2

“หาว่าฉันบ๊องอย่างนั้นเหรอ นายนี่มัน นี่ๆๆ” เธอรัวกำปั้นตีเขาอย่างโมโห

“อย่าโมโหสิ เดี๋ยวตีนกาชึ้น โอ๊ย! เจ็บนะ” วินโดร์ร้องโอดโอย ก่อนจะแกล้งขัดขาเธอให้ล้มลงบนตัวเขา

ฝันหวานตาโตเมื่อล้มทับลงบนร่างของเขา เธอเอามือปิดปากตัวเองทันทีเมื่อเขาขยับใบหน้าขึ้นมาหา ปากร้อนๆ ของเขาเลยจุ๊บเข้าที่หลังมือของเธอแทน

เขายิ้มใส่ตา เธอหน้าแดงก่อนจะตะกายร่างหนี แต่หมอนี่มันดันกอดเธอเอาไว้ซะแน่น จู่ๆ หัวใจก็เต้นแรงแทบกระหน่ำออกมานอกอก

“ปล่อยนะ อือ...” เธอตาโตเมื่อรอบนี้โดนจูบเข้าจริงๆ

จูบแรกของเธอ ไอ้บ้า! เธอรัวกำปั้นหนักกว่าเดิม เขานอนเหมือนแกล้งตาย ยอมให้เธอประทุษร้ายจนพอใจ

เธอมองเขาอย่างโกรธจัด หอบหายใจระรัว

“ไอ้บ้า นั่นมันจูบแรกของฉันนะ” พูดออกไปแล้วต้องหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู

“จูบแรกของฉันเหมือนกัน”

“ฉันไม่เชื่อหรอก เจ้าชู้อย่างนาย ผ่านอะไรมาเยอะ”

“รู้ได้ไงว่าผ่านมาเยอะ แอบติดตามเรื่องของฉันอยู่เหรอ” เขาขยับใบหน้าเข้าไปหา เธอหลบเลี่ยง ดันใบหน้าของเขาออกห่าง

“ไปบอกพ่อนายเลยว่าอย่ามาใกล้แม่ของฉันมาก ฉันหวง”

“เด็กอะไรขี้หวง”

“นั่นแม่ฉัน!”

“รู้แล้วยัยบ๊อง จะตะโกนทำไม แก้วหูแทบพิการ” เขายกมืออุดหูแทบไม่ทัน

“อย่ามากวนนะ ไปบอกพ่อนายเลยว่าห้ามจีบแม่ฉัน”

“เขาจีบกันเป็นสิบปีแล้ว ตกลงเป็นแฟนกันเมื่อวาน” จริงๆ เป็นแฟนกันนานแล้ว แต่เขากับพ่อและแม่ของเธอร่วมมือกันไม่บอกฝันหวาน ยายเด็กมีปัญหานี่ขี้หวง กลัวแม่ไม่รัก

ฝันหวานตาโต ทำไมมารดาของเธอไม่ยอมบอกเธอกันล่ะ ไม่ได้การละ

“จะไปขัดขวางคนมีความสุขทำไม เป็นเด็กมีปัญหาหรือไง” เขาดึงมือเธอเอาไว้

“ฉันไม่ให้จีบ”

“แม่เธอโตแล้ว อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ”

“ไม่!” แม่เธอไปเป็นแฟนกับพ่ออีตานี่ตอนไหน ทำไมเธอถึงไม่รู้ เดี๋ยวนี้แม่เธอเห็นเธอไม่สำคัญแล้วใช่ไหม มีอะไรถึงไม่เล่าให้เธอฟัง

ใช่น่ะสิ! พอมีแฟนก็ลืมลูกลืมเต้า

“ดูทำหน้าเข้า อิจฉาแม่ตัวเองเหรอ หาแฟนสักคนสิ”

“ไม่!” เธอกอดอกเม้มปากทำท่าประท้วง

“ฉันเสียสละตัวเองให้ก็ได้นะ” เขายื่นหน้าเข้าใกล้แก้มนวล แอบใช้ปลายจมูกเฉียดแก้มของเธออย่างเจ้าเล่ห์

ฝันหวานตาโต ยกมือขึ้นกุมแก้มตัวเองหน้าแดงจัด

“ถอยไปเลยนะ” เธอดันใบหน้าของเขาออกห่าง

หันไปมองอีกด้านหนึ่งในสนามหญ้าหน้าบ้านก็หน้างอง่ำ เรื่องราวในอดีตเมื่อสิบปีก่อนก็ผุดขึ้นมาในห้วงคำนึงของเธออีกครั้ง

“คุณแม่ขา เราจะย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอคะ”

ฝันหวาน เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยถามมารดาเสียงใส บิดาของเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตกะทันหัน มารดาจึงรับหน้าที่ดูแลเธอเพียงลำพัง ท่านไม่ยอมแต่งงานใหม่เพราะกลัวมีปัญหาพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยง อีกทั้งกลัวเจอผู้ชายไม่ดีเข้า

“เขาให้เช่าราคาไม่แพง อากาศก็ดีนะลูก ใกล้โรงเรียนและตลาด เรามาอยู่ที่นี่หนูจะได้เดินทางไปเรียนไม่เหนื่อยไง”

บ้านที่มารดาพามาเช่าอยู่ใกล้ตลาด ใกล้โรงเรียน ซึ่งมีทั้งโรงเรียนอนุบาล โรงเรียนประถม และมัธยมอยู่ในละแวกใกล้เคียงกัน ส่วนมหาวิทยาลัยในตัวจังหวัดนั้น เดินทางไปไม่ไกลนัก ท่านนึกถึงการศึกษาของเธอเลยเลือกมาเช่าอยู่ที่นี่

“สวัสดีครับ”

เสียงเจ้าของบ้านที่อาศัยอยู่บ้านใกล้กันทักทายอย่างสุภาพ รอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ทำให้ฝันหวานเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ามารดา ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่

“มองแม่เค้าแล้วยิ้มทำไม คิดอะไรไม่ดีใช่ไหม”

“ยัยเด็กฟันหลอ”

อีกเสียงที่ดังอยู่ทางด้านหลังของร่างสูงใหญ่โผล่หน้าออกมายิ้มยิงฟัน

ฝันหวานกะพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นเด็กชายตัวน้อยอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ

“ว่าใครฟันหลอ”

“ใครรู้ตัวว่าฟันหลอก็รับไปสิ” ฝันหวานเท้าสะเอวทำหน้ายักษ์ แต่ไม่รู้ทำไมดูน่ารักนักในสายตาของทุกคน นอกจากจะไม่น่ากลัวแล้วยังน่าเอ็นดูเสียอีกด้วย

“คุณคงเป็นคนที่โทร. มาหาผมเพื่อเช่าบ้านใช่ไหมครับ”

วิวัฒน์หันไปสนทนากับหญิงสาวที่ถือกระเป๋าใบขนาดย่อมกำลังมองเขาอยู่ ในขณะที่เด็กๆ กำลังเถียงกันคอเป็นเอ็น

“ใช่ค่ะ คุณวิวัฒน์ใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ เดี๋ยวผมเปิดประตูบ้านให้นะครับ คุณฝ้ายตัดสินใจจะเข้าอยู่เลยใช่ไหมครับ”

เขาถามย้ำอีกครั้ง ในขณะเดินนำร่างของเธอเข้าไปในบ้าน เด็กทั้งสองกำลังเถียงกันอยู่ด้านหลัง แต่พอเห็นว่ามารดามีผู้ชายเดินคุยด้วย เด็กหญิงก็รีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว