บทที่5

"แล้วที่พี่ๆเห็นพรีมยิ้มแย้มแจ่มใสแบบนี้ก็เพราะพรีมไม่ชอบให้คนอื่นมาสงสารหรือเห็นใจที่ตัวเองไม่มีพ่อแม่..พรีมจึงทำตัวให้เข้มแข็งและร่าเริงอยู่ตลอดตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่น..แต่เวลาที่อยู่คนเดียวหรืออยู่กับพวกหนู..บางครั้งพรีมก็มักจะเศร้าและน้ำตาไหลออกมาเฉยๆ..หนูกับอิงสงสารพรีมมากๆแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ค่ะ"ออยพูดด้วยเสียงที่เศร้ามากๆ

"แล้วใครส่งพรีมเรียนล่ะ!?"ไนท์ถาม

"พ่อแม่ของพรีมมีฐานะดีค่ะ..พรีมเลยไม่ลำบากเพราะมีเงินใช้จ่ายได้ตลอด"อิงบอก

"แล้วตอนนี้พรีมอยู่บ้านคนเดียวเหรอ!?"ชินถาม

"พรีมขายบ้านที่เคยอยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาลและไปซื้อคอนโดอยู่ค่ะ..เพราะทำใจไม่ได้"อิงบอก

"แล้ววันนี้พรีมทำอะไรล่ะ!?ถึงไม่มาเรียน"กายถาม

"วันนี้ของทุกปีพรีมจะเอาดอกไม้ไปวางตรงที่พ่อกับแม่ตาย..แล้วกลับมาทำบุญที่วัดและจะไปทำความสะอาดเจดีย์ที่เก็บกระดูกพ่อกับแม่..จนเย็นถึงจะกลับคอนโดค่ะ..และวันนี้พรีมก็จะไม่หยิบโทรศัพท์เลยถ้าไม่จำเป็นจริงๆ..ตอนแรกที่พวกหนูไม่รู้ก็บอกให้คนช่วยกันออกตามหาให้วุ่นไปหมดเลยค่ะ"ออยบอก

"เฮ้อ!ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าพรีมจะเจอกับเรื่องที่น่าเศร้าขนาดนี้"กายบอกเสียงเศร้าๆ

"นั่นสิวะ!การที่ต้องมาเห็นพ่อกับแม่ตายไปต่อหน้า..กูไม่อยากนึกว่าพรีมผ่านมาได้ยังไง!?"ไนท์พูด

"เห็นพรีมยิ้มแย้มแจ่มใส..ไม่คิดว่าจะเคยเจอเรื่องสะเทือนใจขนาดนี้เลยว่ะ!"ชินบอก

"พวกพี่ๆรู้แล้วเหยียบไว้เลยนะคะ..ถ้าพรีมรู้ว่าพวกหนูเล่าให้ฟังต้องโกรธแน่ๆค่ะ"อิงรีบย้ำ

"คับ..พวกพี่จะไม่ให้พรีมรู้แน่ๆ"กายรับปาก

"ขอบคุณค่ะ..งั้นพวกหนูขึ้นเรียนก่อนนะคะ"ออยกับอิงยกมือไหว้ทั้งสี่หนุ่มอีกครั้งก่อนจะเดินไปทางอาคารเรียน

"รู้แล้ว..แม่งโคตรเศร้าเลยว่ะ!..ขนาดไม่ใช่ตัวกูเองนะ..แล้วพรีมตอนนั้น..กูไม่อยากจะคิดเลย"ไนท์ว่า

