บทที่ 5 ผลักไส (3)

เงินก้อนนี้สามารถนำมาบริหารงานในไร่ต่อได้อีกมาก

แต่สาเหตุที่คนอย่างพ่อเลี้ยงรณเลือกขายไร่ให้กับศัตรูอย่างอัศวินก็สุดแต่จะหาคำตอบ เพราะไม่มีใครรับรู้ว่าเหตุใดถึงได้กล้าแลกที่ดินอันเป็นที่รักให้กับคู่แข่งเบอร์อย่างไร่กมลไปครอบครอง

“ผมมีข้อเสนอครับ พ่อเลี้ยงจะรับไว้หรือไม่รับก็ได้ ผมเคารพการตัดสินใจของพ่อเลี้ยงเสมอ” เสียงเข้มแทรกการสนทนาระหว่างพ่อลูกที่กำลังจะเรียกฉากน้ำตาออกมา

เขาในฐานะคนนอกย่อมไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งในฉากเศร้าสร้อยเช่นนั้น เพราะสิ่งที่เขากำลังจะเสนอมันน่าจะช่วยเปลี่ยนฉากหมองให้กลายเป็นฉากสดใสได้บ้างเหมือนกัน

“ผมซื้อที่ดินไปแล้วมันก็เท่ากับว่าตอนนี้ไร่พันทิพย์ครึ่งหนึ่งเป็นสมบัติของผมอย่างถูกต้อง แต่ผมเองก็เห็นใจว่าตอนนี้พ่อเลี้ยงกำลังตกที่นั่งลำบาก ผมเลยจะให้พ่อเลี้ยงสามารถใช้พื้นที่ส่วนนั้นในการเพาะปลูกและส่งผลผลิตให้กับลูกค้าได้เหมือนเดิมเป็นเวลาหกเดือน นั่นก็แปลว่าพ่อเลี้ยงยังคงมีรายได้จากการส่งออเดอร์เหมือนเดิม แต่หลังจากที่ครบหกเดือนแล้วผมจะขอยึดพื้นที่คืนและจะทำการรื้อถอนพื้นที่ตรงนั้นให้เป็นสิ่งก่อสร้างทันที” อัศวินอธิบายถึงข้อเสนออย่างใจเย็นและราบเรียบ

สิ่งที่เขาเสนอไปนั่นก็คือการปรานีศัตรูอย่างถึงที่สุดแล้ว เขาให้สิทธิ์เจ้าของเดิมเป็นระยะเวลาครึ่งปีในการใช้พื้นที่ส่วนนั้นสำหรับการหาเงิน เพียงแต่ว่าชื่อผู้ครอบครองจะเป็นนายอัศวินคนเดียวเท่านั้น และเมื่อครบกำหนด เขาจะทำการรื้อถอนและทำให้พื้นที่ตรงนั้นเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขาในทันที

“แปลว่าฉันยังสามารถใช้พื้นที่ตรงนั้นปลูกพืชได้อยู่ใช่ไหม” พ่อเลี้ยงรณถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ใช่ครับ ที่ตรงนั้นเป็นชื่อของผมก็จริง แต่ในทางปฏิบัติพ่อเลี้ยงสามารถใช้ได้เหมือนเป็นที่ของตัวเองเลย ผมจะให้เวลาพ่อเลี้ยงหกเดือน ผมหวังว่าเงินจากการขายไร่บวกกับการใช้พื้นที่ส่วนนั้นหากินต่อน่าจะทำให้ไร่พันทิพย์ฟื้นฟูกลับมาได้บ้างนะครับ”

มือใหญ่เคลื่อนซองสีน้ำตาลที่บรรจุธนบัตรสีเทาปึกใหญ่ส่งให้กับพ่อเลี้ยงรณที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“นี่ครับเงินมัดจำ หลังจากที่ทำการโอนชื่อให้มาเป็นชื่อของผมเมื่อไหร่ เงินทั้งหมดจะเข้าบัญชีของพ่อเลี้ยงทันที”

“แล้วฉันจะไว้ใจได้ยังไง ถ้านายเล่นตุกติกขึ้นมาล่ะ!” ปลายฝนโพล่งขึ้นมองหน้าอัศวินและพ่อของตัวเองสลับกันไปมา

