บทที่ 1

ในขณะที่แชยองกำลังนอนหลับสบายอยู่นั้นเธอได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น จึงเอื้อมมือไปควานหานาฬิกาเรือนนั้นทั้งที่ยังไม่ลืมตา เพื่อกดปิดไม่ให้เสียงนั้นมารบกวนนิทราของตนเอง จากนั้นก็นอนต่อภายใต้ผ้าห่มคิดตี้สีชมพูหวานแหววที่เธอซื้อมาด้วยราคาแพงมันทำให้เธอนอนเป็นสุขยิ่งนัก แต่แล้วแชยองก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องพร้อมกับเสียงเรียกของคุณนายคิมซึ่งยืนอยู่หน้าห้องนอนของเธอนั่นเอง

“แชยอง! ยังไม่ตื่นนอนอีกเหรอสายแล้วนะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนไม่ทันหรอก” เธอลุกขึ้นมานั่งแบบสลึม

สลือก่อนจะหันไปมองนาฬิกา

“ตายแล้วเกือบแปดโมงแล้วเหรอเนี่ย สายตั้งแต่เปิดเรียนวันแรกเลยเรา” แชยองลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจก่อนที่จะรีบกระวีกระวาดเข้าห้องน้ำ เพื่อทำธุระส่วนตัวและสวมเครื่องแบบนักเรียนหยิบหนังสือพร้อมกับกระเป๋าใส่ของใช้ส่วนตัวลงมาข้างล่าง แต่ไม่ลืมที่จะไปจูบแก้มคุณนายคิมก่อนที่จะวิ่งออกไปขึ้นรถที่มาจอดรอรับอยู่หน้าบ้าน

“แชยองไม่กินมื้อเช้าก่อนเหรอ” แชยองได้ยินเสียงแม่ตะโกนถาม

“ไม่ล่ะค่ะแม่...ไม่ทันแล้ว...หนูไปก่อนนะคะ”

“ตั้งใจเรียนนะ” เธอขึ้นมานั่งบนรถที่มาจอดรอเพื่อที่จะไปส่งเธอที่โรงเรียน

“ซิ่งเต็มที่เลยนะเฮชาน...วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก...ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสาย” แชยองสั่งคนขับรถและยังบอกให้เขาขับไปจอดรถห่างจากบริเวณหน้าประตูโรงเรียน เพราะว่ามันสายมากแล้วถ้าให้ไปจอดหน้าประตูโรงเรียนก็จะเป็นจุดเด่นให้คนสนใจ

คนอื่นสนใจก็ไม่เป็นไรหรอก...แต่ถ้าอาจารย์เฮวอนเห็นล่ะก็ยุ่งแน่ มีหวังจะต้องโดนอาจารย์ทำโทษพร้อมกับคนที่มาโรงเรียนสายอย่างแน่นอน แชยองเดินไปแอบดูอยู่ด้านข้างประตูโรงเรียน เพื่อความแน่ใจว่าอาจารย์เฮวอนจะไม่หันมาเห็นเธอ ในขณะนั้นเองเธอก็เห็นรุ่นน้องสองคนซึ่งมาสายเช่นเดียวกันกับเธอเดินมาพอดี แชยองรีบกวักมือเรียกสองคนนั่นทันที เมื่อรุ่นน้องเดินมาหาแชยองก็รีบถาม

“นี่!!วันนี้เธอสองคนมีวิชาพละหรือเปล่า” หนึ่งในสองคนนั้นพยักหน้า

“เอากางเกงวอร์มมาให้ฉันยืมหน่อยซิ” รุ่นน้องคนนั้นยืนงงว่าเธอจะเอากางเกงวอร์มไปทำอะไร

“เอ้า! ยืนบื้ออยู่ได้ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไง รีบเอากางเกงวอร์มออกมาให้ฉันซะทีสิแล้วค่อยไปเอาคืนที่ห้องเรียนของฉันก็แล้วกัน” รุ่นน้องรีบเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบกางเกงวอร์มส่งให้พี่แชยอง

