4.น้ำแกงขี้เถ้า (ต่อ)

เหลียงม่านฉีตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงเวลาเจียนจะมืดค่ำ นางถูกพามาอยู่ที่เรือนหลังเล็กๆ ใกล้โรงครัว ก่อนหน้านั้นจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่า นางถูกโยนลงถังไม้ ซึ่งมีหญ้าฝรั่นลอยเต็มไปหมด สาวใช้นางหนึ่งถูตัวให้นาง และปากก็พร่ำพูดให้เหลียงม่านฉีทำตัวดีๆ

“ขัดตัวด้วยน้ำผสมหญ้า คงทำให้เนื้อตัวเจ้าไม่หลงเหลือคราบของคุณชาย และลดการมีบุตรอย่างไม่พึงประสงค์ได้

โถ...ข้านึกไม่ถึง รับใช้มาเกือบสามปี แม้แต่ปลายเท้าเปลือยเปล่าของเขา ข้ายังไม่เคยเห็น เจ้านี่มันโชคดีจริงๆ นังแม่ครัวโง่!”

หญิงสาวพยายามเงี่ยหูฟังสิ่งที่สาวใช้เอ่ย แต่นางอ่อนเพลียเหลือเกิน กระทั่งผล็อยหลับไป เมื่อตื่นอีกครั้ง ก็เห็นว่าตนนอนซมอยู่บนเตียงหลังเล็ก

กงกงสูงวัยผู้หนึ่งส่งเสียงตวาดเรียกนางให้ตื่น เมื่อเหลียงม่านฉีลืมตาจึงเห็นว่า ข้างเขาคือขันทีน้อยหน้าตาน่ารัก กับสาวใช้รุ่นใหญ่อีกหนึ่งคน

“ส่งน้ำแกงให้นาง!”

หญิงสาวรีบสลัดความเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียออกจากร่างกายตนเองทันที น้ำแกงที่กงกงชราเอ่ยถึง ย่อมหมายถึงการป้องกันไม่ให้ตั้งครรภ์ ซึ่งมันเป็นอันตรายต่อสตรี

“ท่านพ่อบ้าน...” เหลียงม่านฉี เรียกอีกฝ่ายเช่นนั้น ด้วยไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของเขา

“มีสิ่งใดจะพูดเยี่ยงนั้นหรือ”

“ข้ามีสมุนไพร และยันต์แปะสะดือ รับรองว่า อย่างไรก็ไม่มีการตั้งครรภ์โดยไม่พึงประสงค์แน่นอน”

เหลียงม่านฉีบอก พลางชี้ไปยังกล่องไม้ของนาง และถุงย่าม ให้ตายนางก็ไม่ขอดื่มน้ำแกงถ้วยนั้น ในสำนักโคมเขียว ย่อมรู้ว่าน้ำแกงเหล่านี้ สร้างความทรมานให้สตรีเช่นไร

“มิได้ พวกข้าจะเชื่อใจได้อย่างไร น้ำแกงผสมขี้เถาตำรับนี้ ใช้กันมายาวนาน ดื่มเพียงนิด ยามเจ้ามีสติอยู่ อย่างไรก็ไม่อาจทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย ในภายภาคหน้า”

เหลียงม่านฉีหรือจะเชื่อว่ามันผสมเพียงขี้เถา หากแท้จริงย่อมมีเป็นสารหนู และก็โลหะพิษ (ปรอท) ปนเปื้อน

“รีบดื่มเข้าไป!”

