คีย์7 เรียกจีบ?

ฐิระเชษฐ์

หลังจากวันนั้นวันที่ผมพาไอ้เรียวตะโดดเรียนเพื่ออยู่ช่วยคนตัวเล็กที่เป็นพี่รหัสของผมปั่นงานจนเสร็จทันก่อนเวลาที่อาจารย์กำหนดไว้ในการส่ง ในตอนนี้เวลาก็ผ่านมาสองเดือนแล้ว ผมในตอนนี้ก็ยังคงทำเหมือนเดิมอยู่ทุกวัน คือคอยตามเฝ้ามองและคอยชวนนลินพี่รหัสของผมไปกินข้าวเที่ยงด้วยทุกวันเฉพาะวันที่นลินมีเรียนน่ะนะ ถ้าวันไหนนลินไม่มีเรียนผมก็จะคอยทักหาและโทรคุยเอาเป็นระยะๆ เพราะเคยชวนคนตัวเล็กออกมาเที่ยวข้างนอกในวันหยุดด้วยแล้ว

ผลปรากฏว่าโดนปฏิเสธไปตามระเบียบครับ

จริงสิทุกคนอาจจะสงสัยว่าผมรู้ได้ยังไงว่านลินอยู่ที่ไหนหรือเรียนอะไรอยู่ หึ ก็ผมมีตารางเรียนของคนตัวเล็กยังไงล่ะ ถึงได้รู้ว่าเวลานี้หรือเวลาไหนนลินอยู่ตรงส่วนไหนของมหาวิทยาลัยผมถึงได้ตามถูกอยู่ตลอดเวลา

เล่ามาถึงตรงนี้ทุกคนคงจะมองว่าผมบ้าใช่มั้ยที่คอยตามเฝ้าพี่รหัสของตัวเองอยู่ทุกวันแบบนี้ แต่แล้วยังล่ะผมไม่แคร์หรอกใครจะมองว่าผมบ้าหรือเป็นยังไงก็มองไปสิ ถึงใครจะว่าอะไรผม ผมก็ยังคงจะคอยตามเฝ้านลินอยู่อย่างนี้ต่อไป ถามว่าทำไมผมถึงตามน่ะหรอ ก็เพราะสนใจมั้ยล่ะถึงตามอยู่แบบนี้ อ่าาาถ้าจะให้พูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือในตอนนี้ผมตามจีบพี่รหัสของตัวเองอยู่ก็ว่าได้

ผมไม่รู้หรอกนะว่าคนอื่นจีบคนที่ตัวเองชอบยังไง แต่วิธีการจีบของผมคือแบบนี้ ก็นะก็คนมันไม่รู้วิธีการจีบคนอื่นนี้หว่า ตั้งแต่เกิดมาจนอายุอีกไม่กี่วันก็จะ20ปีเต็มยังไม่เคยที่จะจีบใครก่อนเลย อยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นมีแต่คนเข้าหาผมก่อนไม่ว่าจะชายหรือหญิง จะว่าผมมั่นใจในหน้าตาตัวเองก็ได้นะ เพราะผมก็ว่าผมหล่อเหล่าเอาการจนไม่ต้องคอยไปตามจีบใครก็มีคนพร้อมที่จะเข้ามาต่อแถวให้ผมเลือกแล้ว

ทว่าตั้งแต่ที่ผมมาเหยียบที่ประเทศนี้ก็ไม่มีใครที่ทำให้ผมชอบใจหรือเข้าตาของผมได้เลย กระทั่งวันที่เท้าผมเหยียบย้ำเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยแล้วสายตาของผมเหลือบมองไปเห็นผู้ชายร่างเล็กตัวขาวใบหน้าหวานออกไปทางสวยนั่งทานขนมเค้กอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ไม้แถวๆตึกบริหารคนนั้น

คนคนนี้ก็แทบจะสะกดสายตาของผมได้ในทันทีเพียงแค่เขานั่งทานขนมเขากับทำให้ผมล่ะสายตาไปไหนไม่ได้เลยและเพียงแค่เขาขยับตัวลุกขึ้นเดินธรรมดากับทำให้ผมก้าวเดินตามหลังของเขาอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเก่งผมสั่นเพราะไอ้เรียวมันโทรมาหาผมเพื่อถามว่าผมอยู่ที่ไหน

และในตอนนั้นเองที่ผมคาดสายตาจากชายใบหน้าหวานคนนั้น และก็เป็นเพราะเขาคนนี้ที่ทำให้ผมเปลี่ยนใจมาเรียนคณะบริหารแทนที่คณะวิศวะที่ผมตั้งใจจะมาเรียนในตอนแรก

"นั่งเหม่ออะไรของมึงวะไอ้คีย์"เรียวตะเอ่ยพูดขึ้นหลังจากที่เห็นผมนั่งเหม่อลอยอยู่นานสองนาน ผมเองก็ทำเพียงหันไปมองหน้าเรียวตะแป๊บหนึ่ง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วหันหน้ามองออกไปด้านนอกหน้าต่างห้องเรียนโดยไม่ได้เอ่ยตอบคำถามของมัน

