บทที่ 14

“พวกกูมีคำถาม” ผมมองหน้าไอ้ดินพร้อมกับเลิกคิวให้หนึ่งข้าง

“วันที่มึงเจอน้องทิพย์วันสุดท้าย มึงได้ขอโอกาสจากน้องเขารึเปล่า”

“แน่นอนสิ ถามอะไรโง่ ๆ”

“น้องเข้าไม่ให้ใช่ไหม”

“อืม แต่ว่า”

“แต่ว่าอะไร”

“เธอบอกว่าถ้ากูยังไม่เลิกยุ่งกับน้องดา เธอก็ไม่มีวันกลับมา” ผมพูดพร้อมกับทำท่าคิดหนัก

“เหอะ เห็นท่าทางมึงกูก็รู้แล้วว่ามึงยังตัดสินใจไม่ได้” ผมเหลือบสายตาไปมองไอ้วินเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร

“มึงลองเปิดหูเปิดตาอย่างที่พวกกูเคยบอก มึงจะเห็นในสิ่งที่พวกกูและน้อง ๆ เห็นว่าคนที่มึงรักและเอ็นดูเหมือนน้องสาวมันไม่ได้ใสอย่างที่มึงคิด”

“...”

“เอาละ พวกกูแค่มาดูมึงเท่านั้น จากนี้มึงก็ตัดสินใจเองแล้วกัน พวกกูกลับก่อน”

หลังจากที่เพื่อน ๆ ผมกลับไป ผมก็มาคิดตามคำพูดของไอ้พายุ และเพื่อเป็นการไม่ปรักปรำหรือใส่ร้ายน้องดา ผมจะยังคงไม่เชื่อใครทั้งนั้นจนกว่าจะเห็นด้วยตาหรือได้ยินด้วยหูของตัวเอง

ผมพยักหน้าพอใจกับความคิดของตัวเอง แล้วกดเข้าไปอ่านข้อความล่าสุดในกล่องข้อความไลน์ที่น้องดาส่งมาทันที

ในข้อความบอกว่าให้ผมช่วยไปรับเธอที่ห้าง แถมยังบอกผมอีกว่ามีอะไรบางอย่างอยากให้ผมดู เห็นดังนั้นผมก็กดตกลงส่งไปหาเธอทันที

ก่อนจะวางโทรศัพท์และมาแต่งตัวให้ตัวเอง เมื่อตรวจดูความเรียบร้อยแล้วไม่มีอะไรผิดพลาด ผมจึงขับรถไปยังจุดนัดหมายที่ว่าทันที ทั้ง ๆ ที่มันยังไม่ถึงเวลานัดเลยด้วยซ้ำ

ห้างสรรพสินค้า

ตอนนี้ผมมาถึงห้างใหญ่ใจกลางเมืองที่ได้นัดกับน้องดาเอาไว้แล้ว รอไม่นานผมก็เห็นน้องดาเดินเข้ามากับเพื่อน ๆ ของเธอ แต่พวกเธอไม่เห็นผมหรอกนะครับ ผมหลบอยู่

ผมเดินตามทั้งคู่ไปเรื่อย ๆ จนทั้งคู่เข้าไปนั่งในร้านอาหาร ผมก็เข้าไปนั่งในมุมข้าง ๆ ที่สามารถได้ยินเสียงพวกเธอคุยกันได้

“นี่ยายดา พี่เหนือของแกจะมารับรึเปล่า”

“มาสิ พี่เหนือเขาตอบมาแล้ว”

“ฉันอิจฉาแกจริง ๆ เลย ที่มีพี่เหนือคอยไปไหนมาไหนด้วยและตามใจแกอยู่ตลอด แกอย่าพลาดเขาไปนะเว้ย ช่วงนี้ยิ่งเพิ่งเลิกกับแฟนแกยิ่งต้องทำคะแนน”

“ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องนี้ไม่ต้องให้แกบอกฉันก็รู้ว่าควรทำอะไร” มาถึงตรงนี้ ผมเริ่มจับประเด็นที่พวกเธอคุยกันได้คร่าว ๆ แล้ว ภายในใจได้แต่แอบหวังว่ามันคงไม่ใช่อย่างเช่นที่ผมคิด ไม่เช่นนั้นผมคงเสียใจแน่ ๆ

“เออ ว่าแต่แกมั่นใจนะยายดา ว่าพี่เหนือเขาจะไม่รู้ว่าแกใส่ร้ายอีพี่น้ำทิพย์อะไรนั่น”

“ไม่หรอก เขาไม่รู้หรอก และจะไม่มีวันรู้ด้วย”

“ระวังไว้ก็ดีนะ ฉันไม่คิดว่าพี่เหนือจะโง่ขนาดนั้น”

“ฉันรู้น่า และพี่เหนือเขาไม่ได้โง่หรอก เพียงแต่ว่าฉันและเขารู้จักกันมานาน รู้จักกันมาก่อนที่เขาจะเจออีพี่ทิพย์ซะอีก เพราะฉะนั้นแกคิดว่าน้องสาวที่น่ารัก ใสชื่อบริสุทธิ์อย่างฉันกับแฟนสาวที่แรงแสนแรงอย่างยายคนนั้น แกว่าพี่เหนือจะเชื่อใครล่ะ”

