บท
ตั้งค่า

หัวใจทมิฬ (50%)

“งั้นผมก็คงไปได้แล้วสินะ หมดหน้าที่พ่อพันธุ์อย่างผมแล้วนี่”

จอมพลเอ่ยประชด ก้มลงคว้าเสื้อที่ตกอยู่ตรงพื้นขึ้นมาพาดบ่า แล้วเดินจากไปแบบไม่แยแสความรู้สึกของคนที่เขาทำเมิน ไม่แม้กระทั่งเหลือบหางตามามองหน้าเธอเสียด้วยซ้ำ

“เดี๋ยว…แกยังไปไหนไม่ได้”

เสียงเข้มๆ ที่ดังไล่หลังมาทำให้เจ้าของร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างแทบหลุดคำราม ทว่าเลือกที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับอารมณ์ เดินกลับมาหาบิดา แล้วเอ่ยถามอย่างหัวเสีย

“ป๊าจะเอายังไงกับผมอีก”

“ไปส่งหนูปี่ที่รีสอร์ตก่อน”

“ไม่ไป!”

“แต่แกต้องไป! นี่คือคำสั่ง!”

“มาเองก็กลับเองดิ มาเสนอตัวเองนี่…ใช่ไหมคุณหมอ”

วาจาดูแคลนบวกกับสายตาท้าทายของอีกฝ่ายทำให้สติของปิยฉัตรขาดผึง ทันใดนั้นเธอก็ยกฝ่ามือขึ้นฟาดใส่ใบหน้ายียวนที่ลอยอยู่ใกล้แค่คืบแบบสุดแรงเกิด

ฉาด!

“คนเลว!”

คุณหมอสาวเค้นเสียงประณามลอดไรฟัน คนถูกตบจนหน้าหันตั้งท่าจะกระชากร่างบางเข้ามาสั่งสอนให้สาสม หากว่าเสียงของผู้เป็นบิดาจะไม่โพล่งขึ้นเสียก่อน

“สม! อยากปากหมาดีนัก!”

“ป๊า!”

“อะไร…จะประท้วงว่าป๊าไม่เข้าข้างแกหรือไงไอ้ลูกหมา เสียใจด้วยว่ะงานนี้ป๊าอยู่ข้างหนูปี่ ก็แกมันปากหมาจริงๆ นี่หว่า โดนตบเรียกสติแบบนั้นมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ดีเท่าไหร่แล้วที่ป๊าไม่กระทืบซ้ำช่วยหนูปี่”

คนแก่กอดอกเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ ตบท้ายด้วยการซ้ำเติมผู้ที่กำลังออกอาการพาลพาโล ท่าทางหัวฟัดหัวเหวี่ยงในแบบที่ไม่เคยเห็นของลูกชายทำให้ยิ่งนึกขัน

“ผู้หญิงมีตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นยัยนี่ด้วย ทำไมต้องเป็นเขาที่ป๊าอยากให้อุ้มท้องลูกของผม” หลังจากเงยหน้ากลอกตาขึ้นฟ้ามาเฟียหนุ่มก็เอ่ยอย่างฉุนๆ เขาเกลียดนักการถูกบีบบังคับอย่างน่าบัดซบ

“อ้าว! ถามโง่ๆ ก็เขาเป็นเมียแก ไม่ให้แกเอากับเมีย แล้วจะให้ไปเอากับแมวที่ไหน”

“แล้วไง…ในเมื่อผมไม่ได้อยากได้เขาเป็นเมีย”

ชายหนุ่มเอ่ยอย่างถือดีขณะเบือนหน้ามามองปิยฉัตรด้วยสายตาเย็นชา ทำให้คุณหมอสาวหัวตาร้อนผ่าว และรู้ซึ้งในวินาทีนั้นว่าตนคิดผิดอย่างมหันต์ สรุปที่เขาทำไปทั้งหมดเมื่อกี้ ที่เขาทำเป็นคลั่งไคล้ ทำเป็นปากหวาน ทำเป็นหลงใหลราวกับจะคลั่ง มันเกิดจากฤทธิ์ของยาปลุกเซ็กส์ล้วนๆ

ช่างน่าสมเพชตัวเองนัก ที่เผลอปล่อยเนื้อปล่อยตัวด้วยคิดว่าเขาปรารถนาเธอเพราะความรู้สึกดีๆ ในส่วนลึก แต่เปล่าเลย ที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพราะฤทธิ์ยา ก็แค่ปากหวานตะล่อมให้เธอเป็นคนช่วยปลดเปลื้องอารมณ์ความกระหายใคร่อยากตามสัญชาตญาณดิบ โดยไม่มีความรู้สึกทางใจเข้ามาเกี่ยวข้อง

“อยากได้ไม่อยากได้เขาก็เป็นเมียแกมาหลายปีแล้ว” เจ้าสัวทรงพลเอ่ยเสียงเข้ม ออกโรงปกป้องลูกสะใภ้คนโปรดที่ยืนตาแดงปากสั่นระริกอย่างนึกเวทนาจับใจ

“หึ…เมียยัดเยียดน่ะเหรอ ถ้าไม่ถูกบังคับผมไม่มีทางเอาหรอก”

