ชีวิตหลังแต่ง

หลังจากแต่งงานกันแล้วซ่างเทียนหลินกับลู่ซินหลินก็ได้พบเจอกันน้อยมากแม้ว่าจะอยู่ในพื้นที่อาณาบริเวณเดียวกัน

ซ่างเทียนหลินต้องเข้าท้องพระโรงและต้องช่วยราชกิจของฮ่องเต้ทุกวัน ทั้งฮ่องเต้ยังมีคดีที่ให้เขาคอยสืบอย่างลับๆ อีกมากมาย ในแต่ละวันเมื่อเขากลับมาถึงจวนอ๋อง พ่อบ้านฉวนก็จะรายงานว่าพระชายาถ้าไม่ขลุกตัวอยู่กับยาสมุนไพรที่ห้องยา ก็อ่านตำราแพทย์อยู่ที่ตำหนักมู่เซียงของนาง

“ฉวนเจี่ยนเจ้านำของสิ่งนี้ไปมอบให้กับพระชายาที” เขาถือห่อผ้าไหมขนาดพอดีมือส่งให้กับพ่อบ้านฉวน

ฉวนเจี่ยนอมยิ้มพอใจ “ท่านอ๋องมีสิ่งใดจะฝากข้าน้อยบอกกับพระชายาหรือไม่ขอรับ”

“เอ่อ” ซ่างเทียนหลินคิดครู่หนึ่ง

“จงตั้งใจ ถ่อมตน ระมัดระวัง” เขาฝากสามคำนี้ให้ไปบอกแก่ลู่ซินหลิน

แม้ฉวนเจี่ยนจะงุนงงกับสิ่งที่ได้ยินแต่ก็ตกปากรับคำ “ขอรับ” เมื่อพระชายาเปิดดูของในห่อผ้าเขาก็จะรู้เองว่าท่านอ๋องให้สิ่งใด

ลู่ซินหลินรับห่อผ้าพร้อมกับทำหน้าสงสัยให้ฉวนเจี่ยน พ่อบ้านจวนอ๋องก็ได้แต่ส่ายหน้าตอบนางว่าไม่รู้ข้างในคืออะไร

นางค่อยๆ คลี่ปมของผ้าที่ผูกติดกัน เมื่อปมหลุดออก ผ้าที่ห่อก็ค่อยแยกออกจากกันจนมองเห็นสิ่งของภายใน

กระเป๋าผ้าใส่เข็มฝังเข็ม ตัวกระเป๋าทำจากผ้าไหมชั้นดีสีครามอ่อน ปักลายก้อนเมฆวิจิตรบรรจง เมื่อกางออกมาก็พบเข็มฝังเข็มที่มีทุกขนาด ขนาดละสิบเล่ม มีทั้งเข็มทองคำแท้และเข็มเงินบริสุทธิ์ ก้านเข็มทำอย่างประณีต

นอกจากนี้ด้านล่างยังมีหมอนแมะ (หมอนสำหรับรองข้อมือผู้ป่วยเวลาจับชีพจร) ใช้ผ้าและปักลายแบบเดียวกับกระเป๋าใส่เข็ม ให้ความเข้าคู่กันเป็นอย่างยิ่ง แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจของผู้สั่งทำ

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มด้วยความดีใจ นางเข้าใจคำทั้งสามที่พระสวามีฝากมาให้แล้ว ตั้งใจศึกษาฝึกฝน ถ่อมตนอย่าได้หยิ่งผยอง ไตร่ตรองทำอย่างระมัดระวัง สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ผู้เป็นหมอควรระลึกถึงอยู่เสมอ

“ฝากท่านพ่อบ้านฉวนขอบพระทัยท่านอ๋องแทนข้าด้วย”

ลู่ซินหลินปิดบังน้ำเสียงตื่นเต้นไว้ไม่อยู่

ฉวนเจี่ยนอดพึงใจแทนท่านอ๋องของตนไม่ได้ ในใจได้แต่พูดว่า ‘ท่านอ๋องบ้านข้าเกี้ยวสตรีเป็นแล้ว’

เวลาล่วงเลยผ่านไปเรื่อยๆ ลู่ซินหลินอยู่ภายในจวนอ๋องศึกษาพิธีการต่างๆ ภายในวังหลวงและสิ่งที่นางสนใจอย่างมีความสุข

........

