ตอนที่ 6 ความทรงจำที่ขาดหายไป / คุณธันวา

ตอนที่ 6 ความทรงจำที่ขาดหายไป / คุณธันวา

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันกันอิ่มเรียบร้อยแล้ว ช่วงบ่ายทุกคนต่างแยกย้ายกันเข้าไปทำงานที่แผนกของตัวเอง เขมิกาเองก็เช่นกัน

คุณธันวาเดินออกมาด้านนอกห้อง เขายืนมองเลขาหน้าห้องของเขาอยู่สักครู่ ก่อนที่จะเอ่ยถามในเรื่องที่อยากรู้

“คุณเขม...คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่กินปลาหมึก” เสียงของเขาทำให้เธอเงยหน้าขึ้นจากงานตรงหน้าที่เขาสั่ง เธอมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแล้วอมยิ้มบางๆอย่างมีความหวัง ก่อนที่จะตอบแบบอ้อมๆ

“แล้วคุณธัน คิดว่ายังไงล่ะคะ” เขาทำท่าคิดนิดหน่อย แล้วตอบเธอกลับไปว่า...

“ผมเป็นถึงท่านประธาน ข้อมูลแค่นี้เลขาอย่างคุณคงหาได้ไม่ยาก” เขาตอบตามสิ่งที่คิด ที่น่าจะมีความเป็นไปได้ เธอยิ้มหวานให้เขา แต่ไม่ใช่รอยยิ้มที่ออกมาจากใจ มันเป็นรอยยิ้มที่รู้สึกสมเพชตัวเองมากกว่า

“ค่ะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอทำงานต่อก่อนนะคะ”

“เชิญครับ ผมไปหาปกป้องนะ”

"ค่ะ" เขมิกาก้มหน้าลงอีกครั้ง ส่วนเขาเดินผ่านด้านหน้าโต๊ะทำงานของเธอออกไป

@หน้าห้องทำงานรองประธาน

“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้องทำงานของท่านรองประธาน

“เชิญคร๊าบ...” เสียงคนด้านในขานรับออกมา คุณธันวาจึงเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปด้านในห้อง

“อ้าว...พี่ธัน ท่านประธานสุดหล่อของผมนี่เอง” ปกป้องเงยหน้าขึ้นมาจากงานตรงหน้าเห็นคนเป็นพี่ชายเดินเข้ามา ปกป้องคลี่ยิ้มกว้างอวดฟังขาวให้พี่ชายทันที

“อย่าเวอร์ ย้ายของออกไปหมดหรือยัง” มาพูดเรื่องนี้นี่เอง ปกป้องหุบยิ้มแทบไม่ทัน

“สี่โมงวันนี้ไม่ใช่เหรอครับ ผมทยอยขนออกไปบ้างแล้วเหลือแต่เสื้อผ้า ว่าจะไปเอาเย็นนี้แหละครับ” ของที่ขนออกไปก็ไม่ได้มีอะไรมาก ส่วนมากจะเป็นกระเป๋า รองเท้า นาฬิกา เข็มขัด ของแต่งตัวเล็กๆน้อยๆ ตอนแรกดูว่าไม่เยอะ แต่ตอนขนออก รถเที่ยวเดียวไม่รู้ทำไมถึงขนไปไม่หมด

“ถ้าไม่ได้ไปไหน คืนนี้ไปนอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ”

“ว่ายังไงนะครับ” ปกป้องแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

“ไปนอนเป็นเพื่อนหน่อย เหงา...” นี่คือนิสัยปกติของเขา ชอบความเป็นส่วนตัว แต่ก็ขี้เหงา จึงอยากหาใครสักคนไปนอนเป็นเพื่อน

“แล้วพี่ทำไมไม่กลับไปนอนที่บ้านล่ะครับ”

“ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร”