“ก็ต้องแกอยู่แล้วน่ะสิ ใช่ไหม”

“ใช่แล้วล่ะ คิกคิก คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะเลิกกันไวขนาดนี้ แต่ฉันก็ต้องขอบคุณแกนะ ที่คอยถ่ายรูปฉันกับพี่เหนือให้ ฉันถึงได้มีรูปส่งไปป่วนยายนั่นให้มันระแวงจนระหองระแหงและเลิกกับพี่เหนือในที่สุด”

ได้ยินดังนั้นผมก็แทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง น้องสาวที่ผมคิดว่าน่ารักแสนดี ทำไมถึงได้มีนิสัยแบบนี้กัน

ภาพที่ผมเคยต่อว่าน้ำทิพย์ ภาพที่ผมทะเลาะกับเธอเพราะปกป้องดารินแวบเข้ามาในหัว ความรู้สึกผิดกัดกินภายในใจผมอย่างรุนแรง

“แล้วเมื่อไหร่แกจะได้คบกับพี่เหนือแบบแฟนสักทีอะ ชักช้าเดี๋ยวก็มีคนมาคาบไปหรอก”

“ไม่มีทางหรอก มีใครเข้าใกล้พี่เหนือได้นอกจากฉัน ฉันจะใช้ความใสซื่อของตัวเองนี่แหละมัดพี่เหนือไว้ ให้เขาค่อย ๆ เปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อฉันไปอย่างช้า ๆ ระหว่างนี้ฉันก็จะยังคงทำหน้าที่ที่ปรึกษาที่ดีและน้องสาวที่น่ารักต่อไป รับรองว่าพี่เหนือไม่รอดไปจากมือฉันแน่”

ชัดเจนแล้วว่าดารินที่ผมรู้จักกับดารินที่เวลาอยู่ลับหลังผม นิสัยแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่แปลกที่ผมไม่ได้เสียใจมากนักที่รู้แบบนี้ เพียงแต่รู้สึกผิดหวังมาก ๆ เท่านั้น เพราะไม่คิดว่าคนที่เอ็นดูเหมือนน้องสาว จะเป็นคนปั่นป่วนความสัมพันธ์ของผมกับน้ำทิพย์เอง โดยที่ผมเป็นไอ้โง่ที่ไม่รู้อะไรเลย

“เลิกกันเถอะ ไม่อยากคบกับควาย!”

ประโยคบอกเลิกที่น้ำทิพย์เคยพูดกับผม หรือคำพูดที่เพื่อนเปรียบผมกับควายลอยเข้ามาในห้วงแห่งความคิด

มาตอนนี้ผมไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมทุกคนถึงได้พูดแบบนั้นออกมา เพราะผมโง่เป็นควายจริง ๆ นั่นแหละที่ยอมให้คนอื่นมาปลุกปั่นความคิดของตัวเอง

ความภูมิใจที่เคยรู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมผู้หญิงหลายต่อหลายคนของผมพังทลาย เมื่อได้รู้จักนิสัยที่แท้จริงของดารินในครั้งนี้

ผมค่อย ๆ ปลีกตัวหลบออกมานอกร้าน และมุ่งตรงไปยังลานจอดรถและขับรถกลับคอนโดไป ทั้งยังไม่ลืมส่งข้อความไปหาดารินด้วยว่าไม่สะดวกแล้ว ให้เธอกลับเอง

ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะได้รู้อะไรหลาย ๆ อย่างที่เป็นตัวตนของดารินแล้ว แต่ก็ยังไม่อยากทำอะไรรุนแรงกับเธออยู่ดี อย่างที่ผมเคยพูดไว้ผมอยากมีน้องสาวมาตลอด ครั้นมีดารินผมรู้สึกว่าความฝันในวัยเด็กของผมเป็นจริง พอได้มารับรู้แบบนี้มันจึงรับไม่ได้

เมื่อขับรถกลับมาถึงคอนโดผมก็ตรงเข้าไปในห้อง และทบทวนสิ่งที่เห็นและได้ยินอีกครั้ง รวมถึงตัดสินใจว่าควรจะทำยังไงต่อไป

ข้อแรกเลยคือ ผมคงห่าง ๆ จากดาริน ผมคงทำใจที่จะสนิทสนมกับเธออีกต่อไปไม่ได้ เพราะผมคงเสแสร้งไม่เก่งหลังจากที่รู้ความจริงโดนเธอปั่นหัวมาหลายเดือน

ข้อสองคือ ผมจะต้องหาทางคืนดีกับน้ำทิพย์ให้ได้ ข้อนี้เป็นข้อที่สำคัญที่ผมควรทำที่สุด เพราะถ้ายิ่งปล่อยไว้นานความรู้สึกที่น้ำทิพย์มีต่อผมคงยากจะจูนติดแล้ว

เอาละ นับจากนี้ต่อไป ผมจะปฏิบัติการทวงหัวใจของผมคืน! ผมเชื่อว่าผมต้องได้โอกาสอีกครั้งแน่นอน ครั้งนี้ผมจะทำมันให้ดีกว่าเดิมและจะไม่ยอมพลาดอีกเด็ดขาด

รอพี่หน่อยนะทิพย์ พี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้เรากลับมาคบกันอีกครั้งให้ได้ พี่สัญญา...