1/1 หวังดี

1

หวังดี

“ภณนายไปเรียนมหาวิทยาลัยมา ณิศาเขาไม่เหมือนเดิมแล้วนะ”

ปาลิดาตัดสินใจมาเตือนเพื่อน ซึ่งเป็นเพื่อนที่เธอแอบหลงรักมาตั้งแต่เด็ก ๆ

“ไม่เหมือนเดิมยังไง ดิวนี่เธอโตแล้วนะ ยังจะไม่เลิกอิจฉาณิศาเขาอีกเหรอ”

ปาลิดาคิดแล้วว่า กันตภณไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่เธอมาเตือนเขา และสุดท้ายเธอเองนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายโดนว่าให้ช้ำใจกลับมา

“นายจะคิดจะว่าอะไรเรา ก็ตามใจ แต่หัดเปิดหูเปิดตาดูบ้าง เผื่อจะโง่น้อยลง” หญิงสาวเริ่มมีอารมณ์

“ได้ แต่เธอก็ควรจะไปลดความขี้อิจฉาลงบ้าง อย่างไรเราก็เป็นเพื่อนกันมานานทั้งสามคน ณิศาเขาไม่เคยว่าเธอเลยสักคำ มีแต่เธอที่คอยจะมาใส่ร้ายเขาตลอดเวลา”

ชายหนุ่มรักและเชื่อใจในตัวแฟนสาวมาก เพราะเขากับเธอ ตกลงคบกันเป็นแฟนมาเกือบสิบปีแล้ว

กันตภณเขาจำได้เมื่อตอนเด็กๆ ปาลิดาแอบชอบเขาถึงขนาดเขียนจดหมาย มาวางไว้ที่ใต้โต๊ะทุกวัน และวันที่เขาตัดสินใจเป็นแฟนกับณิศา ดิวก็เอาแต่ร้องไห้และอาละวาดใส่ณิศาหาว่าแย่งเขาไปจากเธอ

“ฉันยอมรับ ว่าเมื่อตอนเด็กๆ ฉันมันขี้อิจฉา แต่ตอนนี้ฉันโตแล้ว จำไว้นะว่าฉันมาเตือนนายแล้ว”

ถึงแม้จะเตรียมใจมาบ้าง ว่าชายหนุ่มไม่มีทางเชื่อเธอแน่นอน แต่พอเจอเข้าจริงๆ ปาลิดาก็อดเสียใจไม่ได้

เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กขี่จักรยานกลับบ้านไป ภณก็อดคิดกับคำพูดที่ปาลิดาพูดไม่ได้ เพราะตัวเขาเอง เข้าไปเรียนมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพไม่ค่อยได้กลับมา แต่ณิศาก็ยังคงติดต่อกับเขาตามปกติ แต่มันก็คงไม่เหมือนตอนที่อยู่ด้วยกัน

“ภณคะ วันนี้ณิศาทำขนมบัวลอยมาฝากด้วย”

หญิงสาวชูปิ่นโตที่เธอทำขนมเอามาฝากแฟนหนุ่ม ที่กำลังจะออกไปช่วยงานพ่อของเขาที่ไร่

“ขอบคุณมากครับ น่ารักที่สุดเลยแฟนภณ”

หญิงสาวโผเข้ากอดคอแฟนหนุ่ม และหอมแก้มเขาอย่างที่เธอไม่เคยทำมาก่อน ทำให้ชายหนุ่มอดคิดตามคำพูดของปาลิดาไม่ได้ ว่าคนรักของเขาไม่เหมือนเดิม

“ภณคะ ตอนนี้ชาวบ้านแถวนี้เขาพากันขายที่ดินให้กับคุณนิรัชคนสนิทของนายอำเภอกันหลายคนเลยนะคะ เพราะเขาให้ราคาดีมาก”

ณิศาทำท่าออดอ้อน พูดจาน่าเชื่อถือ เพื่อหวังโน้มน้าวจิตใจคนรักให้สนใจในสิ่งที่เธอพูด

“ที่ดินของผมก็เหลือไม่มาก ส่วนมากพ่อก็ขายให้กำนันไปหมดแล้ว” กันตภณอธิบาย

“ชาวบ้านหลายคน ก็รับเงินจากคุณนิรัชแล้วเอาไปซื้อที่คืนจากกำนันแล้วเอามาขายต่อให้คุณนิรัชกันนะ ภณไม่สนใจบ้างเหรอ ได้กำไรสบายๆเลย” ณิศายังโน้มน้าวใจต่อไป

“ผมว่ามันดูปวดหัว ถ้าเขาอยากได้ก็ให้เขาไปซื้อกับกำนันเอาเองแล้วกัน ผมขอตัวไปทำไร่ก่อนนะ ขอบใจมาสำหรับบัวลอย รับรองผมจะกินให้หมดเลย” ชายหนุ่มคว้าปิ่นโตและรีบขี่รถจักรยานยนต์ตามไปช่วยพ่อที่ไร่ที่อยู่ไปอีกหมู่บ้านหนึ่ง

“เอ้าทำไมมาช้าล่ะลูก” วิมลถามลูกชายเพราะวันนี้เขาตามมาช่วยช้ากว่าทุกวัน

“ณิศาเขาเอาบัวลอยมาฝากครับพ่อ และชวนคุยเรื่องขายที่เลยเพลินไปหน่อย” ลูกชายเล่าให้ผู้เป็นพ่อฟัง

“เมื่อวันก่อน แฟนลูก มันก็มาพูดกับพ่อ ไม่รู้ไอ้คนที่ชื่อนิรัชมันจะอยากได้ที่ดิน ที่เราขายให้พ่อกำนันไปทำอะไร พ่อก็บอกณิศามันไปว่าอยากได้ก็ให้ไปซื้อกับพ่อกำนันเอาเอง”

“ผมก็บอกไปอย่างนั้นเหมือนกัน ปวดหัวเนาะ ” ลูกชายส่ายหัวกับเรื่องนี้

ก่อนที่นารีแม่ของกันตภณจะป่วย ครอบครัวของเขามีที่ดินจำนวนมาก ถือได้ว่าเป็นครอบครัวที่มีฐานะครอบครัวหนึ่งในตำบลเลย แต่เพราะวิมลต้องการรักษาภรรยาให้ดีที่สุด เขาจำเป็นต้องเปลี่ยนที่ดินให้เป็นเงิน จึงได้ตัดสินใจขายที่ให้กำนัน และสัญญาใจกันไว้ ว่าถ้ามีเงินเมื่อไหร่วิมลจะมาซื้อคืน