บทที่1

บทที่1 เฝ้ามองบุรุษที่มั่นคงในรัก

ในวังเย่ว์เหล่าของผู้เฒ่าจันทรามีเหล่าเทพธิาอยู่มากมาย ต่างมีหน้าที่หลายหลากแตกต่างกันออกไป

"เจ้าดูคู่รักแห่งโชคชะตาอยู่อีกแล้วหรือ" ม่านหงเดินเข้ามาภายในห้องกระจกส่องหล้า นางเห็นหงเหม่ยยืนดูคู่รักแห่งโชคชะตาที่หงเหม่ยเฝ้าคอยดํแลมาหลายพันปีคู่นั้นอยู่เป็นนานสองนาน

"อืม" หงเหม่ยครางรับแต่ดวงตาไม่ละออกจากกระจกส่องหล้าแม้แต่น้อย

"ชาตินี้ก็ได้ครองรักกันเหมือนทุกชาตินั่นล่ะ เจ้าจะมาเสียเวลาดูทำไม ไม่สู้ไปถักด้ายแดงเพื่อช่วยเหลือคู่อื่นไม่ดีกว่าหรือ"

"อืม" นางยังคงตอบรับเสียงเรียบ คู่รักในกระจกสมหวังในความรักเฉกเช่นทุกครั้ง ตากลวโตมองผ่านสองร่างไป เบื้องหลังมีบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ มองคู่รักด้วยแววตาเจ็บปวด มือ

อีกคราแล้วที่ท่านต้องเสียน้ำตาเพราะนาง เหตุใดท่านถึงได้หลงรักนางทุกภพทุกชาติเช่นนี้ไม่ว่าข้าจะผูกด้ายแดงท่านกับสตรีนางใด ในคราแรกท่านก็จะแปรเปลี่ยนไปรักสตรีนางนั้น แต่ไม่ช้าท่านก็กลับมาหานางทุกครา ความรักที่ท่านมีต่อนางมั่นคงไม่ต่างจากบุรุษอีกคนี่ยืนข้างนางเลย เหตุใดนางถึงไม่หันมารักท่านบางสักชาติก็ได้

"อีกแล้วหรือ มีสมหวังก็ต้องมีผิดหวังความรักก็เป็นเช่นนี้" ม่านหงมองบุรุษอีกคนที่ปรากฎในกระจก เห็นอีกฝ่ายยืนเศร้าสร้อยกับความรัก นางก็เอ่ยออกมา บุรุษผู้นี้ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้หลิวชิงชิงแม้จะไม่สมหวังก็ไม่เคยย่อท้อ

"แล้วเหตุใดเขาถึงไม่เคยสมหวัง"

"เอะ หงเหม่ยเจ้านี่ เจ้าเป็นเทพธิดาแห่งความรักมาหลายหมื่นปี เฝ้ามองมนุษย์มาก็หลายล้านคู่ เจ้าน่าจะรู้ดีกว่าผู้ใดว่า ความรักหากจะสมหวังไม่ได้อาศัยเพียงวาสนาของด้ายแดงเท่านั้นหากอีกฝ่ายไม่รักตอบหรือหมดสิ้นใยรักแล้วก็ต้องแยกจากกันไปหารักใหม่ แต่หลิวชิงชิงกับจ้าวเย่ชิงเป็นคู่บุพเพ ทั้งคู่สาบานว่าจะรักกันทุกภพทุกชาติผู้ใดก็ไม่อาจแทรกได้อีกทั้งชื่อของทั้งสองสลักเอาไว้ที่หินสามชาติ"

"แต่ทั้งคู่ก็ครองรักกันมามากกว่าสามชาติแล้ว ชาตินี้เป็นหลงเจี้ยนกั๋วบ้างไม่ได้หรือไร" หงเหม่ยนางหันไปตะเบ่งเสียงใส่เทพธิดาร่วมตำหนัก

"เรื่องนั้นเป็นลิขิตของสวรรค์ พวกเรามีแค่หน้าดูแลและเฝ้ามอง" ม่านหงหยักไหล่ ก่อนจะหมุนกายออกไปจากห้อง ทุกคนล้วนมีหน้าที่ตน เพียงทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ดีก็เพียงบอกแล้ว ชะตากรรมของใครของมัน

หงเหม่ยหันกลับมาที่กระจกอีกครั้ง นางดูแลหลิวชิงชิงและจ้าวเยวิงมานาน จนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่สายตาของนางคอยจะมองหาบุรุษอีกผู้นึ่งที่วนเวียนอยู่ข้างกายหลิวชิงชิง ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางหลงรักสายตามั่นคงในรักของเขา มือบางลูบไล้ไปบนกระจก นางมองแววเศร้าสร้อยของเขาแล้วก็เจ็บปวดไปกับเขาเสียทุกครั้ง นางเอ่ยเสียงแผ่วเบาให้ได้ยินเพียงคนเดียว

"ข้าอยากให้ท่านสมหวังในรัก แค่เพียงสักครั้งก็ยังดี"

แต่จะทำเช่นไรให้เขาสมหวังกับหลิวชิงชิงได้ละ หากจ้าวเยว่ชิงและหลิวชิงชิงไม่ได้พบรักกันหลงเจี้ยนกั๋วก็จะมีโอกาสใช่หรือไม่ ตากลมโตเบิกโพลง นางรีบวิ่งกลับไปที่ห้องถักด้ายแดง สายตาสอดส่องหากรรไกรตัดด้าย

ถ้าหากตัดด้ายแดงของทั้งคู่ทิ้ง ทั้งสองก็จะไร้วาสนาต่อกัน ใช่แล้วตัดด้ายแดงนั่นทิ้งและผูกด้ายแดงของหลิวชิงชิงกับหลงเจี้ยนกั๋วเข้าด้วยกันแค่นี้เองทำไมที่ผ่านมาข้าคิดไม่ได้ เมื่อคว้ากรรไกรได้หงเหม่ยรีบวิ่งไปยังห้องผูกชะตา มองหาเส้นเป้าหมาย

"เจอแล้ว" นางรีบหยิบด้ายเส้นนั้นขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบๆว่าไม่มีเทพธิดาองค์ใดเห็นสิ่งที่นางกำลังจะลงมือทำสิ่งที่นางกำลังจะทำถือว่าผิดกฏสวรรค์ แต่ไม่เป็นไรหรอก ภพหน้าสองคนนั่นก็หากันเจอและครองรักกันอีกครั้ง ขอชาตินี้เดียงชาติเดียวให้หลงเจี้ยนกั๋ว ครั้งเดียวไม่มีใครรู้ นางคิดเข้าข้างตนเองว่าสิ่งทำลังทำนั่นถูกต้อง นางง้างกรรไกรออกค่อยๆ เคลื่อนไปหาด้ายแดง ด้วยใจระทึก

ฉับ!

ด้ายเส้นนั้นขาดออกจากกัน หงเหม่ยยิ้มแฉ่งออกมารีบควานหาด้ายแดงอีกเส้นมาต่อให้หลงเจี้ยนกั๋ว แต่พอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง

"เป็นไปไม่ได้ข้าตัดมันขาดแล้วนิ" นางมองด้ายแดงของหลิวชิงชิงด้วยความแปลกใจ เมื่อครู่นางตัดมันขาดไปแล้วเหตุใดมันถึงกลับเป็นเหมือนเดิมไร้รอยขาดแม้แต่น้อย