ตอนที่ 1/2

ตอนที่ 1/2

คนถูกถามก็บ่ายเบี่ยงไม่อยากตอบ กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้ว จะอะไรกันนักหนา ให้กูเอาสักทีเถอะแม่คุณ... เงี่*นจะตายห่าอยู่แล้ว

มือเล็กก็เอาแต่ปิดส่วนสงวนของตัวเองเอาไว้ แม้จะพิงพนักหัวชนขอบเตียงหยั่งขาขึ้นเป็นรูปตัว M ตามคำสั่งอีกคนแล้ว ทว่ายังอยากหยั่งเชิงรอคำตอบจากอีกฝ่าย เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ตนเองทำอยู่ตอนนี้จะเป็นการตัดสินใจที่ไม่ผิดพลาด

"ลี่ชอบเฮียนะ"

ร่างสูงไม่ตอบ เอาแต่มุดหน้าหาความหอมหวานจากซอกคอขาว ไล่ปลายจมูกพรมจูบลงต่ำมาเรื่อยๆ กระทั่งมาหยุดอยู่ที่เนื้ออวบนุ่มที่มันแทบจะทะลักออกมาจากเดรสรัดรูปของเธออยู่แล้ว ปกติไม่เคยเห็นลีลี่ใส่ชุดแบบนี้ ไม่ว่าจะตอนไหนเขาก็เห็นแต่เสื้อผ้าธรรมดาๆ เสื้อยืดกับกางเกงขายาวสบายๆ ส่วนใบหน้านี่แทบไม่แต่งเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ยังดูดีคงจะอาศัยงานผิวที่ได้มาจากกำเนิดของตัวเองล้วนๆ เลยมั้ง ขนาดวิ่งตากแดดตากลมตามเขาต้อยๆ ก็ยังไม่เห็นดำคล้ำเลยสักนิด

"เฮียอรรถ งื้อออ... ตอบลี่มาา"

"จิ๊!" จะอะไรกับกูนักหนาวะลี่

เมื่อถูกอีกฝ่ายเอามือขึ้นป้องตัวเองจากคนกำลังหิวกระหาย อัครเดชจำต้องผละใบหน้าตัวเองออกมาจากความอวบอิ่มตรงหน้า เขาหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่ลีลี่ซักไซร้เขาเหลือทน

"เฮียโกหกเธอไม่ได้หรอกนะ" เดี๋ยวถ้าได้กูคืนนี้มีหวังขันหมากมาจ่อถึงหน้าบ้านเลยแหละคราวนี้

แล้วถ้าป๊ากับม๊ารู้เรื่องเมื่อไหร่ จบเห่แน่

นั่นสิ... กูคิดดีแล้วเหรอวะ ที่กำลังจะเอาลีลี่ตอนนี้

เขาเริ่มคิดลังเล

โอ๊ย!! จะเย็บใครทั้งที ทำไมชีวิตไอ้อรรถมันถึงไม่มีตัวเลือกขนาดนี้

เมื่อลีลี่เริ่มเห็นสีหน้าเลลังของเฮียอรรถ เธอพอจะเดาทางถูก

แบบนี้ยิ่งไม่ได้ ลี่เองก็มาขนาดนี้แล้ว หลุบตาต่ำลงไปมองกางเกงในที่ใส่มาตอนนี้สิ ดูมันขดม้วนเป็นเลขแปดลงไปกองกับพื้นด้วยฝีมือเฮียอรรถแล้ว มันไม่ได้แล้วไหม อุตส่าห์เอาตัวเข้าแลกแล้ว

"แค่ยอมเป็นของลี่มันยากตรงไหน? ป๊าม๊าลี่กับป๊าม๊าเฮีย ก็เห็นดีเห็นงามอยากให้ดองกัน ก็บอกแล้วไงลี่รับนิสัยเฮียได้หมด ...หรือเฮียยังติดขัดตรงไหนอีก?"

ก็บ้านเราทั้งสองอยากจะเกี่ยวดองกัน ใครๆ ก็รู้ ม๊าเราสนิทกันมากอยู่แล้ว เอ็นดูลีลี่กับพี่หนานไม่ต่างจากลูกแท้ๆ ที่ผ่านมาด้วยความที่ท่านทั้งสองทำงานราชการ ทั้งป๊าสันต์ที่เป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลจังหวัดและม๊าเอื้องที่เป็นถึงครูสอนนักเรียน พวกท่านต่างก็ไม่ค่อยมีเวลา ที่ผ่านมาก็ฝากฝังลี่เป็นหูเป็นตาให้บ้านหลังนี้เสมอมา รวมทั้งเรื่องลูกชายของท่านด้วย เฮียอรรถที่ลี่ชื่นชอบ เขาเอาแต่ทำตัวไม่เอาอ่าวได้ทุกวัน ข้อนี้ลี่ยอมรับได้... ถึงลี่จะไม่ได้รวย แต่ลี่ก็พร้อมหาเงินเลี้ยงดูเฮียอรรถได้ (เท่าที่มีในบัญชีตอนนี้ก็แค่ 8 หมื่น บาทเท่านั้นเอง แงงง... เฮียอรรถขอไปกินเหล้า 5 วันก็หมดแล้วมั้ง)

แต่ก็นั่นแหละ ลี่สู้ไหว ลี่ไม่ติดขัด... แล้วเฮียจะติดขัดไม่ยอมรับลี่ทำไม

"?" คนสวยเพยิดหน้าเชิดใส่เพราะต้องการหาคำตอบ ก่อนที่จะได้ฟังมันเต็มสองรูหู จนสะเทือนเข้าไปถึงทรวงอก ตอกย้ำกันแบบจุกๆ

"ติดที่ไม่ได้ชอบ ไม่ได้รักไงลี่ ...แค่นี้ไม่เข้าใจหรอ?" เขาว่าพลางขยับมือเข้าหาความอวบอิ่มที่เต็มสองมือ จนมันล้นทะลักออกมาตามหง่ามนิ้ว

"ไม่ได้รัก? แต่เฮียกำลังจะเอาลี่อยู่เนี่ยนะ!" ทั้งนมทั้งหลีของลีลี่เฮียได้สัมผัสมันแล้ว อีกนิดลีลี่จะเป็นเมียเฮียอรรถเพราะฉะนั้นอย่าคิดจะมาชิ่งปัดความรับผิดชอบเชียวนะขอบอกเลยว่าลีลี่ไม่ยอม

"เธอเดินมาเสนอตัวให้เฮียเองนะลี่"

"ก็ใช่ไง! แต่เฮียอรรถไม่เข้าใจที่ลี่พูดอ่ะ?"

ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่เสียอารมณ์ เพราะเธอเองก็เสียอารมณ์มาเช่นกัน

ร่างเล็กรวบรวมแรงผลักคนตัวโตออกห่าง เฮียอรรถเสียหลักหงายหลังเล็กน้อย แต่ถืออย่างนั้นก็ออกห่างจากลี่พอสมควร

สองมือเรียวเล็กประคองเดรสเกาะอกใหม่ให้มันปิดมิดชิดสองเต้าอวบ เธอขยับตัวลุกออกจากเตียงจับผมเผ้าของตัวเองให้เป็นระเบียบ ไม่ลืมหันไปขลึงตาใส่เจ้าของบ้าน

วันนี้เขาทำให้ลี่หมดอารมณ์สุดๆ

มีอย่างที่ไหนจะเอากันเฉยๆ เฮียอรรถยอมสัมผัสตัวลี่ ยอมจูบลี่แล้วทั้งๆ ที่ไม่เคยยอมทำแบบนี้มาก่อน ถึงแม้ว่าจะได้กลิ่นเหล้าคลุ้งทั่วตัวเฮีย แต่ลี่ก็แค่หวังอยู่ว่าสิ่งที่เฮียทำกับลี่นั้นมันใกล้ความจริงที่เฮียเคยพูดเอาไว้

แล้วลี่ผิดอะไรที่ลี่คิด?

คนถูกถามก็บ่ายเบี่ยงไม่อยากตอบ กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้ว จะอะไรกันนักหนา ให้กูเอาสักทีเถอะแม่คุณ... เงี่ยนจะตายห่าอยู่แล้ว

มือเล็กก็เอาแต่ปิดส่วนสงวนของตัวเองเอาไว้ แม้จะพิงพนักหัวชนขอบเตียงหยั่งขาขึ้นเป็นรูปตัว M ตามคำสั่งอีกคนแล้ว ทว่ายังอยากหยั่งเชิงรอคำตอบจากอีกฝ่าย เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ตนเองทำอยู่ตอนนี้จะเป็นการตัดสินใจที่ไม่ผิดพลาด

"ลี่ชอบเฮียนะ"

