บทที่ 2 ภาพอุบาท คุณหนูสี่สกุลโม่

“ไอ้หยา ใบหน้าดำเมียมของเจ้าช่างงามนัก” บุรุษรูปร่างอ้วน ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา เขากำลัง คุกเข่า แทงสตรีที่เรือนร่างงาม จากด้านหลัง โม่ซินอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น สตรีนางนั้นเปลือยกาย นางคว่ำโก่งสะโพกให้ ต้าหยาง ผู้เป็นหัวหน้าโจรภูเขาแทงอย่างไม่ยั้งมือ

อีกทั้งสตรีนางนั้นยังส่งเสียงครางทั่วเรือนนอน โมซินอับอายแทนนางเหลือเกิน ที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้

ท่อนเอ็นของต้าหยาง สอดเข้าไปในร่องรักของสตรีนางนั้นอย่างช้าๆ โม่ซินไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้านางโดยกระทำเยี่ยงนั้น นางคงไม่มีหน้าไปพบบรรพบุรุษหรือบิดามารดาที่ตายไปแล้วกระมัง ดวงหน้างามเอ่อล้นไปด้วยคราบน้ำ นึกไม่ถึงว่า การเดินทางจากเมืองเหนือจะมุ่งหน้าสู่เมืองหลวง จะพบเจออุปสรรคเยี่ยงนี้

นางอุตส่าห์หนีออกจากสกุลเกาอย่ารอดพ้นปลอดภัย แต่ก็ยังมิวาย มาเจอพวกโจรภูเขา หรือสวรรค์ลิขิตให้ชีวิตนางต้องเป็นเยี่ยงนี้

ต้าหยางจับสตรีนางนั้นนอนหงาย ท่อนเอ็นขนาดใหญ่สีดำถูกยัดเข้าไปในร่องรักของสตรีนางนั้นอย่างแรง จนนางร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ต้าหยางขยับเรือนกายอย่างแรงๆ เสียงร้องครวญครางดังขึ้นอย่างเหนื่อยล้า

“อ้า ข้าเจ็บ” สตรีนางนั้นเจ็บปวด

“นังโง่ เจ้าต้องทน” ต้าหยางพลันเอ่ยขึ้น สายตามองสตรีที่อยู่ใต้ร่าง แต่ทว่าก็เหลือบมองสตรีอัปลักษณ์อย่างโม่ซินที่นางนั่นนิ่ง

“เจ้ารอก่อน ข้าเสร็จจากนังนี่แล้วจะไปกินเจ้า” ต้าหยางเอ่ยอย่างไม่อายปาก ในใจของโม่ซินคิดว่ายังไงนางก็ไม่มีทางรอดพ้นจากเคราะห์กรรมนี้ได้แล้ว แต่ทว่านางภาวนาในใจให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์มาช่วยเหลือนางถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงความฝันอันริบหรี่ก็ตาม

ท่อนเอ็นสอดเข้าไปหาความหวานล้ำ ข้างในร่องรักอย่างนับไม่ถ้วน ต้าหยางชอบเหลือเกิน เขาเป็นโจรภูเขาแห่งค่ายหลุมดำ สั่งให้ลูกน้องโจรจับสาวงามไม่ว่าจะเป็น บุตรสาวขุนนางหรือสาวชาวบ้านธรรมดาต่างก็เสร็จเขาทั้งนั้น เมื่อเบื่อแล้ว ต้าหยางจะส่งสาวงามให้ลูกน้องของเขาได้ลิ้มลองเนื้อหงส์อย่างบุตรสาวขุนนางบ้าง ช่างเป็นคนที่มีน้ำใจเผื่อแผ่ลูกน้องยิ่งนัก

น้ำรักขาวขุ่นไหลออกมาจากท่อนเอ็นที่รุดเข้ารูดออกจากร่องรักกลีบอูมของสตรีนางนั้น นางนั้นอยากจะตายเหลือเกิน ที่ต้องมาเจออะไรเยี่ยงนี้ นางชื่อเสี่ยวฟงเป็นสาวชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง ที่ออกจากเมืองเหนือมาเก็นฟืนบนยอดเขา แต่ไม่คิดเลยว่าจะถูกโจรภูเขาจับมากระทำและข่มเหงนาง

นางนอนถ่างหาอย่างไม่มีทางเลือก เสี่ยวหงไม่คิดว่าโจรราคะนั้นจะนำตัวสตรีอีกนางเข้ามาในห้องด้วย ดูเหมือนว่าสตรีนางนั้นจะถูกสกัดจุดไว้ ไม่อย่างนั้นคงไม่นั่งนิ่งราวกับตอไม้หรอก