“ไปได้ละ...แล้วอย่าปากโป้งไปบอกอาจารย์เฮวอนว่าเจอฉัน ถ้าอาจารย์รู้ว่าฉันมาสายหรือฉันโดนอาจารย์ทำโทษเหมือนเจ้าพวกนั้นล่ะก็ รู้ใช่ไหมว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง” แชยองพูดพร้อมกับชูกำปั้นยื่นไปตรงหน้าของรุ่นน้องทั้งสองคน พวกเธอพยักหน้าก่อนที่จะรีบเดินจากไป

แชยองรีบเดินเลี่ยงไปทางประตูหลังของโรงเรียนและรีบใส่กางเกงวอร์ม พร้อมทั้งโยนกระเป๋าและหนังสือเรียนข้ามกำแพงไป จากนั้นก็รีบปีนกำแพงข้ามไปสุดท้ายแชยองก็เดินเข้าไปในห้องเรียนโดยที่ไม่ถูกอาจารย์เฮวอนทำโทษเหมือนคนอื่น ๆ แชยองเดินเข้าไปนั่งข้างเพื่อนสนิท เมื่อยูจินเห็นเเชยองมาสายก็อดที่จะแซวเพื่อนรักไม่ได้

“เปิดเรียนวันแรกก็ประเดิมด้วยการมาสายเลยเหรอแชยอง”

“ก็มันตื่นสาย”

“แล้วเธอรอดพ้นสายตาของอาจารย์เฮวอนมาได้ยังไง”

“ฝีมือชั้นนี้...ฉันก็ปีนเข้ามาทางเดิมที่เราเคยใช้ประจำนั่นล่ะ” แล้วการเรียนการสอนก็เริ่มต้นขึ้นแชยองกับยูจินไม่ได้ตั้งใจฟังที่อาจารย์สอนสักเท่าไร ถ้าไม่หลับในห้องเรียนทั้งสองคนก็จะนั่งคุยกันโดยที่ไม่เกรงใจอาจารย์ผู้สอน ถ้าเป็นอาจารย์คนอื่นก็คงจะไม่สนใจพวกเธอแต่นั่นไม่ใช่อาจารย์เฮวอนเป็นแน่

และในขณะที่แชยองกำลังกระซิบกระซาบคุยอยู่กับยูจินอยู่นั้น แปรงลบกระดานก็ปลิวว่อนมาโดนหน้าผากของแชยองอย่างแรง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร

“ที่นี่คือห้องเรียนถ้าอยากจะคุยก็ออกไปคุยกันข้างนอก” แต่เมื่อเขาเห็นว่าแชยองยังไม่ขยับเขยื่อนตัวออกไปยืนข้างนอกห้องตามที่ตามที่บอก อาจารย์เฮวอนจึงต้องพูดอีกครั้ง

“แชยองฉันสั่งให้เธอไปยืนข้างนอกห้องยังไม่ไปอีก” แชยองลุกขึ้นยืนทำหน้ากวน ๆ ตามสไตล์สาวซ่าส์และเดินออกไปตามคำสั่ง แต่เมื่อเดินมาตรงหน้าอาจารย์เฮวอนแชยองก็ก้มหัวให้อาจารย์พร้อมกับยักคิ้วให้สุดท้ายเธอก็ไปยืนอยู่หน้าห้องตามคำสั่งของอาจารย์จอมเฮี๊ยบ

“แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน...ก็ไม่อยากที่จะเรียนนักหรอก โดนทำโทษแบบนี้จะได้ไม่ต้องทนนั่งเรียน” ในขณะที่แชยองออกไปยืนข้างนอกห้อง ยูจินก็ลุกขึ้นจากที่นั่งและจะเดินตามออกไปเช่นกัน แต่เสียงเรียกของอาจารย์

เฮวอนสกัดดาวรุ่งไว้ก่อน

“ยูจิน...นั่นเธอกำลังจะไปไหน”

“ก็ออกไปยืนกับแชยองน่ะสิคะ”

“ใครสั่งห๊า!!...กลับไปนั่งที่เดิมเดี๋ยวนี้”

“อาจารย์ทำแบบนี้ได้ไงในเมื่อหนูคุยกับแชยองในห้องเรียน แต่อาจารย์กลับทำโทษแชยองเพียงคนเดียว ทำอย่างนี้เขาเรียกว่าอาจารย์เลือกที่จะปฏิบัติ ทางที่ดีอาจารย์ควรจะทำโทษหนูอีกคนถึงจะถูก อาจารย์

