บทที่ 5

ในระหว่างที่อยู่ในห้องเรียนยูจินสังเกตุเห็นเพื่อนรักเพื่อนซี้นั่งเหม่อลอย ซึ่งมันผิดปกติเพราะแชยองไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน หรือว่าเธอจะคิดถึงเรื่องในอดีตอีก ทำให้ยูจินสะกิดเรียกแต่แชยองก็ยังไม่รู้สึกตัว เสียงเรียกของยูจินสู้เสียงเรียกของอาจารย์เฮวอนไม่ได้หรอก

“แชยอง...คิมแชยอง” อาจารย์เฮวอนเอาช๊อคปาไปที่ศรีษะของแชยองอย่างแม่นยำทำให้เธอรู้สึกตัว

“คะ...มาค่ะ” แชยองลุกขึ้นยืนตอบด้วยอาการงง ๆ ทำให้เพื่อนในชั้นเรียนต่างพากันส่งเสียงหัวเราะ

แชยองหันไปมองเพื่อนร่วมชั้นเหล่านั้นตาขวาง แถมสีหน้าของแชยองยังพร้อมที่จะเอาเรื่องอีกต่างหากเธอตะโกนถาม

“หัวเราะอะไรกันห๊า!! มีอะไรน่าขำงั้นเหรอ...หรือว่าไม่อยากที่จะให้ฟันมันอยู่ในปากเหมือนเดิม” พอเธอพูดจบเสียงหัวเราะที่ดังไปทั่วห้องเมื่อกี้ก็เงียบกริบราวกับนัดกัน

“คิมแชยองที่นี่คือห้องเรียนไม่ใช่สถานที่ที่เธอจะมาวางอำนาจ ครูขอทำโทษเธอโทษฐานที่เธอไม่ตั้งใจเรียนให้เธอไปคัดหนังสือตั้งแต่หน้าที่ 25 จนถึงหน้า 40 แล้วเอามาส่งครู เย็นนี้ก่อนกลับบ้านครูจะต้องเห็นราย งานของเธอวางอยู่บนโต๊ะ ถ้าครูไม่เห็นล่ะก็เธอโดนดีแน่เข้าใจไหม” แชยองพยักหน้าส่ง ๆ ไปงั้นเอง

แล้วก็ถึงเวลาพักกลางวันนักเรียนส่วนใหญ่มักจะไปรวมตัวกันที่โรงอาหาร แต่ก็มีบ้างที่นักเรียนบางส่วนเอาอาหารกล่องที่เตรียมมาจากบ้านมาจับกลุ่มทานกันในห้องเรียน แชยองกับยูจินเดินเข้าไปในโรงอาหาร แต่เนื่องจากเพิ่งจะถึงเวลาพักกลางวันทำให้นักเรียนค่อนข้างเยอะ ที่นั่งโดยส่วนใหญ่ก็มักจะถูกจับจองไว้หมดแล้วยูจินมองหาที่ว่าง

“ดูเหมือนวันนี้เราจะลงมาช้าที่นั่งเต็มหมดละ”

“จะยากอะไรเรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อย” แล้วแชยองก็เดินไปที่โต๊ะอาหารซึ่งมีรุ่นน้องนั่งอยู่โดยมียูจินเดินตาม

ไปด้วย

“นี่ลุกขึ้นซิ” แชยองสั่งแต่รุ่นน้องกลุ่มนั้นมัวแต่นั่งอึ้งทำให้แชยองไม่สบอารมณ์

“นั่งบื้ออยู่ได้ฉันสั่งให้ลุกขึ้นไปนั่งที่อื่นไม่ได้ยินหรือไง รู้ไหมว่าเราสองคนเป็นใคร” รุ่นน้องพวกนั้นพยักหน้าแล้วก็มีหนึ่งในนั้นตอบเธอ

“รุ่นพี่แชยองกับรุ่นพี่ยูจินที่ใครต่างก็ขนานนามว่า สวย แสบ ซ่าส์ คู่ขามาเฟีย”

