ตอนที่ 2

เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาที สายตาของโดมินิกที่ตรึงอยู่บนนิตยสารในมือก็มีอันต้องถูกรบกวน เมื่อเสียงเรียกของพนักงานร้านเวดดิ้งดังขึ้น พร้อมๆ กับบางอย่างที่ทำให้เขาอดตกตะลึงจนต้องเผลอเบิกตากว้างไม่ได้

นวลลออ ผู้หญิงนิสัยร้ายกาจในชุดเจ้าสาวสีขาวแสนสวยฟูฟ่อง แม้เส้นผมจะถูกรวบขึ้นเอาไว้กลางศีรษะลวกๆ ไม่ได้จัดแต่งอะไร แต่กระนั้นก็สามารถทำให้เส้นของดวงหน้าชัดเจนขึ้น หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงจืดชืดอย่างที่เขาเคยคิดเอาไว้อีกแล้ว

เขาพยายามควบคุมระบบการหายใจของตัวเอง และเตือนสติว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่ใช่ทิพย์เกสรหญิงคนรัก แต่กระนั้นสายตาไม่รักดีมันยังคงทรยศไม่เลิกรา มันไล่เลื่อนต่ำจากดวงหน้าขาวนวลลงไปยังลำคอระหง บ่าบอบบาง และเนินหน้าอกที่ล้นทะลักออกมาทักทายสายตา เขาลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก ระบบประมวลผลในสมองพิกลพิการไปทันที เมื่อสายตาไล่ตามลงมายังบริเวณลำตัวของหญิงสาว เอวคอดเล็กจนน่าใจหาย ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่เขาเคยมองว่าไร้เสน่ห์ใดๆ ทั้งปวงอย่างนวลลออจะสวมชุดเจ้าสาวได้น่ามองถึงเพียงนี้ หล่อนใส่สวยยิ่งกว่าทิพย์เกสรเสียอีก

บ้าเอ๊ย! นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่!

สติวิ่งแล่นกลับเข้ามา และมันก็ทำให้เขาสามารถกัดฟันละสายตาจากเรือนร่างของนวลลออได้สำเร็จ เขาขบกรามแน่น และตวัดตามองพนักงานร้านเวดดิ้งด้วยความโมโห

“พวกคุณทำบ้าอะไรกัน?!”

พนักงานสามสี่คนตกใจสะดุ้งโหยง รวมถึงหล่อนด้วยเช่นกัน

“เอ่อ...ต้องขอโทษคุณเจ้าบ่าวด้วยนะคะ ที่ชุดยังดูไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ คือว่า...น้องนวลหุ่นเท่าๆ กับเจ้าสาวก็จริง แต่ช่วงหน้าอกของน้องนวลจะมีมากกว่า และเอวก็คอดกว่า ก็เลยทำให้ชุดดูคับๆ ไปน่ะค่ะ แต่ถ้าเจ้าสาวได้ใส่ต้องพอดีอย่างแน่นอนค่ะ”

พนักงานรีบละล่ำละลักอธิบาย เพราะคิดว่าโดมินิกไม่พอใจเรื่องนี้ แต่มันใช่ซะที่ไหนกันล่ะ

“ผมหมายถึง คุณให้คนอื่นมาสวมชุดเจ้าสาวของทิพย์ได้ยังไงต่างหาก!”

พนักงานต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะรีบอธิบาย “คือพวกเราก็แค่อยากให้คุณเจ้าบ่าวดูชุดเจ้าสาวอีกรอบน่ะค่ะ ก็เลยให้น้องนวลช่วยใส่เป็นแบบให้ แต่ถ้าคุณเจ้าบ่าวไม่พอใจ เดี๋ยวทางเราจะรีบให้น้องนวลถอดเดี๋ยวนี้ค่ะ”

“ไม่ต้องรีบถอด เพราะผมจะให้คุณตัดชุดใหม่ให้ทิพย์”

“ตัดใหม่เลยเหรอคะ แต่ว่าเวลามัน...”