"ไอ้คิง!..นั่งเงียบเลยนะมึง..ต่อหน้าพวกกู..มึงไม่ต้องมาเก๊กขรึมหรอก..พวกกูรู้ว่ามึงคิดยังไงกับพรีม..แต่พวกกูอยากเตือนมึงสักอย่างนะ..ถ้ามึงชอบพรีมก็ควรแสดงออกมาบ้าง..ไม่ใช่นิ่งเฉยแบบนี้..ถ้าพรีมเปลี่ยนใจขึ้นมาวันไหนแล้วหันไปสนใจคนที่สนใจพรีมแทนแล้วมึงจะรู้สึก..ถึงวันนั้นต่อให้มึงร้องไห้เสียใจก็เรียกร้องอะไรไม่ได้แล้วนะโว้ย!"กายพูดเตือนคิงอย่างจริงจัง

"กูรู้!!"คิงพูดอย่างจริงจัง

"รู้อะไร..รู้ยังไงวะ!?"ชินถาม

"กูไม่มีวันปล่อยพรีมไป!!"คิงบอก

"เออ!!พวกกูจะรอดู"ไนท์บอก

"อ้าว!แล้วมึงจะไปไหน..ไอ้คิง!?"กายถามเมื่อคิงลุกขึ้นเดินออกไป

"กลับ!"คิงตอบแต่ไม่ได้หันกลับมา

"วะ!!ไอ้นี่..จะไปไหนมาไหนไม่มีบอกกล่าวกันเลยนะมึง!!"ชินว่าก่อนจะพากันเดินตามคิงไป

คอนโดD

คิงกลับมาถึงห้องก็นอนที่โซฟาพลางคิดถึงเรื่องของพรีมที่รู้มาในวันนี้ เขาอดจะยอมรับไม่ได้ว่าพรีมเก่งมากจริงๆที่สามารถผ่านวันเวลาที่เลวร้ายมาได้จนทุกวันนี้ ถ้าคนที่ไม่รู้มาก่อนคงคิดว่าชีวิตของพรีมคงจะมีแต่ความสุขเพราะพรีมมักจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าอยู่เสมอ รอยยิ้มที่ทำให้คนที่ถูกมองใจเต้นแรงได้ ขนาดเขาเองที่เป็นคนเย็นชามากโดยเฉพาะกับผู้หญิงแต่เมื่อถูกพรีมมองและยิ้มให้บ่อยๆยังหวั่นไหว ใจสั่นได้และตอนนี้คงต้องยอมรับว่าเขาคงตกหลุมรักรอยยิ้มและนิสัยของพรีมไปแล้วทั้งใจ ตอนแรกก็ยังไม่แน่ใจว่าเขารู้สึกกับพรีมยังไงกันแน่ เพราะคิดว่าที่เขารู้สึกดีๆกับพรีมคงเป็นเพราะความประทับใจที่พรีมอดทนทำอะไรให้แต่พอมาวันนี้ที่พรีมหายไปเขากลับร้อนรน กระวนกระวายใจอย่างไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน แม้แต่กับ'ยี่หวา'คนที่เขาเคยคบเป็นแฟนคนแรก มันจึงทำให้เขารู้ว่า'รัก'ยายเด็กจอมตื้อเข้าแล้วอย่างเต็มเปาและคงถอนตัวถอนใจไม่ทันแล้วด้วย แต่เขาก็ต้องมาคิดหนักว่าจะทำอย่างไรเพื่อทำให้ยายเด็กจอมตื้อรู้ว่าเขามีใจให้ โดยที่เขาไม่ต้องพูดออกมาเพราะรู้สึกอายที่เคยพูดว่า'ไม่มีวันจะรัก' คงต้องยอมกลืนน้ำลายตัวเองก็งานนี้แหละวะ!..เฮ้อ!แล้วคงจะถูกไอ้เพื่อนเวร!!ล้อไปจนลูกบวชแน่ๆ ไม่น่าปากดีเลยกู!!

