๗ ไม่เคยเข้าใจ (๒)

“พี่ปีกลับมานะ พี่ปี!” ตะโกนเสียงดังคล้ายจะเรียกคนทั้งบ้านให้สนใจ ปีแสงเดินลงบันไดเพื่อไปบ้านใหญ่ เธอเห็นว่าเขาคงไม่กลับมาแน่จึงคิดหาวิธีเพื่อเรียกร้องความสนใจ สุดท้ายก็นั่งลงบนบันไดพร้อมกุมท้องตัวเองเอาไว้ โอดครวญเสียงดัง

“โอ๊ย...เจ็บ เจ็บจังเลย” เท้าหนาชะงักแล้วเหลียวมามองภรรยา เห็นเธอนั่งร้องไห้สะอื้นตัวโยน ทั้งยังกอดหน้าท้องที่เริ่มนูนก็คิดขึ้นได้ว่าเขาไม่ควรชวนคนท้องทะเลาะ อย่างน้อยหล่อนก็เป็นแม่ของลูก

ถึงเขาจะไม่รักก็ตาม...

จากที่คิดไปบ้านใหญ่ก็ต้องทบทวนใหม่ ถ้าไปนอนที่นั่นคนในครอบครัวก็จะรู้เรื่องทั้งหมด จากเรื่องเล็กก็คงกลายเป็นเรื่องใหญ่ จึงถอนหายใจแล้วเดินกลับขึ้นมาด้านบน หยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว ทราบดีว่าเธอไม่ได้เจ็บท้องหรอกแค่เรียกร้องความสนใจเท่านั้น

“เฮ้อ...ขึ้นห้องเถอะ พี่ไม่ไปไหนแล้ว” บอกอย่างเหนื่อยหน่าย ต่างจากหญิงสาวที่ยิ้มออกมาได้

“จริงนะคะ พี่ปีไม่ไปแล้วใช่ไหม พี่ปีจะอยู่กับเน่ใช่ไหมคะ...” ถามเสียงเว้าวอน แต่เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ยอมตอบและยืนเงียบไม่ยอมให้อภัยเธอก็เลือกจะเป็นฝ่ายขอโทษเอง ถึงแม้จะเชื่อว่าตัวเองไม่ได้ผิดก็ตาม

“เน่ขอโทษ ต่อจากนี้เน่จะไม่ทำอีกแล้ว” ลุกยืนบนขั้นบันไดที่เหนือกว่า ทำให้สายตาของเราตรงกันพอดีโดยเธอไม่ต้องเงยหน้า ค่อยเอื้อมไปจับนิ้วก้อยของเขา ก่อนเอ่ยขอโทษเสียงเบาแต่เหมือนเขาจะไม่ยอมปล่อยผ่านง่ายๆ

“ไม่ทำอะไร”

“สิ่งที่พี่ปีไม่ชอบ เน่จะไม่ทำอีกแล้ว เน่จะเป็นภรรยาที่ดีของพี่ เป็นแม่ที่ดีของลูก เน่ขอแค่พี่ปีอย่าทิ้งเน่ไปไหน” เข้ามากอดลำคอกว้างเอาไว้ ซุกใบหน้าลงที่วอกคอหนาโดยที่เขาไม่ได้กอดตอบ ยังปล่อยมือไว้ข้างลำตัวเหมือนเดิม

แล้วเหมือนว่าตนจะแพ้ลูกอ้อนของภรรยา...ทว่าเรื่องที่เธอกล่าวหาก็ยังทำให้อารมณ์คุกรุ่น

“ไม่เจ็บแล้วเหรอ” ผละห่างจากเขาเพิ่งคิดได้ว่าแกล้งทำเป็นเจ็บท้อง จึงรีบสวมบทบาทอย่างรวดเร็ว กลัวว่าอีกฝ่ายจะเดินหันหลังให้กันอีก

“เจ็บ เจ็บค่ะ...”

“พี่จะพาขึ้นห้อง” สุดท้ายก็เลือกจะยอมให้เธอโดยประคองร่างแบบบางเข้าไปในห้องนอน ใบหน้าหวานแย้มยิ้มกว้างมีความสุขที่เขาไม่ได้โกรธ ถึงตนจะโมโหแค่ไหนก็ต้องลงให้สามี ยังอยากยืดเวลาอยู่ด้วยกันออกไปอีกสักหน่อย

เพราะดูเหมือนว่าจุดจบความรักของเราอาจจะใกล้เข้ามาทุกที เมื่อชายหนุ่มไม่มีทีท่าว่าจะรักกันบ้างเลย

พาเธอเข้ามาในห้องนอนก็แกะมือบางออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงได้เดินไปที่ประตูอีกครั้ง ทำให้หญิงสาวถึงกับผวาลุกตามไปเกาะแขนหนาเช่นเดิม จ้องคนตัวสูงตาปริบ คิดว่าหลังขอโทษแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเสียอีก แล้วทำไมเขาถึงเมินเฉยต่อกันล่ะ

“พี่ปีจะไปไหนคะ!” ร้องถามเสียงหลง ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วมองใบหน้าหวาน ตัดสินใจบอกความรู้สึกตอนนี้ของตัวเอง ทำให้คนฟังเริ่มหน้าเสีย ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้เขาหายโกรธตัวเอง เพราะดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ได้ใจอ่อนกับคำขอโทษของหล่อน

