ตอนที่ 1 ความเจ็บปวดที่ฝังลึก 1

5 ปีต่อมา...

“หม่ามี๊...พอลี่จะได้เจอคุณตาจริงๆ เหรอคะ”

เด็กน้อยผมสีน้ำตาลถามแม่ด้วยความตื่นเต้น ถือเป็นครั้งแรกที่ได้มาเหยียบเมืองไทย และจะได้มาเจอคุณตาที่ไม่ได้เจอกันเมื่อหลายเดือนก่อน หลังจากคุณตากลับมาเมืองไทย ก็ไม่ได้ไปหาหนูน้อยพอลี่ เทพเจริญ วัย 4 ขวบ

รัตนา เวย์เลอร์ หรือต่อ หรืออีกชื่อที่เพื่อนๆ ที่ฝรั่งเศสเรียกกันว่าเตร่า วัย 25 ปี ก้มมองหน้าของลูกสาวตัวน้อยในอ้อมกอดด้วยความรัก ตั้งแต่ตัดสินใจในครั้งนั้นว่าจะไปเรียนต่อ แต่พอไปได้ไม่ถึงเดือนก็รู้สึกว่าตัวเองมีอาการแปลกๆ จึงไปหาหมอ และก็ได้รู้ว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ เพราะเหตุนี้ไงเล่า หญิงสาวถึงอยู่ฝรั่งเศสนาน ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะไปเรียนต่อแค่ 2 ปี แต่ก็ต้องขอบคุณหนูน้อยในอ้อมกอดนี้ ที่คอยเป็นกำลังใจ และเหตุผลที่กลับมาเมืองไทย เพราะอยากพาลูกสาวมาใช้ชีวิตในบ้านเกิดของตน ดีที่ตลอดเวลา 5 ปี ตั้งแต่พอลี่หัดพูด หญิงสาวก็สอนให้พูดภาษาไทยตลอด จึงไม่แปลกใจที่ลูกสาวตัวน้อยพูดไทยได้

“จ้า...มี๊เตร่าจะพามาอยู่กับคุณตาและจะไม่ไปฝรั่งเศสอีก พอลี่เข้าใจที่คุณแม่พูดไหมจ๊ะ”

ยิ่งมองหน้าลูกสาวยิ่งทำให้คิดถึงผู้เป็นพ่อ ทำไมพอลี่ถึงถอดแบบชายหนุ่มมาเช่นนี้นะ จะมีแค่สีผิวเท่านั้นที่เหมือนเธอ ตา ปาก จมูก เหมือนผู้เป็นพ่อไม่มีผิด แล้วแบบนี้จะให้ลืมเขาได้ยังไงเล่า

“พอลี่รักหม่ามี๊ รักคุณตา รักป้าอ้อ ลุงไบรอัน พี่เซน และลุงเคอีกคนค่ะ” พอลี่เอ่ยเสียงใส

รัตนาดีใจที่เด็กน้อยในอ้อมกอดไม่เคยถามถึงพ่อผู้ให้กำเนิดเลย แต่ก็อดสงสารลูกสาวไม่ได้ เมื่อเซนลูกชายของเพื่อนรักมีพ่อที่แสนดีอย่างไบรอันคอยดูแลเอาใจใส่เป็นห่วงตลอดเวลา แต่หนูน้อยพอลี่ก็ไม่เคยเอ่ยถึงพ่อเลย หากลูกสาวถามถึงผู้ให้กำเนิดขึ้นมา หญิงสาวก็ยังไม่รู้เลยว่าจะตอบลูกสาวเช่นไร

“อีกสองอาทิตย์ ป้าอ้อ ลุงไบรอันก็จะพาพี่เซนกลับมาอยู่เมืองไทยแล้วจ้า”

“มี๊เตร่า...อย่า...หลอกพอลี่ดีจาย...เล่นน๊า...”

สาวน้อยเอ่ยอย่างตื่นเต้น ที่ครอบครัวของป้าดอกอ้อจะกลับมาเมืองไทยด้วย

“แล้วลุงเคมาไหมคะมี๊...”

