ๊ะ” ฉายานี้ได้มาได้ยังไง เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ ตอนนี้เรามาสนุกกันดีกว่า

ผมกระโดดโล้ดเต้นไปตามจังหวะเพลงอย่างเมามันส์ ขณะที่ก็ไม่ปล่อยให้ปากนิ่งเฉย เลยตะโกนร้องเพลงเสียงดังลั่นแบบไม่เกรงใจใคร

“What does the fox say!!!!”

ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!

“มึงจะตะโกนหาพ่อมึงหรอ!! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ววะห๊ะ!!!” ขณะที่ผมกำลังโชว์เสียงอันไพเราะของผมอยู่ ก็มีเสียงเคาะประตูดังลั่นพร้อมกับเสียงทุ้มเข้มตะโกนทะลุเข้ามาในห้อง

วุ่นวายจริง ๆ ...ผมเดินไปปิดเพลงแล้วเปิดประตูออก เพื่อเผชิญกับคนที่มาขัดอารมณ์สุนทรีของผม

แอ๊ด~

“แล้วจะทำไมวะ กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกูป่ะ” ผมเลิกคิ้วเปิดเชิงถามเมื่อเปิดประตูเรียบร้อย แต่ท่าทางของผมดูน่าจะกวนส้นตีนมากกว่า

“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว!!” ร่างสูงหน้าหล่อ จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ตรงหน้าผมตะคอกกลับมา ผมหันไปดูนาฬิกาตรงผนังห้องที่บอกเวลาตี 2 อย่างชัดเจน

“ก็ตี2ไง จะถามทำไมวะ ทำอย่างกับที่ห้องไม่มีนาฬิกาไปได้” ผมตอบกลับไปกวน ๆ ทำไงได้ ความกวนตีนมันอยู่ในสายเลือดอ่ะครับ

“กวนตีน!!” ยัง ยังไม่หยุดตระคอกกูอีก

“ไม่พอใจก็ไปนอนที่อื่นดิวะ!” ผมตะคอกกลับไปบ้าง เหลืออดจริง ๆ ว่ะ

“แต่ที่นี่มันบ้านกู มึงนั่นแหละไสหัวไปซะ!!!” ร่างสูงชี้นิ้วออกไปนอกบ้านเป็นเชิงไล่

ผมเองก็ลืมไปชั่วขณะ ว่าเป็นบ้านมัน

“กูไม่ไป!! ถ้ากูไปกูจะไปนอนที่ไหนล่ะไอ้ควายยยย” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้มันพร้อมตะโกนใส่หน้าแบบไม่ยั้ง ผมยังไม่ได้แปรงฟันเลย คงจะหอมชื่นใจหน้าดู

“ปากดีนักนะมึงเดี๋ยวกูก็จับทำเมียซะเลย” มันพูดขณะใช้สายตามองผมตั้งแต่หัวยันปลายเล็บขบ “ตัวเตี้ยอย่างกับลูกหมา ทำเป็นกร่าง หึ!” เมื่อมันมองสำรวจเรียบร้อย ก็แค่นเสียงหัวเราะออกมา

“กูไม่ได้เตี้ยกูแค่ตัวเล็ก แล้วก็เลิกพูดจาส้นตีนแบบนั้นได้แล้ว” ผมชี้หน้ามันอย่างหาเรื่อง “ใครเขาจะยอมเป็นเมียมึงกันห๊ะ! พูดเป็นเล่น”

“จะลองดูป่ะล่ะ ว่ากูจะทำจริงมั้ย” มันเหยียดยิ้มอย่างชั่วร้าย แหมะตาขวาผมนี่กระตุกยิก ๆ เลยล่ะครับท่านผู้ชม

“ถ้าคิดว่าแน่ ก็กระแซะเข้ามา” ผมกอดอกพร้อมเขย่งปลายเท้า เพื่อให้สายตาของผมอยู่ในระดับเดียวกันกับมันอย่างท้าทาย ผมไม่ได้เตี้ยหรอก แต่มันอ่ะสูงเกินไป แถมใหญ่ด้วย (?)

หมายถึงตัวอ่ะใหญ่ คิดไรกัน...

“ได้เดี๋ยวกูจะจัดให้ตามคำขอ แต่ตอนนี้กูยังไม่มีอารมณ์มาพิศวาสมึงมากนัก เพราะฉะนั้นมึงเลิกแหกปากโวยวายแล้วไปนอนซะ กู-รำ-คาญ” มันใช้นิ้วชี้จิ้มบนหน้าผากของผมย้ำ ๆ ทำให้หัวของผมโยกไปมา

เพรี๊ยะ!

ผมตีมือที่จิ้มหน้าผากผมให้ผละออก ก่อนจะใช้มือท้าวประตูไว้ พร้อมกับทำน่ากวนส้นตีน

“แล้วทำไมกูต้องทำตามด้วย ไม่ทราบ”

“ถ้ามึงไม่ทำตามที่กูบอก กูจะโทรบอกพ่อมึงเดี๋ยวนี้แหละ” มันพูดขณะกำลังใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกงนอนแล้วหยิบมือถือออกมา

“ทำไมต้องขี้ฟ้องด้วยวะ”

“จะทำไม่ทำ” มันเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม นิ้วมือก็กำลังเลื่อนหาเบอร์พ่อผมอยู่

“ทำดิวะ!” ผมรีบตอบอย่างไว ถ้าพ่อรู้ว่าผมทำอะไรกับมันผมก็ตายสิครับ เพราะฉะนั้นอย่าเสี่ยงเลย

“ก็แค่นั้น” ไอ้หน้าหล่อมันเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงไว้เหมือนเดิม ก่อนจะหันหลังเดินกลับห้องไป

ปั้ง!

ผมปิดประตูเสียงดังด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ก่อนจะกลับมากระแทกตัวนั่งลงบนเตียง อารมณ์ตอนนี้ไม่มีกระจิตกระใจจะมาเต้นอะไรแล้วล่ะ

“กูไม่กลัวมึงหรอก กูกลัวพ่อกูต่างหากล่ะ” ผมพึมพำพูดคนเดียวอยู่ในห้อง หลายคนอาจจะสงสัยว่าไอ้หล่อนั่นมันเป็นใคร งั้นผมจะเล่าให้ฟัง