ทำไมล่ะ...เป็นเพราะไม่ได้รักกันอย่างนั้นใช่ไหม

เขาถึงไม่ยอมยกโทษให้เธอ

“บอกตามตรงว่าพี่ยังรู้สึกไม่ดีแล้วก็คงนอนกับเธอไม่ได้ สองสามวันนี้พี่จะไปนอนอีกห้อง เชิญเธอนอนคนเดียวตามสบาย” พูดจบก็เปิดประตูออกไปข้างนอก หญิงสาวไม่ได้ตามไปแต่ก่อนประตูจะปิดเธอเลือกตะโกนถามเขาเสียงดัง

“พี่ทำแบบนี้เพราะจะไปแอบคุยกับแฟนเก่าใช่ไหม” สิ้นประโยคนั้นทุกอย่างก็เงียบกริบ

ใบหน้าคมเหลียวกลับมามองพร้อมถอนหายใจเสียงดัง ให้หล่อนได้รู้ว่าเขาหงุดหงิดมากแค่ไหนกับข้อกล่าวหานั้น เลือกจะเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง หยิบโทรศัพท์ของตัวเองยัดใส่มือของหล่อน แสดงถึงความบริสุทธิ์ใจ

“นี่โทรศัพท์พี่ เก็บไว้เลยก็ได้ อยากค้นอะไรก็ค้นพี่ไม่ได้ว่า” หล่อนยืนนิ่งถือเครื่องมือสื่อสารของเขาเอาไว้ พึมพำเสียงเบาขณะหลบสายตาที่จ้องตนอย่างเอาเรื่อง รู้ดีว่าเขาคงกำลังกล่าวโทษเธอ

“ปากบอกไม่ว่า...ตาจ้องเขม็งเลย”

“นอนกับเน่ไม่ได้เหรอ เน่ไม่อยากให้พี่ไปนอนห้องอื่น เน่อยากนอนกอดพี่ปี เราดีกันนะคะ อย่าโกรธเน่เลยนะพี่ปี เน่ยอมหมดทุกอย่างแล้ว นะคะพี่ปี” วางโทรศัพท์ของสามีไว้ที่โต๊ะแล้วเดินเข้ามากอดแขนเขา พยายามอ้อนเพื่อขอความเห็นใจ ยอมหมดทุกอย่างขอเพียงแค่ให้อีกฝ่ายเลิกโกรธตน

เงยหน้าแล้วกระพริบตาปริบ หวังว่าเขาจะยกโทษแต่อีกฝ่ายยังคงใจแข็งเหมือนเดิม บอกในสิ่งที่คิดหมดเปลือกไม่ปิดบัง

“พี่ไม่ชอบที่เธอแย่งพี่เหมือนสิ่งของในที่สาธารณะ แล้วยังบอกคนอื่นว่าพี่คบชู้ทั้งที่พี่ไม่ได้ทำ ยังไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ...” ไม่รู้ว่าป่านนี้เรื่องจะไปไกลแค่ไหนแล้ว ทุกคนคงคิดว่าเขามีชู้ตามที่หล่อนบอก อาจทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง

ดรุณีน่าจะมาพูดกับเขาก่อนจะไปก่อเรื่องทั้งหมด แค่คิดก็ยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิมจนไม่อยากมองหน้าหล่อน ขณะที่คนฟังก็แอบเถียงในใจก่อนเผลอพูดออกมา เพราะลึกในใจก็คิดว่าตัวเองไม่ใช่ฝ่ายผิดเสียหน่อย

“ต้องรอเรื่องมันเกิดก่อนเหรอคะถึงจะพูดได้”

“นอนเถอะ พี่ไม่อยากพูดอะไรแล้ว” คร้านจะพูดจึงเลือกเดินออกจากห้อง ร่างบางรีบก้าวตามแล้วดึงชายเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้ อ้อนเสียงแผ่วเพื่อให้ชายหนุ่มนอนด้วยกันในคืนนี้ แต่เหมือนจะไม่เป็นผล เพราะเขายังคงยืนยันคำเดิม

“พี่ปี...”

“คืนนี้พี่ขอนอนคนเดียวเถอะนะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที” ปิดประตูอย่างรวดเร็วเหลือเพียงหล่อนที่อยู่ในห้องหอลำพัง เธอเดินไปนั่งบนโซฟาแล้วพึมพำกับตัวเอง คล้ายว่ายังไม่มั่นใจใครผิดในเรื่องนี้กันแน่

“เราผิด...จริงเหรอ”

นั่งเหม่ออยู่สักพักแล้วค่อยลุกไปอาบน้ำเพราะใกล้ถึงเวลาอาหารเย็น ปีแสงไม่ยอมลงมากินข้าวร่วมโต๊ะกับเธอ แสดงให้เห็นชัดเจนว่าโกรธมากแค่ไหน หญิงสาวนั่งซึมกินอะไรไม่ค่อยลง แต่เพื่อลูกก็ต้องยอมกิน

ขึ้นไปบนห้องก็หยุดยืนที่หน้าห้องนอนแขกซึ่งสามีใช้ชั่วคราว...

ขอให้เป็นแค่คืนเดียวอย่างที่เขาว่าเถอะ เธอไม่อยากนอนคนเดียวเพราะชินกับการอยู่ในอ้อมกอดของสามีไปแล้ว