4 ครั้งนี้จะปล่อยไปก่อน

ดั่งร้ายรักมาเฟียร้าย

ตอนที่4

ครั้งนี้จะปล่อยไปก่อน

คาร์ลเดินลงมาจากรถและเดินก้าวขาไปยังคนสองคนที่เขาตามหาตัวมานานซึ่งตอนนี้กำลังถูกคนของเขาจับเอาไว้อยู่

คาร์ลจ้องมองคนทรยศทั้งสองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาก่อนที่จะเลื่อนสายตามองไปที่รถMini cooperสีเขียวที่จอดอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง

"ไอ้อวี่หานมึงปล่อยกูสิวะ!(ภาษาจีนกวางตุ้ง)"เฟิงอี้ตะโกนบอกพร้อมกับพยายามดีดดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากการถูกจับตัวไว้

"นะ...นายคะยะ...อย่าทำอะไรเจียอิ่งเลยนะคะ นายเจียอิ่งกลัวแล้ว ฮึก!(ภาษาจีนกวางตุ้ง)"เจียอิ่งร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัวเช่นกัน

"..."คาร์ลละสายตาจากรถMini cooperสีเขียวเมื่อได้ยินเสียงของคนทรยศเอ่ยพูดแต่คาร์ลกลับไม่ได้สนใจในเสียงนั่นเลยก่อนจะหันหน้าไปหาเจก

"เจก"

"ครับนาย"เจกพยักหน้าแล้วหันไปสั่งลูกน้องให้พาตัวเฟิงอี้กับเจียอิ่งขึ้นรถ

"ไม่กูไม่ไปปล่อยกูบอกให้ปล่อย!"เฟิงอี้ตะโกนออกมาพร้อมกับขืนตัวไว้ไม่ยอมให้ลูกน้องของคาร์ลพาตัวเขาไปเด็ดขาด

"กรี๊ดดดด!ปล่อยฉันนะฉันไม่ไปปล่อย!"เจียอิ่งเองก็พยายามดีดดิ้นตัวเพื่อให้พ้นจากการถูกจับ

"กูบอกให้ปล่อยไงวะ!"

ตุบ! ตุบ!

"โอ๊ย/โอ๊ย"

เฟิงอี้ใช้ศอกทั้งสองข้างกระแทกใส่ท้องลูกน้องที่จับตัวเขาไว้อย่างแรงจนทรุดไปนอนกองกับพื้นก่อนจะแย่งปืนมาจากมือลูกน้องของคาร์ลแล้วถือปืนส่ายไปส่ายมาเพื่อไม่ให้ลูกน้องคาร์ลมาจับตัวเขาได้

"คิดว่ากูจะยอมโง่มึงจับหรือไงอวี่หาน!"เฟิงอี้แค่นยิ้มอย่างเย้ยหยันพร้อมกับยกปืนขึ้นมาจ่อไปที่คาร์ล

"..."คาร์ลมองเฟิงอี้ที่ถือปืนมาทางเขาด้วยท่าทีนิ่งเรียบไม่ได้ตื่นตระหนกแต่อย่างใด

"อย่านะเฟิงอี้!"เจียอิ่งเอ่ยบอกกับชายคนรักด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมทั้งส่ายหน้าไปมาเธอรู้ว่าเฟิงอี้กำลังคิดจะทำอะไร

"วางปืนลงเถอะครับคุณเฟิงอี้"เจกเอ่ยบอกอย่างใจเย็น

"หุบปากไอ้หมารับใช้มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู!"เฟิงอี้ตะโกนใส่เจกด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด

"ผมขอเตือนวางปืนซะคุณเฟิงอี้!"เจกเอ่ยบอกออกมากอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์

"กูไม่วางทำไม!"

"เจก"คาร์ลหันไปหาเจกเเละยกมือขึ้นเป็นเชิงสั่งว่าห้ามทุกคนทำร้ายเฟิงอี้เด็ดขาด

"ครับนาย"เจกพยักหน้าให้คาร์ลและหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องว่าอย่างยิงเฟิงอี้เด็ดขาด

"ไอ้อวี่หานกูเกลียดมึง มึงมันแย่งทุกอย่างของกูไป!"

