ตอนที่ 12 สั่งห้าม 3

“ท่านประธานคะ วันนี้มีประชุม 10 โมงค่ะ”

“อืม”

วันนี้นภพงศ์เข้าบริษัทแต่เช้า แต่ก็ไม่ทันเลขาส่วนตัวของเขาอย่างคุณทับทิมที่มาก่อนเวลาเข้างาน

นภพงศ์ถอดสูทแขวนไว้ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลง วางโทรศัพท์บนโต๊ะ แล้วเก็บกุญแจรถลงในลิ้นชัก ก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์เตรียมตัวทำงาน

ก๊อก ก๊อก

“เชิญ”

“เอกสารที่ต้องเซ็นเช้านี้ค่ะ กาแฟไหมคะ”

“อืม ขอเข้มหน่อยวันนี้”

“รับทราบค่ะ”

ทับทิมเดินออกจากห้องไปทำหน้าที่ตามที่เจ้านายสั่ง ก่อนจะกลับเข้ามาด้วยกาแฟดำที่วันนี้เข้มข้นกว่าทุกวัน

“วันนี้ผมไม่รับแขกนะ”

“รับทราบค่ะ”

หลังจากเลขาส่วนตัวรับคำและออกจากห้องไป ชายหนุ่มก็จิบกาแฟด้วยความรวดเร็วและเริ่มลงมือทำงานทั้งงานใหม่สำหรับวันนี้ และงานเก่าที่ค้างอยู่ ที่เลขาของเขาวางเอาไว้ให้ที่มุมโต๊ะทำงาน

เมื่อใกล้เวลาเข้าประชุม ชายหนุ่มยืนขึ้นเต็มความสูง หยิบเสื้อสูทมาใส่ และก้าวยาวๆตรงไปยังห้องประชุม ที่ทุกคนมารอพร้อมแล้ว

“เริ่มประชุม”

การประชุมในวันนี้กินเวลาไปกว่า 3 ชั่วโมง ซึ่งมันเกินเวลาพักเที่ยงไป 1 ชั่วโมง เขาจึงสั่งให้คนที่เข้าประชุมพักเป็นเวลา 1 ชั่วโมงตามเวลาที่เกินไป

“คุณทับทิม เดี๋ยวรบกวนสั่งอะไรง่ายๆให้ผมที แล้วคุณก็ไปพักได้เลย”

“รับทราบค่ะ”

นภพงศ์รีบจัดการมื้อเที่ยง ก่อนจะรีบจัดการเอกสารต่อ จนผ่านไปหลายชั่วโมง เลขาได้เข้ามาแจ้งตารางงานช่วงเย็นอีกครั้ง ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเก็บของให้เรียบร้อย เตรียมตัวออกไปพบลูกค้าตามนัด

“คุณทับทิมขับรถตามไปก็ได้ คุณจะได้ไม่ต้องกลับมาที่บริษัทอีกรอบ”

“รับทราบค่ะ”

วันนี้ชายหนุ่มมีนัดคุยเรื่องข้อตกลงกับลดา เธอนัดให้เขาไปพบที่ผับของโรงแรม แต่วันนี้เขาเข้าบริษัทหลัก จึงต้องขับรถไปที่นั่น แหละตั้งใจว่าจะอยู่ทำงานที่ผับต่อ

เคยมีนักข่าวสัมภาษนภพงศ์ว่าทำไมเขาถึงไม่ให้ลูกน้องขับรถให้ เขาบอกเพียงแค่ชอบขับเองมากกว่า แต่ก็จะมีลูกน้องที่เป็นทีมอารักขาขับตามหลังอยู่เสมอ เวลาเขาเข้าบริษัท ลูกน้องก็จะทำหน้าที่เหมือนพนักงานทั่วไป แต่ก็เป็นลูกน้องคนสนิทให้กับเขาด้วย เพียงแต่จะไม่มีใครรู้ ว่าวันไหน ลูกน้องคนไหนจะมาอารักขาเขา เพราะแต่ละวัน คนในทีมจะสลับกันมา

ตัวเขาเองก็มีฝีมือด้านต่อสู้และยิงปืนไม่น้อย พวกเขา 4 คนถูกฝึกมาตั้งแต่เด็ก อังเดร ลุงของกันชนกกับประทานพรฝึกให้กับพวกเขาเอง เผื่อมีเหตุการณ์ฉุกเฉินอะไรเกิดขึ้น จะได้เอาไว้ป้องกันตัว และที่สำคัญ รถของบ้านเขากับบ้านของกันชนก ทุกคันเป็นรถกันกระสุน

“คุณเข้าไปก่อน ผมขอเวลาแป๊บ”

“ค่ะ”

ทับทิมเดินนำหน้าไปภายในผับ มองหาร่างของคนที่นัดมาเจอในวันนี้ ก่อนจะเดินเข้าไปเมื่อพบเป้าหมาย

“สวัสดีค่ะ คุณลดา ดิฉันทับทิม เลขาส่วนตัวของคุณนภพงศ์ค่ะ”

“ค่ะ เชิญนั่งค่ะ แล้วคุณนภพงศ์ล่ะคะ”

“กำลังมาค่ะ”

“งั้นคุณสั่งเครื่องดื่มก่อนก็ได้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เวลาทำงาน ดิฉันไม่ดื่มค่ะ ท่านประธานก็เช่นกันค่ะ”

“…..”

ลดามองหญิงสาวที่ใส่สูท กระโปรงยาวเหนือเข่าเล็กน้อยด้วยสีหน้าไม่พอใจแวบหนึ่ง ก่อนจะปรับให้เป็นปกติ แล้วยิ้มบางๆออกมาโดยไม่ได้พูดอะไร

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะคุณนภพงศ์”

ฟ้าครามทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามกับหญิงสาว มือใหญ่โบกไล่พนักงานที่ยืนรอคำสั่งเขา พนักงานที่นี่ทุกคนรู้ดีว่า ถ้าเขาทำงาน จะไม่ดื่มเด็ดขาด นอกจากวันไหนที่ต้องชิมเครื่องดื่มใหม่ ก็จะดื่มบนห้องทำงาน ไม่ลงมาข้างล่างแบบนี้

“คุณดูคุ้นเคยกับพนักงานที่นี่จังเลยนะคะ”

“ที่นี่คือผับของครอบครัวผมครับ”

“อ๋อ ค่ะ งั้นเริ่มเลยนะคะ” ลดาหน้าเสียไปเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนเรื่องชวนคุยเรื่องงาน

“เชิญครับ”