จวนหนานหยางอ๋อง

ลู่เสี่ยวลี่อยู่ที่จวนหนานหยางอ๋องในฐานะอนุภรรยามีความเป็นอยู่ที่ดี ไม่ได้มีความลำบากแม้แต่น้อย แม้ว่าหนานหยางอ๋องจะมีพระชายาเอก พระชายารอง และอนุอีกสองคนอยู่แล้วก็ตาม แต่ทั้งสี่ก็ไม่สามารถทำความเดือดร้อนใดแก่นางได้ เพราะถ้าร้ายมานางก็ร้ายกลับยิ่งกว่า

“เปิ่นหวางว่าจวนชินอ๋องสงบเงียบเกินไปแล้ว” หนาน หยางอ๋องบุรุษรูปงาม ปีนี้มีอายุยี่สิบแปดชันษาแต่ใบหน้ายังคงอ่อนเยาว์ราวกับอายุยี่สิบสามยี่สิบสี่ชันษา

“ท่านอ๋องต้องการให้ครึกครื้นหรือเพคะ” ลู่เสี่ยวลี่บรรจงหยิบลูกหยางเหมยป้อนหนานหยางอ๋องทีละผล

เขาคายเมล็ดออกก่อนกล่าว

“ถ้าจวนชินอ๋องมีพระชายาเพิ่มขึ้นอีกสักคนคงจะครึกครื้นขึ้น พระชายาชินอ๋องพี่สาวของเจ้าแม้จะงดงาม แต่ก็ไม่ได้ทำให้ชินอ๋องอยู่ติดจวนได้ หากมีสตรีที่ออดอ้อนเอาใจบุรุษเช่นเจ้า ชินอ๋องที่ลุ่มหลงสตรีจนไม่เอาการเอางานก็จะเป็นประโยชน์ต่อเปิ่นหวาง อย่างมาก ตอนนี้เปิ่นหวางจะทำสิ่งใดล้วนถูกเขาขัดขาแทบทุกเรื่อง”

“หม่อมฉันช่วยสิ่งใดท่านอ๋องได้หรือไม่เจ้าคะ หม่อมฉันยินดีทำเพื่อท่านอ๋องอย่างเต็มที่” ลู่เสี่ยวลี่พูดจาออดอ้อนเอาใจท่านอ๋อง

หนานหยางอ๋องจ้องสตรีตรงหน้าเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง

“อาทิตย์หน้าจะเป็นวันเกิดใต้เท้าจ้าว เจ้ากรมโยธา จะจัดงานวันเกิดที่จวนสกุลจ้าว เปิ่นหวางต้องการให้เจ้าทำวิธีใดก็ได้ ขัดขวางไม่ให้พระชายาชินอ๋องเข้าร่วมงาน”

ที่เขารับลู่เสี่ยวลี่เข้ามาเป็นอนุเพราะนอกจากที่นางจะงดงามแล้ว นางยังใจกล้าเสนอตัวให้กับเขา เก่งเรื่องบนเตียง อีกทั้งยังเป็นญาติพี่น้องกับพระชายาชินอ๋อง เขาจะได้ใช้งานนางได้อย่างสะดวก

ลู่เสี่ยวลี่แสดงสีหน้าประหลาดใจแต่นางก็ไม่ได้ซักถามสิ่งใดเพิ่ม เกรงว่าท่านอ๋องจะรำคาญ ทำได้เพียงแต่รับคำ

“เพคะท่านอ๋อง”

หนานหยางอ๋องมองใบหน้าที่อ่อนหวานของนาง

“เปิ่นหวางต้องไปคุยธุระกับใต้เท้าจ้าวก่อน คืนนี้เปิ่นหวางจะมาหาเจ้าที่เรือน” พูดจบเขาก็คว้าร่างอนุคนงามเข้ามาในอ้อมแขน ประทับจุมพิตลงบนริมฝีปากที่นุ่มของนาง ก่อนที่จมูกและปากของเขาจะค่อยๆ เคลื่อนมายังแก้มนวล ไซร้ไปที่ซอกคอขาวก่อนจะเลื่อนลงมายังบริเวณเนินอกอวบอิ่มที่ชุดของนางปกปิดไว้ไม่มิดมือแกร่งลูบคลำทั่วร่างของนางจนพึงพอใจจึงลุกเดินจากไป

........

