บทที่ 5.(จุดเริ่มต้น)

ดอกรักในมือมาร

บทที่ 5.(จุดเริ่มต้น)

Perm Talk.

ไร่ดอกรัก...

"ไอ้ดอกรัก!" พอเห็นคนตัวเล็กที่ใส่เสื้อลายสก๊อตตัวใหญ่กับสวมหมวกปีกกว้างกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่กับกองซากเถ้าถ่านผมก็ตะโกนเรียกมันทันทีด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

"เสี่ยเปรม..."

"ขนแกะที่มึงต้องเอาไปส่งกูอยู่ไหน?"

ผมไม่สนใจเสียงงุ้งงิ้งเหมือนลูกแมวที่เอ่ยเรียกชื่อผม แต่ย้อนถามมันกลับแทนทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่ามันไม่มี

"ขนแกะถูกไฟไหม้ไปหมดแล้ว"

เสียงเล็ก ๆ ที่ผมคิดว่ามันพยายามจะดัดให้คล้ายผู้หญิงเอ่ยตอบแผ่วเบา ที่เคยคิดไว้คงจะจริงสินะ ไอ้นี่มันต้องเป็นกระเทยหรือพวกแอบจิตแน่ๆ

ผมคิดในใจอย่างรังเกียจ

หมับ!

"อ๊ะ! เจ็บ.."

ผมกระชากแขนเล็กบางมาไว้ในอุ้งมือ ก่อนจะกัดฟันถามเสียงเข้ม

"ไม่มีขนแกะ มึงก็คืนเงินกูมาซะ คืนให้หมดทุกบาทอย่าให้ขาดแม้แต่สตางค์แดงเดียว! "

ใบหน้าเล็กๆ ภายใต้หมวกปีกกว้างส่ายไปมา และพยายามดึงแขนของตัวเองออกจากการเกาะกุมของผม แต่ผมยิ่งกระชับมือแน่นขึ้นจนมันนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาคลอที่หางตา แต่อย่าคิดว่าผมจะสงสาร จะว่าไปไอ้ดอกรักนี่มันก็อ้อนแอ้นบอบบางเหมือนผู้หญิงจริงๆ เหมือนกันนะ ผมไม่แปลกใจเลยสักนิดที่มันเบี่ยงเบนแบบนี้

"ว่าไง! ...เงินน่ะ...เอามาคืน! "

ผมเอ่ยเร่งเสียงดุดัน บีบแขนมันแรงๆ อย่างเอาเรื่อง และคราวนี้ไอ้ดอกรักก็ปล่อยน้ำตาไหลลงมาทันที

เห็นแล้วยิ่งหงุดหงิด!

"มึงจะร้องไห้ทำซากอะไร ไปเอาเงินมาคืนกู! "

"ฮึก! ...ไม่มี...เงินไม่มีแล้ว...ฮือๆ ๆ ..."

"มึงว่าไงนะ! "

ผมตวาดเสียงดัง เงื้อหมัดขึ้นจะต่อยหน้าไอ้ดอกรักมันทันที พูดหมาๆ แบบนี้อย่าได้ลอยหน้าลอยตาอยู่เลยมึง!

"อย่าครับเสี่ย! ใจเย็นๆ ก่อน! "

กำปั้นของผมไม่ได้กระแทกหน้าของไอ้ดอกรักอย่างที่ตั้งใจไว้ เพราะลุงเมฆดันเข้ามาขวางไว้ซะก่อน พร้อมกับกอดรัดตัวของผมไว้ไม่ให่พุ่งเข้าไปทำร้ายไอ้ดอกรักนี่ แต่อย่าคิดว่าผมจะหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้

"มันโกงเรา ลุงจะให้ผมใจเย็นอยู่อีกเรอะ!? "

ผมถามลุงเมฆเสียงขุ่น เงินไม่ใช่บาทสองบาทใครจะยอมถูกโกงกันวะ!

"เสี่ยใจเย็นๆ ก่อน ลุงขอคุยกับคุณดอกรักเองครับ"

ผมสะบัดตัวออกจากลุงเมฆทันที ก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้ดอกรักอย่างเอาเรื่อง

"คุยยังไงก็ได้แล้วแต่ลุง แต่ผมต้องได้เงินคืน! "

ผมบอกและยืนปักหลักฟังที่ลุงเมฆคุยกับไอ้ดอกรักอย่างคุมเชิงอยู่ใกล้ๆ

"เพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย คุณดอกรักคืนเงินให้เสี่ยเปรมเถอะครับ เรื่องจะได้จบ"

หึ!

ผมกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปากทันที มันต้องอย่างนั้นสิลุงเมฆ แต่คำพูดที่ออกจากปากของไอ้ดอกรักนี่สิ ทำให้ผมหัวร้อนขึ้นมาอีกครั้ง!

"ฮึกก...เงินไม่มีแล้วจ้ะลุงเมฆ...ฮึกก...ดอกรักโอนไปเป็นค่ารักษาพยาบาลแม่หมดแล้ว..แม่ของดอกรักเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้าย...ฮึกก...แม่กำลังจะตาย...ฮือออ..."

"โกหก! "

ผมพูดสวนทันทีอย่างไม่เชื่อ! เมื่อคืนยายบุญช่วยเพิ่งจะบอกอยู่หยกๆ ว่ามันตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน แล้วจู่ๆ แม่ที่ป่วยใกล้จะตายของมันโผล่มาจากไหน!

"มึงโกหกไอ้ดอกรัก! "

"กูไม่ได้โกหก! "

เสียงเล็กตวาดแหวกลับมาเสียงดังลั่น!

"มึงกล้าขึ้นเสียงกับกูเหรอ!? "

ผมถามอย่างเอาเรื่อง และพุ่งเข้าไปหามันทันที แต่ลุงเมฆก็เข้ามาขวางผมไว้เหมือนเดิม

"เสี่ยใจเย็นๆ ก่อนครับ ค่อยๆ คุยกันคุณดอกรักเธอคงไม่มีจริงๆ ให้เวลาเธอหน่อยเถอะครับเสี่ย..."

คำพูดของลุงเมฆมันไม่ได้ทำให้ผมใจเย็นขึ้น แต่มันทำให้ผมได้คิดตามต่างหากล่ะ

"เอาอย่างนี้ มึงไปหาเงินมาใช้หนี้กูให้ได้ มึงจะทำยังไงก็ได้ จะขายที่ขายทาง ขายไร่นี้ หรือจะขายแพะขายแกะของมึง อะไรก็แล้วแต่ เรื่องของมึง แต่กูต้องได้เงินคืนเร็วที่สุด! "

"ไม่! ไม่มีทาง! กูจะขายแกะทั้งหมดก็ได้ แต่ไร่นี้กูไม่มีทางขายเด็ดขาด! "

"แล้วมึงจะเอายังไงวะ!? นู่นก็ไม่ขาย นี่ก็ไม่เอา กูจะบอกให้มึงรู้ไว้นะ ไอ้ลำพังฝูงแกะไม่กี่ตัวของมึงน่ะ ยังไม่พอค่าปรับและค่าเสียหายที่กูต้องจ่ายให้กับลูกค้าที่เขารอขนแกะจากมึงเลย"

ผมพูดอย่างหงุดหงิด

ไอ้ดอกรักมันเงียบไปทันที พลางก้มหน้าลงเหมือนกำลังใช้ความคิด แล้วมันก็เงยหน้าขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

"ถ้าอย่างนั้นกูจะทำงานใช้หนี้มึงเองเสี่ยเปรม งานอะไรก็ได้ในไร่ของมึง กูจะทำ"

ผมกระตุกยิ้มแบบชั่วร้ายขึ้นมาทันที ที่อยู่ๆ ไอ้ดอกรักนี่ก็ยื่นข้อเสนอดีๆ มาให้

เอาสิ...

ถ้ามันสะดวกแบบนั้น ผมก็ไม่ขัดศัทรา มาดูกันว่าคนอ้อนแอ้นบอบบางอย่างมันจะทนฟ้าทนฝนได้สักกี่น้ำ

"งั้นก็เริ่มงานของมึงได้เลย ส่วนเรื่องหนี้สิน กูจะให้ฝ่ายบัญชีสรุปยอดที่มึงต้องจ่ายมาให้มึงดู...ตามกูมานี่! "

พูดจบผมก็กระชากคอเสื้อดึงร่างเล็กๆ ให้เดินตามผมมาเพื่อเริ่มงานแรกของมันทันที

Perm End.