๖

ทุกคนเดินไปต้อนรับแขกที่หน้างาน พสุยิ้มบ้างเมื่อมีคนมาทักทาย มีนักธุรกิจที่ร่วมลงทุนด้วยมาแสดงความยินดี ต้องฉีกยิ้มตลอดจนพสุรู้สึกเมื่อยหน้าเหลือเกิน เมื่อได้เวลาเขาก็เดินเข้ามาภายในงานกับเจ้าสาวกล่าวคำยินดี ตัดเค้ก โยนดอกไม้ สูตรสำเร็จของการแต่งงานที่เขาเคยฝันไว้แต่ไม่ใช่กับนิทราแน่นอน งานเลี้ยงดำเนินไปเรื่อย พสุก็ไปคุยกับนักธุรกิจบ้างปล่อยนิทรายืนเคียงข้างเขาแต่กลับไม่มีบทบาทอะไร

“นิท” เสียงทุ้มเรียกความสนใจจากนิทราและพสุแม้ว่าฝ่ายเจ้าบ่าวจะไม่ได้หันไปเพราะติดพันคุยกับนักธุรกิจอีกท่าน

“อ้าว อาร์ต” นิทราผละจากพสุไปหาเพื่อนสมัยมัธยมที่ไม่ได้เจอกันเสียนาน

“เราจะกลับแล้ว เลยมาบอกยินดีด้วยอีกครั้ง”

ร่างบางยิ้มหวานให้อีกฝ่าย ธนาธิปเป็นเพื่อนร่วมห้องของเธอเมื่อมัธยมปลาย และเป็นเพื่อนร่วมคณะ

“ขอบคุณมากนะที่มา”

“ยินดีอยู่แล้ว ขอให้มีความสุขมากๆ” ธนาธิปมองเจ้าสาวแสนสวยด้วยแววตาอาลัย

..หากเขาบอกรักเธอไปตั้งแต่ตอนนั้นเขาจะได้ยืนข้างเธอในวันนี้หรือเปล่า

ชายหนุ่มยังไม่ละสายตาจากใบหน้าหวานจนกระทั่งพสุเดินมาโอบเอวเธอเอาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

“จะกลับแล้วหรือครับ” เขาถามเสียงนุ่ม

“ครับ ยินดีด้วยครับ” มองไปยังพสุก็รู้ว่าตนเทียบอีกฝ่ายไม่ได้เลย ทั้งหน้าตา ฐานะ เหมาะสมแล้วที่นิทราเลือกพสุ เขายิ้มให้และผละออกมาจากทั้งสอง

“หึ ไอ้หน้าอ่อนนั้นชอบเธอหรือ” เห็นสายตาเขาก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายชอบหญิงสาว

“เราเป็นเพื่อนกัน” นิทราแก้ต่าง

“อืม ดูแล้วเธอสองคนก็เหมาะสมกันดีนะ น่าจะแต่งงานกัน ไม่น่าดึงฉันไปตกนรกกับเธอเลย” ว่าแล้วก็ผละออกไปปล่อยนิทราถอนหายใจออกมาด้วยความอึดอัดคนเดียวก่อนจะยิ้มให้แขกที่มองมา

งานเลี้ยงตอนเย็นเสร็จสิ้นไปแล้วก็มีการส่งตัวเข้าหอ บุพการีอวยพรให้ลูกทั้งสองเสร็จก็ออกจากห้องไม่วายกำชับให้มีหลานให้เร็วๆ

เมื่อไม่มีคนในห้องแล้วพสุก็ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า นิทราเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งใจเต้นรัวเพราะอยู่กับเขาแค่สองคน เธอพยายามที่จะไม่สนใจผู้ชายร่วมห้องที่ขึ้นชื่อว่าสามีจะจัดการกับผมดีที่ไม่ได้ติดกิ๊บเยอะจึงใช้เวลาเอาออกไม่นาน แล้วจึงเช็ดเครื่องสำอางที่หน้าออก

“ฉันอาบน้ำก่อน” พสุลุกขึ้นนั่งมองดูเธอเช็ดหน้าสักพักก็คิดได้จึงลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวเลือกชุดนอนที่คนเป็นแม่อุตส่าห์เอามาให้ถึงโรงแรม

“อือ” ร่างเล็กครางตอบรับแล้วจัดการกับชุดเจ้าสาว เธอสวมชุดคลุมของโรงแรมนั่งรออีกฝ่ายอาบน้ำเสร็จ

พสุเดินออกมาด้วยชุดเสื้อกล้ามกางเกงขายาวสำหรับใส่นอน ไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขาเธอจึงอดมองไม่ได้จนคนถูกมองถามขึ้น

