บทที่ 2 ตามหาเมีย (3)

“หน้าซีดๆ นะอร เป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ” พิมลถามบุตรสาวขณะรับประทานอาหารเช้าด้วยกันที่ห้องครัว

“เวียนหัวค่ะ อรเบื่ออาหารมาสามสี่วันแล้ว”

“วันนี้พักสักวันนะ ไม่ต้องทำงานหรอก เดี๋ยวแม่ทำแทนเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ แม่นั่นแหละที่ควรพัก”

“งานแค่นั้นไม่หนักเกินกำลังแม่หรอก แค่เก็บผักไปขาย ไม่ได้ปลูกอะไรเพิ่ม แถมมีผู้ช่วยตั้งสองคน อรเหนื่อยมามากแล้ว พักผ่อนเถอะนะลูก เชื่อแม่ ถ้าไม่หายก็ไปหาหมอ”

เธอไม่อยากจะคัดค้านเพราะไม่สบายตะครั่นตะครอเนื้อตัวจริงๆ จึงพยักหน้ารับ

“จ้ะแม่”

อรนิชาพักผ่อนอยู่แต่ในห้องสามวันก็เริ่มดีขึ้นบ้าง เลยกลับมาทำงานตามปกติ และในวันนี้แม่ของเธอก็จะเดินทางไปปฏิบัติศีลที่วัดเป็นเวลาเจ็ดวัน ก่อนไปได้ล่ำลาลูกสาว

“ดูแลตัวเองดีๆ นะอร หายดีแน่แล้วใช่ไหม”

“ดีขึ้นเยอะแล้วจ้ะแม่ สบายๆ มากเลย” หญิงสาวเบ่งกล้ามโชว์ความแข็งแกร่ง ทั้งๆ ที่ไม่มีกล้ามให้อวด

“ถ้ามีอะไรก็โทรหาแม่นะอร”

“จ้ะแม่”

แม่ไปแล้ว นั่นก็เท่ากับว่าเธอจะต้องใช้ชีวิตตามลำพังทั้งสัปดาห์ เธอยังคงทำงานอย่างมีความสุขเหมือนเช่นทุกวันจนถึงเช้าตรู่ของวันนี้

ขณะที่เธอกำลังเก็บกวางตุ้งใส่ตะกร้าอยู่คนเดียว เพราะป้าสองคนที่จ้างไว้ยังไม่มา เธอก็ได้ยินเสียงรถแล่นมาจอดนอกรั้วบ้าน

หญิงสาวชะเง้อคอยาวมอง เห็นเป็นรถห้าประตูหรูหราสีดำสนิท มีผู้ชายคนหนึ่งก้าวลงจากรถ เขาสวมสูทสีดำ มองไกลๆ ยังรู้ว่าเขาเป็นคนตัวสูงและหุ่นดีมาก ที่สำคัญ...ผิวขาวมีออร่ามาแต่ไกลเลยเชียว

เขายืนเกาะรั้วไม้ที่สูงแค่อก แล้วกวาดตามองไปทั่วก่อนหยุดที่เธอ

“มาหาใครคะ” เธอตะโกนถาม ทั้งที่ยังนั่งจุมปุกอยู่ที่แปลงผัก

เขาไม่ตอบ แต่ก็ไม่เลิกเกาะรั้วมอง เธอเลยลุกเดินไปใกล้ๆ

พอได้เห็นหน้าเขาชัดๆ โอ้โห...หล่อสุดๆ น่าจะเป็นหนุ่มลูกครึ่ง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มราวกับน้ำทะเล คิ้วสีดำยาว จมูกโด่ง ริมฝีปากสีชมพู

น่าเสียดายที่แววตาของเขาดูเย็นชามากไปหน่อย

“มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามเสียงสุภาพ โดยมีรั้วคั่นกลางระหว่างเขาและเธอ

“ฉันมาตามหาคน” ตอบห้วนๆ แต่นั่นก็ทำให้เธอทึ่งแล้ว เขาเป็นลูกครึ่งที่ใช้ภาษาไทยค่อนข้างชัดเจนเลยทีเดียว แม้สำนวนจะมีแปร่งๆ ไปบ้างก็ตาม

“หาใครคะ ถามฉันได้นะ เผื่อฉันจะรู้จัก”

“ตามหาเมีย ! ”

“หา ! ” เธออุทาน “แล้วภรรยาของคุณชื่ออะไรล่ะคะ”

“ชื่ออรนิชา ใจภักดี”

เธอกระพริบตาปริบๆ ก่อนแหวลั่น “จะบ้าไปแล้วหรือไงคะ ฉันไม่เคยมีผัว”

“ลืมคืนนั้นไปแล้วหรือไง”

“คืนนั้นน่ะคืนไหนคะ พูดให้ดีๆ นะ” เธอยกมือเท้าสะเอว ทำท่านักเลงถามอย่างไม่พอใจ

“คืนที่เธอรอฉันอยู่บนเตียงเมื่อเดือนก่อน”

“เอ๊ะ !? ” หัวคิ้วเรียวขมวดมุ่น ความทรงจำเก่าๆ เริ่มหวนมาฉายชัดอีกครั้ง หรือว่าจะเป็นตอนนั้น...ตอนที่เธอสวมรอยแทนพี่สาวต่างมารดา

“จำฉันได้หรือยัง เธอควรจะจำหน้าคนที่เธอยอมเสียความบริสุทธิ์ให้แม่นกว่านี้นะ” พูดลอดไรฟัน

“จะไปจำได้ไงกันล่ะคะ คืนนั้นมันมืด”

“เธอไม่เคยเห็นฉันตามข่าวตามสื่อบ้างเลยหรือไง ถึงทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนซะขนาดนั้น”

อรนิชากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น บีบมือตัวเองแน่น ถามเสียงแผ่ว

“คุณคืออาแจ็กซ์ สเตนาร์ท จริงๆ งั้นหรือคะ”

มุมปากได้รูปบิดโค้งเย้ยหยัน “จริง และที่ฉันมาวันนี้ก็เพื่อมาขอคำตอบจากเธอ”

“คำตอบอะไรคะ”

“ฉันมีคำถามหลายข้อที่อยากถาม และเธอมีหน้าที่ต้องตอบ”

“เอ่อ...” หญิงสาวหน้าซีด ถอยหลัง ก่อนเตรียมจะวิ่งหนีเข้าบ้าน แต่เขาไวทายาด ปีนกระโดดข้ามรั้วมาคว้าไหล่เธอไว้ได้ทัน “กรี๊ด ! ปล่อยนะ”

“ใครให้เธอทำเสียมารยาทกับฉัน” ดวงตาคู่คมหรี่ลง ก่อนแสยะยิ้มเกรียม “คงยังไม่เคยเห็นฉันตอนโมโหสินะ”

“ไอ้บ้า ขู่ได้กระทั่งเพศแม่ตัวเอง คุณไม่มีความเป็นลูกผู้ชาย” เธอตวาดแหวเสียงดัง

“ถ้าไม่ใช่ผู้ชาย ฉันคงเอาเธอไม่ได้หรอก”