ตอนที่ 3

พรรณเรศมองตัวเองในกระจก หลังจากช่างแต่งหน้าให้เรียบร้อย เธอหยิบบทมาทบทวนเพื่อรอเข้าฉาก ไม่นานเท่าใดนักผู้กำกับเรียกไป นักแสดงดาวร้ายอย่างเธอแสดงได้ดีจนเลิกกองไว้ เธอกลับเข้ามาในห้องแต่งตัวอีกครั้ง หย่อนกายลงบนเก้าอี้แล้วระบายลมหายใจด้วยความอ่อนเพลีย พักหลังนี้เธอเป็นอะไรไม่เข้าใจ ทำไมถึงได้ง่วงนอนตลอดเวลา แถมหน้ามืดบ่อยๆ

เสียงฝีเท้าดังเบื้องหลัง พรรณเรศจ้องมองชายรูปร่างสูงในกระจกแล้วยิ้มให้บางๆ พลรบนั่งลงข้างดาราสาว แล้วยิ้มทรงเสน่ห์ ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่พิชิตใจสาวมาทั่วหล้า

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” พรรณเรศเอ่ยถาม แล้วหยิบน้ำยาล้างเครื่องสำอางออกมา แล้วหยดใส่สำลีเพื่อลบหน้าตนเอง

“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่อยากมองคุณแบบนี้นานๆ”

พรรณเรศยิ้มบางๆ

“อย่ามาล้อเล่นกันเลยค่ะคุณรบ คุณน่ะสาวๆ เยอะจะตายไป”

เขาระบายลมหายใจแล้วยักไหล่

“เพราะแบบนี้หรือเปล่าที่ทำให้คุณไม่รับรักผมสักที” เขาเลิ่กคิ้วมองรอคำตอบ

คนถูกถามเลือกไม่ตอบ เลื่อนเก้าอี้แล้วลุกยืน

“ฉันไปก่อนนะคะ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” เธอบอก แล้วเดินออกจากเต็นท์ไป

พลรบมองตามแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก เสียดายที่เขาจีบเธอไม่ติดสักที ไม่เช่นนั้นป่านนี้ เขากับเธอคงกลายเป็นแฟนกันไปแล้ว พอจะจริงใจกับใครดันเจอเรื่องแบบนี้เสียอีก รู้สึกแย่ชะมัด

พรรณเรศเคลื่อนรถออจากลานกว้าง แล้วตรงไปยังคลีนิกเพื่อนสนิท เธอรู้สึกผิดปกติกับตนเองมาหลายวันแล้ว อาการแบบนี้มันทำให้เธอกังวล เพราะถ้าหากเป็นจริงอย่างที่หวัง บางที... เรื่องระหว่างเธอกับเขาอาจเดินหน้าต่อไปได้ อย่างไรเสียเธอก็ไม่อยากสูญเสียผู้ชายเพียบพร้อมอย่างธัชพลไป

รถจอดริมบาทวิถี หญิงสาวก้าวลงมาล้วงกระเป๋าหยิบแว่นดำมาสวมเพื่อปกปิดใบหน้า เปิดประตูเข้ามาด้านใน แพทย์หญิงสโรธรเดินออกมาต้อนรับ

“ตรวจได้เลยหรือเปล่าอะโรส” พรรณเรศถามเสียงเบา เพราะเห็นคนไข้คนอื่นกำลังมองมา

“ได้เลยเข้ามาสิ”

สองร่างเดินเข้าด้านในห้อง พยาบาลผู้ชายปิดประตูลง พรรณเรศถอดแว่นตาออก แล้วระบายลมหายใจ

“ได้ซื้อที่ตรวจมาตรวจก่อนหรือยัง” คนเป็นเพื่อนถาม แล้วสบตา

คนถูกถามส่ายหน้า “ยังเลย ไม่อยากตรวจเอง ยังไงก็ต้องมาตรวจกับเธออยู่แล้ว”

หมอสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่

“แล้วถ้าผลออกมาว่าท้องจะทำยังไง”

ดาราสาวคลี่ยิ้มกว้าง “ท้องก็ดีน่ะสิ”

สโรชามองหน้าเพื่อนสีหน้าเครียด สิ่งที่เพื่อนคิดมันไม่ผิด แต่ติดตรงที่ว่าทางนั้นจะยอมง่ายๆ งั้นเหรอ ต่อให้มีหลานก็ตาม เพราะคุณธเนศค่อนข้างมีชื่อเสียง สะใภ้คงต้องเป็นคนเก่งมีฝีมือด้านการบริหาร เพื่อเกื้อหนุนให้คุณธัชพลก้าวหน้า แต่กับพรรณเรศแล้วมันแตกต่าง เพื่อนเป็นแค่ดาราดาวรุ่ง ไม่มีความสามารถด้านการทำงานบริหารเลย ผิดกับน้องสาวอย่างพิมพ์จันทร์ ที่เก่งกาจจนกลายเป็นนักธุรกิจใหม่ไฟแรง