เสียงท่อนเอ็นยังแหย่เข้าไปในร่องรักกลีบอูมของเสี่ยวหง

“อ่า อ้า อ้า”

“อ้า แน่นจริงๆ”

ต้าหยางใกล้จะแตกแล้ว ไม่เวลาไม่เกินหนึ่งก้านธูปต้าหยางก็หลั่งน้ำรักออกมาจนหมด จนสตรีอย่างเสี่ยวหงนอนหมดสภาพ ต้าหยางสาวเท้ามาหาโม่ซิน มันใกล้เข้ามาแล้ว นางได้แต่อ้าปาก มองดูร่างหนาสูงใหญ่ ค่อยๆ สาวเท้ามาหานาง

ไม่นะนางไม่อยากมีชะตากรรมเช่นสตรีผู้นั้น ดวงหน้างามของโม่ซินอาบไปด้วยน้ำตา นางต้องหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์เยี่ยงนี้

“ท่านบุรุษรูปงาม ท่านจะทำอันใดข้ารึเจ้าคะ”

สตรีนางนี้ถึงแม้จะอัปลักษณ์แต่ทว่ายังยิ้มหวาน อ่อนช้อยให้เขา กระนั้นทำให้ต้าหยางพึงใจยิ่งนัก ที่นางอัปลักษณ์เอ่ยถามอย่างเสียงหวาน

“ข้าจะทำอันใดเล่า นอกจาก หาความสุขบนเรือนกายของเจ้า” ต้าหยางพลันใช้สายตาอันหยาบโล้นมองเนินนมอันขาวผ่องของนาง กระนั้นทำให้หัวใจของโม่ซินกระตุกขึ้นมา นางเหลือบมองอาภรณ์ฉีกขาดไปถึงเต้านมแทบจะทลักออกมา

“นายท่าน ข้าว่า ท่านไปชำระล้างร่างกายก่อนเจ้าค่ะ ถ้ากลิ่นหอมสะอาดข้ายอมพลีกายให้เจ้าค่ะ” นางหลอกล้อหัวหน้าโจร ในระหว่างที่หัวหน้าโจรไปชำระล้างร่างกายอย่างน้อย นางก็พอมีวิธีคิดหาทางเอาตัวรอดได้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงเวลาอันน้อยนิดก็ตาม ต้าหยางนั้นเห็นนางยิ้มหวานให้ โจรราคะนั้นเชื่อฟังนาง

เขาหมุนกายไปในฉากกั้นห้องน้ำ ทำให้โม่ซินถึงกับโล่งอกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นางวิงวอนให้สวรรค์โปรดเมตตานางด้วยเถอะ ส่งบุรุษขี่อาชาสีขาวมาช่วยนางให้พ้นจากเคราะห์กรรมครั้งนี้ด้วยเถอะ เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป ต้าหยางเดินออกมาจากฉากกั้นห้องน้ำ สายตาทอดมองสตรีที่นั่งนิ่งอย่างโม่ซิน ดูเหมือนว่าหญิงอัปลักษณ์ผู้นี้จะหวาดกลัวเขาไม่น้อย

“นายท่าน” โม่ซินเสียงสั่น

“แม่นางไม่ต้องกลัว ข้าจะทำเบาๆ”

มือหนาใหญ่ลูปไล้ที่ลำคอระหง เขาแทบอยากจะล้วงเข้าไปในทรวงอกคู่งามที่ทะลักออกมาเหลือเกิน เหลือบมองลำดุ้นขนาดใหญ่พร้อมผงาดอีกครั้ง โม่ซินหายใจอย่างติดขัด ในเวลานั้นด้านนอกเรือน ฝนห่าใหญ่ได้ตกลงมาพอดีในยามค่ำคืนที่ไม่มีแสงจันทร์กระจ่าง กองทัพที่มีทหารม้านับพันคนได้ลายล้อมค่ายหลุมดำไว้

“ท่านรอแม่ทัพ พวกเราจะบุกโจมตี เลยหรือไม่ขอรับ” ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมา นายกองคนหนึ่งได้ถามรองแม่ทัพเซี่ยหนาน

เซี่ยหนานได้รับคำสั่งจากเมืองหลวง ให้รีบปราบโจรราคะ ให้เร็วที่สุด เพราะบุตรสาวขุนนางแต่ละคนหายไปเยอะเหลือเกิน พวกนางเดินทางมาที่เมืองเหนือ ในระหว่างทางนั้นรอยเชื่อมต่อเมืองหลวงกับเมืองเหนือ ทำให้บุตรสาวขุนนางหายไป สันนิฐานได้ว่า เป็นโจรภูเขาจับตัวไปเป็นแน่แท้

