บทที่2.เงาอดีต!! 2/4

ปูชิดาเสก้มหน้า จู่ๆ น้ำตาก็ไหลเอ่อขึ้นมา เหตุการณ์ตรงหน้ามันตอกย้ำให้เธอรู้ว่า...ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอ มันกลายเป็นแค่อดีต เขาไม่เคยคิด ‘รัก’ เขาต้องการแค่เรือนกายกับความสาวของเธอแค่นั้น เธอกลายเป็นแค่ทางผ่าน เป็นแค่คนโง่ในสายตาเขาเท่านั้นเอง

ความหวังของเธอทลายคลื่นลงมา...แค่นาทีแรกที่ได้พบคนที่ตัวเอง ‘รัก’

จบเสียทีคงดี... ความหวังที่เคยคาดฝันไว้ มันไม่มีทางเป็นจริง เธอกับเขาเป็นได้แค่เส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบกันได้ ปลายทางของเธอกับเขา ยิ่งนานยิ่งห่างกัน มันคือความฝันเลื่อนลอยของเธอแค่นั้นเอง

จบแล้วสินะ...

และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เขาและเธอก็หายไปเสียแล้ว...ไม่มีเงาร่างของเขาให้เธอแอบมอง ทุกอย่างมันเป็นแค่สายลมพัดผ่าน แล้วก็จางหายไป

เธอแค่นยิ้มให้กับตัวเอง...นึกถึงคำสอนเก่าๆ ที่เคยผ่านเข้ามาในหู คนโบราณกล่าวไว้ หากผู้หญิงใจง่าย...หล่อนก็จะถูกลืมไปในที่สุด เพราะมันไร้ค่าชวนให้เชิดชู

“รับขนมปังเพิ่มไหมคะ?”

หญิงสาวสลัดความเศร้าทิ้ง นับจากนี้ไป... เธอจะลืมเขาให้สนิทใจ ในเมื่อไม่หลงเหลือความหวังใดใดอีกแล้วนี่ เมื่อได้ย้อนกลับมาเจอกัน เธอเป็นแค่อากาศกับความว่างเปล่าแค่นั้นเอง...

“ชิดายัยดารานั่นคงกะจับหมอนั่นให้อยู่มือ...เธอว่าไหม? หล่อนจ้องเขาอยู่แล้วนี่...หล่อ รวยขนาดนั้นเป็นฉันก็ไม่ยอมให้พลาด”

เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งชวนคุยระหว่างการทำงาน หญิงสาวพยักหน้ารับแกนๆ เธอพยายามที่สุดที่จะไม่ใส่ใจ

มันไม่ใช่เรื่องของเธอ เมื่อตั้งใจไว้แล้วว่าเธอจะกำจัดเขาทิ้งจากใจตัวเอง...ลืมแม้แค่ความทรงจำเก่าๆ ตลอดไป...

“ใช่ๆ หล่อนตัวฉาว อดีตเก่าๆ นะเน่าเฟะจะตาย พอดังเข้าหน่อยเลยอยากจะอัฟเกรตเป็นสะใภ้ไฮโซล่ะมั้ง”

“อย่าพูดไป เขาเล่ากันนะ หล่อนยอมทุกอย่าง ขอแค่ให้ได้บทดีๆ กว่าจะถีบตัวมาถึงจุดนี้ได้ คงเสียไม่ใช่น้อย”

เสียงเพื่อนๆ ยังคุยกันต่อ ปูชิดาฟังแต่ไม่ขอออกความเห็น เธอไม่เคยสนใจวงการมายา เมื่อเวลาของเธอมีไว้เพื่อทำงาน เธอเสียเวลากับเรื่องไร้สาระไม่ได้ มันไม่เกิดประโยชน์

“สวยขนาดนั้น หมอนั่นคงชอบ...ไม่งั้นคงไม่ตามติดแบบนี้ เห็นมีข่าวด้วยกันถี่ยิบ”

สองสาวยังคงพูดคุยกันต่อ แต่ปูชิดาไม่อยากได้ยิน ต่อไปนี้จะไม่มีเงาของเขาอยู่ในใจของเธออีกต่อไป ผู้ชายที่ชื่อ ออสติน อัศวิน เทรย์เวอร์ นับจากนาทีนี้ เขาจะถูกฝังกลบ ถูกลบไปจากความทรงจำของเธอ...ถ้าทำได้นะ...

“ชิดาไปจัดของใส่ชั้นก่อนนะ”

หญิงสาวเอ่ยขอตัว เธอไม่อยากได้ยินเรื่องของเขาให้รกสมอง เขาจะเป็นยังไงก็ช่าง แต่เขาจะไม่มีวันได้รู้การมีตัวตนของ อัปสราบุตรสาวของเธอเด็ดขาด!! เด็กหญิงจะเป็นแค่ลูกของเธอเพียงคนเดียว เมื่อลูกของเธอคือของขวัญจากพระเจ้า เขาเกิดมาจากความรักของเธอ แม้คนเป็นพ่อจะไม่ได้มีความรักให้ เขาสร้างอีกหนึ่งชีวิตมาเพราะความกำหนัด และความใคร่!! แต่ขอให้รู้ไว้ ลูกคือดวงใจ...คือสิ่งสำคัญที่สุดของเธอ...

“ขยันจริ๊ง!! ไม่เหนื่อยบ้างเหรอไง ทำงานตัวเป็นเกลียวเลย”

เสียงสัพยอกลอยตามหลังมา ปูชิดาไม่ได้ตอบ เธอทำแค่ยิ้มอ่อนๆ ส่งให้ รีบทำงานตามหน้าที่อย่างแข็งขันเพราะหากเธอเหนื่อย เธอจะหลับแบบไม่ต้องคิดถึงอะไรอีก

คอนโดหรูกลางกรุง...

สายตาคมกล้าทอดมองแสงไฟบนท้องถนน เนื่องจากความสูงของตัวอาคาร จึงทำให้มองเห็นไฟจากหน้ารถยนต์ทอดยาว เหมือนลำแสง มันมีความสวยคลาสสิคแบบที่เขาชอบ มุมนี้จึงเป็นมุมโปรดที่ออสตินมักจะมาหยุดยืนมองเพื่อผ่อนคลายความหนักหน่วงในอก...

“ยืนดูอะไรเอ่ย?” เสียงหวานชะอ้อนถาม หล่อนเบียดกายกับแผ่นหลังหนั่นแน่น มือเรียวบางคล้องที่เหนือบ่า พร้อมกับการกระแซะใส่แบบยั่วเย้าอารมณ์

“เปล่า” เสียงตอบกลับแบบเลื่อนลอย เขาหมุนตัวกลับมา ตวัดมือโอบรัดเรือนร่างอวบอัดไว้ พร้อมทั้งกระตุกยิ้มเริงร่า