"เกลียดกูเพราะกูเก่งกว่า?"

"มึงไม่ได้เก่งมึงมันขี้โกงมึงแย่งของทุกอย่างที่ควรจะเป็นของกูไปผู้นำมาเฟียแห่งตระกูลเหยาควรเป็นของกูไม่ใช่มึง!"เฟิงอี้ตะโกนบอกอย่างเกรี้ยวกราด

พ่อของเฟิงอี้เป็นลูกชายคนโตของตระกลูเหยาที่ควรจะได้ขึ้นครองตำแหน่งผู้นำมาเฟียแห่งตระกูลและแน่นอนถ้าพ่อเขาได้ขึ้นเป็นผู้นำมาเฟียคนที่จะสืบต่อจะต้องเป็นเฟิงอี้อย่างแน่นอนแต่พ่อกับแม่ของเขาดันถูกฆ่าตายเสียก่อนผู้นำมาเฟียแห่งตระกูลเหยาเลยตกไปอยู่ที่ เหยา เหวินเล่อ ลูกชายคนเล็กก็คือพ่อของคาร์ลหรืออาแท้ๆของเฟิงอี้ที่ได้ขึ้นมาครองตำแหน่งแทนพ่อของเขาแทนที่ทุกอย่างควรที่ตกเป็นของเขาแต่มันกลับไปเป็นของคาร์ลหมดเพราะแบบนี้เฟิงอี้ถึงเกลียดคาร์ลเกลียดที่ทุกอย่างตกไปเป็นของคาร์ล

"กูไม่ได้โกงทุกอย่างถูกสืบทอดกันมาตามกฏระเบียบของตระกูลเหยาพ่อกูขึ้นเป็นผู้นำผู้สืบทอดคนต่อไปก็ต้องเป็นลูกชายของผู้นำ"

"ไม่ต้องพูดให้ดูดีมึงแย่งทุกอย่างที่ควรจะเป็นของกูมึงควรตายซะไอ้อวี่หาน!"เฟิงอี้ตะโกนออกมาอย่างเสียงดังก่อนจะหันไปมองคาร์ลที่ยืนอยู่โดยมีลูกน้องยืนคุ้มกัน เฟิงอี้ไม่รอช้าแตะไกรปืนเพื่อเตรียมจะลั่นไกกระสุนใส่คาร์ล

"อย่าอยู่เลยมึงไอ้อวี่หาน!"

ปัง!!

กรี๊ดดดดดไม่...ไม่นะเฟิงอี้ปล่อยฉันนะ!"เจียอิ่งร้องกรี๊ดออกมาอย่างคนเสียสติเมื่อเสียงกระสุนที่ดังขึ้นเมื่อกี้มันคือเสียงกระสุนที่ดังมาจากปลายกระบอกปืนของคาร์ลไม่ใช่ของเฟิงอี้กระสุนปืนเพียงนัดเดียวทะลุตรงเข้าศีรษะของเฟิงอี้ เฟิงอี้ตาเบิกโพลงก่อนจะหงายหลังล้มตึงไปนอนกับพื้นและก็แน่นิ่งไปทันที

หนูนายกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองขึ้นด้วยความตกใจกลัวเธอมองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ภายในรถของเธอ เธอเห็นคนโดนยิงและตายอยู่ตรงหน้า ภายในใจของเธอตอนนี้หวาดกลัวจนน้ำตาไหลออกมาสติของเธอกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้วสมองสั่งให้เธอถอดรถหนีไปจากตรงนี้แต่แขนขาของเธอมันแข็งทื่อราวก็กับทุกสาปให้แข็งเป็นหินที่ไม่สามารถขยับได้เลย

"กรี๊ดดดด...เฟิงอี้ฟื้นซิฟื้นฮึกคุณจะมาทิ้งฉันแบบนี้ไม่ได้นะ!"เจียอิ่งร้องไห้ออกมาจนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือดเมื่อเห็นคนรักตายไปต่อหน้าต่อตาก่อนที่ลูกน้องของคาร์ลจะพาเจียอิ่งเข้าไปในรถ

คาร์ลมองร่างไร้วิญญาณของเฟิงอี้ด้วยสายตานิ่งเฉยไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาก่อนเลื่อนสายตาไปมองยังรถMini cooperสีเขียวอีกครั้ง คนที่อยู่ในรถคงจะเห็นหมดทุกอย่าง