เช้าวันต่อมา

ติ้ง!ติ้ง!เสียงไลน์เข้าโทรศัพท์ของคิงตั้งแต่เช้า เขารีบหยิบมากดดูทันทีเพราะตื่นมารออ่านไลน์ตั้งนานแล้ว ยอมรับว่าโคตรตื่นเต้นกับการรอคอยไลน์ของยายเด็กจอมตื้อมากถึงขั้นนอนไม่ค่อยหลับ ถ้าจะบ้าแล้วมั้งกู!!คิงคิดในใจแต่ก็อมยิ้มเมื่อได้เห็นข้อความไลน์ของพรีมที่ส่งมา ซึ่งเป็นการอ่านไลน์ที่มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

พรีม:อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่คิง

พรีม:ตื่นได้แล้วนะคะ

พรีม:เมื่อวานไม่ได้ไลน์หาเลย..พอดีมีธุระค่ะ

พรีม:ขอโทษนะคะ..ที่ไม่ได้บอกก่อน

พรีม:คิดถึงพี่คิงจัง

พรีม:แล้วเจอกันนะคะ

พรีม:ขับรถดีๆด้วยค่ะ

คิงอ่านไปยิ้มไปยิ่งคำว่า'คิดถึง'ที่พรีมส่งมาทำให้ใจของเขาเต้นแรงมากเลย เขาก็คิดถึงและอยากเห็นหน้าพรีมเหมือนกัน รีบอาบน้ำไปมหาลัยดีกว่าโว้ย!!

มหาวิทยาลัยK

โรงอาหารคณะวิศวะ

"ไอ้ชิน!..มึงว่าวันนี้ไอ้คิงมันกินยาผิดหรือป่าววะ!..ถึงได้ทำหน้ามีความสุขแบบนี้"กายถามพลางพยักหน้าไปทางคิงที่นั่งดูโทรศัพท์ถึงสีหน้าจะยังเฉยชาเหมือนเดิมแต่แววตากลับมีความสุขแปลกๆ

"เออ!กูคิดเหมือนมึง"ชินว่า

"เสือก!!"คิงเงยหน้าพูดเสียงนิ่งๆ

"เป็นไงล่ะพวกมึง!!อยู่ดีไม่ว่าดี..ไปพูดให้มันด่า..555"ไนท์ว่าชินกับกายแล้วขำออกมา

"สวัสดีค่ะพี่คิง..พี่กาย..พี่ไนท์..พี่ชิน"พรีมเดินมาหยุดที่ข้างโต๊ะแล้วยกมือไหว้ทุกคน

"หวัดดีคับ..พรีม..เมื่อวานหายไปเลย..พี่คิดว่าตัดใจจากไอ้คิงแล้วเสียอีก"กายแซวยิ้มๆพลางมองหน้าคิงแลัวยักคิ้วให้แบบกวนๆ

"ใช่..พี่คิดถึงนะคับ"ชินส่งยิ้มหวานให้พรีมโดยไม่กลัวสายตาดุๆของคิงที่มองมาเลยสักนิด

"หาเรื่องอีกแล้วนะพวกมึงสองคน..พรีมอย่าไปฟังพวกมันพล่ามเลย"ไนท์ว่าชินกับกายก่อนจะพูดกับพรีม

"ค่ะ..พรีมไม่ว่าหรอกค่ะ..มีคนคิดถึงดีกว่าไม่มี..นี่ค่ะพี่คิง..อาหารเช้า..ทานให้อร่อยนะ..แล้วขอโทษด้วยนะคะพอดีเมื่อวานพรีมมีธุระเลยไม่ได้เอาอาหารเช้ามาให้"พรีมพูดแล้วยิ้มให้ไนท์ก่อนจะวางกล่องข้าวลงข้างหน้าคิงด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม

"อืม!!"คิงเงยหน้ามามองพรีมเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เธอเอาอาหารเช้ามาให้ก่อนจะส่งเสียงในลำคอเบาๆ

"งั้นพรีมขึ้นเรียนก่อนนะคะอิงกับออยรอแล้ว..แล้วเจอกันใหม่ค่ะ"พรีมยิ้มให้พี่ๆทุกคนก่อนจะเดินไปทางตึกคณะอักษร