“ทำได้ไหมล่ะ ถ้าทำไม่ได้ ผมจะเปลี่ยนร้านใหม่” ชายหนุ่มเค้นเสียงดุดันลอดไรฟันออกมา

นวลลออรู้สึกผิดจนน้ำตาร่วง หล่อนรีบยกมือขอโทษชายหนุ่ม แต่เขาไม่ไยดี

“นวลขอโทษนะคะคุณมิก...ถ้าจะมีคนผิด นวลผิดเองค่ะ อย่าถึงขนาดต้องให้พวกพี่ๆ เขาตัดชุดใหม่เลยนะคะ”

ชายหนุ่มตวัดตามองหล่อนเขม็ง ไฟในดวงตาคมกล้าของเขาแผดเผาหัวใจของหล่อนจนไหม้เกรียม

“สำหรับฉัน เธอไม่เคยทำดี ไม่เคยทำถูกต้อง นวลลออ”

น้ำตาร่วงไหลออกมาจากขอบตา แต่หล่อนก็รีบป้ายทิ้งเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะกัดฟันฝืนยิ้ม

“นวลขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ ถ้าสิ่งใดนวลทำให้ไม่พอใจ นวล...”

หล่อนยังพูดไม่ทันจบ เขาก็เค้นเสียงกระด้างที่อัดแน่นไปด้วยความเกลียดชังขึ้นเสียก่อน

“หยุดวุ่นวายกับฉัน นี่แหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ”

“นวล...”

“ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อน ไปเปลี่ยนชุดนี้ออก แล้วรีบไสหัวไปซะ”

“ค่ะ...นวลจะรีบทำตามคำสั่งเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

หล่อนยิ้มทั้งน้ำตาตอบรับความใจดำของเขาอย่างไร้ทางเลือก

“เอ่อ รบกวนพี่ๆ ช่วยถอดชุดให้นวลหน่อยนะคะ”

หล่อนหันไปบอกพนักงานที่ยืนหน้าเสียอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะรีบเดินกลับเข้าไปภายในตัวร้านทั้งน้ำตา

โดมินิกมองตามร่างอรชรของนวลลออไปด้วยความชิงชัง กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสัน

“นางมารร้าย”

เขาถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะต่อสายหาหญิงคนรัก เจ้าหล่อนไม่รับสายไม่ว่าเขาจะโทรหากี่รอบก็ตาม ดังนั้นเขาจึงส่งข้อความไปหาหล่อนแทน

‘ทิพย์ ผมจะสั่งตัดชุดแต่งงานให้คุณใหม่ วันนี้เลิกเดินแบบกี่โมง ตอบผมด้วยนะ’

ชายหนุ่มสอดโทรศัพท์มือถือเก็บลงในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับลุกขึ้นยืน ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นวลลออเดินออกมาจากด้านในของตัวร้านเวดดิ้งพอดี ทั้งคู่สบตากันโดยบังเอิญ โดมินิกมองหญิงสาวอย่างเกลียดชัง ในขณะที่นวลลออมองชายหนุ่มด้วยความกริ่งเกรง

“ผมจะส่งแบบชุดเจ้าสาวใหม่ให้เย็นนี้”

“เอ่อ ค่ะ”

พนักงานร้านเวดดิ้งรับคำด้วยสีหน้าซีดเซียว

โดมินิกพูดจบก็ก้าวยาวๆ เดินออกไปจากร้านเวดดิ้งอย่างหัวเสีย นวลลออตัดสินใจวิ่งตามไป

“คุณมิกคะ นวลขอเวลาคุยด้วยสักครู่นะคะ”

คนตัวโตชะงักเท้า บดกรามจนแทบแหลกละเอียด

“ไปให้พ้นหน้าฉัน นวลลออ”

หญิงสาวรู้ดีว่าเขาเกลียดชังตัวเองมากแค่ไหน แต่หล่อนก็ไม่อยากให้ตนเองเป็นสาเหตุทำให้พนักงานพวกนั้นเดือดร้อน โดมินิกสั่งตัดชุดเจ้าสาวใหม่เพราะหล่อนสวมใส่ชุดนั้นแล้ว ดังนั้นหล่อนก็จะพยายามแก้ไขสถานการณ์ให้ดีที่สุด

“นวลไปแน่ค่ะ แต่คุณมิกรับปากกับนวลอย่างนึงได้ไหมคะ”

คนที่ยืนหันหลังให้ ค่อยๆ หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า แสงตะวันยามบ่ายส่องจากด้านหลังของชายหนุ่ม ทำให้เขายิ่งดูน่าเกรงขามจนน่าหวั่นใจ

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน”

“เอ่อ นวล...ไม่มีสิทธิ์หรอกค่ะ แต่ว่าไม่อยากให้คุณมิกสั่งตัดชุดแต่งงานใหม่เพียงเพราะนวลใส่...”

“ฉันไม่ต้องการให้เจ้าสาวที่ฉันรักใส่ชุดแต่งงานที่คนน่ารังเกียจอย่างเธอเคยสวมใส่มาแล้ว”

หล่อนเจ็บจนจุกไปทั้งหัวใจ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น จำต้องกล้ำกลืนมันเอาไว้และฝืนยิ้ม

“นวลก็แค่ลองเป็นแบบให้เท่านั้นแหละค่ะ ไม่ได้คิดจะใส่ชุดนั้นเลย ถ้าคุณมิกไม่พอใจ นวลต้องกราบขอโทษด้วยนะคะ”

ชายหนุ่มมองผู้หญิงที่ยกมือขึ้นไหว้ตัวเองด้วยความฉุนเฉียว เขาบดกรามแกร่งแน่น

“ไปให้พ้น!”

“นวล...จะไปให้พ้นค่ะ ถ้าคุณมิกรับปาก”

“ผู้หญิงแพศยา ฉันเกลียดขี้หน้าเธอนัก”

แต่ละคำจากปากของเขา ทำให้หล่อนน้ำตาร่วงริน เจ็บไปทั้งหัวใจ แต่ก็จำต้องอดทนเอาไว้

“ค่ะ นวลมันเลว...และคนเลวคนนี้จะไปให้พ้น ถ้าคุณมิกไม่สั่งตัดชุดเจ้าสาวใหม่ นวลไม่อยากทำให้พนักงานพวกนั้นต้องเดือดร้อน”

เขาแค่นยิ้มหยันมองหน้าหล่อนอย่างชิงชัง

“อย่ามาทำตัวเป็นคนดีหน่อยเลย เธอมันเลวยันเปลือก นวลลออ”

น้ำตาของหล่อนร่วงรินอาบแก้ม แต่ก็รีบยกหลังมือขึ้นป้ายทิ้งอย่างรวดเร็ว

“รับปากนวลสิคะ นะคะ นวลขอร้อง”

เขายืนกัดฟันกรอดๆ อยู่นานหลายนาที กว่าจะเค้นเสียงกระด้างเล็ดลอดไรฟันขาวสะอาดออกมา

“ถ้าเธอสัญญาว่าจะไม่เข้าใกล้ฉันอีกตลอดชีวิต ฉันจะทำตามที่เธอขอร้อง”

หล่อนเจ็บไปทั้งหัวใจ แต่ก็ยังคงยิ้มทั้งน้ำตาให้กับผู้ชายที่แอบรักมาเนิ่นนานตรงหน้า

“ค่ะ นวลสัญญา”

เขายิ้มเยาะ ไหล่กว้างทรงพลังไหวน้อยๆ “งั้นฉันก็รับปากว่าจะไม่สั่งตัดชุดแต่งงานใหม่ พอใจหรือยัง”

“ค่ะ พอใจแล้วค่ะ”

เขามองหล่อนอีกครั้งด้วยสายตาเกลียดชังเช่นเดิม ก่อนจะหมุนตัวเดินตรงไปที่รถคันงามที่จอดอยู่แถวนั้น หล่อนยืนมองเขาผ่านม่านน้ำตา เจ็บปวดจนร้าวไปหมดทั้งอก

“น้องนวล...มาทำอะไรตรงนี้ครับ”

เสียงเรียกนุ่มหูดังขึ้นด้านหลัง หล่อนหันไปมอง ก่อนจะรีบกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตาให้พ้นไป เมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงอบอุ่นคนนั้นคือใคร

“พี่โรม...”

โรมิโอ จาร์วาซ หนุ่มอังกฤษนัยน์ตาสีทองน่ามอง อดีตคนรักเก่าของทิพย์เกสรนั่นเอง

“มาทำอะไรตรงนี้หรือครับ”

“เอ่อ มา...”