จวนสกุลจ้าว

จ้าวเจินเซี่ยง เจ้ากรมโยธากำลังพูดคุยกับหนานหยางอ๋องอย่างนอบน้อม

“ท่านอ๋องโปรดวางพระทัย กระหม่อมจะทำตามพระบัญชาอย่างเต็มที่” จ้าวเจินเซี่ยงเอ่ยรับประกัน

“เปิ่นหวางอยากให้บุตรสาวท่านสักคนเป็นพระชายารองของชินอ๋อง ใต้เท้าจ้าวจะเห็นด้วยหรือไม่”

หนานหยางอ๋องเอ่ยข้อเสนอที่เชิญชวนอย่างตรงไปตรงมา จะมีผู้ใดบ้างที่ไม่อยากเป็นพ่อตาของชินอ๋อง พระอนุชาของฮ่องเต้

ใต้เท้าจ้าวได้ยินข้อเสนอก็ตาลุกวาว “ต้องทำอย่างไรบ้างหรือพะย่ะค่ะ” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

หนานหยางอ๋องหยิบยาขวดเล็กขึ้นมาวางบนโต๊ะ

“ยานี้ออกฤทธิ์รุนแรง ชายและหญิงที่ดื่มยานี้ต้องได้ร่วมอภิรมย์จนสมปรารถนาจึงจะมีชีวิตอยู่ต่อ ไม่มียาถอนพิษใดต้านได้”

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “ก็เพราะมันไม่ใช่ยาพิษ แต่มันเป็นยาที่มีส่วนผสมจากสมุนไพรหลายแคว้น ฤทธิ์ของยาทำให้พลังหยางยินของบุรุษสตรีพลุ่งพล่าน ถ้าไม่ได้มีการแลกเปลี่ยนยินหยางระหว่างกัน ก็จะทำให้พลังถูกดึงออกมาจากร่างกายจนหมด ดั่งคนที่ถูกสูบพลังชีวิตจนสิ้น”

“ถ้าเจ้าไม่กลัวอันตรายก็ให้บุตรสาวเจ้าดื่มได้ นอกจากนางสมยอมก็ไม่จำเป็นต้องดื่ม แต่หากนางดื่มแล้ว อย่างไรเสียคืนนั้นก็ต้องได้สามี”

เขาอธิบายให้คู่สนทนาเข้าใจ ถึงแม้เขาจะเจ้าแผนการแต่ก็ไม่เคยคิดเอาเปรียบผู้ใด

ใต้เท้าจ้าวได้ยินก็นิ่งเงียบใคร่ครวญครู่หนึ่ง

“บุตรสาวข้าแสดงละครตบตาผู้คนไม่เก่ง ถึงแม้ว่านางอาจจะสมยอม ถ้าชินอ๋องได้เฉลียวใจขึ้นมาก็คงจับผิดนางได้ แต่หากนางและชินอ๋องต้องยาพร้อมกันทั้งคู่ นางก็เหมือนกับเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ถูกกระทำ ชินอ๋องจะไม่รับผิดชอบนางก็คงไม่ได้”

หนานหยางอ๋องยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

“ดี หน้าที่นี้เปิ่นหวางมอบให้เจ้าแล้ว”

........

ตำหนักไท่ซ่าน วังหลวง

“ข้าว่าหนานหยางอ๋องคงต้องวางแผนชั่วอีกแล้วเป็นแน่” ชินอ๋อง ซ่างเทียนหลินบอกกับฮ่องเต้น้ำเสียงเคร่งเครียด

“เขาคงอยากให้เจ้าเสียหน้า คนเช่นเจ้าจะทำเรื่องงามหน้าได้อย่างไรหากไม่ต้องยา” ฮ่องเต้วิเคราะห์สถานการณ์

"เขาวางแผนมาเราก็เล่นตามแผน ถ้าเขาวางยา ข้าก็จะดื่มยานั่น ยาถอนพิษรอบทิศเราก็มี หากยาถอนพิษใช้ไม่ได้ผล เสด็จพี่ก็ให้คนพาข้าหลบออกแล้วเรียกหมอมารักษา แต่ให้ข้าดื่มคนเดียวคงไม่ได้ ไม่เช่นนั้นงานเลี้ยงคงยังสนุกครื้นเครงไม่เพียงพอ มีคนต้องยาเป็นเพื่อน งานเลี้ยงวันเกิดใต้เท้าจ้าวจะได้มีเรื่องเล่าไปทั่วเมืองหลวง”

ฮ่องเต้อมยิ้มแฝงสีหน้าเอือมระอาเล็กน้อย เรื่องพวกนี้พระอนุชาเขาถนัดนัก ส่วนเขาก็ถนัดส่งเสริมให้ท้ายเสมอมา