"เจก"

"ครับนาย"เจกพยักหน้ารับรู้ได้ทันทีว่าเจ้านายเรียกชื่อของเขาทำไมก่อนที่เจกจะเดินไปตรงไปยังรถMini cooperสีเขียวที่จอดอยู่

หนูนาเมื่อเห็นว่ามีผู้ชายตัวใหญ่กำลังเดินตรงมาที่รถของเธอ เธอก็กำพวงมาลัยรถไว้แน่นสมองสั่งให้เธอเหยียบถอยหลังและขับหนีไปแต่แขนขาของเธอมันไม่ขยับเลยสักนิด

ปึก ปึก ปึก

"กรี๊ดดดด ฮึก!"หนูนายกมือขึ้นปิดหูด้วยความตกใจเมื่อผู้ชายร่างโตที่เดินมาทุบเข้าที่กระจกรถฝั่งเธออย่างแรง

"เปิดประตูรถ!"เจกบอกกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถด้วยน้ำเสียงเข้มเป็นภาษาไทย

ปึก ปึก ปึก

"กรี๊ดดด ฮึก!"หนูนาร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวเธอกลัวจนแทบจะหยุดหายใจอยู่แล้วแต่เดี๋ยวก่อนนะเขาพูดกับเธอเป็นภาษาไทยเหรอ

"ถ้าไม่ลงมาผมจะยิงกระจกรถคุณแน่"เจกเอ่ยบอกแล้วหยิบปืนออกมาโชว์

หนูนาแทบจะหยุดหายใจในทันทีเมื่อได้เห็นปืนที่ผู้ชายตัวโตถือขึ้นมาและดูท่าเขาไม่ได้ขู่เธอแน่

"ละ...ลงแล้วฉันลงแล้ว"หนูนาค่อยๆเปิดประตูรถออกมาและพาตัวเองออกมายืนด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทาด้วยความกลัว

"ยะ...อย่าฆ่าฉันเลยนะฉะ...กลัวแล้ว ฮึก!"หนูนาเอ่ยบอกกับผู้ชายตรงหน้าเป็นภาษาไทยเช่นเดียวกันด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ดีที่พูดง่ายๆเดินไป"เจกพยักพเยิดให้หนูนาเดินไปหาผู้เป็นเจ้านายของเขาที่ยืนรออยู่

"ฮึก!"หนูนามองหน้าผู้ชายตรงหน้าก่อนจะค่อยๆก้าวขาเดินไปตามที่ชายร่างสูงบอก

คาร์ลมองหน้าหญิงสาวที่กำลังเดินมาหาเขาด้วยสายตาเรียบเฉยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอคือคนที่เคยเดินชนเขาที่ห้องน้ำในร้านอาหาร

"เราจะทำอย่างไงกับเธอดีครับนาย?"เจกเอ่ยถามกับคาร์ลเป็นภาษาจีนกวางตุ้ง

"..."คาร์ลไม่ได้ตอบเอาแต่ยืนมองหญิงสาวด้วยสายตาเรียบเฉยๆส่วนหนูนาได้แต่ยืนตัวสั่นเทาด้วยความกลัวคนพวกนี้กำลังพูดภาษาจีนซึ่งเธอไม่รู้ว่าแปลว่าอะไร

"ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะฉะ...ฉันกลัวแล้ว"หนูนาเอ่ยบอกออกมาเป็นภาษาอังกฤษกับผู้ชายตรงหน้าที่ดูเหมือนว่าจะเป็นเจ้านายของคนพวกนี้

"..."คาร์ลไม่ได้พูดอะไรเอาแต่ยืนจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาเรียบเฉยที่อยากจะคาดเดา

"ฉันขอร้องนะอย่าทำอะไรฉันเลยฉะ...ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร ฮึก"หนูนาร้องไห้พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ของร้องผู้ชายตรงหน้า

"ขอร้องงั้นเหรอ?"คาร์ลพูดออกมาเป็นภาษาไทยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