หล่อนหันรีหันขวางแล้วก็หันไปเจอโดมินิกที่ยืนอยู่ที่รถของเขา และมองจ้องมาพอดี แต่แวบเดียวเขาก็ก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไป

“หรือว่าน้องนวลจะแต่งงานครับ”

“ไม่...ไม่ใช่นะคะพี่โรม” หล่อนรีบส่ายหน้าดิก “คือนวลเอาชุดแต่งงานของพี่ทิพย์มาให้ที่ร้านแก้น่ะค่ะ”

โรมิโอไหวไหล่กว้างของตัวเองน้อยๆ เมื่อก่อนเขาเคยรักทิพย์เกสรมาก แต่ตอนนี้ไม่เหลือเยื่อใยใดๆ ให้กับเจ้าหล่อนแล้ว ตรงกันข้ามกับนวลลออ สาวน้อยหน้าตาจืดชืดแต่มีความเป็นธรรมชาติสูงคนนี้ เมื่อก่อนเขาไม่ได้คิดอะไรกับหล่อนเลย แต่ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกแล้วล่ะว่าหล่อนคือผู้หญิงที่น่าค้นหา และน่าไขว่คว้าเอามาไว้ข้างกาย

“แล้วทำไมเจ้าสาวไม่มาเองล่ะครับ”

“พี่ทิพย์รับงานเอาไว้น่ะค่ะ ก็เลยมาไม่ได้”

“ก็เลยใช้น้องนวล”

นวลลออยิ้มบางๆ “นวลยินดีทำให้ค่ะ วันนี้นวลไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว”

“ไม่มีอะไรทำจริงๆ หรือครับ”

“อ๋อ ใช่ค่ะ คือนวลยังตกงานอยู่น่ะค่ะ” หญิงสาวหัวเราะเขินๆ

โรมิโอยิ้มกว้าง พลางชวนคุยต่อ “ไปทำงานกับพี่ไหมล่ะครับ ที่บริษัทกำลังเปิดรับพนักงานหลายอัตราเลย”

“จริงเหรอคะ”

“จริงสิครับ งั้นพรุ่งนี้เตรียมตัวนะ พี่จะไปรับที่บ้าน จะพาไปสัมภาษณ์กับฝ่ายบุคคลน่ะ”

นี่หล่อนไม่เคยดีใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลย “ขอบคุณพี่โรมมากเลยค่ะที่เมตตานวล” หญิงสาวยกมือไหว้ รอยยิ้มตื่นเต้นเกลื่อนใบหน้า โรมิโอเผลอมองอยู่นานกว่าจะได้สติ

“ด้วยความยินดีครับ”

หญิงสาวยังคงยิ้มด้วยความตื่นเต้นเช่นเดิม

“แต่มีข้อแม้นะครับ”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อย

“ข้อแม้อะไรคะพี่โรม”

ชายหนุ่มระบายยิ้มน้อยๆ โน้มตัวต่ำลงมาหา “ต้องไปเลี้ยงตอบแทนพี่”

“ได้สิคะ ถ้าได้งานเมื่อไหร่ นวลจะเป็นเจ้ามื้อเลี้ยงพี่โรมเองค่ะ”

“วันนี้ครับ”

“วันนี้?” คิ้วเรียวสวยเลิกสูง “แต่นวลยังไม่รู้เลยนะคะว่าจะได้ทำงานหรือเปล่า”

ชายหนุ่มหัวเราะร่วนมองเด็กสาวอย่างเอ็นดู “ลืมไปแล้วหรือไงว่าพี่เป็นคนเซ็นอนุมัติ”

หล่อนมองเขานิ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมา

“แหม แต่นวลไม่ได้จะใช้เส้นสายนะคะ นวลอยากใช้ความสามารถของตัวเองน่ะค่ะ”

“ยังไงพี่ก็รับนวลเข้าทำงานอยู่แล้ว ไม่ว่านวลจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม ดังนั้นวันนี้ไปเลี้ยงข้าวพี่เสียดีๆ ห้ามเบี้ยว”

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่ครับ นู่น รถพี่จอดตรงนู้น”

แล้วข้อมือของหล่อนก็ถูกรวบเอาไว้ ก่อนจะถูกรั้งให้เดินตรงไปยังรถคันงามสีขาวสะอาด

ความจริงโรมิโอก็ดีกับหล่อนมากกว่าใครๆ แต่ทำไมนะ ทำไมหัวใจของหล่อนถึงไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย