หัวใจทมิฬ (100%)

แม่สาวห้าวเป้งเอ่ยพลางฉวยกระเป๋าที่วางแหมะอยู่บนโต๊ะขึ้นมาสะพายข้าง จากนั้นก็ตั้งท่าจะลุกเดินจากไป เพื่อให้สองสามีภรรยาได้สวีทกันตามอำเภอใจ

“ใช้ห้องต่อบ้าอะไรล่ะ” ธารธาราอุบอิบอย่างกระดากอาย ขณะคว้าหมับเข้าตรงสายสะพายกระเป๋าของเพื่อนรัก ทำให้คนถูกรั้งเอาไว้อย่างกลายๆ หันมาเอ่ยเย้า

“อ้าว…ไอ้กูก็นึกว่ามึงสองคนจะปั๊มลูกคนที่สี่อะไรงี้”

“เมียกูไม่ชอบนอกสถานที่ว่ะ” ปรเมศไหวไหล่เอ่ยหน้าตาย กลายเป็นว่าคนที่อายจนทนไม่ไหวคือธารธารา เจ้าของใบหน้าแดงแจ๋ถึงกับแหวลั่น

“เมศ!”

“คร้าบบบบบผม…”

“โวะ! คนกลัวเมีย 2019”

“แหงสิ…เดี๋ยวเมียไม่ให้นอนด้วย ซวยตายห่า” คนยืดอกยอมรับว่ากลัวเมียอย่างเต็มภาคภูมิยังคงเอ่ยหน้านิ่งๆ แล้วก็ต้องสูดปากเมื่อถูกเมียรักบิดแขนแรงๆ ก่อนที่เธอจะขู่สำทับ

“หยุดพูดจาลามกเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นน้ำจะให้เมศไปนอนห้องลูก”

“อูยยยยย…ขู่ผัวเก่ง…”

ปรเมศยังไม่วายเอ่ยเย้า แล้วบีบจมูกเมียรักเบาๆ อย่างมันเขี้ยว ความหวานของคุณพ่อและคุณแม่ลูกสามทำให้ผู้ที่กลายเป็นส่วนเกินได้แต่ส่ายหน้าอย่างยิ้มๆ

“เออ…ไอ้ปี่กูได้ยินว่ามึงมีโปรแกรมเข้ารับการรักษากับจิตแพทย์เหรอวะ”

ธารธาราโพล่งขึ้นเป็นการตัดบทสนทนาเรื่องชวนน่ากระดากอาย และใคร่รู้บางอย่างที่เพื่อนรักปกปิดเอาไว้ อันที่จริงเรื่องของคนไข้ถือเป็นความลับ แต่บังเอิญว่าเย็นวันหนึ่งเธอบังเอิญเห็นปิยฉัตรหายเข้าไปในห้องตรวจกับจิตแพทย์ท่านหนึ่ง ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนจึงคะยั้นคะยอถามสามีซึ่งมีอำนาจในฐานะผู้บริหาร จนได้รู้คร่าวๆ ว่าปิยฉัตรเข้าพบจิตแพทย์จริงๆ แต่ไม่ได้ลงรายละเอียดมากไปกว่านั้น เพราะถึงอย่างไรปรเมศที่เป็นท่านผู้อำนวยการก็ยังถือว่าปิยฉัตรคือคนไข้คนหนึ่งของโรงพยาบาล เพราะอีกฝ่ายจ่ายค่ารักษา ฉะนั้นถึงแม้ว่าธารธาราจะอยากรู้มากไปกว่านั้นเขาก็ไม่สามารถที่จะบอกอะไรได้ เว้นเสียแต่ว่าเธอจะถามไถ่จากเจ้าตัวเอง

“ฮื่อ…ปรึกษานิดหน่อยน่ะ” คนถูกถามแบบไม่ทันตั้งตัวถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยตอบอย่างขอไปที เหมือนว่ามันไม่ได้ร้ายแรงอะไร

“แน่ใจนะ ว่าแค่นิดหน่อย”

ธารธาราเอ่ยพลางหรี่ตามองหน้าเพื่อนซี้อย่างจับผิดและนึกเป็นห่วง ทว่าคนที่พยายามเก็บความลับไว้อย่างดีเยี่ยมก็ยังคงทำหน้าตายไร้พิรุธ

“แน่สิ”

“โอเค งั้นกูกลับบ้านล่ะนะ”

ขาดคำธารธาราก็ลุกขึ้นมายืนเคียงข้างสามี แล้วทั้งคู่ก็เดินโอบกันออกไปจากห้องพักเบรกแพทย์ แต่แล้วจู่ๆ ปรเมศก็รั้งร่างบางของเมียรักให้หันกลับมาหาคนที่กำลังจะก้าวตามหลังทั้งคู่ไป

“เออ…เกือบลืมบอกไปเลย ไอ้จอมมันมาหามึงว่ะ ตอนนี้มันรออยู่ตรงล็อบบี้”

