บทที่ 1
“วันนี้กล้าโดดเรียนนะคะ เพื่อนสาว” เสียงเอ่ยแซวของฉันดังขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียวเดินเข้ามาหา ในขณะเวลาพักเที่ยงใต้ตึกคณะ
“ไม่ได้ตั้งใจ แม่ไม่สบาย ขอโทษทีไม่ได้โทรบอก” เสียงของน้ำหอมดังขึ้น เมื่อเธอเดินเข้ามาใต้ตึกเรียนในเวลาช่วงเที่ยงเพื่อรอเข้าเรียนในคาบบ่าย
“เรียบร้อย เอานี่ชีทงานที่เรียนช่วงเช้าวันนี้” ฉันส่งกระดาษให้น้ำหอม ก่อนที่เธอจะรับแล้วเปิดไล่สายตาดู “ว่าแต่แม่แกเป็นไงบ้าง”
“ท้องเสีย เมื่อคืนปวดท้องวิ่งเข้าห้องน้ำทั้งคืน ฉันจะพาไปหาหมอก็ไม่ยอม เมื่อเช้าเลยบังคับไป ฉันเห็นว่าดีขึ้นแล้วเลยมาเรียน” น้ำหอมหญิงสาวร่างเล็กใบหน้าสวย เธออยู่กับแม่แค่สองคน แม่ของเธอเปิดร้านตัดเย็บเสื้อผ้าเล็ก ๆ อยู่ในซอย ในหมู่บ้านจัดสรรที่อาศัยอยู่ เธอทั้งเรียนและทำงานไปพร้อมกัน เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของครอบครัว
“แล้ววันนี้แกไปทำงานไหม”
“ไม่อ่ะ ฉันห่วงแม่ หาคนมารับงานแทนไปแล้ว แต่ก็นึกเสียดายอยู่มากวันนี้ค่าแรงตั้งสองพันอ่ะ แต่ยังไงแม่ก็ต้องมาก่อนงาน” เธอถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนนั่งอ่านชีทในมือต่อ
“หอมแกไปฝึกงานที่ไหน” ฉันที่กำลังนั่งเล่นมือถือถามขึ้น เพราะอาทิตย์หน้าต้องส่งชื่อสถานที่จะไปฝึกงานให้กับอาจารย์ที่ปรึกษา เพื่อที่จะได้ทำหนังสือขอฝึกงานไปที่บริษัทฯ นั้นๆ
“คงแถวบ้าน ขี้เกียจเดินทางไกล แล้วแกล่ะหรือจะไปที่บริษัทฯ ของพ่อแก”
“พ่อไม่ให้ไป แม่ก็ด้วย เห็นบอกว่าจะให้ฉันไปอีกบริษัทฯ หนึ่งอ่ะ สงสัยครอบครัวฉันอยากให้เรียนรู้งานเองโดยไม่ต้องมีใครคอยช่วย”
“ทุกครั้งแกก็พึ่งตัวเองเสมอไม่ใช่หรือไง”
“ถ้าครอบครัวฉันคิดเหมือนแกก็ดีสิ” ฉันได้แต่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
“พี่เค้ก!” ฉันสะดุ้งตกใจเอามือทาบอกตัวเองแล้วสูญลมหายใจเข้าปอดลึกๆ หลายครั้ง ก่อนหันไปมองคนที่มาจากด้านหลัง ที่กำลังหัวเราะชอบใจ
“บอกหลายครั้งแล้ว นะตาล ว่าห้ามมาเงียบๆ แบบนี้ ถ้าฉันหัวใจวายจะทำไงห๊ะ!!”