เซี่ยหนานจำต้องรีบปราบโจรราคะให้สิ้นซาก

“บุก!!!” สิ้นคำสั่งรองแม่ทัพ เหล่าทหารม้ายกกำลังพลเข้าไปในค่ายหลุมดำอย่างไม่รีรอ

ภายในเรือนนอนของต้าหยาง เขานั้นได้ถอดอาภารณ์ตัวนอกของ เหลือเพียงเอี๊ยมสีแดงกับ กางเกงชั้นในสีขาว โม่ซินได้แต่นอนนิ่งกะพริบตาปริบๆ มองเพดาน นางคงมิอาจหลีกเลี่ยงชะตากรรมอันเลวร้ายได้กระมัง

“แม่นาง ถึงดวงหน้าเจ้าจะดำ แต่ทว่า เนื้อในของเจ้านั้นช่างน่ากินยิ่งนัก” ต้าหยาง ดมกลิ่นเป้ากางเกงของโม่ซินช่างหอมหวานยิ่งนัก ในระหว่างที่เขากำลังจะถอดกางเกงของโม่ซิน

“หัวหน้า แย่แล้ว ทหารบุกค่าย” ลูกคนหนึ่งตะโกนขึ้นที่หน้าประตู ทำให้ต้าหยางได้หยุดการกระทำ รีบสาวมอาภรณ์เดินออกไปทันที โมซินยิ้มทั้งน้ำตา นางรอดแล้ว

ในค่ายหลุมดำเหล่าทหารกับโจรภูเขาต่อสู้กันท่ามกลางสายฝนอย่างเอาเป็นเอาตาย สุดท้ายแล้วฝ่ายทหารเป็นผู้ชนะ เซี่ยหนานนั้นสั่งนายทหารไปค้าหาตัวหญิงงามที่ถูกจับในค่าย ส่วนเขานั้นเดินสำรวจเรือนแต่ละหลังในค่ายหลุมดำ จนมาพบเรือนใหญ่ เขาเห็นแม่นางคนหนึ่งนางมีเพียงเอี๊ยมกับกางเกงขายาวสีขาวปกปิดกาย

“ช่วยข้าด้วย” นางเรียกเขา ดวงหน้านางนั้นช่างอัปลักษณ์ยิ่งนัก แต่ทว่าเรือนกายของนางช่างหอมหวานเหลือเกิน ทำให้หัวใจเขาเต้นมิเป็นจังหวะ เมื่อเห็นสาวงามเปลือยกายเยี่ยงนี้

เซี่ยหนานถอดเสื้อคลุมทหารคลุมกายของนางไว้ โม่ซินมองหน้าหล่อเหลาเขา นางนึกไม่ออกว่าเคยเห็นดวงหน้าหล่อเหลาที่ไหน

“ขอบคุณ ข้าโดนสกัดจุด” กระนั้นชายหนุ่มจึงคลายจุดให้นาง

“แม่นางตามข้ามา ข้าจะพาเจ้าออกไปจากค่ายแห่งนี้”

โม่ซินเดินตามเขามาที่ลานค่ายหลุมดำเห็นอาจูนั่งรวมกับเหล่าสาวงาม อาจูเมื่อเห็นเจ้านายก็รีบกระโดดกอดทันที

“เอาล่ะ แม่นางทั้งหลายฟังทางนี้ ข้าคือรองแม่ทัพเซี่ยหนาน ได้รับคำสั่งให้มาช่วยพวกท่าน วันพรุ่งนี้ ข้าจะส่งแม่นางกลับจวน ท่านขุนนางเอง อย่างไรคืนนี้ต้องเดินทางกลับค่ายทหารเสียก่อน”

“ขอบคุณท่านรองแม่ทัพ” เหล่าสาวงามทั้งหลายนับสิบคน ต่างโขกศีรษะคำนับท่านรองแม่ทัพเซี่ยหนานด้วยความซาบซึ้งตื้นตันใจ สองนายบ่าวอย่างโม่ซินกับอาจูดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่รอดพ้นชะตากรรมนี้มาได้

ยามซวีเหล่าสาวงามทุกคนก็มาถึงค่ายทหารชายเมืองเหนือ เหล่าทหารได้จัดที่อยู่ให้เหล่าสาวงามได้พักกันในกระโจม พวกนางต่างดีใจที่จะได้กลับบ้านกลับเรือน โม่ซินเองก็เช่นกันที่จะได้กลับไปหาพี่ใหญ่ของนาง สองนายบ่าวรีบพากันนอนอย่างสบายใจ โดยที่ไม่รู้ว่า วันพรุ่งนี้เป็นวันชะตาขาดของพวกนาง