“รู้ก็ดีแล้วทีนี้จะย้ายโต๊ะได้หรือยัง คงไม่ต้องให้บอกหรอกนะว่าทำไมพวกเธอถึงต้องย้ายโต๊ะ แต่ถ้ายังไม่รู้ล่ะก็จะบอกให้ฟังชัด ๆ อีกสักทีดูปาก...” แชยองชี้ไปที่ริมฝีปากของตัวเอง

“พวกฉันสองคนจะนั่งตรงนี้เข้าใจ๋” รุ่นน้องทั้งสามคนรีบกระวีกระวาดยกถาดอาหารของตัวเองไปจากตรงนั้นทันที ยูจินกับแชยองนั่งลงแทนที่พวกเธอ

“ยูจินกินอะไรดี”

“อะไรก็ได้วันนี้เบื่อ ๆ ไม่ค่อยอยากกิน” แล้วยูจินก็หันไปมองโต๊ะข้าง ๆ ทุกคนต่างก็พากันหลบตาไม่มีใครกล้าสบตาเธอ ยูจินเรียกเด็กผู้หญิงคนหนึ่งรู้สึกว่าจะเรียนรุ่นเดียวกันเพียงแต่ว่าอยู่คนละห้องเรียน

“นี่เธอ...มานี่ซิ” แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่ยอมลุกขึ้นมาตามที่เธอเรียก

“ฉันเรียกเธอนั่นล่ะไม่ต้องหันไปมองคนอื่น เรียกแล้วยังไม่ลุกมาอีกสมองมีปัญหาหรือเปล่า” เด็กผู้หญิงคนนั้นรีบลุกเดินมาที่โต๊ะของเธอ ยูจินสั่งให้ไปซื้ออาหารมาให้เธอกับแชยอง

“เร็ว ๆ ด้วยล่ะอย่ามัวแต่ชักช้า” แต่เธอคนนั้นก็ยังคงยืนอยู่กับที่จนแชยองรู้สึกรำคาญ

“ยืนซื่อบื้ออยู่ได้ทำไมยังไม่รีบไปอีก อยากเจ็บตัวนักหรือไง” เธอรีบไปจัดการตามที่สั่งและยูจินตะโกนสั่งเพิ่มเติมอีกด้วย

“อย่าลืมซื้อน้ำอัดลมมาด้วยล่ะ” หลังจากที่ได้ถาดอาหารและน้ำอัดลมตามที่ต้องการแล้ว แชยองก็ส่งเงินค่าอาหารให้กับเด็กผู้หญิงคนนั้น ถึงแม้จะเป็นคนชอบออกคำสั่งแต่ก็ไม่เคยเอาเปรียบใคร พวกเธอจะจ่าย

เงินค่าอาหารทุกครั้ง และจ่ายมากว่าราคาจริงซะด้วยซ้ำไป ในระหว่างที่กำลังนั่งกินอาหารกันอยู่นั้นยูจินก็ถาม

แชยองถึงสิ่งที่ข้องใจ

“แชยองวันนี้เป็นอะไรไป เห็นนั่งเหม่อลอยเรียกก็ไม่ได้ยิน”

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกเพียงแต่ว่า เมื่อวานหลังจากที่ฉันกลับออกมาจากบ้านเธอ ระหว่างทางฉันเจอพวกเด็กนักเรียนชายโรงเรียนโฮปพวกมันมากันสี่คน ไอ้คนที่เป็นหัวหน้ามันบอกว่ามันเป็นพี่ชายของจินอา”

“หมายถึงหญิงถึกสุดโหดแห่งโรงเรียนจินยองน่ะเหรอ”

“นั่นล่ะ...น่าขำไหม...พวกมันบอกว่าเราสองคนไปรังแกน้องสาวผู้บอบบางของมัน จนต้องไปนอนให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาล มันก็เลยยกพวกมาเพื่อที่จะแก้แค้น”

“แล้วเธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า”

“ก็เกือบไปเหมือนกันเพราะพวกมันมากันตั้งสี่คน แต่โชคดีมีผู้ชายคนหนึ่งมาช่วยเอาไว้ได้ทัน ฉันก็เลยรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ถ้าไม่มีเขาฉันต้องแย่แน่”

