บทที่ 1

"คุณหนูดาเมียร์เจ้าคะ น้ำชาเจ้าค่ะ"

เสียงเรียกของสาวใช้ดังขึ้น ทำให้ร่างเล็กบางระหงทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ไม้บุนวมลายสวย สลักลวดลายงดงาม เข้าชุดกันกับโต๊ะที่มีกาน้ำชากระเบื้องเคลือบใบเล็ก หอมกรุ่นลอยเอื่อยๆมากระทบจมูกเบาๆ

"ขอบใจจ๊ะฟาเดีย"

ดาเมียร์เอ่ยขอบใจสาวใช้เบาๆ พลางจิบน้ำชาที่สาวใช้รินให้ สายตามองเหม่อไปเบื้องหน้าอย่างครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

นี่ก็ผ่านมา 2 ปีแล้ว แต่มันเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี่เอง

--------------------------------------------------------

วันนั้น....ด้วยความซุกซนของหล่อนที่หนีออกไปเที่ยวกับฟาเดีย คิดว่าใกล้ๆคงไม่เป็นอะไร แต่ที่ไหนได้...คิดแล้วก็ขนลุกขึ้นมาอย่างเสียมิได้

หล่อนถูกจับ มารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในที่ๆไม่รู้จักและไม่คุ้นเคย หล่อนถูกขังกับพวกผู้หญิงหลายคนภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลาง ในจำนวนผู้หญิงพวกนั้น เธอจำได้ว่ามีผู้หญิงต่างชาติด้วยคนนึง หล่อนแตกต่างจากผู้หญิงพวกนั้น ผู้หญิงพวกนั้นต่างร้องไห้ระงม แต่เธอกลับนิ่ง ไม่มีน้ำตาสักหยด แววตาเด็ดเดี่ยวของหญิงสาวเอเชียคนนั้นทำให้ดาเมียร์ขยับใกล้เธออย่างต้องการพี่พึ่ง แล้วพวกมันก็ให้พวกหล่อนเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดบางเบา ปิดอะไรแทบไม่มิด มันทำให้เธอขวัญเสียมากเข้าไปอีก

ดาเมียร์ร้องไห้หนัก เฝ้าโทษตัวเองที่ซุกซนจนได้เรื่อง พลัดหลงกับฟาเดียสาวใช้คนสนิทที่แอบหนีออกมาด้วยกัน

เธอคดตัวอยู่แนบชิดกำแพงด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่พวกมันจะเข้ามา จับพวกเธอมัดแล้วลากออกไป.....

สิ่งที่เธอเห็นเบื้องหน้า ยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักมาก มันเริ่มผลักผู้หญิงพวกนั้นขึ้นไปบนเวที ทีละคนๆ

มันซื้อขายพวกหล่อนเหมือนผักเหมือนปลา แววตากักขฬะของพวกมันช่างน่าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก

คิดดังนั้น ดาเมียร์ห่อไหล่กอดตัวเองอย่างตื่นตะหนัก

ผู้หญิงคนแล้วคนเล่าที่พวกมันแบกใส่บ่า บ้างอุ้มออกไป โดยไม่สะทกสะท้านในการดิ้นรนของพวกเธอเหล่านั้น

แล้วก็มาถึง...เธอ...ดาเมียร์ถูกผลัก ทั้งลากออกไปบนเวที พวกมันไม่แยแสอาการขัดขืนของหล่อน ดึงหล่อนขึ้นสู่กลางเวที...ขายเนื้อสดนั้น...

