ตอนที่ 3 ดวงใจที่รัก

ตอนที่ 3 ดวงใจที่รัก

(เกียร์)

"อาการไม่ดีขึ้นเลยไปหาหมอมั้ยเราจะพาไป" เมื่อเวลาผ่านไปผมก็ยังคงนั่งดูแลเธออยู่ในห้อง

"ไม่เป็นไรแพรทานยาแล้ว เดี๋ยวก็คงดีขึ้น แพรหนาวขอผ้าห่มหน่อย" ผมจึงเอาผ้าห่มมาห่มให้เธอ และเหมือนว่าเธอจะอาการไม่ดีขึ้นเลย ตอนนี้ผมเริ่มร้อนใจจะพาไปโรงพยาบาลเธอก็ไม่ยอม

"ให้เราเช็ดตัวให้อีกนะ" เหมือนเธอจะไม่ได้ยินในสิ่งที่ผมพูดแล้ว เพราะเธอไม่ได้ตอบ ผมเลยจัดการเช็ดตัวให้เธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมคงต้องเช็ดด้านในให้เธอด้วย ผมจัดการหาอุปกรณ์อ่างใส่น้ำและผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้เธอ ผมรู้ว่าเธอหนาวผมจึงเริ่มเช็ดจากใบหน้า แขนและขาให้เธอก่อน ชุดที่เธอใส่เป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่ไม่ได้สั้นมากนัก ผมจึงเช็ดตัวให้เธอได้อย่างง่ายดาย และผมก็ต้องเช็ดด้านในให้เธอด้วย ถ้าไม่อย่างนั้นมีหวังไข้ไม่ลดแน่ๆ ในใจก็กลัวว่าเธอจะโกรธแต่ผมไม่ได้คิดจะล่วงเกินเธอเลย แค่อยากให้เธอหายจากอาการไข้เท่านั้น ผมดึงผ้าห่มที่เธอใช้ห่มออก จากนั้นผมก็ค่อยๆ พยุงเธอให้นั่ง โดยให้เธอพิงตัวของเธอเองมาที่ผม แล้วผมก็เลิกเสื้อเธอขึ้นจัดการใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆ เช็ดตัวให้เธอ จนทั่วแต่ผมคงเว้นตรงด้านหน้าเธอไว้หน่อยนึง ไม่กล้าครับ พอผมเช็ดไปได้สักพักไอร้อนจากตัวของเธอก็ทุเลาลง แต่...ผมรู้สึกว่าเสื้อของเธอชื้นน่ะสิครับ ทำยังไงดีล่ะทีนี้ ผมตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อให้เธอ ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อมาตัวหนึ่ง เพื่อที่จะเอามาเปลี่ยนให้เธอ ผมเลือกที่จะดับไฟ แล้วเปลี่ยนเสื้อให้เธอ ถึงมือของผมจะมีโดนอะไรๆ ของเธอไปบ้าง แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับคนที่ยังป่วยอยู่หรอกนะครับ จากนั้นผมก็นั่งเฝ้าไข้เธอต่อ วันนี้ผมคงไม่ได้ไปเรียนเพราะถ้าผมไปแล้วใครจะดูแลเธอล่ะ แล้วเวลาผ่านไปสักพักได้เวลาให้เธอทานยาแล้ว ตัวเธอก็เกิดร้อนขึ้นมาอีก ผมจึงปลุกให้เธอทานยาจากนั้นก็ให้เธอนอนต่อ จะให้เช็ดตัวให้เธออีก ผมว่าลองเปลี่ยนวิธีดีกว่า ผมจึงตัดสินใจถอดเสื้อออกเพื่อให้ได้รับไอ้ร้อนจากตัวของเธอได้ดีขึ้น แล้วสอดตัวเองลงไปในผ้าห่ม แล้วนอนกอดเธอไว้ ไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินเธอ แค่อยากให้ไข้ของเธอลดลงก็เท่านั้น

"หนาว…หนาว" ผมได้ยินเสียงเธอเพ้อ ผมเลยกระชับอ้อมกอดเธอให้แน่นขึ้น จนผมรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากตัวของเธอที่ปะทะกับผิวของผม