“ไม่เป็นไรหรอก เห็นไหม พี่ยังอยู่ดีมีความสุขอยู่เลยค่ะ” ลูกตาลน้องสาวคนเล็กของฉัน เธอพึ่งเข้าเรียนมหาลัยปีแรก เรียนอยู่คณะคหกรรม เกี่ยวกับอาหาร “คือว่า..ช่วยหนูหน่อย พอดีเงินสดหนูหมด ตู้กดเงินในมอมันเสีย ขี้เกียจออกไปข้างนอก ยืมสองพัน เดี๋ยวโอนคืนให้ตอนนี้เลยค่ะ” เธอส่งยิ้มมาให้ฉันพร้อมทำตาปริ่มๆ ใส่อย่างออดอ้อน
“ใช้เงินเก่งนะเรา” ถึงจะบ่นแต่ฉันก็หยิบกระเป๋าเงินออกมา หยิบธนบัตรสีเทาสองใบ ยื่นไปให้ลูกตาล “เดี๋ยว!! ขอหลักฐานการโอนเงิน”
“โห้ ตอนนี้เลยเหรอ พี่ขี้งกเกินไปแล้วอ่ะ”
“ยืมคือยืม โอนมาอย่าลีลาให้มันมาก” ฉันพูดพร้อมยิ้ม ฉันไม่ใช่โดนัทนะ ที่จะเปย์น้องสาวได้ตลอดเวลา ต้องดัดนิสัยใช้เงินฟุ่มเฟือยของน้องสาวซะบ้าง วันๆ เอาแต่ช็อปของออนไลน์
“โอนแล้ว” เธอหันหน้าจอมือถือของตัวเองมาให้ฉันดู ก่อนที่ฉันจะยื่นเงินให้ เมื่อลูกตาลได้เงินเรียบร้อยเธอนั่งคุยกับฉันไม่นานก็กลับคณะตัวเองไป
“น้องสาวแกน่ารัก คงมีหนุ่มๆ ตามจีบเยอะแน่เลย” น้ำหอมพูดขึ้นทั้งที่ยังก้มหน้าอ่านหนังสือในมือ
“โตแล้ว จะทำอะไรก็ทำเถอะ” ฉันพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจมากนัก ถึงแม้ในสายตาของฉันลูกตาลจะยังเด็ก แต่ตอนนี้ก็โตพอที่จะรับผิดชอบอะไรหลายๆ อย่างด้วยตัวเองแล้ว
หลังจากนั้นฉันและน้ำหอมก็เข้าเรียนวิชาสุดท้ายของวัน ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน น้ำหอมดูรีบร้อนไม่น้อยคงเพราะเป็นห่วงแม่ที่ไม่สบายอยู่ ฉันขับรถกลับบ้านไม่รีบร้อนมาก เพราะตอนนี้พึ่งจะบ่ายสามโมง รถยังไม่ติดมากนัก
“เค้ก”
“สวัสดีค่ะคุณป้า” ฉันยกมือขึ้นไหว้ป้ากรีน ที่นานนานทีจะมาที่บ้าน
“พึ่งกลับจากเรียนเหรอลูก”
“ค่ะ วันนี้ป้าว่างเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ ว่าแต่เห็นพ่อเราบอกว่าจะไปฝึกงาน” ฉันพยักหน้าเล็กน้อย
“ค่ะ แต่ยังไม่รู้ว่าจะไปฝึกงานที่ไหนเลยค่ะ” ฉันกอดเอวป้ากรีนเอาไว้แล้วเดินเข้ามาในบ้าน ก่อนนั่งลงที่โซฟาในห้องโถงใหญ่
“ป้ามีที่แนะนำ หนูสนใจไหม”
“ค่ะ ที่ไหนก็ได้ค่ะ หนูไม่เกี่ยงค่ะ” ฉันตอบออกไปอย่างกระตือรือร้น ดูเหมือนป้าจะดีใจไม่น้อยที่ฉันตอบตกลงอย่างรวดเร็ว
“เอานี่” ป้ากรีนยื่นนามบัตรส่งมาให้ฉัน “เดี๋ยวป้าโทรคุยกับเพื่อนให้ ไม่ต้องห่วง ป้าเชื่อว่าเค้กต้องได้ประสบการณ์มากแน่ๆ ผู้บริหารมีประสบการณ์และประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย”
“เก่งขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ แล้วหนูจะไปฝึกงานได้ตอนไหนลูก”
“อาทิตย์หน้าค่ะ มหาลัยทำหนังสือให้และทางบริษัทฯ ตอบรับก็สามารถเริ่มฝึกงานได้ค่ะ”
“โอเค ยังไงก็เอาตามนี้นะ ป้าจะกลับแล้ว เอาของมาให้คริส แต่ไม่มีใครอยู่บ้าน ป้าก็มีธุระต่อ ป้าฝากของด้วยนะจ๊ะ” ฉันมองถุงใบใหญ่หลายใบที่ตั้งอยู่บนพื้นข้างโซฟา ฉันยกมือไหว้พร้อมเดินออกมาส่งป้ากรีนที่หน้าบ้าน
เรื่องสถานที่ฝึกงานก็เบาใจไปอีกเรื่อง ฉันเดินขึ้นห้อง พร้อมมองนามบัตรในมือตัวเอง ชื่อบริษัทฯ คุ้นมาก ทันทีที่ปิดประตูห้องนอน ฉันก็รีบเอามือถือขึ้นมาค้นหาข้อมูลของบริษัทฯ นี้ทันที
แม่เจ้า!! เป็นบริษัทฯ ที่มีชื่อเสียง บริษัท ซอฟต์แวร์ที่มีสาขาอยู่ทั่วโลก แถมคนที่นั่งเก้าอี้บริหารงานก็หล่อบาดใจสาวไม่น้อย ฉันนิ่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องที่ตัวเองต้องไปฝึกงานที่บริษัทฯ แห่งนี้
จะไปฝึกงานอะไรนะเหรอ คงไม่พ้นงานเอกสารบัญชีละมั้งนะ ฉันคงได้ประสบการณ์ไม่มากก็น้อย แต่ถึงกระนั้น ฉันก็ยังเอาแต่จ้องรูปภาพผู้บริหารหนุ่มไม่วางตา ชักถูกใจถูกชะตากับเขาขึ้นมาซะงั้น