หล่อนร้องกรี๊ดเมื่อมือหนาของพวกผู้ชายที่ยืนรายล้อมอยู่ด้านล่างเวที ที่ยื่นมือมาพยายามลูบ ดึงทึ้ง ร่างกายบอบบาง ณ วินาทีนั้น ดาเมียร์คิดถึงท่านพ่อกับท่านแม่ที่สุด พร้อมทั้งโทษตัวเองที่ไม่เชื่อฟัง ทำให้ต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้

คิดมาถึงตรงนี้ น้ำตาก็ไหลอาบสองแก้มนวล

หล่อนร้องกรี๊ดๆปานจะขาดใจ แต่พวกมันกลับสนุก ในที่สุดก็มีพวกมันคนหนึ่งประมูลหล่อนไป มันแบกหล่อนใส่บ่า หัวเราะร่า อย่างชอบใจ

ดาเมียร์ดิ้นรนขัดขืน แต่มันหาสะดุ้งสะเทือนไม่ เธอคิดว่า ขอตายดีกว่าที่จะถูกมันปู้ยี้ปู้ยำ

ดาเมียร์ดึงดาบสั้นที่คาดเอวมันอยู่ในขณะที่มันแบกเธออยู่บนบ่า ก่อนจะจ้วงแทงเบื้องหลังอันทะมึนของมันอย่างแรง

มันร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ก่อนขว้างร่างบางลงกับพื้น มันมองหล่อนด้วยความอาฆาตแค้น ก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาหา

ดาเมียร์ขดตัวงอหลับตาปี๋ด้วยเห็นวาระสุดท้ายของตัวเอง

"สวบ"

"ตุ๊บ"

เสียงหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่อะไรหนักๆจะหล่นดังตุ๊บอยู่เบื้องหน้าของหล่อน

ดาเมียร์เปิดเปลือกตาออกช้าๆ เห็นร่างหนึ่งฟุบจมกองเลือดอยู่แทบเท้าหล่อน เงาของใครคนนึงยืนทะมึนอยู่เบื้องหน้า ท่ามกลางแสงตะวันที่สาดส่องเบื้องหลังของร่างสูงใหญ่นั้น ทำให้หล่อนเห็นเพียงเสี้ยวหน้าคมสัน ดวงตาเย็นชาคมปราบ มองมาที่หล่อนนิ่งๆ

"ท่านสุลต่านซาฟาล ทางนี้ครับ"

ร่างสูงใหญ่นั้น ก็ก้าวเท้าเดินออกไป โดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรออกมา

ดาเมียร์มองตามแผ่นหลังอันกำยำ กว้างใหญ่นั้นไปอย่างเทิดทูญ

"สุลต่านซาฟาล"

ดาเมียร์พึมพำนามของผู้ที่ช่วยหล่อนให้พ้นกับขุมนรกเบื้องหน้า

ก่อนที่จะมีคนมาช่วยพาพวกหล่อนที่พอจะช่วยได้ออกมา โดยคนของสุลต่านซาฟาล และ ชีคอัคนัส อามันต์ ก่อนที่แหล่งขายเนื้อสดนั้นจะถูกทำลายลง

เธอถูกพากลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย

ท่านพ่อและท่านแม่พอทราบเรื่อง ก็ใจหายใจคว้ำ ดุด่าเธอเป็นการใหญ่ พร้อมทั้งโทษตัวเองที่เลี้ยงเธอแบบตามใจ

ดาเมียร์โทษตัวเธอเองที่ซุกซน เรื่องคราวนั้นทำให้เธอยิ่งถูกจับตามอง ท่านพ่อส่งคนตามประกบเธอทุกฝีก้าวด้วยความเป็นห่วง

ดาเมียร์ถอนหายใจแช่มช้า ก่อนจะจิบน้ำชา เผื่อให้ผ่อนคลาย

ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ ดาเมียร์เฝ้าสดับเรื่องราวของเขา สุลต่านผู้ช่วยชีวิตของหล่อนไว้

สุลต่านซาฟาลผู้เย็นชา ความเหี้ยมโหดแว่วเข้าหู ถ้าเอ่ยถึงชื่อสุลต่านซาฟาลทุกคนต่างครั้นคร้าม

แต่....ดาเมียร์จำเสี้ยวหน้าคมคายแววตามุทะลุคมกริบนั้นได้แม่น

คงมีสักวันที่เธอจะได้ชดใช้หนี้ชีวิตนี้ให้กับเขา

...............................................................................