“มีอะไร มองหน้าฉันหาเรื่องหรือไง”

..จนได้สินะ พสุคนเดิมได้หายไปจากเธอแล้วใช่ไหมถึงได้ส่งคนอารมณ์แปรปรวนมาให้

“เปล่า เราแค่มองไปเรื่อย” นิทราลุกขึ้นจากโต๊ะเครื่องแป้งหวังจะเดินเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายพักผ่อนหลังจากเหนื่อยมาทั้งวัน แต่พสุกลับคว้าแขนเธอเอาไว้เสียก่อน

“หรือมองเพราะหลงเสน่ห์ฉันกันแน่ เธอแอบรักฉันมาตลอดไม่ใช่หรือ” มองจ้องใบหน้าหวานอย่างเยาะเย้ย อดยอมรับในใจไม่ได้ว่าแม้ไร้เครื่องสำอางใบหน้าเธอก็ยังชวนมองเหมือนเดิม

นิทรารู้สึกอายที่เขาล่วงรู้ความในใจของเธอ

“พูดไม่ออกเลยหรือไง” เห็นเธอเงียบจึงเอ่ยขึ้นอีก

“เธอจะคิดยังไงก็ตามใจแล้วกัน” ร่างบางจะผละออกไปแต่พสุเหมือนจะยังไม่พอใจในคำตอบจึงรั้งเธอเอาไว้เสียก่อน

“ฉันยังคิดมาถึงวันนี้ว่าทำไมเธอไม่ห้ามฉัน หรืออยากได้จน ตัวสั่น”

ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้มาจากปากเขา นิทราเม้มปากแน่นพยายามข่มอารมณ์ตัวเองให้นิ่งที่สุด

“เธอกลับไปทบทวนเองดีกว่าว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”

พสุไม่ได้คิดตามคำพูดของนิทรา เขาคิดเพียงแค่เธอกำลังอวดดีกับเขาเท่านั้นจึงเพิ่มแรงบีบที่มืออีกจนนิทราต้องร้องขึ้นด้วยความเจ็บ พยายามบิดแขนออกก็ไม่เป็นผลดูเหมือนอีกฝ่ายจะแรงเยอะเสียเหลือเกิน

“ทบทวนหรือ ทบทวนอะไรดีล่ะ” แววตาติดเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้นิทราเริ่มระแวง ร่างบางพยายามบิดแขนตัวเองออก แต่อีกคนกลับรั้งร่างบางมากอดเอาไว้เสียอย่างนั้น คนตัวเล็กสั่นอย่างเห็นได้ชัดจนร่างสูงย่ามใจ

“มาทบทวนเรื่องของเราดีไหม”

“อย่านะ ไหนเธอบอกเกลียดเราไง” เธอทวงถามแต่เขากลับยกยิ้มมุมปากราวกับจะเย้ยหยันเธอ

“ใช่ เกลียด แต่มันก็สะใจดีถ้าได้ย่ำยีเธอ คนอย่างเธอไม่มีค่าอะไรสำหรับฉันหรอก”

นิทราขืนตัวออกมาเมื่อเขาก้มลงมาใกล้ก่อนจะเบือนหน้าหนีจมูกโด่งจึงโดนแก้มเธอ

“เธอมันใจร้าย”

“ใช่ ฉันมันร้ายก็เหมาะกับผู้หญิงเลวแบบเธอไม่ใช่หรือ”

นิทราดิ้นในอ้อมกอดของเขา ตอนนี้ทั้งตัวเธอมีเพียงชุดคลุมเท่านั้นเพราะจะไปอาบน้ำ พสุยิ้มสมใจก่อนกระตุกปมชุดคลุม และถอดมันออกเผยให้เห็นทรวงอกอิ่มที่เขาเพิ่งเห็นตอนมีสติเป็นครั้งแรก แม้จะไม่ใหญ่มากแต่มันพอเหมาะสำหรับตัวเธอ เขายื่นมือไปบีบเคล้นทันที พอดีมือเสียจนเพลิน

“ปะ ปล่อย” เสียงหวานขาดหายเป็นห้วง

เขาไม่ปล่อยให้เธอได้พูดก้มลงประทับริมฝีปากบางทันที นิทราที่ประสบการณ์น้อยแม้คราแรกจะผลักไสเขา แต่เมื่อโดนเล้าโลมหนักเข้าเธอก็เคลิ้มไปกับประสบการณ์ของอีกฝ่ายมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่แผ่นหลังแตะที่นอนและตอนนี้พสุก็เปลือยเปล่าเหมือนเธอเสียแล้ว

