ดวงใจคนเถื่อน

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้ ช่วงต้นเรื่องมีการบังคับจิตใจโดยที่อีกฝ่ายไม่ยินยอม ผู้แต่งเขียนขึ้นมาตามจินตนาการไม่มีเจตนาที่จะส่งเสริมความรุนแรงประเภทนี้ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ไม่ควรจะลอกเลียนพฤติกรรมความรุนแรงจากตัวละครนะคะ

ณ ถนนกลางเมืองใหญ่แห่งหนึ่ง

รถคันยนต์สีดำคันใหญ่จอดนิ่งอยู่ริมทางเดิน หากดูเผิน ๆ จะเหมือนกับว่ารถยนต์คันนี้มาจอดทำธุระ แต่หารู้ไม่ว่าภายในรถมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังอกสั่นขวัญแขวนอยู่ที่เบาะหลังของรถ โดยสิ่งที่ทำให้เธอเป็นเช่นนี้คือชายรูปร่างใหญ่ที่อยู่บนรถกับเธอด้วย

"ฮือ.. คะ..คุณจะทำอะไรหนู คุณปล่อยหนูไปเถอะนะ อยากได้เงินเหรอเดี๋ยวหนูให้พ่อโอนให้ ฮึก..คุณปล่อยหนูไปเถอะนะ..นะ หนูขอร้อง ฮึก.." เด็กสาววัย 18 ร้องอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปนอาการสะอื้นไห้ ดวงตาโตแดงเรื่อไหวระริกน่าสงสาร น้ำสีใสเอ่อล้นเบ้าตาทั้งสองข้างแล้วไหลออกมาเป็นทางลงมาตาม แก้มเนียนจนเปรอะเปื้อนไปหมด ร่างเล็กของเธอนั่งเบียดอยู่กับประตูรถโดยมือน้อยสองข้างที่สั่นระริกยกขึ้นพนมไหว้ขอร้องอย่างน่าเวทนาอยู่ตลอดเวลา แต่นั่นก็ไม่สามารถทำให้ชายหน้าเหี้ยมตรงหน้ารู้สึกเห็นใจเลยสักนิด สายตาคมยิ่งแข็งกร้าวขึ้นกว่าเดิมเมื่อในประโยคที่เธอเอ่ยมามีคำว่าพ่อเจือปน

"ฉันไม่ได้อยากได้เงินพ่อเธอ! ฉันอยากได้ตัวเธอ ฉันอยากให้พ่อเธอเจ็บแบบที่ฉันเจ็บ" ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยกับเด็กสาวตรงหน้าเสียงแข็งกร้าวพร้อมกับดวงตาที่ดุดันพร้อมทั้งยื่นมือแกร่งดั่งคีมเหล็กตรงเข้าบีบคางเล็กรุนแรงเสียจนเธอเจ็บร้าวไปทั่วทั้งกราม น้ำตาสีใสทะลักจากเบ้าเธออีกระลอกจนไหลไปเปรอะเลอะไปทั่วมือใหญ่เยิ้ม ชายหนุ่มจึงสะบัดมือออกจากคางเล็กอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด และมันรุนแรงเสียจนใบหน้าเล็กของเด็กสาวสะบัดไปด้านข้างตามแรงเหวี่ยงของมือใหญ่

"อึก! พ่อหนูไปทำอะไรคุณ คุณถึงมาทำกับหนูแบบนี้ คุณแค้นอะไรพ่อหนูนัก?" เด็กสาวหันหน้ากลับมาพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้มเอ่ยถามน้ำเสียงสะอึกสะอื้น ปลายคางเล็กเกิดเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่องขึ้นมาแสดงให้เห็นว่าผิวของเธอนั้นบอบบางขนาดไหน ดวงตากลมสบตากับสายตาคมแข็งกร้าวแล้วเธอก็ได้เห็นแววตาเย้ยหยัน ไม่มีแววสงสารเจือปนเลยหรือสำนึกผิดที่ทำให้ผู้หญิงต้องเจ็บตัวเลยสักนิด