วาจาที่หลุดออกมาจากปากปรเมศทำให้ปิยฉัตรสะอึกไปชั่วขณะ ในหัวสมองคิดว่าจอมพลคงมาพูดกับเธอเรื่องหย่า หย่าก็ดี แต่ทำไมต้องใจหาย เจ็บปวด และอยากร้องไห้ด้วยวะ

ก็แค่ต้องตัดขาดจากคนที่ตัวเองรักตลอดชีวิต ก็แค่ต้องตัดใจ ก็แค่ต้องหันหลังให้อดีตอันแสนขมขื่น แล้วก้าวต่อไปข้างหน้า…ก็แค่นั้นจริงๆ

“ไอ้ปี่ มึงโอเคไหมวะ ให้กูไปบอกมันไหมว่ามึงไม่อยู่”

เสียงเอ่ยถามด้วยความอาทรทำให้คนที่กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดอันว้าวุ่นสับสนหลุดออกจากภวังค์

“โอเคสิ ทำไมกูจะไม่โอเคล่ะ” คนที่ทำเป็นเข้มแข็งเชิดหน้าเอ่ยด้วยท่าทางที่พยายามปั้นให้เป็นปกติ ทว่าน้ำเสียงอันแปร่งปร่ากลับทำให้ธารธาราอดเป็นห่วงไม่ได้

“แล้วเมศได้ถามไหมว่าไอ้จอมมันมาทำไม ถ้ามันมาด้วยเรื่องเดิมๆ ตามรังควานไอ้ปี่เหมือนหมาบ้าเพราะเรื่องการตายของยัยอรอุมา น้ำจะลงไปด่าให้ มันไม่ใช่ความผิดของไอ้ปี่เว้ย”

ธารธาราเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเพื่อนรัก ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่าปิยฉัตรบาดหมางใจกับจอมพลด้วยเหตุใด แต่แค่รู้คร่าวๆ ว่ามันเกี่ยวกับการตายของอรอุมา และเธอก็ยังไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์อันซับซ้อนระหว่างคนทั้งคู่ที่ปิยฉัตรปกปิดเป็นความลับมาหลายปี และตั้งใจว่าจะให้มันเป็นความลับตลอดไป

“ใจเย็นๆ จ้ะเมียจ๋า ไอ้จอมมันคงไม่ได้มาตอแยอะไรไอ้ปี่หรอกมั้ง สงสัยแค่อยากแวะมาทักทายเฉยๆ” ปรเมศเอ่ยพลางลูบหลังเมียรักเบาๆ

“ทักทาย!...ทักทายในฐานะอะไร อดีตเพื่อนรักงั้นเหรอ”

ธารธาราเอ่ยอย่างฉุนๆ ใบหน้าถมึงทึง และท่าทางเป็นห่วงเป็นใยจนออกนอกหน้าก็ทำให้ปิยฉัตรเดินมาจับมือเพื่อนรักอย่างขอบคุณ แล้วเอ่ยด้วยท่าทางเนือยๆ

“อือ…ก็คงงั้นล่ะมั้ง”

“มึงแน่ใจนะ ว่าจะไปเจอหน้ามัน”

“เออ…มันจะได้จบๆ เสียที”

ขาดคำแม่สาวมาดห้าวเป้งก็เดินลิ่วออกจากห้อง ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะจบความสัมพันธ์ ฉะนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็จะไม่กลับลำ ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองต้องเจ็บช้ำก็คงต้องจำใจ เธอเจ็บมาเยอะแล้ว หากจะเจ็บเพิ่มอีกก็คงไม่ถึงตาย อย่างมากก็แค่เสียศูนย์ และใช้เวลาซ่อมใจ

“ทำไมไอ้ปี่มันพูดแปลกจัง มันต้องมีอะไรที่น้ำยังไม่รู้แน่ๆ ไม่ได้การแล้วน้ำต้องรีบตามไปดู”

คล้อยหลังปิยฉัตร ธารธาราก็เอ่ยอย่างร้อนรน ท้ายประโยคฉวยมือสามีก้าวออกจากห้องด้วยท่าทางเร่งรีบ ทำเอาปรเมศถึงกับส่ายหน้าอย่างยิ้มๆ

“ไม่ต้องห่วงเพื่อนมากขนาดนั้นก็ได้ทูนหัว ไอ้จอมมันทำอะไรไอ้ปี่ไม่ได้หรอก เพราะคนที่มารอมันไม่ได้มีแค่ไอ้จอมวายร้ายนั่น แต่มันยังมีเด็กไอ้ปี่ด้วย”

“เด็กไอ้ปี่…” ธารธาราทวนคำอย่างงงๆ

“อือฮึ…”

“ใครคะ ใช่คนที่ไอ้ปี่ไปหาตอนไปทริปเลี้ยงรุ่นหรือเปล่า”

“ไม่แน่ใจ แต่ก็น่าจะใช่”

“งั้นเรารีบตามไปดูกันเถอะค่ะ น้ำชักอยากรู้แล้วสิ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…” คุณแม่จอมเฮี้ยวของแฝดสามเอ่ยด้วยท่าทางกระตือรือร้น จากนั้นก็รีบดึงมือสามีให้ก้าวไปยังลิฟต์