ตอนที่ 3

“กลับมาแล้วค่ะแม่”

นวลลออวางถุงขนมที่ซื้อมาฝากพ่อกับแม่ลงบนโต๊ะไม้ภายในบ้าน ก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดมารดา และจูบแก้มท่านเบาๆ อย่างประจบประแจง

“นวลซื้อขนมมาฝากแม่กับพ่อด้วยนะคะ”

“ขอบใจจ้ะ ว่าแต่ทำไมกลับมาเสียเย็นเลยล่ะนวล หรือว่าชุดของพี่ทิพย์ไม่เรียบร้อย”

นวลลออพยายามยิ้ม ทั้งๆ ที่เหตุการณ์ในร้านเวดดิ้งทำให้หล่อนเศร้าใจนัก

“เรียบร้อยแล้วจ้ะแม่ ทุกอย่างเพอร์เฟกต์ที่สุด”

คนเป็นแม่ระบายยิ้มอย่างโล่งใจ พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะของลูกสาวคนเล็กอย่างเอ็นดู

“พอพี่ทิพย์แต่งงานไปแล้ว นวลก็คงจะเหงาสินะ ไม่มีเพื่อนทะเลาะด้วย”

“แหม แม่ก็พูดเข้า นวลไม่ได้อยากทะเลาะกับพี่ทิพย์สักหน่อยนะจ๊ะแม่ แต่บางเรื่องเราเข้าใจไม่ตรงกันน่ะจ้ะ” หญิงสาวหน้าตาเจื่อนลง ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง

“แล้วนี่พ่อไปไหนล่ะจ๊ะแม่”

“ออกไปสังสรรค์กับบรรดาเพื่อนๆ ของเขานั่นแหละ คงจะกลับค่ำๆ ล่ะวันนี้น่ะ”

หล่อนพยักหน้ารับน้อยๆ “งั้นนวลขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะแม่ เดี๋ยวจะรีบลงมาจ้ะ”

“ไม่ต้องรีบร้อนหรอกนวล ทำอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องลำบากตัวเองน่ะ”

หญิงสาวย่นจมูก ก่อนจะหัวเราะออกมา “นวลต้องรีบสิจ๊ะแม่ ก็นวลอยากลงมากอดแม่อีกเร็วๆ นี่จ๊ะ”

“ดูพูดเข้า ประจบเป็นเด็กๆ ไปได้”

“ก็นวลยังเด็กอยู่นี่จ๊ะ”

นวลลออยิ้มหวานให้มารดา ก่อนจะซบหน้ากับหน้าอกของมารดาอีกครั้งอย่างแสนรัก

“นวลจะไม่มีวันแต่งงาน นวลจะอยู่กับแม่กับพ่อไปตลอดชีวิตเลย ดีไหมจ๊ะ”

คนเป็นแม่รีบส่ายหน้าดิก “อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยนวล คนเราต้องมีชีวิตของตัวเอง ต้องเลือกทางเดินของตัวเอง อะไรที่ทำให้มีความสุขต้องรู้จักไขว่คว้าเอาไว้บ้าง รู้ไหม”

“นวลก็ไขว่คว้าไว้แล้วนี่ไงคะ การอยู่กับพ่ออยู่กับแม่ทำให้นวลมีความสุขที่สุดในชีวิตค่ะ นวลไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว” หญิงสาวระบายยิ้มกว้างให้มารดา

“นวลรักแม่กับพ่อมากนะคะ”

วันนามองใบหน้านวลของบุตรสาวคนเล็กน้ำตาซึม หล่อนยกมือขึ้นลูบศีรษะทุยสวยของลูกสาวด้วยความเอ็นดู

“แม่ก็รักนวลมากจ้ะ”

นวลลออนิสัยแตกต่างจากทิพย์เกสรมากนัก ลูกสาวคนเล็กของหล่อนเป็นเด็กที่มองโลกในแง่บวกเสมอ และยินดีที่จะเสียสละความสุขของตัวเองเพื่อคนในครอบครัวเสมอ เป็นคนที่อ่อนแอภายนอก แต่ภายในเข้มแข็งไม่น้อย ตรงกันข้ามกับทิพย์เกสร ลูกสาวคนโต ที่นิสัยเจ้ายศเจ้าอย่าง มีความมุ่งมั่นแน่วแน่ ตัดสินใจอะไรแล้วจะต้องทำให้ถึงที่สุด และยึดตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลก ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้ในสิ่งที่ต้องการ