“หาสาวสักคนมานอนกอดเอามั้ย เดี๋ยวผมช่วยหาให้” เรื่องนี้ปกป้องถนัด

“ช่วงนี้เบื่อๆว่ะ มึงนั่นแหละจะไปหรือไม่ไป”

“ไปก็ไปครับ” ปกติปกป้องก็นอนที่นั่นอยู่แล้ว จะนอนต่ออีกสักคืนจะเป็นอะไรไป

@คอนโด

สองคนพี่น้องอาบน้ำเสร็จ สวมชุดนอนลายทางขายาว นั่งคุยกันอยู่ที่โซฟาภายในห้องตามประสาพี่น้องคุยกัน ปกป้องนึกเบื่อๆจึงเดินไปหยิบเบียร์ที่แช่อยู่ในตู้เย็นเอามายื่นให้พี่ชายคนละกระป๋อง

“เอาหน่อยมั้ยครับพี่”

“เอาสิ” ธันวารับเบียร์มาถือไว้ เขาเปิดมันออกด้วยนิ้วชี้นิ้วเดียวแค่เพียงออกแรงเบาๆแล้วยกขึ้นจิบ ทั้งสองนั่งคุยกันต่อ

"พี่จำที่นี่ได้มั้ย” ปกป้องเอ่ยถามขึ้น สายตาของธันวามองไปรอบๆห้อง นานมากแล้วที่เขาไม่ได้มาเหยียบที่นี่

เมื่อสี่ปีที่แล้ว ธันวาประสบอุบัติเหตุอาการสาหัส ศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ทางคุณพ่อกลัวว่าจะมีผลเสียต่อภาพลักษณ์ผู้บริหารของธันวาในอนาคต

ซึ่งธันวาจะต้องขึ้นไปดำรงตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดของบริษัท จึงส่งตัวธันวาไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ และปิดข่าวด้วยเงินจำนวนมหาศาล วันที่เกิดเหตุธันวาเมาแล้วขับ คุณพ่อไม่อยากให้ภาพลักษณ์ของลูกชายเสียจึงยอมทำทุกอย่างด้วยเงิน

ต่อมาได้ทราบว่าสมองของธันวาได้รับการกระทบกระเทือนเกิดจำเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้เลย การรักษาจึงใช้เวลานานหลายปี ซึ่งอาการของเขาก็ค่อยๆดีขึ้นและเริ่มจำเรื่องราวต่างๆได้ในเวลาสองปีให้หลัง

หลังจากนั้นก็ค่อยๆจำเรื่องราวได้ จนคิดว่าน่าจะสมบูรณ์แล้ว จึงได้เดินทางกลับมา เขาใช้เวลาเกือบสี่ปีอยู่ที่ต่างประเทศเพื่อรักษาตัวและฟื้นฟูความทรงจำ แต่ในความรู้สึกของเขาเหมือนมีความทรงจำบางอย่างที่ขาดหายไป ซึ่งเขาพยายามนึกแล้ว แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกสักที

“จำได้...คลับคล้ายคลับคลา" เขาตอบใบแบบยิ้มๆ พูดจริงหรือว่าแกล้งกันแน่นะ

"ยังไง เอาให้แน่ ตกลงจำได้หรือจำไม่ได้"

"จำได้..." เขาจำที่นี่ได้

"ตกลงความทรงจำของพี่ กลับมาครบหมดแล้วใช่มั้ยครับ"

"พี่คิดว่ายัง ผู้หญิงในความฝันคนนั้น พี่ยังหาเธอไม่เจอ" ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ในความฝัน เขามักจะฝันถึงเธออยู่บ่อยๆ น่าจะเป็นใครสักคนที่เขายังจำไม่ได้ เพราะความทรงจำช่วงหนึ่งของเขาขาดหายไป

“ฝันก็ส่วนฝันสิครับ ไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย” ในความรู้สึกของเขามันบอกว่าเธอคนนั้นต้องเป็นใครสักคนที่สำคัญกับความรู้สึกของเขามากๆ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