“คิดดีแล้วเหรอเรศ คุณธเนศเขาเป็นใครเธอน่าจะรู้ดี” คนเป็นเพื่อนเตือน

พรรณเรศยักไหล่ราวกับไม่แยแส แต่ในใจกลับหวั่นไหว เธอต้องการมีลูกเพื่อผูกมัดเขา ที่สำคัญตาแก่พ่อของเขาคงยอมอ้าแขนตอบรับเธอเป็นสะใภ้

“ฉันรู้ไง ฉันถึงพยายามให้ตัวเองท้องกับธัช!”

สโรชาส่ายหน้า แล้วระบายลมหายใจ

“ฉันหวังว่าการมีลูกจะทำให้แกโชคดีนะเรศ” เธอเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “เพราะถ้าหากท้องตอนกำลังรุ่งแบบนี้ แกจะไม่มีหน้าที่การงานรองรับอีก”

“ธัชไม่มีวันทิ้งฉันหรอก ต่อให้พ่อของเขาไม่ยอมรับ”

“โอเค งั้นเอานี่ไป”

พรรณเรศมองกระปุกพลาสติกสีขาวตรงหน้า แล้วรับมา

“แกฉี่ใส่ในนั้นแล้วเอามาให้ฉัน ฉันจะได้ตรวจให้”

“โอเค งั้นเดี๋ยวฉันมา”

ห้านาที พรรณเรศเดินกลับมาแล้ววางกระบอกใส่ปัสสาวะไว้ตรงหน้าเพื่อน สโรชาส่งให้กับพยาบาลผู้ช่วยเพื่อทำการตรวจ รอไม่นานผลก็ออกมา หมอสาวระบายลมหายใจแล้วช้อนสายตามองเพื่อน ที่นั่งลุ้นอยู่ตรงหน้า

“แกท้องสมใจแล้วล่ะเรศ”

ว่าที่คุณแม่ฉีกยิ้มกว้าง หัวใจเต้นโครมคราม เผลอเอามือลูบท้องตนเองด้วยความหวัง เด็กคนนี้จะเป็นโซ่ทองคล้องเธอกับเขาไว้แนบแน่น และพ่อสามีไม่มีวันพรากเราสองคนไปได้

“แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง”

“ฉันจะจัดยาบำรุงให้ แกแพ้บ้างไหมล่ะ”

“ไม่เท่าไหร่นะ แค่เพลียๆ บ้าง”

“แบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไปทำงานลำบากแน่เรศ ช่วงนี้ก็อย่ารับงานเยอะก็แล้วกัน”

พรรณเรศออกมาจากห้องตรวจ ก่อนหยิบแว่นสีดำมาสวม หมอสาวยื่นยาให้

“ขอบใจมากฉันไปก่อนนะโรส”

“ฉันเขียนใบนัดให้แล้ว มาตามนัดด้วยล่ะ”

“ได้จ้ะเพื่อน” เธอบอกแล้วยิ้มกว้าง ก่อนหันหลังเดินออกมา

พรรณเรศยิ้มบางๆ ด้วยความยินดี เรื่องนี้ธัชควรได้รับรู้ จากนี้ไปคงเกิดเรื่องดีๆ ในชีวิต อุปสรรคที่ผ่านมาถือว่าเป็นบททอดสอบ เธอหวังแค่เพียงเด็กคนนี้จะช่วยทำให้พ่อสามี รักและเอ็นดูเธอบ้างเท่านั้นเอง

ดาราสาวล้างกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดติดต่อไปยังปลายทาง

“ว่าไงครับเรศ” ปลายสายกรอกเสียงอ่อนโยน

“ธัชคะ วันนี้มาหาเรศที่คอนโดได้ไหม”

“วันนี้ผมมีประชุม เลิกดึกนะครับ รอไหวเหรอ”

“เรศรอได้ค่ะ พอเรศมีเรื่องสำคัญจะบอกกับคุณ” เธอยิ้มบางๆ เมื่อคิดว่าเขาต้องตื่นเต้นแน่นอน

“ได้ครับ ผมจะไปหานะ”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำแล้ววางสาย