“ใครกันผู้ชายคนนั้น”

“ไม่รู้สิฉันก็ไม่รู้จักเขาเหมือนกัน”

“แล้วเธอไม่ได้ถามชื่อของเขาหรอกเหรอ”

“มันลืม...ไม่ทันได้ถาม ฉันทำแผลให้เขาแล้วก็แยกย้ายกันกลับ”

“เขาได้รับบาดเจ็บจากฝีมือของไอ้เจ้าพวกนั้นน่ะเหรอ” แชยองยิ้มแหย ๆ ให้ยูจินก่อนที่จะอธิบายให้เพื่อนรักเข้าใจให้ถูกต้อง

“เปล่าหรอก...ฝีมือของฉันเอง”

“หา!! แชยองเธอหมายความว่ายังไง” แล้วแชยองก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ยูจินฟัง เมื่อยูจินฟังจบเธอก็หัวเราะเสียงดัง

“แชยองทำไมเธอถึงได้โก๊ะขนาดนี้ เขาเข้ามาช่วยเธอไว้แท้ ๆ แต่เธอดันเอาไม้ไปตีหัวเขาซะนี่”

“ก็ไม่ได้ตั้งใจมันกะพลาดไปหน่อย อีกอย่างจะมาหาว่าเป็นความผิดของฉันคนเดียวก็ไม่ถูก เพราะก่อนที่ฉันจะฟาด ฉันได้ตะโกนบอกให้เขาหลบแล้ว แต่เขาไม่ยอมหลบไม้หน้าสามของฉันเองช่วยไม่ได้”

“แบบนี้ก็มีด้วย...แล้วหน้าตาเขาเป็นไง...หล่อไหม”

“ก็หน้าตาดีนะ...จัดได้ว่าหล่อเป็นนายแบบได้สบายเลยล่ะ แต่ว่าปากเสียไปหน่อย”

“หล่อขนาดเป็นนายแบบได้เลยเหรอ น่าเสียดายนะที่เธอไม่ทันได้ถามชื่อของเขาเอาไว้”

“เสียดายทำไม”

“อ้าวก็เธอเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเขาหน้าตาจัดได้ว่าดี ถ้าถามชื่อเขาเอาไว้เผื่อเจอกันคราวหน้าจะได้ทักทายกันได้ยังไงล่ะ ถ้าฉันได้เดินควงผู้ชายหน้าตาดีมันจะวิเศษสักแค่ไหนกันนะ”

“คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะ” แต่ยูจินไม่ได้ยินที่แชยองพูดเพราะมัวแต่นั่งนึกถึงตัวเองเดินควงกับหนุ่มหล่อ ที่เคยมาช่วยเพื่อนรักของตัวเองเอาไว้จนเธอเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว แชยองเห็นอาการของเพื่อนรักก็ได้แต่ส่ายหัวใคร ๆ ก็รู้ว่าเพื่อนของเธอคนนี้เป็นคนช่างฝันขนาดไหน

“เอาเข้าไปยูจินเธอฝันกลางวันอีกแล้วนะ” ยูจินหันมาค้อนเพื่อนรักที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน

“มันสิทธิ์ของฉันย่ะ จริงสิแล้วเรื่องที่เธอจะต้องคัดหนังสือตามที่อาจารย์เฮวอนสั่งให้ส่งเย็นนี้ล่ะจะทำยังไง”

“ก็ไม่เห็นจะต้องทำยังไงเลยเราก็หาคนทำแทนเราสิ ยูจินต่อไปนี้เวลาที่จะกลับบ้านก็ต้องระวังตัวนะ เพราะพวกมันอาจจะยกพวกมารุมเราแบบหมาหมู่อีกก็ได้”

“ไม่ต้องห่วงฉันจะระวังตัว เธอเองก็เหมือนกันนะแชยอง”

“อืมแน่นอนอยู่แล้ว ฉันพร้อมรับมือพวกมันเสมอ”

