บทนำ

อมิตาลืมตาขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหาร หญิงสาวรู้สึกมึนหัวจนต้องยกสองมือขึ้นมาประคองหัวเล็ก ๆ ของตัวเองเอาไว้ คนตัวเล็กที่สายตาพร่าเบลอกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อที่จะพยายามเหลียวมองรอบตัวให้ชัดเจน ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่

“น่ารำคาญ เมื่อไหร่เกรซจะทำตัวมีเหตุผลสักที เกรซอยากมาฉลองนอกบ้าน พี่ก็มาแล้วนี่ไง”

หญิงสาวได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนกำลังพูดคุยอยู่กับเธอ คนตัวเล็กกำลังรู้สึกมึนงงจึงไม่ได้ตอบอะไรออกไป เธอยังไม่รู้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้คือเรื่องอะไรกันแน่

เพราะรู้สึกปวดหัว เธอจึงลุกเดินออกมาโดยที่ไม่ได้สนใจว่าผู้ชายตรงหน้าจะพูดอะไรกับเธอ สิ่งที่รู้อย่างเดียวในตอนนี้คืออมิตาต้องการหาที่สงบ ๆ เพื่อพักสายตาสักหน่อย ร่างเล็กแบบบางเดินโซซัดโซเซออกมาจากสถานที่ที่คาดว่าน่าจะเป็นร้านอาหาร

“เกรซจะไปไหน พี่ยังพูดไม่จบเลยนะ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย” ธนัตเดินตามไปคว้าแขนของภรรยาตัวเองเอาไว้ ร่างสูงมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม

แววตาของอมิตาว่างเปล่า ผู้ชายคนนี้เรียกเธอว่าอะไรนะ

“คุณเรียกฉันเหรอ” อมิตาถามด้วยน้ำเสียงยานค้าง

“พี่ก็เรียกเกรซนั่นแหละ พี่ถามว่าเกรซจะไปไหน เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องนะ” ธนัตยังไม่ยอมแพ้ เขาอุตส่าห์พาเธอออกมาดินเนอร์นอกบ้าน แต่ผู้หญิงน่ารำคาญคนนี้กลับพูดเรื่องที่ชวนให้ทะเลาะจนเขารู้สึกหงุดหงิด

แล้วที่เดินออกมาจากในร้าน เธอจะแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรอย่างอื่นอีก หรืออยากจะเรียกร้องความสนใจแบบที่เคย ๆ ทำงั้นเหรอ

“เกรซ...ฉันชื่อเกรซเหรอ” อมิตาเงยหน้าขึ้นไปถามผู้ชายที่ตัวสูงกว่า

“จะมาไม้ไหนอีก พี่ไม่หลงกลลูกไม้ตื้น ๆ ของเกรซหรอกนะ”

“งั้น...คุณกลับไปนั่งที่โต๊ะเถอะ ฉันจะกลับบ้าน” อมิตาสะบัดแขนของตัวเองให้หลุดจากการควบคุมของเขา ก่อนจะเดินแบบไร้เรี่ยวแรงไปกดลิฟต์

“เกรซ........!!!”

ภาพรอบ ๆ ตัวไม่คุ้นตา เธอไม่เคยเห็นที่นี่มาก่อน รวมถึงผู้ชายที่โวยวายใส่เธอเมื่อครู่ อมิตาก็ไม่รู้จัก รู้แค่ว่าเขาหน้าตาดี แต่ปากจัดชะมัด ยังไม่ทันที่ลิฟต์จะเปิดอมิตาก็หน้ามืดเป็นลมล้มไปในที่สุด