บทที่ 6

"ค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นแกก็ไปส่งมันด้วยก็แล้วกันนะ กีกี้"

คนถูกวานให้ขับรถไปส่งเพื่อนที่คอนโดทำปากยื่นปากยาวตอบ เนื่องจากที่พักของตนและมีนาคมแทบจะเรียกได้ว่าห่างไกลกันคนละโยชน์ แถมยังอยู่กันคนละทิศคนละทางอีกต่างหาก

"แล้วเจ๊ล่ะ ไม่ว่างไปส่งมันหรือไง"

"คืนนี้ฉันต้องทำบัญชีจ่ายเงินเดือนเด็กในร้าน"

กิตติธีร์ฟังและพยักหน้าให้ส่งๆ เพราะถึงอย่างไรตนก็ต้องไปส่งเพื่อนด้วยตัวเองอยู่แล้ว

"ทำไมฉันรู้สึกเจ็บจัง"

เสียงพึมพำของนางร้ายสาวดังขึ้น ในขณะที่เจ้าตัวนั่งมองอดีตคนรักกับผู้หญิงคนอื่นนั่งกอดจูบลูบคลำกันอยู่บนโซฟาอย่างออกรส

ตลอดเวลาที่คบกัน เธอไม่เคยให้เขาทำอะไรมากไปกว่าจูบ แต่แล้ววันนี้อารยะกลับทำอะไรที่มันมากกว่านั้นกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งที่พึ่งเลิกรากับเธอไปเมื่อช่วงบ่ายเนี่ยนะ

ดวงตาคู่เฉี่ยวร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลพรากออกมาราวกับทำนบแตก ทว่าริมฝีปากบางกลับขบเม้มเข้าหากันแน่น เพื่อกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ เพราะเธอไม่อยากให้ใครได้ยิน

"ไอ้มีน ถ้าแกไม่โอเคฉัน..."

"ฉันโอเคแก ได้เห็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน" มีนาคมบอก แล้วแค่นหัวเราะออกมาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

"ดีตรงไหนวะ"

"ดีสิ แกอยากให้ฉันเลิกกับอาร์มมาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ ได้มาเห็นอะไรแบบนี้ก็ดีแล้ว แกคิดว่าคนอย่างฉันจะยังอยากกลับไปตายรังอยู่อีกหรือไง"

"มันก็จริงที่ฉันอยากให้แกเลิกกับมัน แต่ฉันไม่ได้อยากให้แกมาเห็นภาพบาดตาพวกนี้สักหน่อย แค่มันเคลียร์เรื่องของแกกับแม่มันไม่ได้ จนแกต้องเดือดร้อนนั่นมันก็แย่พอแล้ว แล้วนี่แกยังต้องมาทนเห็นภาพพวกนี้อีก มันไม่ยุติธรรมสำหรับแกเลยนะ และเพื่อนอย่างฉันก็ทนไม่ได้ด้วย"

ว่าจบกิตติธีร์ก็พุ่งพรวดพราดออกไปแบบไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งสิ้น ทำเอาสองสาวที่ตั้งท่าจะยื่นมือออกไปขวางทางไว้ คว้าได้เพียงแค่อากาศ

"อีกีกี้! " ดลยาเรียก

"เอ่อ... หนูไปก่อนนะพี่ยา"

"อ้าว เฮ้ย! "

ผู้จัดการสาวหน้าเหวอเมื่อจู่ๆ มีนาคมก็รีบพุ่งทะยานหายไปทางห้องน้ำ ในขณะที่กิตติธีร์กระชากผมยาวสลวยของเลขาสาว และจับอีกฝ่ายเหวี่ยงลงไปที่พื้นแบบสุดแรงเกิด

"ร่านนักนะหล่อน ถ้ามันคันคะเยอขนาดนั้น ไปซื้อกินไหม"

"...กีกี้"

อารยะเรียกชื่อคนมาใหม่ด้วยสีหน้าตกตะลึงพลางรู้สึกผิด เพราะเขาไม่คิดว่าจะเจออีกฝ่ายที่นี่ และที่แห่งนี้ก็อาจจะมีใครบางคนอยู่ด้วย

"เออ ฉันเองค่ะคุณอาร์ม นังกีกี้คนสวย เพื่อนแฟนเก่าของคุณอาร์มที่พึ่งเลิกกันไปเมื่อตอนบ่ายไงคะ หน็อยแน่! แอบคั่วแอบขย่มกันลับหลังเพื่อนฉันมานานแค่ไหนแล้วคะเนี่ย"

"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ผม..."

"หยุด! ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัว"

"แต่ว่าผมรักมีนจริงๆ นะ"

"รักหรอ? รักประสาอะไร" กิตติธีร์ถามเสียงห้วน แล้วจีบปากจีบคอพูดต่อด้วยสีหน้าขยะแขยง "ถามจริงๆ เถอะว่าตอนที่บดกันคุณป้องกันหรือบ้างเปล่า โชคดีนะเนี่ยที่ไอ้มีนมันตาสว่างซะก่อน ไม่อย่างนั้นละก็ได้กลายเป็นบ้านเล็กบ้านน้อยไม่รู้ตัวแหงๆ "

"แล้วมีนมาด้วยหรอเปล่า" อารยะถาม

"โอ๊ยย! มาสิคะ เห็นภาพเมื่อกี้เต็มสองตาเลยล่ะค่ะ เพราะว่าเพื่อนฉันมันนั่งอยู่ตรงโน้น อ้าว... หายไปไหนแล้ววะ"