จะได้ไม่โดนวิพากษ์วิจารณ์ว่าเลือกที่รักมักที่ชังยังไงล่ะคะ” อาจารย์เฮวอนทำสีหน้าเบื่อหน่ายพร้อมกับสั่ง

“พวกเธอนี่มัน!! กวนประสาทฉันที่สุดจะไปไหนก็ไป”

“ขอบคุณมากค่ะ” ยูจินพูดพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะเดินออกไปยืนข้างเพื่อนรักเพื่อนซี้ เมื่อแชยองหันมาเห็นยูจินก็หัวเราะ

“เฮ้ย!! ออกมาทำไม”

“ฉันก็มายืนเป็นเพื่อนเธอน่ะสิ ยืนคนเดียวมันเหงานะ” แชยองหันไปโอบบ่าเพื่อน

“แบบนี้สิถึงจะเรียกว่ารักกันจริง” ในขณะที่กำลังยืนอยู่นั่นเองก็มีรุ่นน้องเดินผ่านมา และพบเห็น

แชยองและยูจินถูกทำโทษอยู่หน้าห้องเรียน ก็เลยเผลอมองทั้งสองคนนานไปนิ๊ด! ทำให้แชยองรำคาญจึง

ตวาดกลับไป

“นี่!!มองอะไรไม่เคยเห็นคนถูกทำโทษหรือไง” รุ่นน้องคนนั้นถึงกับสะดุ้งสุดตัวรีบเดินก้มหน้าและหลีกเลี่ยงทางที่รุ่นพี่ทั้งสองคนยืนอยู่ ยูจินเห็นเช่นนั้นก็หันไปปรามเพื่อนรัก

“น้องมันกลัวจนหัวหดหมดแล้ว”

“ก็ใครใช้ให้มอง...น่าเบื่อชะมัด...ขนาดเปิดเรียนวันแรกยังน่าเบื่อขนาดนี้”

“ถ้าเบื่องั้นเราสองคนก็ไปหาอะไรสนุก ๆ ทำกันดีไหม...” ยูจินพูดค้างไว้แค่นั้นแต่แชยองเข้าใจความ

หมายที่เพื่อนพูด

“เธอหมายถึง...” แชยองพูดละไว้ในฐานที่เข้าใจ ยูจินพยักหน้าว่าเธอเข้าใจถูกต้อง

“ก็ดีเหมือนกันนะเปิดเรียนวันแรกอาจารย์คงจะยังไม่สอนอะไรมาก งั้นพอจบชั่วโมงนี้เราก็ไปกันเลย”

“ตกลงว่าแต่เราจะไปที่ไหนกันดี”

“ออกไปจากโรงเรียนให้ได้ก่อนละกัน...แล้วค่อยมาคิดว่าจะไปไหนกันต่อดี”

หลังจากจบชั่วโมงของอาจารย์เฮวอนสองสาวสุดแสบก็ทำตามแผนที่ตกลงกันไว้ ทั้งคู่ลัดเลาะมาทางด้านหลังโรงเรียนแต่ก่อนที่จะพากันปีนกำแพงออกไปนั้น ก็ได้ยินเสียงของอาจารย์ฝ่ายปกครองดังมาแต่ไกล ทำให้ยูจินชะงักไปแชยองรีบบอกให้เพื่อนรักปีนออกไปก่อนโดยเร็ว ยูจินทำตามคำสั่งของเพื่อนอย่างว่องไว แต่พอถึงจังหวะที่แชยองกำลังจะปีนกำแพงนั้น ก็ได้ยินเสียงของอาจารย์ฝ่ายปกครองดังราวกับว่าอาจารย์ใกล้จะถึงตัวของแชยองแล้วนั่นเอง

“นั่นใครกำลังจะปีนออกไปไหน...หยุดและลงมาเดี๋ยวนี้นะ”

“ใครจะหยุดให้โง่ไม่มีทางอยู่แล้ว” แชยองหันไปมองเพียงแค่แวบเดียว จากนั้นก็รีบปีนข้ามกำแพงโรง เรียนออกไปได้สำเร็จ ทั้งคู่วิ่งห่างออกมาจากรั้วโรงเรียนกะระยะว่าปลอดภัยก็หยุดยืนหอบหายใจกันสองคน