บทที่ 2

"ว่ะ ว่าไงนะ"

"หนูบอกว่าสิบล้านค่ะ" คนพูดย้ำอีกครั้ง พร้อมทั้งยกมือขึ้นมาประกอบคำพูดของตนและขยับมันไปมาราวกับต้องการกระตุ้นให้คู่สนทนาบันดาลโทสะหนักกว่าเก่า

"หน้าเงิน! " สุพรรณศรีเอ่ยเสียงดัง

"โหห จะคิดว่าเป็นคำชมก็แล้วกันนะคะ คนอะไร๊ หน้าเป็นเงินเป็นทอง ดูรวยเชียว"

"อี..."

"เรียก 'อี' เลยหรอคะ ไม่กลัวเพื่อนไฮโซของคุณแม่มาได้ยินแล้วหรอคะ" มีนาคมยังคงลอยหน้าลอยตาถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คนฟังแทบจะอกแตกตายอยู่รอมร่อ

"ออกไปจากชีวิตลูกชายฉันเดี๋ยวนี้" สุพรรณศรีกัดฟันพูด

"ก็บอกให้ลูกชายคุณแม่เลิกยุ่งกับหนูสิคะ"

"หน้าด้าน! "

เจ้าของร่างบางระบายรอยยิ้มกว้างราวว่านั่นเป็นคำชม ก่อนจะคว้าแก้วน้ำทับทิมข้างตัวขึ้นดื่มอย่างไม่สะทกสะท้าน

"คำชมอีกหรือเปล่าคะนั่น หน้าด้านนี่เหมือนจะใช้อะไรก็ไม่แพ้หรือเปล่าคะ อุ๊บส์! ถูกใจจังเลยค่ะ ที่คุณแม่ให้พร" คนพูดแสร้งจีบปากจีบคอยั่วโทสะต่อ ในขณะที่ทั้งคู่กำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งร้าน

"แก! "

"คุณแม่มีธุระอะไรกับหนูอีกหรือเปล่าคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หนูลาล่ะค่ะ ว่าจะไปนวดสักหน่อยปวดเนื้อปวดตัวไปหมด"

ว่าจบมือเรียวก็หยิบผ้าผืนเล็กขึ้นมาเช็ดมือ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"ฉันสั่งให้แกเลิกยุ่งกับลูกชายฉัน" สุพรรณศรีเอ่ยซ้ำ

"สิบล้านล่ะคะ" มีนาคมเอ่ยถาม พลางแบมือยื่นออกไปเบื้องหน้า

นางร้ายสาวกดยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องเขม็งมาที่ตนและขยับปากคล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง จนใบหน้าอวบอูมเจ้าเนื้อบิดเบี้ยวดูไม่ได้

มีนาคมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะเธอปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาคุกคามในชีวิตของตัวเองมากเกินไปแล้ว แถมคนกลางอย่างอารยะที่ควรจะพูดคุยกับแม่ของเขาให้รู้เรื่อง หรือออกตัวเพื่อปกป้องเธอบ้าง ก็ไม่ยอมลงมือทำอะไรสักอย่าง นอกจากบอกให้เธอ 'ยอม'

บางทีเส้นทางความรักตลอดสามปีของเขาและเธอมันอาจจะต้องจบลงตรงนี้แล้วก็ได้

หญิงสาวพรูลมหายใจออกมาทางปากด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนจะพยักให้หน้าคู่สนทนา แล้วเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนทุกที

"โอเคค่ะ"

สุพรรณศรีขึงตามองคนตรงหน้าอย่างไม่ยอมลดราวาศอก

"หนูจะเลิกกับอาร์มให้คุณก็ได้"

"แกพูดจริงหรอ"

นางร้ายสาวพยักหน้าตอบ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างใบจิ๋วของตนเพื่อโทรหาแฟนหนุ่ม ที่กำลังจะกลายเป็นอดีต

และทันทีที่คนปลายสายกดรับ มีนาคมก็จงใจเปิดสปีกเกอร์โฟนเพื่อให้คนตรงหน้าของเธอได้ยินการสนทนาทั้งหมดด้วยตัวเอง

("ฮัลโหล โทรมามีอะไรหรือเปล่ามีน ถ้าไม่ด่วนมากประชุมเสร็จแล้ว เดี๋ยวผมโทรกลับนะครับ")

"เดี๋ยวค่ะ" เธอเรียกไว้

("ว่าไงครับ ด่วนหรอ")

"เราเลิกกันเถอะ" มีนาคมตัดสินใจพูดออกไป

("มีน ผมว่าเรื่องนี้...")

"ฉันไม่อยากถูกแม่ของคุณตามรังควานอีกแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว ขอโทษนะคะ ที่รักษาสัญญาไม่ได้"

"นี่แก..." สุพรรณศรีทำท่าจะแย้ง แต่นึกขึ้นได้ว่าลูกชายของตนกำลังฟังอยู่

("นี่คุณอยู่กับคุณแม่หรอ")

"ค่ะ แม่คุณนัดฉันมาที่ร้านอาหารหรูเชียว เมื่อกี้ก็พึ่งจะเสนอให้ฉันเลิกกับคุณแบบที่เรียกเงินได้ไม่จำกัดด้วยนะ เอ๋? แต่เหมือนก่อนหน้านี้คุณแม่จะเคยเสนอให้ล้านนึงค่ะ เฮ้อ... แค่นี้นะคะ ว่าจะไปสปาสักหน่อย"