บทที่ 8 ไสหัวไป!

ช่างเป็นการพบปะกับศัตรูจริง ๆ ตาแดงสุด ๆ

คนที่เรียกญาธิดาไม่ใช่ใครที่ไหน คือธมนคนที่เป็นมือที่สามที่แอบกิ๊กกับจิณณ์ที่เป็นแฟนเก่าเธอเมื่อสองปีก่อน

มองดูสองคนที่อยู่ตรงหน้า ญาธิดาก็ยิ้มตอบอย่างเย็นชา

“สองปีไม่เจอกัน จิณณ์คุณเปลี่ยนจนนิสัยประหนึ่งสุนัขก็ไม่ปาน”

ธมนสวมชุดเกาะอกกระโปรงสั้น ส่วนจิณณ์มาในชุดสูทน้ำเงิน

ทั้งสองคนเคยเป็นเดือนและดาวของคณะ เมื่อทั้งสองคนยืนด้วยกัน ก็ดูเหมาะสมเหมือนกิ่งทองใบหยก

แต่ก็แค่มองจากเพียงภายนอกเท่านั้น

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของจิณณ์จึงดูแย่ แต่ยังคงทำเป็นแอ๊คแล้วกล่าวขึ้น “ญาธิดา ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณควรมา”

ญาธิดาที่แววตาอ่อนโยนมาโดยตลอด ฉับพลันกลายเป็นคมกริบขึ้นทันที “ทำไมฉันจะมาไมได้ หรือว่าที่นี่เป็นของบ้านคุณ”

เมื่อพูดจบ ญาธิดาก็แกล้งทำเป็นมืออุบปาก และกล่าวขอโทษพร้อมกับทำสีหน้ารังเกียจ “ขอโทษค่ะ พูดผิดไป คุณเป็นสุนัขเฝ้าบ้านของตระกูลโชติอภิจินดาแล้วนิ ยังไงฉันก็คงไม่เตินตามหมาหรอกมั้ง”

“ญาธิดา!” จิณณ์ราวกับถูกเหยียบหางก็ไม่ปาน ไม่สามารถที่จะควบคุมยับยั้งภาพความเป็นสุภาพบุรุษของตัวได้อีก จึงตะคอกใส่ญาธิดา

เมื่อเห็นจิณณ์ที่ลนลานเหมือนสุนัขกระโดดกำแพง ญาธิดาจึงรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง

จิณณ์เกิดในเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่เป็นพนักงานธรรมดา

ตอนนั้น สาเหตุที่ญาธิดาคบกับจิณณ์ เพราะเห็นถึงความสามารถและความรู้ของเขา ไม่เคยดูถูกฐานะทางบ้านแต่อย่างใด

ใครจะไปรู้ ว่าเขาจะดูถูกตัวเอง เมื่อเรียนจบเขากลับทะเยอทะยานไต่เต้าไปคบกับคุณหนูใหญ่ของ AP Construction Company และจากเป็ดน้ำก็กลายเป็นหงส์ในบัดดล

เวลานี้ ธมนที่เงียบอยู่ข้าง ๆ ได้เปิดกระเป๋าถือออก หยิบเงินสดปึกหนึ่งออกมาต่อหน้าต่อตาญาธิดา

ภาพที่คุ้นตาเช่นนี้ ญาธิดาเห็นแล้วหัวใจบีบรัดแน่น สีหน้าอดไม่ได้ที่จะขาวซีด

เห็นปฏิกิริยาตอบสนองของญาธิดา ธมนยิ้มกระหยิ่มอย่างได้ใจแล้วกล่าว “ไอ้คนกระจอก สองปีไม่เจอกัน ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนะ”

“แต่…...” แววตาดูถูกเหยียดหยามของธมนมองมาทางร่างของญาธิดา “จิณณ์พูดถูก ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คนจนอย่างเธอควรมา”

“เอาเงินนี้ไป แล้วก็ไสหัวไปซะ!”

ในขณะเดียวกันกับเสียงที่สิ้นสุดลง ธมนโยนเงินในมือใส่ตัวของญาธิดา

เงินนี้จึงปลิวว่อนอยู่ตรงด้านหน้าของญาธิดาแล้วตกลงสู่พื้น

เหมือนกับตอนนั้น ที่เธอกับหวานจับจิณณ์นอนลงบนเตียง ธมนถือเงินมาแล้วบอกกับเธอว่า ไม่ต้องมาตอแยจิณณ์อีก

เดิมทีคิดว่าเธอไม่ได้ใส่ใจสิ่งเหล่านี้แล้ว แต่เมื่อเหตุการณ์เกิดซ้ำขึ้นอีกครั้ง

หัวใจของญาธิดาก็เจ็บจี๊ดขึ้น สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

“เพี้ยะ!”

ฝ่ามือกระทบมาที่ใบหน้าของธมนอย่างรวดเร็ว

“เธอกล้าตบฉันเหรอ!” ธมนที่โดนตบรู้สึกตัวช้าไปหนึ่งวินาที

เธอกุมหน้าไว้ อายจนเลือดขึ้นหน้า อยากจะตอบโต้ แต่ญาธิดาที่ได้เปรียบเรื่องความสูง ที่สูงกว่าเธอประมาณครึ่งหัว 

เห็นเพียงญาธิดาจับเข้าที่มือของธมนที่ต้องการจะตบเข้ามา

“เธอคิดว่าฉันยังเป็นญาธิดาคนเดิม ที่ยอมให้เธอเหยียบย่ำดูถูก ไม่สามารถพูดอะไรได้ในตอนนั้นเหรอ”

ทันใดนั้นญาธิดาแสดงท่าทางความดุดัน ทำให้ธมนถึงกับหวาดกลัว แต่ก็เป็นเพียงเวลาสั้น ๆ จากนั้นเธอก็รีบยืนไปยังข้าง ๆ จิณณ์แล้าตะคอกขึ้น

“จิณณ์ คุณจะยืนซื่อบื้ออยู่อีกทำไม มันตบฉัน คุณยังไม่รีบช่วยอีก!”

จิณณ์ตอนนี้ถึงได้รู้สึกตัว เดินมาข้างหน้าอย่างไม่ลังเล ง้างมือขึ้น

หนึ่งต่อสอง ญาธิดาย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา

ญาธิดากล่าวแดกดัน “จิณณ์ฉันประเมินคุณสูงเกินไปจริง ๆ เดิมทีคิดว่าคุณยังเป็นคน คิดไม่ถึงว่าคุณกลับเป็นเพียงสุนัข”

“ญาธิดา นี่คุณรนหาที่เอง!” จิณณ์กล่าวอย่างดุดัน

เมื่อมองจิณณ์จะตบฝ่ามือเข้าที่ใบหน้าของญาธิดา มือใหญ่มือหนึ่งได้ตกมาจากฟ้าคว้าข้อมือของจิณณ์ไว้