ร่างสูงไม่ตอบ เอาแต่มุดหน้าหาความหอมหวานจากซอกคอขาว ไล่ปลายจมูกพรมจูบลงต่ำมาเรื่อยๆ กระทั่งมาหยุดอยู่ที่เนื้ออวบนุ่มที่มันแทบจะทะลักออกมาจากเดรสรัดรูปของเธออยู่แล้ว ปกติไม่เคยเห็นลีลี่ใส่ชุดแบบนี้ ไม่ว่าจะตอนไหนเขาก็เห็นแต่เสื้อผ้าธรรมดาๆ เสื้อยืดกับกางเกงขายาวสบายๆ ส่วนใบหน้านี่แทบไม่แต่งเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ยังดูดีคงจะอาศัยงานผิวที่ได้มาจากกำเนิดของตัวเองล้วนๆ มั้ง ขนาดวิ่งตากแดดตากลมตามเขาต้อยๆ ก็ยังไม่เห็นดำคล้ำเลยสักนิด

"เฮียอรรถ งื้อออ... ตอบลี่มาา"

"จิ๊!" จะอะไรกับกูนักหนาวะลี่

เมื่อถูกอีกฝ่ายเอามือขึ้นป้องตัวเองจากคนกำลังหิวกระหาย อัครเดชจำต้องผละใบหน้าตัวเองออกมาจากความอวบอิ่มตรงหน้า เขาหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่ลีลี่ซักไซร้เขาเหลือทน

"เฮียโกหกเธอไม่ได้หรอกนะ" เดี๋ยวถ้าได้กูคืนนี้มีหวังไปเรียกร้องสิทธิ์ว่าที่เมียของเขาแน่นอน

ป๊ากับม๊ารู้เรื่องเมื่อไหร่ จบเห่แน่

นั่นสิ... กูคิดดีแล้วเหรอวะ ที่กำลังจะเอาลีลี่ตอนนี้

เขาเริ่มคิดลังเล

โอ๊ย!! จะเย็บใครทั้งที่ ทำไมชีวิตอรรถถึงไม่มีตัวเลือกขนาดนี้

เมื่อลีลี่เริ่มเห็นสีหน้าเลลังของเฮียอรรถ แค่นี่ก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าคืนนี้เธอจะเสียตัวแบบฟรีๆ โดยที่เฮียอรรถจะปัดความรับผิดชอบอย่างแน่นอน

แบบนี้ยิ่งไม่ได้ ลี่เองก็มาขนาดนี้แล้ว หลุบตาต่ำลงไปมองกางเกงในที่ใส่มาตอนนี้สิ ดูมันขดม้วนเป็นเลขแปดลงไปกองกับพื้นด้วยฝีมือเฮียอรรถแล้ว มันไม่ได้แล้วไหม อุตส่าห์เอาตัวเข้าแลกแล้ว

"แค่ยอมเป็นแฟนลี่มันยากตรงไหน? ป๊าม๊าลี่กับป๊าม๊าเฮีย ก็เห็นดีเห็นงามอยากให้ดองกัน ก็บอกแล้วไงลี่รับนิสัยเฮียได้หมด ...หรือเฮียยังติดขัดตรงไหนอีก?"

ก็บ้านเราทั้งสองอยากจะเกี่ยวดองกัน ใครๆ ก็รู้ ม๊าเราสนิทกันมากอยู่แล้ว เอ็นดูลีลี่กับพี่หนานไม่ต่างจากลูกแท้ๆ ที่ผ่านมาด้วยความที่ท่านทั้งสองทำงานราชการ ทั้งป๊าสันต์ที่เป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลจังหวัดและม๊าเอื้องที่เป็นถึงครูสอนนักเรียน พวกท่านต่างก็ไม่ค่อยมีเวลา ที่ผ่านก็ฝากฝังลี่เป็นหูเป็นตาให้บ้านหลังนี้เสมอมา รวมทั้งเรื่องลูกชายของท่านด้วย ที่เอาแต่ทำตัวไม่เอาอ่าวได้ทุกวัน ข้อนี้ลี่ยอมรับได้... ถึงลี่จะไม่ได้รวย แต่ลี่ก็พร้อมหาเงินเลี้ยงดูเฮียอรรถได้ (เท่าที่มีในบัญชีตอนนี้ก็แค่ 8 หมื่น บาทเท่านั้นเอง แงงง... เฮียอรรถขอไปกินเหล้า 5 วันก็หมดแล้วมั้ง)

แต่ก็นั่นแหละ ลี่สู้ไหว ลี่ไม่ติดขัด... แล้วเฮียจะติดขัดไม่