หนูนาตกใจเล็กน้อยที่คนตรงหน้าพูดกับเธอเป็นภาษาไทยแต่มันก็ไม่ใช่เวลาที่เธอจะต้องมาสนใจว่าเขาจะพูดภาษาอะไรสิ่งที่เธอควรทำในตอนนี้มากที่สุดคือทำอย่างไงก็ได้ให้ตัวเองรอดพ้นจากเหตุการณ์ตรงนี้ไปให้เร็วที่สุด

"ได้โปรดอย่าทำอะไรฉัน ฮึก"หนูนาสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างหนักเธอกลัวจนฉี่จะแตกอยู่แล้ว

"เธอรู้ไหมว่าคนที่รู้ที่เห็นเรื่องของฉันพวกมันมักจะมีจุดจบอย่างไง?"คาร์ลถามด้วนน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ก็แฝงไปด้วยความเย็นเยือก

"..."หนูนาส่ายหน้าไปมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาก

"ตาย!"คาร์ลเอ่ยบอกและมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่ดุดัน

"ฮึก..."หนูนาแทบจะหยุดหายใจเมื่อได้ฟังในสิ่งที่คนตรงหน้าบอก ตายเหรอไม่นะเธอยังไม่อยากตาย

"จัดการเธอเลยไหมครับนาย"เจกเอ่ยถาม

"ไม่...ปล่อยเธอไป"คาร์ลหันไปบอกกับเจกเป็นภาษาจีนกวางตุ้ง

"นายครับแต่ว่าเธอเห็นทุกอย่างเห็นหน้าเรา..."เจกยังพูดไม่ทันจบก็หยุดชะงักทันทีเมื่อสบตาเขากับคาร์ลที่มองเขามาด้วยสายตาที่ดุดัน

"ฮึก...ขอร้องนะปล่อยฉันไปเถอะฉันจะไม่บอกใครจริงๆ"หนูนาร้องไห้สะอื้นออกมาจนตัวโยนเธอกลัว กลัวว่าเขาจะฆ่าเธอ

"..."

"ได้โปรดเถอะนะ"หนูนาเอ่ยขอร้องพร้อมกับร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นว่าชายตรงหน้าเธอยืนนิ่งเงียบ

"ก็ได้ครั้งนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อน"

"จะ...จริงเหรอคุณจะปล่อยฉันไปจริงๆเหรอ"หนูนาถามออกมาด้วยน้ำเสียงดีใจ

"แน่นอนฉันพูดคำไหนคำนั้น"คาร์ลบอกพร้อมกับยกยิ้มให้หญิงสาว

"ขะ...ขอบคุณนะขอบคุณ"หนูนายิ้มกว้างอย่างดีใจ

"ไปซิกลับไป แล้วก็เก็บเรื่องนี้ให้มิดที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้"คาร์ลพยักพเยิดให้หญิงสาวเดินกลับไปที่รถ

"ฉันสัญญาฉันจะไม่บอกใคร"หนูนาพยักหน้าแล้วจะหมุนตัวเดินกลับไปที่รถของตัวเองแต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้น

"เดี๋ยว!"

"มะ...มีอะไรเหรอ?"หนูนาค่อยๆหมุนตัวกลับมามองเจ้าของเสียงทุ้มอย่างหวาดระแวง

"ถ้าครั้งหน้าฉันเจอเธออีกฉันจะไม่ใจดีปล่อยเธอไปอีกเข้าใจไหม?"

"ขะ...เข้าใจ"หนูพยักหน้าอย่างเร็วเธอมั่นใจว่าจะไม่มีทางพบเจอกับผู้ชายคนนี้อีกแน่นอน

"ดีที่เข้าใจแล้วอีกเรื่องฉันชื่อคาร์ลจำชื่อฉันไว้ให้แม่นๆครั้งหน้าถ้าเจอกันจะได้เรียกชื่อฉันถูก"คาร์ลยกยิ้มให้หญิงสาว

"..."หนูนาถึงกับขนลุกซู่เมื่อเห็นรอยยิ้มของผู้ชายที่ชื่อคาร์ลก่อนจะรีบพยักหน้าและหมุนตัววิ่งกลับไปที่รถของตัวเองทันทีหนูนาไม่รอช้าเธอรีบถอยหลังรถแล้วรีบขับหนีไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยมีสายตาของคาร์ลมองตามไปจนสุดสายตา