เหลียงม่านฉี ได้ยินคำพูดเร่งเร้า และสายตาคาดคั้น ยิ่งทำให้นางเชื่ออย่างเต็มหัวใจว่า บุรุษที่นางร่วมหลับนอน ย่อมเป็นคนสูงส่ง อาจถึงขั้นมีเชื้อสายของมังกรแห่งแคว้นหลาง

ยามนั้น แม้ฉือกงกงแม้จะนึกสงสารนางมิน้อย แต่เขารู้ว่า สตรีผู้นี้ ไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ เหลียงม่านฉีปรุงอาหารพิสดารพันลึก ทั้งยังมีความรู้เรื่องสมุนไพรอย่างหาตัวจับยาก กระนั้นน้ำแกงของเขา เป็นสูตรลับเฉพาะวังหลวง มิใช่ใช้สำหรับชาวบ้านหรือในหอนางโลม ฉะนั้นสตรีบ้านป่าอย่างเหลียงม่านฉี อย่างไรย่อมมองไม่ออกเป็นแน่ว่ามีส่วนผสมใดอยู่

“อย่างที่ข้าบอกท่านพ่อบ้าน ข้ามีทั้งยันต์ของนักพรต และสมุนไพรแปะสะดือ อย่างไรย่อมไม่ตั้งครรภ์ แล้วตอนที่ข้าถูกพาออกมาจากห้อง ก็ได้ชำระร่างกายด้วยน้ำต้มยาฝรั่น เช่นนั้นย่อมทำให้เชื่อใจว่า สตรีนางนี้คงไม่สามารถให้ทายาทแก่คุณชาย”

ชายชราส่ายหน้า เขาอยู่ในวังหลวงมาหลายสิบปี ก่อนจะรับใช้บุรุษผู้นี้ ดังนั้นเล่ห์เหลี่ยม และการแสดงละครของเหล่านางกำนัล มีหรือจะหลุดรอดผ่านสายตา

“อย่าคิดเล่นปาหี่กับข้า ถึงแม้อาหารเจ้าที่ปรุงมาหลายวันนี้ ช่วยให้คุณชายเดินเหินได้คล่อง แต่เจ้าไม่มีวัน ที่คิดจะใช้เสน่ห์ และมารยาล่อลวงเขาด้วยการให้กำเนิดเลือดเนื้อเชื้อไข อย่าลืม เจ้ากับคุณชายมีฐานะต่างกัน อีกทั้งตัวเจ้าขึ้นชื่อว่า เป็นนางคณิกามาก่อน!”

กงกงว่าแล้ว ก็สั่งให้ขันทีน้อยบีบปากเหลียงม่านฉี แต่นางสู้กลับ พยายามไล่งับมือเขา เป็นตอนนั้น สาวใช้ที่อยู่อีกฝั่ง ง้างมือเตรียมตบหน้าเหลียงม่านฉี

ซึ่งสถานการณ์ยามนี้ ชวนให้ตึงเครียดเป็นอย่างมาก

“อย่าคิดทำร้ายข้าเชียว พวกท่านก็รู้ เหลาอาหารเถื่อนของข้า ปรุงอาหารชนิดใดได้บ้าง”

“นังหญิงสารเลว หมายความว่า เจ้าวางยาคุณชายเยี่ยงนั้นหรือ” กงกงเป็นเดือดเป็นแค้น และเขาคิดว่า ทั้งหมดนี้หากเกิดเหตุร้ายกับบุรุษผู้นั้น หัวเขาคงไม่อาจอยู่บนบ่า

“หึ ๆ ๆ เปล่า ของที่ข้าทำ เพื่อบุรุษผู้นั้นล้วนประเสริฐที่สุด แต่ยาพิษที่ข้ากล่าวถึง กลับผสมในบ่อที่พวกเจ้าดื่มกันต่างหาก!”

สิ้นคำพูดนั้น กงกงก็เตรียมใช้มีดปลายแหลมแทงเข้าลำคอระหงของเหลียงม่านฉี

“เอาซี... หากข้าตาย พวกเจ้าคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินเจ็ดวัน!”

