ตอนที่ 2 : ถึงคราว

"อ๋อ! อยู่ว่าง ๆ ก็น่าเบื่อน่ะค่ะ อีกอย่างปลูกพืชผักไว้กินเองก็ประหยัดดีค่ะ ไว้มันโตแล้วพอกินได้ หนูจะเก็บให้ป้าไว้ทำอาหารนะคะ"

"อุ๊ย! ดีจริงผักปลอดสารพิษด้วย ขอบใจจ้ะ จริงสิวันนี้ป้ามีต้มซุปโสมไก่มาให้ชิมดู หลานป้าซื้อโสมมาฝากเลยเอามาต้มเสียหน่อย เดี๋ยวจะน้อยใจว่าป้าไม่กินของที่เขาเอามาฝากน่ะ" ป้ามาลัยเอ่ยปากบอกพลางยื่นหม้อใบเล็กที่มีฝาปิดสนิทแน่นผ่านรั้วเตี้ย ๆ ให้กับคุณหมอชมพูพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนใจดี

"ขอบคุณนะคะ ป้ามาลัยนี่ใจดีกับหนูตลอดเลยค่ะ" 

หญิงสาววางสายยางรดน้ำลงแล้วรีบเดินไปรับหม้อซุปในมือป้ามาลัยที่ข้างรั้วในทันที คนอื่นเขาให้ของมาจะอิดออดให้รอนานได้อย่างไรล่ะ

หลังจากรับของแล้วคุณหมอสาวสวยก็กล่าวขอบคุณอีกครั้ง เธอนำหม้อซุปในมือไปเก็บไว้ในครัวก่อน จากนั้นก็กลับมารดน้ำผักต่อให้เสร็จจึงได้ไปทานข้าว

หมอชมพูยังคงใช้ชีวิตเช่นนี้ในทุกวัน จนกระทั่งวันหนึ่งเธอได้รับงานด่วนให้ไปรักษาทหารที่ได้รับบาดเจ็บจากเหตุระเบิดหลายสิบนายร่วมกับทีมแพทย์อีกหลายคนในค่ายทหารที่ชายแดนห่างจากที่ที่เธออยู่ตอนนี้ไม่ถึงสองร้อยกิโลเมตร

เสียงระเบิดจากประเทศฝั่งตรงข้ามยังคงดังขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่ลดละ เสียงดังอยู่ด้านนอกห่างจากเต็นท์ของโรงพยาบาลสนามไม่มากนัก

สถานการณ์ในตอนนี้ทำให้ทหารบาดเจ็บเพิ่มขึ้นจากเดิมมาก จนทีมแพทย์ที่มีอยู่ไม่เพียงพอต่อจำนวนทหารที่ได้รับบาดเจ็บ แม้จะแยกทหารที่บาดเจ็บเล็กน้อยไปจนถึงบาดเจ็บสาหัสแล้วแต่ทหารที่บาดเจ็บคนอื่น ๆ ก็ถูกส่งเข้ามาเรื่อยๆ 

ด้านนอกเต็นท์โรงพยาบาลสนามชุลมุนวุ่นวายมาก หมอชมพูเห็นว่าเสียงผู้คนปนเสียงความวุ่นวายดังขึ้นไม่หยุดหย่อนจึงออกจากเต็นท์มาดูซะหน่อย เธอเองก็อยากรู้ว่าสถานการณ์ด้านนอกเป็นอย่างไรบ้าง

ลานด้านนอกเป็นสนามกว้างมีหลายเต็นท์ตั้งอยู่ห่างกันเล็กน้อย ระเบิดยังคงตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย แม้ทหารกล้าทางนี้จะยิงสกัดไว้แล้วก็ตาม แต่ก็ยังไม่สามารถสกัดกั้นได้หมด ผู้คนมากมายต่างก็วิ่งหนีกันอย่างอลหม่าน

ตู้ม!!

ยังไม่ทันที่หมอชมพูจะได้ก้าวเท้าออกไปจากหน้าเต็นท์ดี ระเบิดลูกหนึ่งก็ตกลงมาใกล้ ๆ กับที่ที่คุณหมอหญิงยืนอยู่ ด้วยสัญชาตญาณของเธอ ชมพูก็ทรุดตัวหมอบลงกับพื้นในทันที หากแต่ความรุนแรงของสะเก็ดระเบิดทำให้ร่างของหมอชมพูกระเด็นมาตกอยู่อีกที่หนึ่งไม่ไกลจากเต็นท์มากนัก ความเจ็บปวดจากศีรษะเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน...

'นี่คงถึงคราวที่เธอต้องจบลงแล้วสินะ'