“จะให้ฉันต่อไหม” ว่าจบก็ก้มลงชิมดอกบัวคู่งาม ลิ้นละเลงลงบนยอดบัวจนคนใต้ร่างครางไม่เป็นเสียง เขายิ้มอย่างสมใจ

“ว่าไง ตอบสิ ถ้าเธอให้หยุดฉันก็จะหยุด” แม้จะพูดแบบนั้นแต่เขากลับนำมือมาแตะที่กลีบกุหลาบระหว่างขาของเธอก่อนสอดนิ้วเข้าไป

“อ่ะ พสุ อย่า” ใบหน้าหวานแหงนขึ้นด้วยความเสียวซ่าน ครั้งที่แล้วเขาเมาไม่มีสติ ทำทุกอย่างตามแรงอารมณ์ต่างจากครั้งนี้ที่ดูค่อยเป็นค่อยไปจนเคลิ้มไปตามบทรักที่เขาสร้างขึ้น

“อย่าทำหรือ”

“อย่าหยุด อือ ทำต่อนะ” เขาหัวเราะเบาๆ อย่างสมใจก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักสำหรับค่ำคืนนี้ ก่อนจะพาเธอไปอาบน้ำด้วยกันอีกครั้งและห้องน้ำก็กลายเป็นสมรภูมิรักของเขาและเธอโดยที่พสุให้นิทราเป็นคนนำเกม ใครจะคิดว่าหญิงสาวก็เร่าร้อนได้เหมือนกัน ร่างสูงไม่อยากยอมรับแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าช่างเป็นเซ็กส์ที่เขามีความสุขเหลือเกินก่อนทั้งสองจะนอนหมดแรงกอดกันบนเตียงจนถึงรุ่งเช้า

เพราะชินกับการตื่นเช้าแม้จะเพลียมากเพียงไรแต่นิทราก็ยังตื่นขึ้นมาได้ เธอรู้สึกถึงแรงกอดรัดเงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าหล่อที่เฝ้ารักมาหลายปี แอบอมยิ้มด้วยความสุขก่อนจะค่อยๆ ยกแขนเขาออก พสุก็พลิกตัวไปอีกทางตามประสาคนขี้เซาเพราะไม่ใช่เวลาตื่นของตนเอง ลุกมาได้ร่างบางก็สวมเสื้อคลุมรู้สึกคัดจมูกเล็กน้อยเหมือนจะไม่สบาย วิงเวียนศีรษะอีกด้วยแต่ก็แข็งใจลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหันกลับไปเห็นพสุนอนหลับอยู่บนเตียงโดยไม่ได้เปลี่ยนท่าแต่อย่างใด

“มีอะไรกินไหมนะ” โรงแรมไม่มีห้องครัวเธอจึงดูเมนูเพื่อสั่งอาหารมากินกับเขา คิดว่าพสุช่วงเช้าทานข้าวต้มน่าจะดี โทรสั่งข้าวต้มกุ้งกับไข่กระทะมากิน

รอสักพักอาหารที่สั่งก็มาส่งหน้าห้องเป็นที่เรียบร้อย เธอมองดูอาหารหน้าตาน่ารับประทานก็จัดไว้บนโต๊ะข้าวต้มสำหรับพสุส่วนไข่กระทะสำหรับเธอ

“พสุ ตื่นได้แล้ว” เดินเข้าไปปลุกร่างสูงในห้องอีกฝ่ายก็ส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ

“มันสายแล้วนะ ไม่หิวข้าวหรือ” เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบเธอเลยจัดการไปเอาข้าวต้มจากข้างนอกมาให้คนที่นอนหลับบนเตียง คิดว่าถ้าได้กลิ่นหอมเขาคงตื่นขึ้นมา

“ข้าวต้มร้อนๆ กินไหม” แล้วก็เป็นจริงดังคิดเพราะพสุได้กลิ่นท้องก็เริ่มประท้วง เขาลุกขึ้นมานั่งบนเตียงท่อนบนเปล่าเปลือย ไม่ใช่แค่ท่อนบนเท่านั้นเพราะท่อนล่างก็ไม่ได้ใส่อะไรแต่ดีที่มีผ้าห่มปิดเอาไว้

“เธอสั่งหรือ” ร่างบางพยักหน้าตอบ เขาหยิบถ้วยข้าวต้มมากินด้วยความหิวไม่ได้สนใจร่างบางที่นั่งมองราวกับเขาเป็นเด็กน้อยเสียอย่างนั้น