เมื่อสิ้นคำพูดเหลียงม่านฉี ด้านนอกเรือนหลังเล็กกลับมีเหตุการณ์ที่ชวนให้ตื่นตระหนก

“ไฟไหม้ เร็ว ทุกคนช่วยกันดับไฟ”

ขันทีเฒ่าไม่คิดเสียเวลาจัดการเหลียงม่านฉี เขาสั่งให้สาวใช้ และขันทีน้อยป้อนน้ำแกงนางเสีย

“เอาล่ะ ถ้านางขัดขืน เจ้าทั้งสองคนรู้วิธีจัดการใช่ไหม”

สิ้นคำพูดดังกล่าว กงกงก็ก้าวออกจากห้องเล็กๆ และดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่เหตุไฟไหม้ แต่มีผู้มุ่งร้ายกำลังบุกเข้ามาด้านในเรือนรับรองหลังบนเขาสูง

ขันทีน้อยเชื่อฟังคำสั่งกงกงอย่างที่สุด เขาเลยบังคับให้เหลียงม่านฉีดื่มน้ำแกงขี้เถาเสีย แต่นางดิ้นแรงๆ จนปัดถ้วยในมือขันทีหล่นแตกบนพื้น

“เจ้ากล้าทำเรื่องเช่นนี้ อยากตายมากใช่ไหม”

“ฮึ ลองดูว่าข้ากับพวกเจ้าใครจะได้ตายก่อนกัน” เอ่ยจบ เหลียงม่านฉีจึงเคลื่อนตัวถอยหลังอย่างรวดเร็ว จุดหมายนางคือ ย่ามของนาง เมื่อล้วงเอาขวดเล็กๆ ออกมาได้ นางก็เปิดจุกที่ปิดไว้ออก ยามนั้นกลิ่นหอมแปลกประหลาดลอยอบอวลในห้อง

“พวกเจ้าจะไม่ตายง่ายๆ หรอก ยังต้องทรมานอีกหลายชั่วยาม และกลิ่นของน้ำมัน จะกระตุ้นน้ำที่พวกเจ้าดื่ม ให้ออกฤทธิ์เร็วขึ้น”

สาวใช้ตื่นกลัวมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“แม่นาง พวกข้าก็เป็นเพียงแค่บ่าว อย่าได้คิดฆ่ากันให้ตายอย่างทรมานเลย”

เหลียงม่านฉี ไม่ได้จับมีดฆ่าคนก็จริง แต่นางวางยา และปรุงอาหารที่มีพิษร้าย นี่คือความสามารถที่นางมีไว้ป้องกันตน ยามเจอเรื่องขับขัน

“เยี่ยงนั้น ข้าให้ทางเลือกเจ้าสองคน บอกทางออกที่ปลอดภัยแก่ข้า...แล้วพวกเจ้าก็กินยาเม็ดนี้เข้าไป จากนั้น จงไปหาที่ซ่อนตัว ยาจะออกฤทธิ์ทำให้สลบ เมื่อฟื้น พวกเจ้าจะไม่มีพิษใดตกค้างในร่างกายอีก”

ขันทีน้อยมีท่าทีไม่เชื่อเหลียงม่านฉี เขาถูกฝึกมาทำงานชั่วๆ ตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ

“ข้ายังตายไม่ได้ หากยังตามหา แท่งหยกที่ตาเฒ่าหมอชาวบ้าน มันตอนข้าและเก็บซ่อนเอาไว้ไม่พบ”

“ที่แท้ เจ้าก็เป็นขันที!”

เหลียงม่านฉี เอ่ยคำนั้น และขันที กับนางกำนัล ต่างหน้าซีดเผือด

“ได้โปรด อย่าแพร่งพรายเรื่องนี้ มิเช่นนั้น พวกข้าทั้งสองคนคงได้ตายอยู่ที่นี่”

ดวงตากลมโตหรี่ลง และใบหน้าของเหลียงม่านฉีปรากฏรอยยิ้มที่หากผู้ใดเห็น คงต้องขนลุก

“ฮึ รีบตอบข้ามา คุณชายของพวกเขามีนามว่าเยี่ยงไร?”