บทที่ 6

ฉัตรทิพย์น้ำตารินกับการถูกอัลมาดิโนลวนลามอย่างไม่ให้เกียรติ กระแทกจูบรุนแรงจนเธอรู้สึกได้ถึงความเค็มของเลือดที่ซึมจากรอยแตกบนริมฝีปาก ถ้าหากไม่ติดว่าอยู่ในห้องทำงาน เธอก็ไม่รู้ว่าจะถูกอัลมาดิโนทำร้ายทางเพศรุนแรงมากเพียงใด

อัลมาดิโนลงโทษคนที่ไม่มีทางสู้เกือบห้านาที ก่อนจะผละริมฝีปากออก ดวงตาทั้งคู่ที่จ้องมองฉัตรทิพย์ซึ่งมีสภาพผมกระเซิง เสื้อผ้าหลุดลุ่ยจากขอบกระโปรงด้วยฝีมือของเขาแล้ว ก็เกิดอารมณ์กำหนัดอยากพาหญิงสาวขึ้นสวรรค์

จนไม่อาจทนรอได้ จึงออกคำสั่งเสียงห้วนติดกระเส่าว่า

“ไปเอากระเป๋าของคุณมา ผมจะพาคุณไปที่วิมานของเราเดี๋ยวนี้”

เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ฉัตรทิพย์ก็รีบติดกระดุมเสื้อและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แต่พอได้ยินคำสั่งเช่นนั้นถึงกับผงะรีบเงยหน้าขึ้นมองคนที่สั่งตนเอง “อะไรนะคะ ไปที่บ้านคุณเดี๋ยวนี้หรือคะ”

“ใช่! ผมจะพาคุณไปเสพสุขเดี๋ยวนี้ แต่ไม่ต้องกลัว ผมไม่ได้พาคุณไปบ้านใหญ่ ผมเตรียมบ้านอีกหลังไว้รอคุณแล้ว” เมื่ออารมณ์กำหนัดพุ่งสูง อัลมาดิโนก็ไม่อาจรอได้ ต้องการระบายความใคร่กับฉัตรทิพย์ในทันที

ฉัตรทิพย์ก้มหน้าลงด้วยความอดสู รู้ว่าตัวเองไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะอัลมาดิโนเอาชีวิตและความปลอดภัยของกัญนารามาเป็นตัวต่อรอง “ฉันขอโทร.บอกลูกก่อนได้ไหมคะ ไม่อยากให้ลูกเป็นห่วง”

“ได้สิ เชิญโทร.ตามสบาย”

“โทรศัพท์ของฉันอยู่ที่โต๊ะทำงานค่ะ” ฉัตรทิพย์บอกเสียงแผ่วเบาขณะค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นยืน

“บนโต๊ะทำงานของผมมีโทรศัพท์” อัลมาดิโนบอกให้รู้กลายๆ ว่าต้องการให้ฉัตรทิพย์ใช้โทรศัพท์ของเขาเพื่อโทร.หาลูกสาว

และฉัตรทิพย์ก็จำใจพยักหน้ารับ เดินลากเท้าราวกับหนักอึ้งยกไม่ขึ้นตรงไปยังโต๊ะทำงานของอัลมาดิโน มือเล็กที่เอื้อมหยิบโทรศัพท์มาแนบใบหูสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด และต้องใช้เวลาเกือบหนึ่งนาที กว่าจะกดหมายเลขโทรศัพท์มือถือของลูกสาวได้ ขณะรอเสียงสัญญาณให้ลูกรับโทรศัพท์ ก็ยกมือปาดน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าให้เหือดแห้ง สูดสะอื้นเข้าสู่ลำคอ พอได้ยินสัญญาณบอกให้รู้ว่าลูกสาวกดรับสายแล้ว ก็พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ ขณะเอ่ยพูดกับลูกว่า

“นารา แม่เองนะลูก คืนนี้ที่บริษัทมีงานเลี้ยง แม่อาจจะกลับดึกหน่อยนะลูก”

“ค่ะ แม่”

“นาราอยู่ได้ใช่ไหมลูก”

“ได้ค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”

“ล็อกกลอน ปิดบ้านแน่นๆ นะลูก”

“ค่ะ แม่ แค่นี้ก่อนนะคะ ครูเข้ามาสอนแล้ว นาราต้องวางสายแล้วค่ะ”

ฉัตรทิพย์ได้แต่พยักหน้ารับ ไม่มีโอกาสพูดกับลูกต่อ เพราะกัญนารากดวางสายแล้ว ซึ่งเธอไม่โทษลูกที่รีบวางสายเป็นการเร่งด่วน เพราะทางโรงเรียนอนุญาตให้ใช้โทรศัพท์แค่ช่วงว่างระหว่างคาบเรียนเท่านั้น

“ล่ำลากับลูกเสร็จแล้วใช่ไหม”

ฉัตรทิพย์สะดุ้งตกใจกับเสียงที่เค้นถามชิดกับใบหูของเธอ ซึ่งเธอไม่รู้ว่าอัลมาดิโนมายืนอยู่ใกล้ตั้งแต่เมื่อไร และเจ้านายใจอำมหิตคงได้ยินคำพูดที่เธอพูดกับลูกสาวหมดแล้ว

“ค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ดี! ถ้ายังงั้นก็ไปขึ้นสวรรค์ได้แล้ว รับรองว่าเธอจะร้องครางไม่หยุดตอนอยู่ใต้ร่างของผม”

อัลมาดิโนกระชากร่างบางมาชิดกายตน และขณะเดินตรงไปยังประตูห้อง ก็ตบฉาดใหญ่ลงบนสะโพกผายมน ตบท้ายด้วยการบีบขย้ำเต็มแรงพร้อมกับส่งเสียงครางเพราะความหื่นกระหายอยู่ในลำคอ สร้างความหวาดกลัวให้กับฉัตรทิพย์เป็นอย่างมาก

เมื่อเดินออกจากห้องทำงานของอัลมาดิโน ฉัตรทิพย์ก็ต้องหน้าม่านด้วยความอับอายระคนอดสู กับสายตาของพนักงานทั้งชายและหญิงที่ต่างก็มองเธออย่างเหยียดหยาม ซึ่งหญิงสาวอยากตะโกนบอกทุกคนว่าสิ่งที่พวกเขาหรือพวกเธอเห็น มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เธอไม่ได้ขายตัว ขายศักดิ์ศรีความเป็นคนเพื่อเงิน แต่ที่เธอยอมตกเป็นเมียเก็บของอัลมาดิโน ก็เพื่อรักษาชีวิตของลูกสาวไว้ต่างหาก

ในขณะฉัตรทิพย์ถูกบังคับให้ไปเป็นเครื่องมือสนองความใคร่ของอัลมาดิโน สายสืบที่อยู่ในบริษัท ซึ่งทำหน้าที่เป็นหูเป็นตาให้กับภรรยาของอัลมาดิโน ก็รีบโทร.รายงานให้พัชนันท์ทราบในทันที

“คุณพัชนันท์คะ บอสพานังฉัตรทิพย์ออกไปจากบริษัทแล้วค่ะ”