"อะไรของมึงเนี่ยพูดด้วยก็ไม่พูดไอ้สัตว์"ไอ้เรียวตะมันบ่นอุบอิบพลางยกกำปั้นมาชกเข้าที่ต้นแขนของผมอย่างไม่เบาแรง ก่อนที่จะหันไปตั้งใจฟังอาจารย์เมื่อเห็นอาจารย์ประจำวิชาหันมามองทางพวกผมสองคนตาขวาง

"เบื่อชิิบหาย"ผมสถบออกมาเสียงเบาพร้อมกับชายตามองมือถือเครื่องแพงที่หน้าจอของมันแสดงภาพแอปพลิเคชันสีเขียวที่ผมเปิดค้างอยู่ที่ช่องแชทที่ดูเหมือนข้อความบทสนทนาส่วนใหญ่นั้นจะหนักทางขวาเป็นอย่างมาก

ใช่!และช่องแชทที่ผมเปิดค้างไว้ในตอนนี้ คือแชทของผมกับพี่รหัสของผมที่ชื่อนรินทร์ และสาเหตุที่แชทมันหนักขวาเพราะสองวันมานี้ผมไม่ได้เจอหรือคุยกับนลินเลยแถมทักแชทหาคนตัวเล็กก็ไม่ยอมอ่านยอมตอบโทรหาก็โดนตัดสายทิ้ง นี้คือสิ่งที่นลินบอกจะลงโทษผมก่อนที่จะแยกจากกันเมื่อสองวันก่อนใช่มั้ย

"เล่นงี้เลยหรอลิน"ผมสถบออกมาเสียงเบาอย่างหัวเสียอีกครั้งพลางนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของผมก็จ้องมองไปยังมือถือเครื่องบางอย่างโมโหจนแทบอยากจะเคว้งมันทิ้งซะเดี๋ยวนี้

อ่าาาพูดมาถึงตรงนี้ทุกคนคงจะสงสัยว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างผมกับนลิน ทำไมคนตัวเล็กถึงได้ไม่ยอมรับสายไม่ยอมตอบแชทหรืออ่านแชทของผมเลย เฮ่ออออจะอธิบายยังไงดีล่ะ ที่นลินโกรธผมจนหลบหน้าผมแบบนี้เพราะผมดันไปมีเรื่องกับรุ่นพี่ที่เข้ามาจับมือของนลิน แถมวันนั้นผมยังโดดเรียนไปหานลินอีกด้วย

อ่าาาผมลืมบอกไปเลยว่าหลังจากวันที่ผมช่วยนลินปั่นงานในวันนั้น วันที่นลินรู้ว่าผมจะไม่เข้าเรียนในช่วงบ่ายเพราะผมจะไปกินข้าวกับเขาต่อ หลังที่ผมไปกินข้าวกับเขาเสร็จพร้อมกับส่งนลินกลับห้องจนเรียบร้อย แต่ก่อนที่ผมจะกลับนลินก็สั่งห้ามผมไม่ให้โดดเรียนโดยใช่เหตุอีก โดยการขู่ผมไว้ว่าถ้าเขารู้ว่าผมโดดเรียนมาหาเขาแบบไม่มีเหตุผลอีกเขาจะไม่ยอมคุยกับผมหรือมาเจอผมเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์

ซึ่งในตอนนี้ก็ดูเหมือนว่านลินจะทำแบบที่เขาพูดไว้จริงๆ เพราะในตอนนี้เขาหลบหน้าผมอยู่!

"เหม่ออะไรขนาดนั้นพ่อคุณ~ หมดคลาสจนอาจารย์เดินออกไปจากห้องแล้วรู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย"เสียงของไอ้เรียวตะเอ่ยพูดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือมาโบกผ่านไปมาตรงหน้าของผมเพื่อเรียกสติ ผมที่ได้สติจากเสียงของเรียวตะก็ล่ะสายตาจากการมองวิวด้านนอกหน้าต่างหันมาจ้องมองหน้าของมันด้วยแววตาเบื่อหน่าย

ก่อนที่จะเก็บของเข้ากระเป๋าเป้จนเสร็จสรรพแล้วดันตัวลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้เต็มความสูงพร้อมกับก้าวเดินหนีมันในทันที ซึ่งไอ้เรียวตะที่เห็นผมเดินหนีมัน มันก็รีบวิ่งตามหลังผมมาติดๆพลางแขนเรียวของมันก็พาดคล้องมาที่คอของผมเมื่อวิ่งมาเทียบด้านข้างของผม จนทำให้ผมที่สูงกว่ามันต้องเอนเอียงตัวไปทางมันอย่างเสียงหลักเพราะไม่ได้ตั้งตัว

"เรียวตะ ไอ้เตี้ยเอาแขนออกจากคอกูเดี๋ยวนี้!"ผมหันไปจ้องตามันเขม็งพร้อมกับชักสีหน้าไม่พอใจใส่มัน เรียวตะที่เห็นผมอารมณ์ไม่ดีก็รีบเอาแขนออกจากคอผมกลับไปไว้ข้างตัวดังเดิมแล้วเอ่ยถามผมขึ้นอย่างสงสัย

"เป็นอะไรของมึงวะคีย์ กูเห็นสองวันมานี้มึงดูจะหงุดหงิดแปลกๆ"

"เสือก แล้วก็ไม่ต้องตามมากูจะไปกินข้าวคนเดียว"ผมหันไปตอบมันพลางเอ่ยสั่งไม่ให้มันตามผมมา ก่อนที่จะก้าวเดินเร็วหนีจากมัน แต่ก็ไม่วายที่จะได้ยินเสียงมันด่าตามมาไล่หลัง

"เอ้า! อะไรของมึงเนี่ยไอ้เหี้ยคีย์!"