"ไม่เป็นไรนะ ถ้าอีกสองชั่วโมงแพรไม่ดีขึ้นเราคงต้องพาแพรไปโรงพยาบาลแล้วนะ" เธอหนาวสั่นจนผมรู้สึกสงสาร ผมกอดเธอไว้แล้วเผลอหลับไป แล้วเมื่อผมรู้สึกตัวอีกครั้งผมเห็นว่าเธอก็ยังหลับอยู่ผมค่อยๆ เอามือเข้าไปอังที่หน้าผากเธอ เพื่อวัดไข้ ตัวเธอซาร้อนลงแล้ว นึกว่าจะต้องพาไปโรงพยาบาลซะแล้ว แล้วเธอก็เริ่มขยับตัวในขณะที่ผมก็ยังคงกอดเธออยู่ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ

"เกียร์..." เธอเรียกผมแต่สายตาของเธอกลับมองไปที่ตัวผม เธอคงเห็นว่าผมไม่ได้ใส่เสื้อแล้วแถมยังมากอดเธอไว้อีก ตอนนี้ตัวเธอไม่ร้อนแล้ว แต่คงต้องทานยาดักไว้ อีกสักครู่ก็ได้เวลาทานยาอีกแล้ว

"ยังปวดหัวอยู่เหรอเปล่า” เมื่อผมเห็นเธอตื่นขึ้นมาผมก็ถามเธอด้วยความเป็นห่วง และก็หวังว่าเธอจะเข้าใจในสิ่งที่ผมทำ

“แพรโกรธเราหรือเปล่าที่มากอดแพรไว้แบบนี้ เราแค่ต้องการให้ไข้แพรลดน่ะ” ผมรีบอธิบาย แต่เธอกลับมองไปที่ตัวเธอซึ่งแน่นอนเธอต้องเห็นว่าเสื้อของเธอถูกเปลี่ยน ตอนนั้นเธอไม่รู้สึกตัวไข้ขึ้นสูง

“เราเช็ดตัวให้แพร พอดีเสื้อมันชื้น เราเลยเปลี่ยนให้ แต่เราปิดไฟนะไม่เห็นอะไรหรอก” ผมอธิบายให้เธอฟังอีกครั้ง แต่ดูเหมือนคนป่วยจะยังไม่มีแรง เธอได้แต่มองมาที่ผมเฉยๆ แล้วก็ลงไปนอนที่หมอนต่อ ตอนนี้หน้าเธอแดงผมไม่รู้ว่าเธอโกรธหรือเป็นเพราะพิษไข้

"มานอนกับแพรไม่กลัวติดไข้เหรอ”

"ขอโทษนะเราไม่รู้จะทำยังไงดี เราก็เลย..." กอดเธอไว้แบบที่เธอเห็นนี่แหละ ผมจึงค่อยๆ ขยับตัวเองลงจากเตียง

"แพรไม่ได้ว่าอะไร แพรกลัวเกียร์จะติดไข้น่ะ"

"เราแข็งแรงไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก" ผมรีบหยิบเสื้อที่ถอดเอาไว้มาใส่แล้วจัดการหายาให้เธอทานอีกครั้ง

"เกียร์... แพรขอบคุณเกียร์มากนะ แพรทำให้เกียร์ไม่ได้ไปเรียนใช่มั้ย" เธอพูดออกมาอย่างรู้สึกผิด เพราะตอนนี้มันเลยเวลาเรียนของผมไปแล้ว

"อือ ช่างมันเถอะ เดี๋ยวเราไปตามเก็บทีหลังได้" ผมคงไม่สามารถปล่อยให้เธออยู่ตามลำพังได้ แพรเป็นผู้หญิงขี้โรค แล้วผมก็อยากดูแลเธอซะด้วยสิ ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้เป็นคนดูแลเธอ ตั้งแต่ที่ผมรู้จักกับเธอมา เธอน่ารัก ขี้อ้อน แล้วเราก็สนิทกันมาก นานวันเข้าผมยิ่งรู้สึกดีกับเธอมาก มากซะจนอยากมีเธออยู่แบบนี้ไปนานๆ

"เกียร์... แพรหิว" เธอเริ่มอ้อนผมอย่างที่เธอชอบอ้อน ซึ่งผมก็ชอบเวลาที่เธออ้อนแบบนี้ แล้วตอนนี้ผมก็เริ่มหิวเหมือนเธอแล้ว

