บทที่ 1 ข้ามน้ำข้ามทะเล 1

ร่างสูงในชุดสูทสีเทาก้าวเดินออกมาจากโซนผู้โดยสารฝั่งขาเข้า รองเท้าสีดำมันวาวส่องประกายเล่นแสงแวววับยามต้องแสงไฟตามทางเดิน

ชายหนุ่มเดินเรื่อยมาตามทางเดิน จนกระทั่งเห็นเลขาคนสนิทยืนหน้ายิ้มรอรับอยู่ตรงทางออก

ครูซลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะโยนกระเป๋าใบเดียวที่พาติดตัวมาให้คนสนิท

“เป็นยังไงบ้างครับนาย การเดินทางข้ามประเทศครั้งแรกกับสายการบินพาณิชย์ที่ไม่ใช่เครื่องเช่าเหมาลำหรือเครื่องบินส่วนตัว สะดวกสบายดีไหมครับ”

ครูซมองหน้าคนใจกล้าด้วยสีหน้านิ่งๆ ทว่าแววตากลับฉายแววเอาเรื่อง หากไม่ใช่เพราะเขาส่งหมอนี้มาดูงานที่สิงคโปร์เมื่อหลายวันก่อน มีหรือที่อีกฝ่ายจะสามารถมายืนทำหน้าทำตากวนประสาทเขาอยู่ตรงนี้ได้

ด้วยเพราะเดือนก่อนน้องชายตัวดีของเขาพาครอบครัวมาเที่ยวพักผ่อนที่เมืองไทย อีกทั้งยังเป็นบ้านเกิดของพรพระพาย พอลจึงถือโอกาสนี้พาภรรยาสุดที่รักมาเยี่ยมครอบครัวของเธอด้วย

ทว่าตอนนี้พอลกับพรพระพายมาเมืองไทยได้เกือบเดือนกว่าแล้ว แต่ยังไม่มีท่าทีว่าจะพาหนูพิ้งค์กลับอังกฤษง่ายๆ และด้วยความเป็นห่วงบวกกับความคิดถึงยัยตัวเล็ก จึงทำให้เขาดั้นด้นมาถึงประเทศไทยด้วยสายการบินพาณิชย์ ทั้งยังไร้ลูกน้องหน้าตาเหี้ยมโหดขนาบข้างซ้ายขวาดังเช่นปกติ

“โธ่นาย!” คนเป็นเลขาคู่ใจโอดครวญเมื่อเห็นแววตาเจ้านาย “ผมก็แค่ไม่อยากให้นายเสียเวลารอผมก็แค่นั้นเองครับ”

ครูซมองจ้องคนหาข้ออ้างมาแก้ตัว ความจริงแล้วเขาจะสั่งลูกน้องให้นำเครื่องบินส่วนจากอิตาลีมารับเขาที่อังกฤษและบินตรงมายังเมืองไทยเลยก็ได้ แต่ก็ต้องเสียเวลาทำเรื่องเดินทางขอใช้น่านฟ้าเพื่อบินข้ามประเทศอยู่หลายวัน

อีกอย่างลูกน้องคนอื่นก็ทำงานไม่ได้ดั่งใจเขาเท่ากับเลโอ และหากต้องรออีกฝ่ายจัดการธุระที่สิงคโปร์เสร็จ ก็ไม่สู้เขานั่งเครื่องจากอังกฤษมาเมืองไทยเองเลยจะเร็วกว่า

“ก็ยังไม่ได้ว่าอะไร”

ครูซเอ่ยตอบคนสนิทด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินนำหน้าออกไปจากตัวอาคารเพราะตอนนี้ผู้คนเริ่มทยอยกันออกมาเยอะแล้ว ด้วยเพราะไม่มีกระเป๋าโหลดลงใต้เครื่อง ชายหนุ่มจึงเดินออกมาก่อนได้ในตอนที่คนไม่พลุ่งพล่านนัก

เลขาหนุ่มตีสีหน้าไม่ถูกอยู่ครู่เสี้ยววินาที ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญผู้เป็นนายให้เดินไปยังทางที่รถของพวกเขาจอดรออยู่

“เสื้อไปโดนอะไรมาเหรอครับนาย” เลโอเอ่ยถามเมื่อเห็นสิ่งสกปรกบางอย่างติดอยู่ตรงเสื้อเชิ้ตสีขาวของผู้เป็นนายในขณะที่นั่งอยู่ในรถยนต์คันหรู ที่เลขาคู่ใจจัดเตรียมหามาไว้อำนวยความสะดวกให้ผู้เป็นนาย

“แค่ผู้หญิงซุ่มซ่ามคนหนึ่ง ไม่มีอะไรหรอก ออกรถเถอะ” ครูซตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก “ว่าแต่นายบอกนายพอลแล้วใช่ไหมว่าฉันจะไปหา ไม่ใช่ว่าพอไปถึงหมอนั่นหอบลูกเมียหนีไปเที่ยวที่อื่นอีกนะ”

“ผมแจ้งคุณพอลไปแล้วครับ คราวนี้นายได้เจอคุณหนูน้อยแน่ๆ เพราะคุณพอลบอกว่าคุณหนูพิ้งค์ชอบทะเลที่นี่มาก”

“ดี”

ชายหนุ่มคิดว่าการมาเยือนจังหวัดที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวในช่วงไฮท์ซีซั่น ไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่นัก เพราะนอกจากจะต้องเผชิญกับนักท่องเที่ยวที่หลั่งไหลมาจากทั่วทุกมุมโลกแล้ว ถนนบางสายของจังหวัดนี้ยังมีรถติดหนาแน่นไม่แพ้เมืองหลวงอย่างกรุงเทพฯ หรือถนนบางสายในลอนดอน

แต่เพราะความคิดถึงและต้องการที่จะพบหน้าลูกสาว ครูซจึงไม่มีทางเลือกมากนัก นอกเสียจากบินข้ามฟากฟ้ามาหา เพราะผู้เป็นพ่อแม่ของแกคงไม่พายัยตัวน้อยกลับอังกฤษภายในเร็ววันนี้แน่

“ผ่านแยกข้างหน้าไป พวกเราก็ถึงโรงแรมที่คุณพอลกับครอบครัวพักอยู่แล้วครับ” เลโอรายงาน

“อืม”

ร่างสูงตอบรับในลำคอ ก่อนจะหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถ ทัศนียภาพสองข้างของเมืองนี้นับว่าไม่แตกต่างจากที่อื่นมากนัก แต่คงเพราะมีธรรมชาติที่สวยงามเป็นจุดขาย เมืองธรรมดาๆ แห่งนี้จึงกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวติดอันดับโลกได้

“ป่ะป๊าครูซ!”

เสียงเล็กๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยวัยหกขวบร้องเรียกออกมาด้วยความดีใจ ก่อนร่างเล็กๆ จะวิ่งเข้ามาพร้อมกับกระโดดกอดคอชายหนุ่ม แสดงอาการตื่นเต้นและดีใจอย่างที่สุดที่ได้เจอเขา

*

*

*

** พบกับเรื่องราวของ พอล พรพระพาย และหนูพิ้งค์ไดใน พันธนาการรักไร้ใจ ค่ะ