"พ่อเธอมันฆ่าพี่สาวฉัน ฉันจะพรากของรักที่สุดของพ่อเธอบ้าง ดูซิว่าพ่อเธอจะเป็นแบบพี่สาวฉันไหม?" ชายหนุ่มกดน้ำเสียงต่ำเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ขุ่นมัว เด็กสาวหัวใจกระตุกวูบทันทีเมื่อได้ยินคำว่าพ่อเธอฆ่าพี่สาวเขา พ่อที่แสนดีของเธอน่ะเหรอไปฆ่าคนตาย

"หนูไม่เชื่อ หนูไม่เชื่อคุณ! คุณโกหกหนู ฮือ ๆ " ดวงตากลมโตจ้องหน้าชายหนุ่มเขม็ง ขณะที่น้ำตาใสไหลทะลักออกมาอีกอย่างที่เธอไม่อาจควบคุมได้

"ไม่เชื่อก็แล้วแต่เธอ ฉันไม่ได้ขอร้องให้เธอเชื่อฉันอยู่แล้ว หึ" เขาพูดเสียงทุ้มต่ำพร้อมกับมุมปากที่กระตุกขึ้นยิ้มเหยียดกับคำต่อว่าของเธอ

คนตัวเล็กขยับตัวหนีจนร่างกายเบียดชิดติดประตูรถเมื่อเห็นว่าชายตัวโตขยับเข้ามาใกล้ หันไปด้านหลังพยายามจะเปิดประตูลงไปก็ไม่สามารถทำได้ พอหันกลับมาดวงตากลมก็ต้องเบิกโพรงอย่างตื่นตะหนก เมื่อเห็นว่าในมือใหญ่ของเขามีผ้าสีขาวผืนเล็กถือไว้ สัญชาตญาณของเธอทำให้คิดได้ว่าเธอกำลังจะถูกลักพาตัว

"คุณ..คุณจะทำอะไรหนู? ถอยออกไปนะ ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย!" เด็กสาวตะโกนเสียงดังเพื่อขอความช่วยจากผู้คนด้านนอกแต่ด้วยความที่ช่วยเวลานี้ไม่ค่อยมีผู้คนสัญจร จึงไม่มีใครมาเห็นรถยนต์ที่โยกไหวตามแรงดิ้นของคนในรถ เธอยกเท้าขึ้นมาตั้งใจจะยันคนตรงหน้าให้ออกห่างแต่ว่าไม่อาจจะเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าชายหนุ่ม เขาใช้มือข้างที่ว่างจับขาเรียวของเธอกดไว้กับเบาะรถแล้วรีบขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมไว้ จากนั้นจึงรีบไปรวบสองมือน้อยที่ประทุษร้ายโดยการทุบตีให้อยู่ในมือแกร่งเพียงข้างเดียว ร่างบางในตอนนี้จึงได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างคนตัวโต

“ปล่อยนะ! ปล่อยสิ! ช่วยด้วย!”

“ร้องไปก็ไม่มีใครมาช่วยเธอไปจากฉันได้หรอก หึหึ” สิ้นสุดเสียงทุ้มที่ออกมาจากปากชายหนุ่ม ผ้าที่อยู่ในมือก็ตวัดวูบมาปิดปากปิดจมูกของเธอทันที เด็กสาวตกใจดวงตาเบิกกว้างพยายามดีดดิ้นขัดขืน แต่แรงดั่งมดของเธอนั้นไม่สามารถสู้แรงผู้ชายของเขาและสารเคมีที่อยู่บนผ้าผืนเล็กได้ ร่างบางจึงค่อย ๆ ลดการเคลื่อนไหวลงทีละนิด หมดหวังที่จะต่อต้านฤทธิ์ของยาสลบที่ปิดจมูกอีกต่อไป สติสัมปชัญญะเธอค่อย ๆ เลือนลาง เธอเหลือบไปมองใบหน้าคนใจร้ายก็เห็นสายตาคมที่แสนจะเย็นชามองมาที่เธอจากนั้นสติเธอก็ดับวูบไป