8 มีใครเคยบอกไหม ว่าอย่าโนบรา nc

“บ้านคุณอยู่ที่ไหนเหรอ”

อัญญาบอกชื่อคอนโดมิเนียมของเธอให้กับชายหนุ่ม เขาพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะค่อยขับรถออกไปอย่างช้าๆ ผิดกับตอนที่มาอย่างลิบลับ

“หิวไหม” เขาพยายามชวนเธอคุย

“ไม่ค่ะ” หญิงสาวส่ายหัว

“แต่ผมหิว”

“อาจารย์จอดข้างหน้าก็ได้นะคะ เดี๋ยวฉันกลับเองได้ คุณจะได้ไปหาอะไรทาน”

“ผมบอกเหรอว่าผมจะไปคนเดียว” คาร์ลอสรู้ดีว่าเธอเองก็คงหิวไม่ต่างกันเท่าไหร่ เพราะตอนนี้ก็เลยเวลาอาหารเย็นมานานมากแล้ว

อัญญาอยากจะปฏิเสธอีกครั้งแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเธอเลย เพราะชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้ามาจอดยังร้านอาหารเล็กๆ ที่ยังเปิดอยู่แม้ว่าจะดึกมากแล้ว

คาร์ลอสจอดรถแล้วลงมาเปิดประตูให้เธอ อัญญาทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยมีใครเปิดประตูให้กับเธอแบบนี้

"ลงมาสิคุณ ผมหิว”

“ค่ะ” เธอลงจากรถแล้วเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย

ถนนยามค่ำคืนรถโล่งกว่าตอนกลางวันอยู่มากเพียงไม่กี่นาทีจากร้านอาหารเขาก็พาเธอมาถึงที่พัก

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”

“จะไม่ชวนผมขึ้นข้างบนหน่อยเหรอ”

“ฉันว่าไม่ดีกว่าค่ะ”

“ผมคงมีโอกาสได้ขึ้นไปข้างบนนั้น”

อัญญาไม่ตอบเธอรีบลงจากรถทันทีโดยไม่รอให้เขาเปิดประตู

“แล้วเจอกันนะครับ” คาร์ลอสเปิดกระจกตะโกนไล่หลัง

******

เช้าวันเสาร์กว่าอัญญาจะตื่นก็เกือบ 10 โมงเช้า เพราะเมื่อคืนกว่าจะอาบน้ำเข้านอนก็เกือบตีหนึ่ง ไหนจะนอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดถึงใบหน้าของอาจารย์หนุ่มนั่นอีก ทำเอาเช้านี้เธอแทบไม่อยากลุกจากที่นอน

อัญญาดื่มกาแฟกับขนมปังที่เหลือตั้งแต่เมื่อวานรองท้องไปก่อนจากนั้นก็อาบน้ำและนั่งดูซีรี่ย์ระหว่างรอเวลาให้ร้านโทรศัพท์ในห้างเปิด มีหลายอย่างที่เธอต้องทำในวันนี้ อย่างแรกคือไปเอารถที่จอดไว้ตั้งแต่เมื่อวาน จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ไปซ่อม ถ้ามันยังซ่อมได้ เพราะเท่าที่เห็นหน้าจอแตกซะขนาดนั้น ไม่รู้ว่าข้างในจะเป็นอย่างไรบ้าง สุดท้ายก็แวะไปเยี่ยมพี่เบญกับลูกชายที่โรงพยาบาล

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง

อัญญารีบวิ่งไปเปิดประตูเพราะเช้าวันเสาร์แบบนี้คนที่จะมาหาเธอที่ห้องก็คงมีแต่นวนันท์เท่านั้น แม้จะอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเพื่อนรักต้องกดกริ่งเพราะเธอบอกรหัสที่ประตูไปแล้ว

“อาจารย์” หญิงสาวตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นคาร์ลอสที่หน้าประตู อีกคนก็ตกใจไม่แพ้กันเพราะตอนนี้หญิงสาวตรงหน้าแต่งกายต่างจากทุกครั้งที่เจอ

วันนี้อัญญาสวมเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งเพียงมองผ่านๆ เขาก็รู้ดีว่าเธอไม่ได้สวมใส่เสื้อชั้นในเป็นแน่ ไหนจะผมที่ปล่อยยาวสยายรอบกรอบใบหน้ารูปไข่ดูแล้วชวนมอง อีกทั้งกางเกงตัวสั้นที่โผล่เลยชายเสื้อมาเพียงเล็กน้อย ขาเรียวเล็กขาวจนเกือบซีด

ใบหน้าขาวเนียนของเธอยามนี้ไร้ซึ่งเครื่องสำอาง ริมฝีปากสีชมพูอ่อนตามธรรมชาติ คาร์ลอสมองแล้วแอบกลืนน้ำลายในทันที

“อาจารย์ขึ้นมาที่นี่ได้ยังไง” เธอแปลกใจที่รปภ.ยอมให้เขาขึ้นมาหาเธอถึงบนห้อง

“ผมไม่จำเป็นต้องบอก เอาเป็นว่าผมขึ้นมาได้ก็แล้วกัน”

“แล้วมีธุระอะไรเหรอคะ”

“ผมเอานี่มาให้” เขาส่งกล่องโทรศัพท์ให้เธอ

“เอามาให้ทำไมคะ”

“ก็ผมเห็นว่าของคุณร่วงแตก พอดีผมนึกได้ว่ามีเครื่องที่มหาลัยให้มา แต่ผมใช้ไม่ถนัด พอกลับบ้านไปก็เลยไปค้นมาให้คุณ”

“อย่าลำบากเลยค่ะ”

“รับไว้เถอะครับ ผมไม่ได้ซื้อมาเองสักหน่อย เราก็พนักงานของมหาลัยเหมือนกัน” เขาบอกเหตุผล

“ของไม่ใช่แค่สองสามบาทนะคะ จะมาให้กันง่ายๆ ได้ยังไง”

“ก็ผมไม่ได้ซื้อมา”

“แต่ฉันไม่อยากได้”

“เอาเถอะน่า ถือว่าเป็นค่าจ้างล่วงหน้าแล้วกัน เพราะผมคงต้องพึ่งพาคุณอีกหลายอย่างเลย เพราะพี่เบญลาคลอด”

“แต่ฉันว่ามันมากเกินไป เอาอย่างนี้เดี๋ยวฉันจ่ายเงินให้คุณดีกว่า แต่รอให้ฉันไปธนาคารก่อนนะ”

“งั้นก็แล้วแต่คุณเลย ถ้ามันทำให้คุณสบายใจขึ้น”

“งั้นก็ขอบคุณนะคะ” เธอจะปิดประตู

“เดี๋ยวๆ นี่จะจะไล่ผมกลับเลยเหรอ คุยตั้งนานขอทานน้ำสักแก้วได้ไหม”

“ค่ะ” เธอคงไม่เสียมารยาทขนาดไม่ให้เขากินน้ำ

คาร์ลอสเดินตามหลังหญิงสาวเข้ามา เขามองสะโพกกลมกลึงที่เคลื่อนไหวไปตามจังหวะการเดิน คาร์ลอสเหมือนโดนสะกด เขาไม่ได้นั่งรอตรงโซฟาอย่างที่เธอบอก แต่เขาเดินตามเธอไปถึงส่วนของห้องครัว

“นี่อาจารย์หิวน้ำขนาดนั้นเลยเหรอคะ” อัญญาถามเมื่อเห็นเขาเดินตามเธอมา

“เรียกผมคาร์ลอสก็ได้ ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ที่มหาลัยสักหน่อย” เขาทำตัวไม่ถูกเมื่อเธอเรียกแบบนั้น

หญิงสาวรินน้ำเย็นใส่แก้วก่อนส่งให้เขา

คาร์ลอสรับแก้วน้ำมาดื่มไปเพียงครึ่ง สายตาจับจ้องไปยังร่างบอบบางของหญิงสาวตรงหน้า เนินอกอวบอิ่มทำให้เขาลืมตัว

“ว๊ายยย” อัญญาอุทานอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ ชายหนุ่มก็ดึงร่างเธอมาปะทะแผงอกกว้าง

“อาจารย์จะทำอะไร ปล่อยนะคะ” เธอพยายามดิ้น เพราะจำได้ดีว่าครั้งที่แล้วที่เธออยู่ในอ้อมแขนของเขานั้นเกิดอะไรขึ้น

“คาร์ลอส ผมชื่อคาร์ลอส” เขาย้ำ

สองมือพยายามดันแผงอกกว้างออก นั่นยิ่งทำให้ร่างกายส่วนล่างของเธอแอ่นโค้งเข้าหาท่อนล่างของชายหนุ่ม เธอรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างกำลังขยายตัวอยู่ภายใต้กางเกงยีนส์ตัวหนาอัญญาหายใจติดขัดเพราะตอนนี้เธอกับเขาอยู่ในคอนโดของเธอคงไม่มีใครมาช่วยเธอแน่ๆ ถ้าเขาคิดจะทำอะไรกับเธอที่นี่

คาร์ลอสปวดหนึบท่อนล่างที่ตอนนี้มันกำลังค่อยๆ ขยายตัวอย่างช้า ยิ่งได้ใกล้ชิดร่างนุ่มนิ่ม ได้สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ เขาก็คบกรามแน่น

เขาโทษว่าเป็นความผิดของเธอ ที่แต่งตัวแบบนี้

“มีใครเคยบอกไหม ว่าอย่าโนบราแล้วเปิดประตูให้ผู้ชายแบบนี้” เขากระซิบข้างหูจนอัญญาขนลุกเกรียวไปทั้งตัว

คาร์ลอสพยายามความคุมตัวเองอย่างเต็มที่ แต่ยิ่งใกล้เธอเขาก็ยิ่งเสียการควบคุม ชายหนุ่มราดน้ำเย็นเฉียบในมือลงบนเสื้อของหญิงสาวทำให้เต้าคู่งามปรากฏชัดเจนขึ้น

“อ๊ะ” อัญญาสะดุ้งถอยตัวหนี แต่เขาก็รั้งเธอไว้ด้วยแขนกำยำ

คาร์ลอสเอื้อมมือวางแก้วน้ำบนตู้เย็น

สองแขนโอบร่างนุ่มนิ่มให้กระชับขึ้น ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าคาร์ลอสก้มต่ำลงมา

หญิงสาวไม่กล้าหลับตาเพราะกลัวจะเกิดเหตุการณ์แบบเดิมอีก ครั้งนี้เธอจ้องตาเขาแล้วก็เหมือนโดนมนต์สะกด