การทำธุรกิจไม่มีคำว่าเล่น ๆ ในเมื่อตอนนี้พื้นที่ไร่ของเธอจะต้องตกเป็นของศัตรูก็ต้องเด็ดขาดในการจ่ายเงินให้มาก หากทางนั้นตุกติกไม่ยอมนำเงินส่วนที่เหลือมาให้จะทำกันยังไง อำนาจบารมีน้อยนิดก็คงต่อกรอะไรกับไร่กมลแสนเจ้าเล่ห์นั่นไม่ได้

“สถานะของไร่พันทิพย์ในตอนนี้ไม่มีสิทธิ์ต่อรองนักหรอกนะ”

“อึก!” คำพูดของอัศวินทำเอาปลายฝนถึงกับสะอึก สถานะของเธอไม่มีสิทธิ์อย่างที่เขาพูดจริง ๆ นั่นแหละ

“วางใจเถอะครับพ่อเลี้ยง ผมไม่โกงหรอกครับกับเงินแค่นี้ เรื่องเอกสารเสร็จเมื่อไหร่ก็รอรับเงินผ่านบัญชีได้เลย ผมจะให้ลูกน้องจัดการให้ทันที”

“อืม ตกลงตามนั้น พรุ่งนี้ฉันจะจัดการเรื่องโอนที่ให้เลย”

ประโยคนั้นที่เอ่ยออกมาจากปากของพ่อเลี้ยงรณนั้นเท่ากับว่า ตอนนี้ไร่พันทิพย์กำลังตกเป็นรองให้กับไร่กมลอย่างสมบูรณ์แบบ

“ตกลงครับพ่อเลี้ยง ขอบคุณมากที่ขายที่ให้ผม ถึงแม้ว่าผมจะยังแปลกใจอยู่ก็เถอะ” อัศวินยิ้มน้อย ๆ แสดงออกถึงความขัดข้องอยู่ในใจที่กำลังเคลือบแคลงอยู่ลึก ๆ

เขาไม่รู้ว่าสาเหตุใดพ่อเลี้ยงรณถึงมาขายที่อันหวงแหนให้กับเขา แต่อย่างไรแล้วการที่ได้ครอบครองไร่พันทิพย์มันก็คือความต้องการสูงสุดของตัวเขาอยู่ดี

ถึงอีกฝ่ายจะมีอะไรแอบแฝง แต่คนอย่างนายอัศวินไม่โง่ที่จะยอมให้ถูกจูงจมูกได้ง่าย ๆ เหมือนกัน

“ฉันมีข้อแม้หนึ่งอย่าง อยากขอให้คุณพิจารณาเอาไว้ด้วย” สายตาคมตวัดขึ้นมองนายใหญ่ของไร่กมลด้วยความหนักแน่น หากแต่ข้อแม้ที่เขาร้องขอล้วนแต่สร้างบาดแผลให้กับทุกฝ่าย ทว่าเขายังคงยืนยันที่จะทำมัน

ได้แต่คิดพิจารณาอย่างถี่ถ้วนซ้ำไปซ้ำมาแล้วก็ได้คำตอบว่าจะต้องเลือกเส้นทางนี้จริง ๆ ถึงแม้ว่าจะทำให้เกิดความบาดหมางต่อครอบครัวที่ยกความสำคัญให้เป็นอันดับหนึ่งของหัวใจก็ตามที!

“ให้ปลายฝนไปทำงานที่ไร่กมลทีเถอะ ฉันขอล่ะ!”

ประโยคนั้นทำเอาปลายฝนและปลายฝันถึงกับเบิกตากว้างร้องถามผู้เป็นพ่อขึ้นมาทันที

เธอไม่ได้หูฝาดหูเพี้ยนไปแน่ ๆ สิ่งที่พ่อเอ่ยร้องขอมันหนักแน่นและมั่นใจเสียจนเธอเจ็บปวดกับการถูกผลักไส

“พ่อ! พ่อหมายความว่ายังไง ทำไมพ่อต้องให้ฝนไปอยู่ที่ไร่นั้นด้วย!”

“ไม่นะพ่อ พ่อจะให้พี่ฝนไปอยู่กับเขาได้ยังไง ไม่นะคะ ฮึก...พี่ฝน ไม่ไปนะ ฝันไม่ให้ไป”