พอลี่ชอบพายุ เพื่อนสนิทของแม่มากๆ เพราะเวลาพายุไปติดต่องานที่ฝรั่งเศสชอบไปหาหนูน้อยเสมอ

“มี๊ไม่หลอกพอลี่หรอกจ้า ส่วนลุงเคของลูกนั่นไงจ๊ะ มารอรับเรากับคุณตาของลูกไง”

รัตนาบุ้ยปากไปทางช่องผู้โดยสารขาออก ที่กำลังมีพ่อกับเพื่อนสนิทอย่างพายุมารอรับอยู่ก่อนแล้ว ตอนแรกหญิงสาวจะเลือกมากับสายการบินอื่น แต่ที่เลือกมากับสายการบินเวย์เลอร์เพราะว่าพ่อของหญิงสาวก็เป็นหุ้นส่วนของสายการบินเช่นกัน หากไม่สนับสนุนสายการบินของตนจะสนับสนุนสายการบินไหนเล่า

“คุณ...ตา...ลุง...เค...พอลี่คิดตึงจาง...”

เด็กน้อยมองตามที่ผู้เป็นแม่บอก เมื่อเห็นตากับลุงก็ร้องเรียกด้วยความดีใจ พร้อมกับดิ้นให้ผู้เป็นแม่ปล่อยตัวเองลงพื้น และแม่ก็รู้ใจลูกสาวเสียจริง ยอมปล่อยลงพื้น พอเป็นอิสระสาวน้อยตาสีฟ้าก็วิ่งไปหาคุณตาที่อ้าแขนรอรับอยู่ก่อนแล้ว รัตนายิ้มให้กับความไร้เดียงสาของลูก แล้วหันกลับมาลากกระเป๋าเดินทางตามลูกสาวไป

มุมหนึ่งของสนามบิน ชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้ากำลังจ้องมองหญิงสาวด้วยความคิดถึงคะนึงหา ทุกอย่าง ทุกการกระทำและคำพูดที่เธอเอ่ยกับหนูน้อยคนนั้น เขาได้ยินทุกอย่าง ไม่จริงใช่ไหม รัตนามีลูกกับใคร อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้หน้าจืดนั่น แต่คงไม่ใช่ เพราะหนูน้อยเรียกว่าลุง แล้วใครกันเล่าเป็นสามีของเธอ แถมเด็กนั่นก็ลูกครึ่งเสียด้วยสิ นัยน์ตาสีฟ้า มองดูแล้วช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง มองไปมองมาหนูน้อยช่างเหมือนคนที่เขารู้จักเสียจริง

5 ปีแล้วสินะ ที่เขาไม่ได้เจอหญิงสาว ไม่ได้ติดต่อกัน และไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเธออีกนับตั้งแต่หญิงสาวไปฝรั่งเศส แต่วันนี้เธอกลับมาแล้ว กลับมาพร้อมกับความสงสัยที่กำลังก่อเกิดขึ้นในใจเขา ตลอดเวลา 5 ปี เขารอหญิงสาว ปรับตัวดีขึ้น ไม่ยุ่งเกี่ยวกับหญิงอื่น วันๆ ทำแต่งาน ไม่สนใจหญิงใด แต่รัตนาเล่า เพียงแค่ 5 ปี เปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้เชียวเหรอ แถมมีลูกสาวกลับมาด้วย

ยิ่งได้เห็นภาพหญิงสาวพูดคุยต่อกระซิกกับชายหนุ่มแปลก หน้าที่หนูน้อยเรียกลุง ยิ่งเจ็บปวด ชายหนุ่มเพิ่งรู้ว่าตนเองนั้นพลาดไปแล้ว พลาดไปแล้วจริงๆ หากรู้ว่ารักเร็วกว่านี้ เรื่องทุกอย่างคงไม่ผ่านมาถึง 5 ปีหรอก แล้วเรื่องหย่าเล่า หญิงสาวจะทำเช่นไร ยังไงเขาก็ไม่หย่า ถึงหญิงสาวจะฟ้องหรือมีลูกติด มีสามีใหม่แล้ว เขาก็จะไม่หย่า ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขอแค่เพียงได้รัตนากลับมาอยู่ข้างกายและจะรักเด็กลูกครึ่งนั้นให้เหมือนลูกตัวเอง

“คุณตาขา...ทำไมคุณลุงฝรั่งคนนั้นมองมาทางเราคะ...”

