ตอนที่ 2 สาวงาม

เมื่อกล่าวถึงหญิงงามที่สุดในแคว้นซูก็ว่าได้ นางเป็นหญิงสาวมากด้วยสิริโฉมราวกับต้องมนต์ นางมีเรือนร่างอวบอิ่มมีน้ำมีนวล ใบหน้างดงามราวสุกสกาวราวกับจันทร์เพ็ญเต็มดวงทอแสงบนฟากฟ้า ดวงตาทอแสงเป็นประกายช่างดูอ่อนหวาน พวงแก้มชมพูมีเลือดฟาดราวกับผลลูกท้อที่สุกงอม ริมฝีปากบางของนางราวกับแต่งแต้มด้วยสีอิงเถา กิริยาท่าทางละมุนละม่อมเชื่องช้าราวกับลูกของเหล่าขุนนางชั้นสูง หรือกงจู่ที่อยู่ในวังหลวง แต่ทว่านางเป็นคนเงียบสงบไม่ยุ่งกับผู้ใด ตั้งแต่ที่นางก้าวมาในวังหลวงแห่งนี้ และนางได้อยู่ในวังหลวงแห่งนี้เป็นเวลาสามปีแล้ว เนื่องด้วยเตี่ยเป็นเจ้าเมืองลี่และครอบครัวตายไปทั้งหมด เหลือนางแต่เพียงผู้เดียวที่สืบเชื้อสายสกุลไป๋มากด้วยบารมี (กงจู่ แปลว่า องค์หญิง หรือ เจ้าหญิง)

เมื่อย้อนกลับไปห้าปีก่อนแคว้นหานบุกโจมตีแคว้นซู โดยมีทัพต้าซื่อหม่าแห่งแคว้นหาน นำทหารบุกโจมตีหนึ่งแสนนาย เตี่ยของนาง นามว่าไป๋เค่อ เป็นเจ้าเมืองลี่ได้ทราบข่าวการบุกโจมตีของแคว้นหาน ไป๋เค่อได้ส่งสาส์นไปยังเมืองหลวงเพื่อขอทหารให้ออกมาช่วยรบเป็นการเร่งด่วน แต่ทว่าม้าเร็วไปต้องใช้เพลาอีกประมาณสามสี่วัน กว่าม้าเร็วจะไปถึงเมืองหลวง

ไป๋เค่อสั่งการให้เหล่าทหารในเมืองลี่ต้านทัพแคว้นหานไว้สุดกำลังถึงสองวันก็ไม่อาจเอาชนะได้ เจ้าเมืองลี่จึงออกไปสู้รบทั้งโดยมีฟูเหรินเจ้าเมือง นามว่าอู่เหยา นางได้ผู้หญิงและชาวบ้านออกไปสู้รบเคียงข้างกับฟู่จวินของนาง (ฟูจวิน แปลว่า สามี / ฟูเหริน แปลว่า ภรรยา)

การสู้รบตึงเครียดยืดเยื้อมาได้ถึงสามวัน ชาวเมืองและคนในครอบครัวสกุลไป๋ตายทั้งหมดสิ้น แต่ทว่าเตี่ยของนางให้สาวใช้นามว่าเหยาอิง นางหนีออกมาจากหลังประตูเมือง และมอบมีดสั้นเล่มหนึ่ง ซึ่งเป็นมีดสั้นพระราชทานจากต้าหวาง ให้ไว้เป็นสิ่งติดตัวนางไว้ในยามฉุกเฉิน เพราะคิดว่าตนเองอาจไม่รอดในคืนวันนั้น

ไป๋ซู่ซู่วิ่งออกมาทางหลังจวน ทั้งที่นางไม่ได้เต็มใจที่จะหนีแต่อย่างใด แต่ไป๋เค่อผลักไสให้นางหนีไป ยัดนางออกตรงซอกเล็กๆ พร้อมกับเหยาอิง เหยาอิงจับมือนางวิ่งหนีออกมาพร้อมเสียงร้องของฟู่จวิน เหนียงชิน และบ่าวรับให้ในบ้านที่ร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนที่พวกเขาจะสิ้นใจ ทำให้นางอยากจะวิ่งกลับไปช่วยพวกเขา แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะเหยาอิงดึงนางด้วยแรงที่มี ทำให้ซู่ซู่ต้องวิ่งไปกับสาวใช้ด้วยใจที่ปวดร้าว

เมื่อนางหนีออกมาได้แล้ว นางก็โดนทหารแคว้นหานไล่ตามมาอย่างไม่ลดละ เพราะพวกเขารู้ว่า ไป๋เค่อเจ้าเมืองมีลูกสาวเพียงคนเดียวที่หนีรอดออกไปได้ การหนีในครั้งนั้น เหยาอิงต้องมาตายจากการโดนธนูอาบยาพิษ นางเองก็โดนหน้าไม้ยิงถากที่แขนเป็นรอยเลือด นางวิ่งหนีทหารแคว้นหานเข้าไปยังทะเลทรายใช้เพลาถึงสามวันสามคืนกว่าจะมาถึงเมืองยงเฉิน ซึ่งเมืองหลวงแคว้นซู นางคิดว่าตัวเองตายไปแล้วในทะเลทราย เพราะในทะเลทรายร้อนระอุในยามกลางวัน และเวลากลางคืนช่างหนาวเหน็บถึงหัวใจ ดีที่นางยังเจอถ้ำคอยได้พักอาศัยนางเองต้องเจอกับแมงป่องตัวใหญ่มากมายจู่โจมนางเป็นสิ่งที่นางเกลียดมากที่สุดแต่ว่านางใช้คบไฟที่จุดแล้วในมือ ซึ่งฟู่จวินของนางเคยได้สอนเอาไว้ นางปัดไล่แมงป่องเหล่านั้นจนพวกมันไป นางได้ก่อกองไฟให้คลายหนาว