ในที่สุดแชยองก็หาคนมาคัดหนังสือตามคำสั่งของอาจารย์เฮวอนแทนเธอจนได้ เธอไม่วายสั่งกำชับรุ่นน้องคนนั้นว่าจะต้องเอารายงานไปวางบนโต๊ะอาจารย์ ก่อนที่อาจารย์เฮวอนจะกลับบ้านพร้อมกับขู่ว่า

“ถ้าพรุ่งนี้ฉันโดนอาจารย์เฮวอนทำโทษล่ะก็เธอโดนดีแน่”

...ก็มีบ้างที่รุ่นน้องเข้าใหม่บางคนจะแปลกใจว่าทำไมใคร ๆ ในโรงเรียนจะต้องเกรงกลัวรุ่นพี่แชยองกับรุ่นพี่ยูจินด้วย แล้วพวกเธอก็ได้รับคำตอบว่ารุ่นพี่สองคนนี้เป็นตัวแทนนักกีฬาเทควอนโด้สายดำของโรงเรียน และเก่งกาจในเรื่องชกต่อย ที่สำคัญถ้าใครในโรงเรียนยองซอนของเราโดนเด็กนักเรียนโรงเรียนอื่นรังแกแล้วล่ะก็ รุ่นพี่ทั้งสองคนจะเป็นคนออกหน้าและไปจัดการกับเจ้าพวกนั้นแทน ไม่เว้นแม้แต่โรงเรียนจินยองซึ่งเป็นโรงเรียนคู่ปรับกับโรงเรียนของเรา ไม่มีใครเคยเอาชนะรุ่นพี่สองคนนี้ได้สักที และใคร ๆ ต่างก็ขนานนามของรุ่นพี่ทั้งสองคนว่า “สวย แสบ ซ่าส์ คู่ขามาเฟีย”

พี่แชยองกับพี่ยูจินไม่เคยกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น เคยมีนักเรียนโรงเรียนจินยองหลายต่อหลายคนที่มาหาเรื่องกับพวกเรา แต่ก็โดนรุ่นพี่แชยองกับรุ่นพี่ยูจินจัดการซะน่วม บางคนถึงขนาดต้องไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลก็มี

....แล้วทำไมอาจารย์ถึงยอมให้รุ่นพี่ทำแบบนี้กับรุ่นน้อง ทำไมพวกเธอถึงไม่โดนอาจารย์ทำโทษ...แต่ก็มีคนมาเฉลยข้อกังขาเหล่านี้ให้รุ่นน้องพวกนั้นฟัง...

“ทำไมจะไม่โดนทำโทษ...อาจารย์ทำโทษรุ่นพี่ทั้งสองคนซะจนเบื่อและเอือมระอาไปตาม ๆ กัน รุ่นพี่ไม่เคยกลัวอาจารย์สักคน จะมียกเว้นก็แต่อาจารย์เฮวอนเท่านั้นล่ะ ที่จะสามารถจัดการกับรุ่นพี่ทั้งสองคนนี้ได้”

“แต่ปีนี้รุ่นพี่ก็จะเรียนจบจากโรงเรียนนี้และต้องไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัย ถ้าไม่มีรุ่นพี่แล้วพวกเราคงแย่เพราะจะไม่มีใครมาคอยปกป้องพวกเรา จากนักเรียนคู่ปรับอย่างโรงเรียนจินยอง และนี่คือสาเหตุว่าทำไมทุกคนในโรงเรียนจึงยอมทำตามคำสั่งของรุ่นพี่ทั้งสองคน รุ่นพี่แชยองกับรุ่นพี่ยูจินเป็นรุ่นพี่ที่ฮอตที่สุดในโรงเรียนเลยก็ว่าได้ เพราะนอกจากหน้าตาที่ดูสวยโดดเด่นแล้วพวกเธอก็ยังมีความกล้าหาญ ในการที่จะออกหน้าปกป้องรุ่นน้องในกรณีที่ถูกรังแก อย่างที่บอกใคร ๆ ก็รู้ว่ารุ่นพี่ทั้งสองคนเก่งเทควอนโด้ก็เลยทำให้ไม่ค่อยจะเกรงกลัวใคร”