เขาแค่นยิ้มหยัน จากนั้นก็โน้มลงมากระซิบข้างใบหูน้อย “เมื่อกี้อย่าหลงเข้าใจผิดคิดว่ากูพิศวาสมึงล่ะ ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะฤทธิ์ยาปลุกเซ็กส์ เวลาอยากมากๆ จนหน้ามืดกูเอากับใครก็ได้ แต่เผอิญว่าในบ้านหลังนี้มันมีแค่มึงไง จริงๆ แล้วกูไม่เคยอยากได้มึงเป็นเมียสักนิด…ไม่แม้แต่จะคิด”

“กูก็ไม่เคยอยากได้มึงเป็นผัวเหมือนกันนั่นแหละ”

คราวนี้คนที่ยืนเงียบถึงกับผลักร่างใหญ่แรงๆ แล้วโพล่งขึ้นอย่างอดใจไม่ไหว ถึงแม้จะไม่เหลืออะไรแม้กระทั่งหัวใจตัวเอง แต่เธอก็ขอให้ได้ตอบโต้ไอ้คนโอหังบ้างไม่มากก็น้อย

ทั้งคู่กำลังจะมีปากเสียงกันรุนแรงมากขึ้นหากมือถือของคนยืนกอดอกดูเหตุการณ์อย่างเจ้าสัวทรงพลไม่ดังขึ้นเสียก่อน ท่านรับโทรศัพท์ไม่กี่ประโยค แล้วหันมาหาสองหนุ่มสาวที่กำลังจ้องหน้ากันเขม็ง

“พอดีป๊ามีธุระด่วนต้องไปจัดการ ฝากแกไปส่งหนูปี่ที่รีสอร์ตด้วยแล้วกัน”

วาจาที่ได้รับฟังทำให้ปิยฉัตรตาโต อ้าปากค้าง ก่อนจะรีบส่ายหน้ารัวๆ เป็นเชิงปฏิเสธ ทว่าคนแก่กลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จากนั้นก็เดินไปยังทางลงดาดฟ้า ทว่าไม่นานก็ชะงักฝีเท้า แล้วหันกลับมาเอ่ยเสียงเข้ม

“อ้อ…ลืมบอกไป แกห้ามทำอะไรลูกสะใภ้ป๊าเป็นอันขาด”

“ผมจะทำซะอย่าง…ป๊าจะทำไม”

พ่อหนุ่มใจนักเลงยังไม่วายเอ่ยท้า ทำเอาคนแก่ร่ำๆ ว่าจะเดินกลับมาแจกมะเหงกลงกบาลไอ้ลูกชายตัวดีสักทีสองทีให้หายซ่า หากแต่เลือกที่จะสวนกลับด้วยไม้เด็ด

“ก็ไม่ทำอะไรมากหรอก แค่จะยกมรดกทั้งหมดให้หนูปี่”

เอ่ยจบตาเฒ่ามากเล่ห์ก็แสยะยิ้มมาดร้าย ตบท้ายด้วยการหัวเราะเยาะใส่ลูกชาย จากนั้นก็เดินล้วงกระเป๋าฮัมเพลงจากไปด้วยท่าทางเหมือนอารมณ์ดีเสียเต็มประดา

“เมื่อกี้มึงว่าไงนะ”

คล้อยหลังผู้เป็นพ่อคนพาลก็หาเรื่องเธอทันที แต่มีหรือปิยฉัตรจะกริ่งเกรง เขาจ้องไม่วางตาเธอเองก็จ้องไม่หลบ ให้มันรู้ไปเลยว่าใครจะแน่กว่ากัน

“กูบอกว่า…กูไม่เคยอยากได้ผู้ชายเฮงซวยอย่างมึงเป็นผัว” เธอกระชากเสียงห้วนจัดแบบเน้นๆ ใส่หน้าหล่อลากไส้ติดจะดิบเถื่อน และนั่นก็ทำให้คนโอหังตาวาวโรจน์ขึ้นในบัดดล

“ไม่เคยอยากได้กูเป็นผัว อย่างนั้นเหรอ…”

ยังไม่ทันจะขาดคำคนเถื่อนก็ปาเสื้อลงพื้นแรงๆ จากนั้นก็เดินย่างสามขุมเข้าหาร่างบาง ท่าทางนักเลงโต และพร้อมจะพังทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลองทำให้ปิยฉัตรถอยกรูดไม่เป็นขบวน แต่ยังไม่วายปากดี

“ก็เออสิวะ! กูไม่เคยอยากได้ผู้ชายสั่วๆ อย่างมึงทำผัว แค่คิดก็ไม่เคย”

“แล้วมึงจดทะเบียนสมรสกับกูทำซากอะไร”

“มึงก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าทำไมกูถึงต้องทำแบบนั้น”

ปิยฉัตรเอ่ยด้วยน้ำเสียงขมขื่น อยากจะตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายนักว่าเรื่องราวชวนปวดหัว และกระแทกใจทั้งหมดมันเกิดจากเธออย่างนั้นหรือ เมื่อไหร่เขาจะตาสว่างเสียทีว่าเธอไม่ใช่ฆาตกร แต่เธอคือเหยื่อ เหยื่อที่ถูกดึงเข้าไปรับรู้ และร่วมอยู่ในเหตุการณ์โสมมของเมียรักเขาและชายชู้

“รู้สิ ทำไมกูจะไม่รู้ ก็เพราะมึงทำให้เมียกูตายยังไงล่ะ อรอุมาตายก็เพราะมึง!”

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel