บทที่่ 1 อารัมภบท

ความวุ่นวายในชีวิต ราวกับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ จะไม่เกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน หากการตื่นขึ้นมาของ "ชงโค" เป็นการลืมตาขึ้นแบบปกติ เบาะนอนนั้นเป็นเบาะแข็งล้มทับเมื่อไหร่หลังก็มีแต่เจ็บ ไม่ใช่นุ่มนิ่มประหนึ่งฟูกเกรดดีราคาแพงแบบนี้

ไม่พอแค่นั้น...เธอกลับค้นพบว่าร่างเปลือยเปล่า ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น ไม่มีเลยแม้กระทั่ง..ชุดชั้นใน

ชงโคผุดลุกขึ้น หันซ้ายหันขวามองหาบางอย่าง ก่อนเบิกตาโพลงก็ตอนเห็นใครคนหนึ่งนั่งอยู่ปลายเตียง ความมึนงงผลจากการเพิ่งตื่นนอนทำให้เธอตื่นตระหนก ไม่ทันได้แพ่งเล็งร่างใหญ่นั้นด้วยซ้ำ กลับปล่อยเสียงออกมาเพราะความสติแตก

"กรี๊ดดดดด"

เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจไม่ได้ทำให้ร่างใหญ่ปลายเตียงสะทกสะท้าน เขากลับมองหล่อนด้วยสายตาหยามเหยียด เป็นท่าทางบ่งบอกให้รู้เขานั้นไม่แคร์เธอ

ชงโค* สาวนักร้องวัยยี่สิบหก ได้แต่นั่งกอดเข่าตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก นอกจากตื่นตระหนกหลังพบว่าเธอได้เสียตัวให้กับเขา มันเกิดอะไรขึ้น? ทั้งที่ต้องการคำตอบ ทว่าคนตรงหน้ากลับไม่ให้ความร่วมมือ เขาเอาแต่เงียบ นั่งมองเธอ ในสภาพกางเกงยีนตัวเดียว ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ

...ชายตรงหน้าดูยังไงก็ไม่ใช่คนธรรมดา

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วคุณเป็นใครกัน”

ร่างบางถามเสียงแหบ มึนงงไปหมด เธอจำเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่ได้ ทุกอย่างในสมองว่างเปล่า จะมีก็แต่ภาพตอนเดินอยู่ตรงลานจอดรถ ขณะหิ้วของพะรุงพะรัง นั่นคือความจำครั้งสุดท้าย แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไป

“ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ”

“ได้ยิน แต่ควรตอบว่ายังไง ผัวเธองั้นหรือ?”

ชงโคสะดุ้ง ไม่ใช่เพราะเสียงใหญ่ทุ้มที่ฟังแล้วน่าเกรงขาม แต่เป็นประโยคบอกเล่าที่ยืนยันเรื่องเมื่อคืนให้ชัดเจนยิ่งขึ้นไปอีก

“คะ..คุณ” ร่างบางตัวสั่นเทิ้ม ขยุ้มผ้านวมขึ้น กอดเข่ากระชับอัตโนมัติ “ว่าไงนะ..”

คราวนี้กลายเป็นเธอไม่กล้าสบตา สาวเจ้าก้มหน้างุดขบกรามแน่น สภาวะร่างกายตอนขยับขาแสดงให้รู้ด้วยสัญชาตญาณต่อการระคายเคืองบริเวณจุดซ่อนเร้น ว่าเขากับเธอนั้นได้เลยเถิดกันแล้วจริงๆ

ตุบ!

แต่เหมือนไม่มีเวลาให้คิด ทบทวนสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับเรื่องของเมื่อคืน หลังเงินปึกใหญ่ถูกโยนเข้ามา หล่นลงตรงหน้าจนฟูกสะเทือน

“ไม่รู้ค่าตัวเธอเท่าไหร่ ฉันติดต่อพี่เลี้ยงเธอไม่ได้ แต่เท่านี้คิดว่าน่าจะพอ”

ดวงตาคู่หวานสั่นระริก ขณะมองเงินปึกนั้นก่อนลากขึ้นไปมองเจ้าของเงิน ความงงถาโถมหนักไม่เท่าความโกรธ วินาทีนี้เธอต้องการคำอธิบายเท่านั้น

“พี่เลี้ยง? พี่เลี้ยงอะไรของคุณ?”

เอ่ยถามเขาเสียงแหบพร่า ความเจ็บปวดตรงง่ามขาคงน้อยไป หากเทียบกับความชาวาบบนใบหน้า และใจที่เต้นแรงจนผิดจังหวะ

“เธองงอะไร?”

เสียงทุ้มถามขึ้นมาอีกครั้ง ร่างของเขายังอยู่ในลักษณะไม่แยแส ยังคงนั่งนิ่งแผ่นหลังพิงพนักโซฟาเช่นเดิม

“ฉะ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“ลูกน้องฉันอุ้มมา”

และตอบคำถามของเธอแบบไม่สะทกสะท้าน ชงโคลอบกลืนน้ำลายดังอึก ในความมืดมิดที่ปกคลุมไปด้วยผ้าม่าน กับแสงไฟจงใจปิดจนมองไม่เห็น กลับไม่สามารถปกปิดความน่ากลัวจากเขาได้ รัศมีความเย็นชาแผ่ซ่านออกมาประหนึ่งเปลวเพลิง ความดุดันอยู่ภายใต้ดวงตาคู่นั้น ที่เพ่งเล็งฝ่าความมืดมายังเธอ

“หมายความว่าไง..”

เธอพึมพำ ก้มมองตัวเองและกวาดตาไปทั่วห้องราวกับต้องการคำตอบที่มากกว่า ก่อนตัดสินใจลงจากเตียง ไม่สนใจเงินก้อนนั้น

“จะไปไหน?”

“ฉันไม่ได้ขายตัวนะ”

เธอหยุดชะงัก หันกลับข้ามไหล่ไปตะเบ็งเสียงกัดฟันกรอดใส่เขา หลังหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่แบบลวกๆ เตรียมจะเดินออกจากห้องนี้ไป โดยไม่วายทิ้งประโยคสุดท้ายเอาไว้ ให้คนข้างหลังได้ครุ่นคิดต่อ

“อีกอย่าง ฉันไม่ใช่เด็กที่จะต้องมีพี่เลี้ยง”