“อิ่มแล้วเรียกนะ” ไม่มีคำตอบรับนิทราจึงเดินออกไปทานอาหารเช้าของตนเองบ้าง ยังทานไม่หมดพสุก็เอาถ้วยออกมาวาง โดยมีผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวเอาไว้ นิทราไม่กล้ามองจึงก้มลงกินข้าวในขณะที่อีกคนเข้าไปอาบน้ำ

วันนี้เขาเข้างานบ่ายอีกเหมือนเคยเลยไม่ต้องรีบร้อน พสุออกมาด้วยชุดเสื้อยืดคอปกกางเกงยีนเข้ารูปคนเป็นแม่ก็ช่างเตรียมมาให้ดีเหลือเกิน

“กลับ” เมื่อจัดของตนเองเสร็จพสุก็เรียกนิทราที่กำลังเก็บของตนเองเหมือนกัน เมื่อเสร็จก็ลงไปข้างล่างเพื่อเช็กเอ๊าต์

นิทราหอบชุดแต่งงานของพสุกับตนเองมาด้วยโดยที่ฝ่ายชายก็ไม่ได้ช่วยถือแต่อย่างใดจนพนักงานอยากเอ่ยปากช่วยเหลือแต่ก็ไม่กล้าเมื่อเจอร่างสูงทำตาดุใส่ รถยนต์ของเขาที่ภมรขับมาให้ตั้งแต่เมื่อวานจอดอยู่ใต้ตึกตรงที่จอดVIP

ทั้งสองขึ้นรถมุ่งตรงไปยังบ้านระหว่างทางก็ไม่มีการพูดจาใดๆ ทั้งสิ้น มันมีแต่ความอึดอัดที่นิทราสัมผัสได้แต่ตอนนี้อาการปวดหัวเริ่มรุมเร้าเธอจนทนไม่ไหวต้องหลับตานิ่งๆ ไม่อยากแสดงอาการอะไรให้คนข้างกายเห็น

“ถึงแล้ว ลงไปซะที ต้องให้อุ้มไปส่งถึงห้องเลยไหม” เข้ามาจอดภายในรั้วบ้านวิจิตรประภาพสุเห็นอีกฝ่ายหลับเลยถามขึ้น

นิทราเปิดประตูแอบเซเล็กน้อยหอบเสื้อผ้าออกมาดีที่แม่บ้านเดินออกมารับพร้อมกับพ่อแม่ของพสุและแม่ของเธอ

“เป็นยังไงบ้างลูก” คุณวรรณนภาเอ่ยถามลูกสะใภ้

“ดีค่ะ” นิทรายิ้มตอบก่อนขอตัวเอาของไปเก็บบนห้องแต่เมื่อจะก้าวไปโลกก็มืดไปเสียอย่างนั้น

คุณวรรณนภากับคุณยลลดารับไว้แทบไม่ทัน พสุหันมามองก็เดินมาอุ้มเธอเดินเข้าไปในบ้านทันทีด้วยความเป็นห่วงจนทุกคนมองตามด้วยคาดไม่ถึงและคนอุ้มก็แทบไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเป็นห่วงเธอมากขนาดไหน

“มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นแน่นอนค่ะ” วรรณนภาหันไปพูดกับพี่คนสนิท

“พี่ก็หวังให้เป็นแบบนั้น” ไม่อยากให้ลูกสาวของเธอเสียใจอีกแล้ว

ด้านพสุก็วางนิทราไว้บนเตียงห้องนอนตนเองที่ตอนนี้แม่ของเขาเปลี่ยนเป็นห้องของเขาและนิทราเรียบร้อยแล้ว จับศีรษะเล็กดูก็พบว่าตัวร้อนจี๋ เขากำลังจะไปเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กก็ชะงักเมื่อคิดได้ว่าทำไมเขาต้องห่วงเธอด้วย

“หนูนิทเป็นไงบ้างลูก”

“ตัวร้อนครับ สงสัยโหมงานหนักไปหน่อย” พูดจบภาพเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมาในความทรงจำของเขาจนต้องสลัดมันทิ้งไป“ฝากดูแลด้วยนะแม่ ผมต้องไปทำงานแล้ว” ถ้าขืนอยู่ต่อมีหวังแม่ต้องซักไซ้เขาแน่นอนจึงต้องหาทางเอาตัวรอดก่อน

“วันนี้ไม่ต้องไปก็ได้” คนเป็นพ่อบอกด้วยเป็นห่วงไม่อยากให้ลูกโหมงานหนัก

แต่พสุก็ปฏิเสธ

“พอดีวันนี้งานด่วน ผมขอตัวก่อนนะครับ” หยิบของสำคัญได้ก็รีบออกจากบ้านทันทีโดยไม่ทันจะได้เปลี่ยนชุด

..เขากำลังสงสัยว่าตัวเองเป็นอะไร วันก่อนเกลียดแต่เมื่อกี้กลับดูเป็นห่วงเธอ อาจจะเป็นเพราะเธอเคยเป็นเพื่อนสนิทของเขามานานความเป็นห่วงมันก็มีอยู่แล้ว แต่เรื่องที่เธอทำกับเขานั้นก็ไม่ลืมเช่นกัน

คิดได้สรุปก็เริ่มเบาใจ

..เขาไม่ได้รักเธอ ไม่มีทางตกหลุมรักเธออย่างแน่นอน

มารดาของนิทราเป็นคนเช็ดตัวให้ลูกสาว พอเที่ยงอีกฝ่ายสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาก็ดีใจ คุณวรรณนภารีบสั่งเด็กเอาข้าวต้มขึ้นมาให้ลูกสะใภ้ทันทีพร้อมยา

“นิทเป็นลมหรือคะ” ตื่นขึ้นมาก็ยังรู้สึกปวดหัว

“ใช่จ้ะ” คุณแม่ทั้งสองช่วยกันประคองหญิงสาวให้นั่งพิงหัวเตียงเอาไว้ ใบหน้าหวานดูซีดเซียวจนคนเป็นแม่ต้องลูบศีรษะปลอบประโลมลูกสาวของตนเอง

นิทรามองรอบห้องด้วยความแปลกใจก่อนจะนึกได้ว่าตอนนี้ตนเองแต่งงานมีสามีเสียแล้ว อดใจหายไม่ได้มองมารดาของตนเอง

“เมื่อคืนแม่เหงาไหมคะ”

ปกติคุณยลลดาจะมีลูกสาวเป็นเพื่อนมาตลอดกว่าสิบปีที่ผู้เป็นสามีจากไป เมื่อลูกสาวออกเรือนก็อดเหงาไม่ได้แต่นางยิ้มให้ลูกพลางส่ายหน้า

“ไม่หรอก ถ้าเหงานิทก็ไปหาแม่หรือไม่แม่ก็มาหานิท บ้านอยู่ข้างกันจะห่วงทำไม” พูดให้ลูกสาวสบายใจ

นิทราก็ยิ้มออกมาพอดีกับที่แม่บ้านนำอาหารมาให้เธอทานพร้อมยา คุณแม่ทั้งสองจึงอยู่เป็นเพื่อนจนหญิงสาวหลับไปอีกรอบ

“พี่ฝากลูกด้วยนะ เดี๋ยวต้องไปทำงานก่อน ช่วงนี้ก็ยุ่งเสียด้วย” เห็นลูกสาวหลับแล้วจึงเดินลงมาข้างล่างฝากฝังกับน้องสาวคนสนิท

คุณวรรณนภาก็รับปากไว้อย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะด้วยเอ็นดูนิทราเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งได้มาเป็นสะใภ้เธอก็ต้องดูแลให้ดี

“ไม่ต้องห่วงค่ะ จะดูแลอย่างดีเลย”

ได้ยินอย่างนั้นคนเป็นแม่ก็เบาใจปล่อยให้ลูกพักผ่อนตัวเธอก็กลับมาทำงานที่บ้าน

นิทราหลับจนถึงบ่ายสามถึงรู้สึกตัว มองไปรอบกายไม่เห็นใครก็ยันกายลุกขึ้น เห็นนาฬิกาบอกเวลาบ่ายสามก็ตกใจไม่คิดว่าตนเองจะนอนนานขนาดนี้ คงเป็นเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึกแล้ว อีกอย่างเธอก็สระผมไม่ได้เป่าให้แห้งก่อนนอนเสียด้วยเพราะบทรักของพสุทำให้เธอลืมทุกอย่างไปเสียสิ้นคิดแล้วก็หน้าแดงเมื่อคืน

..เขาและเธอไม่ได้เมาเหล้าทำไมถึงทำเรื่องแบบนั้นได้ ทั้งบนเตียง ในห้องน้ำ โซฟาหลายรอบเสียด้วย เธอกลายเป็นผู้หญิงร้อนแรงขนาดนั้นได้อย่างไร

“ตื่นแล้วหรือลูก” นิทราตื่นจากภวังค์เจอกับคุณวรรณนภาก็ ยิ้มให้