หนูน้อยพอลี่มองชายหนุ่มแปลกหน้าอยู่นานแล้ว ก็ตั้งแต่คุณตาอุ้มหนูน้อยก็สังเกต

“ไหนลูก คนไหน” รักชาติเอ่ยถามหลานสาวตัวน้อย

“คนน้าน...ไง...คะ...คุณลุงหล่อๆ..คนนั้นค่ะ”

คราวนี้หนูน้อยชี้มือไปทางพอล และทุกคนก็มองตามนิ้วน้อยๆ กลมๆ ของหนูน้อยอย่างไม่รอช้า แต่พอมองตามแล้วกลับไม่พบอะไร นอกจากความว่างเปล่า

“ไม่เห็นมีเลยพอลี่” ครั้งนี้รัตนาเอ่ย

“นั่นสิ พอลี่ของลุงเค ลุงไม่เห็นใครเลย นอกจากนักท่องเที่ยวเต็มสนามบิน ไม่เห็นมีใครหน้าตาดีเท่าลุงเลยนะสาวน้อย” พายุเอ่ยบ้าง

“ลุงเคของพอลี่หล่ออยู่แล้ว มี๊เตร่าก็จวย ส่วนคุณตาไม่หล่อ เพราะหน้ามีแต่รอยอะไรไม่รู้ คุณตาต้องไปล้างรอยบนใบหน้านะคะ ให้เหมือนลุงเค จะได้หล่อ...คิกๆ”

หนูน้อยเอ่ยด้วยความซื่อ ก็ไม่รู้ว่ารอยย่นบนใบหน้าของตานั้นเป็นริ้วรอยความชราต่างหาก หากดูรูปสมัยหนุ่มๆ นั้น เขาก็หล่อไม่แพ้ใคร หมาก ปริญญ์ ยังชิดซ้าย บอย ปกรณ์ ต้องชิดขวา แบรี่ ณเดชน์ ชิดกำแพงเมืองจีนเลยแหละ

“ฮ่าๆ เอาล่ะๆ กลับกันเถอะ คุณตาจะพาพอลี่กลับบ้านเราแล้ว ต่อไปก็อยู่กับตา ไม่ต้องไปอยู่เมืองนอกเมืองนาอีกแล้วนะ”

รักชาติขำกับคำพูดของหลานสาวตัวน้อย ทำไมถึงได้ซื่อแบบนี้ ช่างพูดช่างเจรจา เพราะแบบนี้ไง เขาถึงบินไปบินมาฝรั่งเศสเพื่อไปหาหนูน้อยทุกเดือน

ทุกคนเดินพูดคุย หยอกล้อกันออกไปขึ้นรถที่มีคนขับติดเครื่องรออยู่ก่อนแล้ว จนไม่สังเกตเห็นใครบางคนที่แอบมองด้วยความเจ็บปวด เจ็บปวดกับภาพที่ได้เห็น

สองอาทิตย์แล้ว ที่ลูกสาวกับหลานสาวกลับมาอยู่เมืองไทย รักชาติกินข้าวอิ่มเอม มีความสุขกับเสียงเล็กๆ ของหลานสาว ช่างพูด ช่างถาม วันๆ ก็พาไปเที่ยวสวนสนุกบ้าง แต่เขาไม่ค่อยได้ไป ส่วนมากมีแต่ลูกสาวกับพายุเท่านั้น ที่พาหนูน้อยช่างพูดไปเที่ยว และวันนี้ก็เช่นกัน พายุก็มารับลูกสาวเขากับหลานสาวออกไปทานข้าวข้างนอก โดยปล่อยให้คนแก่นั่งเหงาอยู่บ้านเพียงลำพัง