สองคนพี่น้องนั่งคุยเรื่องทั่วๆไป จิบเบียร์หมดกระป๋องแล้วจึงชวนกันไปนอน

ตกกลางดึก ธันวาเริ่มฝันถึงผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว ในความฝันเขาไม่เคยมองเห็นใบหน้าของเธอชัดๆเลยสักครั้ง เห็นแค่เพียงเนินอกอวบอิ่มที่มีปานรูปหัวใจสีแดงสวยเด่นน่าหลงใหล ในความฝันเวลาที่เขาได้อยู่กับเธอ เขารู้สึกมีความสุขมาก มากซะจนไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย แต่ในความฝันนี้ทุกครั้งเธอชอบหันหลังให้แล้วกำลังจะเดินหนีเขาไปอีกแล้ว...

“อย่าเพิ่งไป...รอพี่ด้วย อย่าไป รอด้วย” มือของธันวาดึงรั้งเสื้อชุดนอนของปกป้องน้องชายที่นอนอยู่ข้างๆอย่างแรง จนปกป้องรู้สึกตัวตื่น

“พี่ธัน! พี่ธันตื่น!” ปกป้องคิดว่าพี่ชายน่าจะฝันถึงผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว มีหลายครั้งที่เขาสองคนนอนด้วยกัน ปกป้องก็มักจะโดนพี่ชายดึงเสื้อแบบนี้อยู่บ่อยๆ

“ไอ้ป้อง”

“ก็ใช่ไงผมเอง นี่อย่าบอกนะว่าพี่ฝันร้ายอีกแล้ว”

“ใครบอกว่าฝันร้าย ฝันดีต่างหาก” ทุกครั้งที่เขาฝันถึงเธอ ผู้หญิงที่มีปานแดงรูปหัวใจ เขามักจะไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย อยากอยู่กับเธอนานๆ อยากใช้เวลาอยู่กับเธอให้นานที่สุด แต่เขาแค่ไม่รู้ว่าเธอคนนั้นเป็นใครหน้าตาเป็นยังไง รู้แค่ว่าอยู่ด้วยแล้วมีความสุขมากก็แค่นั้น

“รู้หรือยังว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”

“ไม่รู้ ไม่เคยเห็นหน้า เห็นแค่ปานแดงรูปหัวใจตรงหน้าอกข้างซ้าย ในความฝันเวลาที่ได้อยู่กับเธอ พี่มีความสุขมาก มากซะจนไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย”

“ผีหรือเปล่า...”

“บ้า...เดี๋ยวกูถีบตกเตียงเลย”

“แล้วพี่เอาอะไรมามั่นใจว่าผู้หญิงคนนั้นยังมีชีวิตอยู่”

“ความรู้สึกไง ไอ้ป้องตกลงมึงแน่ใจนะ ว่าก่อนที่พี่จะประสบอุบัติเหตุ พี่ไม่มีแฟนจริงๆ”

“ไปถามใครดูก็ได้ พี่น่ะเพลย์บอยตัวพ่อเลย ผู้หญิงไม่เคยซ้ำหน้า ผมเห็นแต่ละคนขาวๆอวบๆทั้งนั้น ตอนนั้นผมยังนึกอิจฉาพี่เลย แล้วปานแดงที่เนินอกที่พี่ฝันถึงอยู่บ่อยๆ อาจจะเป็นของผู้หญิงคนไหนสักคนที่พี่ควงอยู่ตอนนั้นก็ได้ นอนๆๆ ผมง่วงแล้ว”

ทุกวันนี้เขาก็ยังมีซื้อกินอยู่บ้างแต่นานๆครั้ง แต่ละครั้งเวลาที่ได้ทำรักกับเธอพวก มันรู้สึกเหมือนไม่ค่อยสุดยังไงก็ไม่รู้ ภาพผู้หญิงในฝันชอบมาวนเวียนจนบางครั้งเขาต้องล้มเลิกทำกลางคันก็มี