หลังจากเดินหนีมาจากไอ้เรียวได้ สองเท้าของผมก็เดินตรงไปยังตึกที่คาดว่าคนตัวเล็กที่หนีหน้าผมนั้นจะเรียนอยู่ที่ตึกนี้และก็เป็นอย่างที่ผมคิด เมื่อสองเท้าหนาของผมเดินมาหยุดยืนยังทางเข้าตึกแล้วสายตาของผมเหลือบไปเห็นพี่รหัสตัวเล็กกำลังเดินออกมาจากตึกเรียนนี้จริงๆ

และเมื่อผมเจอเป้าหมายที่ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดใจมาสองวัน สองเท้าของผมก็รีบก้าวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของนลินทันที ทว่านัยน์ตาสวยก็เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจในทันทีเมื่อเห็นผมมายืนดักอยู่ข้างหน้า

"คีย์....."เสียงหวานเอ่ยอุทานชื่อของผมออกมาเสียงเบา ก่อนที่นัยน์ตาสวยจะหลบซ่อนสายตาของผมที่จ้องมองเขาอยู่

"หลบหน้ากันทำไมลิน"ผมเอ่ยถามพลางแสดงสีหน้าและแววตาที่ไม่พอใจให้คนตรงหน้าได้มองเห็นอย่างชัดเจน นลินที่หลบสายตาของผมเมื่อได้ยินผมเอ่ยถามก็ช้อนสายตาขึ้นมาจ้องมองผมเล็กน้อยพลันมือบางข้างที่จับอยู่สายกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ที่ไหล่ขวาก็กำแน่นอย่างประหม่า ก่อนที่จะเอ่ยตอบผมไม่เต็มเสียงมากนัก

"เปล่าพี่ไม่ได้หลบหน้าเราสักหน่อย"

"นี่เรียกไม่หลบหรอลิน ผมมาหาลินที่หน้าห้องเรียนเพื่อจะชวนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันเหมือนทุกทีลินก็มักจะหนีกลับก่อน ก่อนที่อาจารย์จะปล่อยซะอีก ผมทักหาลิน ลินก็ไม่อ่านไม่ตอบ ผมโทรหาลิน ลินก็ตัดสายผมและปิดเครื่องหนีผม นี่เรียกไม่หลบกันหรอลิน?"ผมเอ่ยพูดออกมาอย่างอารมณ์เสียพร้อมกับก้าวเดินเข้าใกล้คนตรงหน้ามากขึ้นกว่าเดิม ซึ่งนลินที่เห็นผมเดินเข้าใกล้ก็ก้าวถอยหลังหนีเช่นเดียวกัน

"อย่ามาเรียกชื่อเราเฉยๆนะคีย์ เราอายุเยอะกว่าคีย์นะแล้วอีกอย่างลินก็เป็นพี่รหัสของคีย์ด้วย"นลินที่พยายามก้าวถอยหลังหนีผม จนไปจนมุมอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ตัวหนึ่งก็หลับตาเอ่ยพูดขึ้นมารัวเร็ว ก่อนที่จะลืมตาเบิกโพลงขึ้นอย่างตกใจ เมื่อได้ยินประโยคคำพูดของผมที่เอ่ยสวนเขากลับไป

"ก็ไม่ได้อยากเป็นแค่น้องรหัสตั้งแต่แรกแล้วป่ะ ที่คอยตามคอยชวนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันคอยทักหาโทรหาอยู่ทุกวันนี้ คิดว่าแค่อยากเป็นน้องรหัสหรือไง ก็คนมันชอบมั้ยนลินถึงได้ตามเป็นหมาหวงก้างอยู่แบบนี้ รู้ตัวบ้างมั้ยว่าคีย์จีบอยู่"

"คะ คีย์พูดว่าอะไรนะ"

"คีย์จีบลินอยู่ รู้ตัวบ้างมั้ยนลิน"

ห๊ะ! นี้เรียกจีบกันอยู่หรอ คอยมาบังคับให้ไปเลี้ยงข้าวทุกวัน(ถึงสุดท้ายจะไม่ได้เป็นคนจ่ายก็เถอะ)คอยตีหน้านิ่งใส่กัน มองตาขวางอยู่ตลอดเวลา แถมยังปากปีจอใส่กันตั้งแต่แรกเจอ นี่เรียกว่าจีบกันอย่างงั้นหรอ