“ฮัลโหลพอล” เมื่อคิดออกว่าจะจัดการกับเรื่องของลูกสาวสุดที่รักกับลูกเขยเช่นไรดี จึงได้โทรหา

“ครับคุณพ่อ” ชายหนุ่มเอ่ยตอบปลายสายอย่างรวดเร็วเมื่อกดรับ พอล เวย์เลอร์ หรือพอล หนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาเลียน ทายาทเพียงคนเดียวของเจ้าของสายการบินเวย์เลอร์ ชายหนุ่มมีพ่อเป็นชาวอิตาเลียน ส่วนแม่เป็นคนไทย พอลวัย 31 ปี รูปร่างสูงโปร่ง สูง 189 เซนติเมตร ผิวขาว ดวงตาสีฟ้า อยากรู้เหมือนกันว่าพ่อตาโทรหาด้วยเรื่องอะไร แอบหวังให้เป็นเรื่องของตนกับรัตนา และมันก็จริงอย่างที่หวัง

“พอลรู้รึยังว่าน้องกลับมาแล้วและมีหลานตัวน้อยมาให้พ่ออุ้มด้วย ยังจำได้ไหม เมื่อห้าปีก่อน พอลบอกว่าจะไม่หย่า จะรอจนน้องกลับมา วันนี้ลูกพ่อกลับมาแล้ว พ่ออยากให้พอลมาคุยกับน้องเรื่องหย่า” รักชาติไม่รอให้เสียเวลานาน

“ครับคุณพ่อ ผมทราบแล้วว่าน้องกลับมาได้สองอาทิตย์ ส่วนเรื่องหย่า ผมยังยืนยันคำเดิมว่าไม่หย่า ไม่หย่าเด็ดขาด” พอลเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น

“ถ้าไม่หย่าแล้วพอลจะเอายังไง ในเมื่อตอนนี้น้องไม่ได้เหมือนเดิมแล้ว มีลูกติดมาจากเมืองนอกด้วย ไม่รู้ไปท้องกับไอ้ฝรั่งที่ไหน”

รักชาติเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม หากพอลมาเห็นตอนนี้คงรู้ว่าตัวเองกำลังโดนพ่อตาวางแผนแก้เผ็ดแน่ๆ แต่ก็ไม่อาจได้เห็น

“ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้น้องต่อกลับมาอยู่ด้วย และตอนนี้เราก็ยังไม่หย่ากัน ผมจะไปพาน้องกับลูกมาอยู่ด้วย ผมไม่สนว่าน้องจะมีลูกกับใคร ในเมื่อผมรักน้องต่อ รอมาตั้งห้าปี ก็รอมาแล้ว ถึงมีลูกติดมาก็ไม่สนใจ ผมจะรักหนูน้อยคนนั้นเหมือนลูกในไส้ผมเลยครับคุณพ่อ” พอลเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น

“เอางั้นเหรอพอล พ่อไม่ว่าอะไร ก็ในเมื่อทะเบียนสมรสลูกกับลูกพ่อยังอยู่ ก็ยังถือว่าพอลเป็นสามีของน้องอยู่ เออ!...พ่อเกือบลืม คือพ่อจะให้น้องไปช่วยงานที่สายการบิน พอลหาตำแหน่งให้น้องด้วยนะ” ชายชราเอ่ยอย่างมีเลศนัย

“ครับ ผมจะไปรับน้องกับลูกมาอยู่ด้วยที่บ้าน ถึงไม่ใช่ลูกผม แต่ผมก็จะรักและดูแลอย่างดี ตำแหน่งงานไม่ต้องห่วงครับ ผมจัดการให้ จะให้มาเป็นเลขาผมเอง”

ไม่มีทางจะปล่อยคนที่รักไปเป็นครั้งที่ 2 อีกแล้ว จะสู้เพื่อใจตัวเองสักครั้งจะเป็นไร เมื่อสู้จนถึงที่สุดยังเหมือนเดิม เขาก็จะยอมปล่อยเธอไปเอง

“คุณพ่อครับ ความรักสำหรับผมเป็นเหมือนดาบสองคม ที่คอยบาดลึกลงในจิตใจของเราได้ทุกเวลา เผลอเมื่อไหร่เจ็บปวดเมื่อนั้น อย่างที่ผมเคยเจอเมื่อห้าปีก่อน มีของดีอยู่ข้างกายมาลอด แต่กลับไม่สนใจไยดี แต่พอจะเสียไปเท่านั้นแหละ ดิ้นรนเพื่อรั้งเธอคืนมา แต่ก็สายไปแล้วสำหรับผู้ชายเลวๆ อย่างผม คุณพ่อไม่ว่าอะไรนะครับ หากผู้ชายเลวๆ เมื่อห้าปีก่อนที่เคยทำให้ลูกคุณพ่อเสียใจ จะขอแก้ตัวกับสิ่งที่ผิดพลาดมา” ชายหนุ่มเอ่ย

รักชาติได้ฟังปลายสายพูดก็รู้สึกเห็นใจ สงสาร หรือว่าเขาควรจะบอกความจริงลูกเขยไปดีว่าพอลี่นั้นเป็นของขวัญที่เขามอบให้รัตนาและเขาเมื่อ 5 ปีก่อน ตอนแรกเมื่อรู้ว่าลูกสาวตั้งครรภ์ก็คิดจะบอกพอล แต่ลูกสาวกลับห้ามไว้ ทุกอย่างจึงถูกปิดมาถึงทุกวันนี้

“พ่อเข้าใจพอล เรื่องนี้พอลต้องสู้ พ่อเชื่อว่ายังไงต่อก็ต้องให้อภัยลูก”

“ขอบคุณครับคุณพ่อ ที่ไม่โกรธ เกลียดผมเรื่องเมื่อห้าปีก่อน แต่ปัจจุบันนี้มีแต่พอลที่รักเดียวใจเดียว เฝ้ารอน้องมาตลอด ผู้ชายมักมาก ไม่รู้จักพอคนนั้นได้ตายหายไปจากโลกตั้งแต่ตอนที่หัวใจตีห่างแล้วครับ”

“ในเมื่อสำนึกได้ พ่อก็พร้อมให้โอกาส แต่คนที่จะตัดสินใจคือลูกสาวของพ่อ” ก็ชายหนุ่มเป็นลูกชายของเพ็ญนภา เพื่อนรักเขา ในเมื่อเพื่อนรักกับสามีได้ฝากฝังลูกชายไว้กับเขาแล้ว เขาก็พร้อมจะดูแลช่วยเหลือตลอดเวลา

คิดย้อนไปเมื่อ 7 ปีก่อน เพื่อนรักกับสามีประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ถึงแก่ชีวิต ขณะเดินทางไปสนามบิน หลังจากงานหมั้นของพอลกับรัตนาเสร็จ ทั้งสองไม่มีโอกาสได้เห็นงานแต่งงานของลูกชายเลยแม้แต่น้อย เพราะเหตุนี้ไงเล่า เขาถึงรักพอลเหมือนลูกชายอีกคน

“ขอบคุณครับคุณพ่อ เดี๋ยวตอนเย็นผมเลิกงานจะไปรับน้องกลับลูกมาอยู่ด้วย”

“แล้วแต่พอลเถอะ”

“ครับคุณพ่อ งั้นผมทำงานต่อก่อนนะครับ สวัสดีครับ”

เมื่อลูกเขยตัดสายไป ชายชราก็นั่งจิบน้ำชาในแก้วอย่างสบายใจ เมื่อคิดว่าลูกจะได้กลับไปอยู่กับคนที่รัก ทำไมรักชาติจะไม่รู้ว่าลูกสาวยังรักพอลและยังคิดถึงอยู่ ยิ่งอยู่กับพอลี่ทุกวันยิ่งทำให้คิดถึง ก็หลานสาวตัวน้อยเล่นถอดแบบผู้เป็นพ่อมาเป๊ะขนาดนี้ มีหรือจะลืมสามีได้