“แม่พูดแบบนี้ นวลก็น้ำตาแตกน่ะสิจ๊ะ ไม่เอาแล้ว นวลไปอาบน้ำดีกว่า”

นวลลออยกมือขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะลุกขึ้นยืน และระบายยิ้มกว้างให้มารดา

“เดี๋ยวนวลรีบมานะจ๊ะแม่”

วันนาพยักหน้ารับน้อยๆ มองร่างอรชรของนวลลออที่เดินออกไปจากห้องรับแขกด้วยสายตาห่วงใย

“ติดแม่แบบนี้ เมื่อไหร่จะมีแฟนสักทีล่ะนวลเอ๊ย”

คนเป็นแม่ส่ายหน้าน้อยๆ อมยิ้ม และกำลังเลื่อนสายตาจับจ้องไปที่จอโทรทัศน์อีกครั้ง แต่เสียงแหลมแสบแก้วหูของทิพย์เกสรก็ดังขึ้นเสียก่อน จนต้องยกมือขึ้นปิดหู

“พูดเบาๆ ก็ได้นี่แม่ทิพย์ เสียงดังโวยวายลั่นเชียว”

ทิพย์เกสรที่ภายนอกสวยหวานราวกับนางฟ้า แต่นิสัยแท้จริงแล้วแสนเอาแต่ใจและขี้อิจฉา กระแทกตัวลงนั่งข้างๆ มารดา ก่อนจะพูดขึ้นเสียงขุ่นคลั่ก

“แล้วนังนวลลูกรักของแม่ไปไหนเสียแล้วล่ะคะ”

“เรียกน้องให้มันดีๆ หน่อยสิ แม่เคยสอนให้พูดจาแบบนี้ที่ไหนกัน นี่ถ้าแฟนคลับของแม่ทิพย์มาได้ยินจะทำยังไง”

ทิพย์เกสรเบ้หน้ายิ้มเยาะ “คนโง่ๆ แบบพวกมันไม่มีทางตามทิพย์ทันหรอกค่ะ ว่าแต่นังนวลมันไปไหนล่ะแม่ หรือว่ายังไม่กลับมา”

วันนาถอนหายใจแผ่วเบาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ทิพย์เกสรใจร้อนแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก คงเป็นเพราะสามีของหล่อนตามใจมาตลอดนั่นแหละ

“น้องกลับมาแล้ว ตอนนี้อาบน้ำอยู่”

ทิพย์เกสรได้ยินคำแม่ก็ผุดลุกขึ้น

“แล้วนั่นแม่ทิพย์จะไปไหนเสียล่ะ”

“ทิพย์จะขึ้นไปหานังนวลน่ะสิคะ”

“รออีกประเดี๋ยวก็ได้มั้ง น้องอาบน้ำไม่นานหรอก”

“ทิพย์ไม่รอหรอกค่ะ ทิพย์จะต้องขึ้นไปด่ามันให้ยับ รอนานกว่านี้ทิพย์ต้องอกแตกตายแน่ๆ”

วันนาส่ายหน้าน้อยๆ รู้สึกไม่สบายใจเลย

“น้องทำอะไรให้ไม่ถูกใจอีกล่ะ ถึงต้องไปด่าน้องน่ะ แม่ว่าทิพย์ใจเย็นๆ และตั้งสติก่อนดีกว่าไหม”

ทิพย์เกสรหันมาจ้องหน้ามารดาเขม็ง “แม่ก็เข้าข้างนังนวลมันตั้งแต่มันเกิดจนถึงตอนนี้นี่แหละ ทิพย์ทำอะไรก็ผิดไปหมด ทิพย์จะฟ้องพ่อว่าแม่ลำเอียง”

“ทิพย์...แม่รักลูกเท่ากันเสมอ แต่แม่ก็ต้องพูดในสิ่งที่มันถูกต้อง”

“ก็สิ่งที่ทิพย์ต้องการไงคะ คือสิ่งที่ถูกต้อง” ทิพย์เกสรเสียงฉอดๆ ไม่ไว้หน้ามารดาสักนิดเดียว “ใครหน้าไหนก็อย่ามาขัดใจทิพย์เด็ดขาด”

“แม่ทิพย์”

“ทิพย์ไม่ฟังแม่แล้วล่ะค่ะ ทิพย์จะไปจัดการนังนวลเดี๋ยวนี้แหละ”

แล้วทิพย์เกสรในชุดแฟชั่นทันสมัยก็ก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องรับแขก วันนารีบลุกขึ้นเดินตามไปเพราะเป็นห่วงลูกสาวคนเล็ก