"งั้นแพรไปล้างหน้าล้างตานะเดี๋ยวเราจะลงไปซื้อข้าวให้" ผมบอกเธอพร้อมกับพยุงให้เธอลุกขึ้นแล้วพาเดินเข้าห้องน้ำ

"ขอขนมหวานๆ ด้วยนะ" เธอสั่งพร้อมกับยิ้มให้ผม พอค่อยยังชั่วก็หิวเลยเหรอ

"อยากกินแบบนี้ใกล้หายป่วยแล้วมั้ง"

"ถ้ามีเกียร์ดูแลแพรแบบนี้ แพรเป็นทั้งเดือนเลยก็ได้นะ" ดูเธอพูดสิ นับวันเธอยิ่งมีอิทธิพลกับหัวใจของผมหนักขึ้น ผมไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับผม เพราะความสัมพันธ์ของผมกับเธอเริ่มจากการเป็นเพื่อนกัน ดูแลกัน แต่สำหรับผมเธอเป็นมากกว่าเพื่อน

"อย่าป่วยบ่อยเราสงสาร เราจะลงไปซื้อแล้วนะ เอาอะไรเพิ่มอีกมั้ย"

"ไม่แล้ว" แล้วผมก็ออกจากห้องเธอไป แล้วกลับเข้ามาพร้อมกับอาหารและก็ขนมในมือ ซึ่งเธอก็นั่งรออยู่แล้ว อาการไข้ที่เป็น ดูเหมือนจะดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ต้องทานยาอย่างต่อเนื่องเพื่อไม่ให้ไข้กลับมาอีก จากนั้นเราสองคนก็นั่งทานอาหารกันจนอิ่ม

"อร่อยมั้ย" ผมถามเธอ

"อิ่มแล้ว กินไปค่อยลง" เธอตอบผมเสียงแผ่วๆ คงเป็นเพราะเธอไม่ค่อยสบาย

"ไม่เป็นไรนะ ไม่สบายก็อย่างนี้แหละ เดี๋ยวหายดีแล้วเราจะพาไปกินของอร่อย"

"....." เธอไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยิ้มให้ผมเท่านั้น

"เดี๋ยวนอนพักนะ จะได้หายไวๆ "

"ไม่อยากนอนแล้ว นอนมาทั้งวันแล้ว"

"ถ้างั้นดูซีรี่ย์กันมั้ย" ผมชวนเธอเพราะเห็นว่าเธอชอบดูบ่อยๆ เวลาเธอว่าง

"เอาสิ กำลังอยากดูพอดีเลย" ถ้าจะมีเธอนั่งดูอยู่ด้วยผมดูอะไรก็ได้ ผมมีความสุขทุกครั้งที่มีเธออยู่ข้างๆ และผมก็รู้สึกว่าเธอก็มีความสุขเหมือนกับผม

"ป่ะเราดูเป็นเพื่อน" ผมส่งมือให้เธอจับแล้วพาเธอเดินมาที่โซฟาตัวเล็กภายในห้องพอที่จะนั่งกันสองคนได้อย่างสบายๆ ผมเปิดทีวีให้เธอแล้วให้เธอเป็นคนเลือกช่อง

"แพรเลือกเลย เราดูอะไรก็ได้" ผมตามใจเธอ เพราะปกติผมไม่ค่อยชอบดูอะไรแบบนี้หรอก แต่ถ้าดูกับเธอผมโอเค

"จริงนะ"

"จริงครับ" แล้วเธอก็เลือกเรื่องโปรด ที่เธอติดตามอยู่เป็นซีรี่ย์เรื่องโปรดของเธอในขณะนี้ผมเห็นเธอดูบ่อย เป็นบางครั้งผมก็มานั่งดูกับเธออยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้บ่อยนัก เพราะผมต้องอ่านหนังสือช่วงนี้เรียนหนักด้วยใกล้จะจบแล้ว เมื่อผมกับเธอนั่งดูซีรี่ย์กันไปสักพัก แพรก็เกิดอาการง่วงคงเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่ทานไปเมื่อสักครู่เกิดออกฤทธิ์ เธอหาวสองสามครั้งจนผมต้องจับหัวของเธอมาพิงที่หัวไหล่ของเขาเอาไว้ ซึ่งเธอก็เอนตัวตามลงมา