เก๊กฮวย

นิยายชุด The Element Love

ตอน ซ่อนรักปถวี

4 - เก๊กฮวย

(ฟาส)

"คุณฟ้าสิตางคุ์หรือเปล่าคะ?" ฉันเดินเข้ามาในบริษัทฯ เพียงก้าวขาเข้ามาถึงจุดประชาสัมพันธ์ ปากยังไม่ทันได้อ้าถาม พนักงานตรงจุดนั้นก็ทักท้วงทันทีด้วยรอยยิ้ม

"ค่ะ ทำไมรู้จักฉันละคะ?" ความสงสัยทำให้ฉันต้องถามออกไป

"พอดีคุณมุนิลสั่งไว้แล้วค่ะ" เจ้าหน้าที่ไขข้อสงสัยให้ฉัน

"อ๋อค่ะ" ฉันจึงฉีกยิ้มพยักหน้ารับ

"เชิญที่ชั้นแปดเลยนะคะ ห้องทำงานท่านประธานอยู่ฝั่งซ้ายมือ คุณออกจากลิฟต์แล้วเลี้ยวซ้าย ก็เจอเลยค่ะ" เจ้าหน้าที่บอกฉัน

"ขอบคุณค่ะ...เอ่อ แล้วคุณแผ่นดินอยู่ไหมคะ?" ฉันยิ้มอีกรอบ พร้อมกับถามออกไปถึงบุคคลที่กำลังจะเป็นเจ้านายในอนาคต

"ท่านประธานยังไม่เข้ามาค่ะ น่าจะอีกสักพัก" เจ้าหน้าที่ให้คำตอบ พนักงานที่นี่ยิ้มสดใสกันจัง

"แล้วถ้าฉันขึ้นไปนี่จะโดนไล่ตะเพิดไหมคะ ฉันกลัวคุณแผ่นดินไล่ออกมา เขาน่ากลัวมากเลยนะคะในสายตาของฉัน" ฉันมองซ้ายมองขวา แล้วโน้มหน้ากระซิบกระซาบกับเจ้าหน้าที่คนเดิม

"เอ่อ....เอิ่ม...."

"เป๋นอะไรคะ คิดแบบฉันใช่ไหมล่ะ คุณแผ่นดินอะน่ากลัว แล้วก็ขี้เก๊กด้วย"

ฉันยังคงพูดต่อไป ต้องยื่นหน้าไปใกล้ ๆ เพราะกลัวใครได้ยิน เพราะฉันกำลังเพลิดเพลินกับการนินทาถึงเจ้านาย ถามว่าฉันแคร์ไหม? ตอบได้ทันทีไม่มีทางแคร์จ้า

"คุณฟ้าสิตางคุ์คะ ดิฉันว่า....." เจ้าหน้าที่เหมือนดูจะไม่ค่อยอยากพูดเท่าไหร่ แต่ฉันก็เข้าใจนะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันพูดเอง

"ไม่ต้องกลัวไปหรอกค่ะ ไม่มีใครได้ยินหรอก ฉันพูดเบามาก ๆ เราได้ยินกันแค่สองคน" ฉันก็ยังพูดต่อ แต่สีหน้าของเจ้าหน้าที่ดูไม่ค่อยดีเลย เธอมองฉันแล้วก้มหน้าก้มตา บางครั้งก็เหลือตามองไปด้านหลัง...หรือว่า....

"ดิฉันขอตัวทำงานก่อนนะคะ" มีพิรุธมาก!

"เฮือก!!" แล้วความพิรุธของเธอก็ทำเอาฉันต้องหันกับหลัง

แต่มันไม่แค่นั้นสิ เมื่อคนตรงหน้าที่ยืนนิ่ง สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง วางท่าขี้เก๊ก จ้องมองหน้าของฉันนิ่ง ๆ จนทำให้ฉันต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

"........" เขายืนนิ่ง และไล่สายตาที่แสนจะเย็นชามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาที่ฉันเดาไม่ได้เลยว่า เขามีความคิดอะไรอยู่ในหัว

"สวัสดีค่ะ คุณแผ่นดิน" ฉันตั้งสติและรีบทักทายอย่างมีมารยาท ถึงแม้ว่าเราจะเคยเจอกันแล้วก็ตาม ตัวของฉันก็ยังสั่นและกังวลเมื่อเจอหน้านิ่ง ๆ นี้ เขาจะได้ยินที่ฉันเม้าเขาไหมนะ พอเห็นสายตาของเขาทำไมฉันถึงกลัวแปลก ๆ เหมือนแววตาของเขามีพลังอำนาจต่อความรู้สึกของฉัน

"...เรียกผมว่าท่านประธานเหมือนคนอื่น แม้ว่าคุณจะมาจากแม่ของผม ก็ไม่มีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น" เขานิ่งแป๊บหนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงที่โคตรจะเย็นยะเยือก คำพูดที่เขาเบรกฉันหน้าทิ่ม

"ค่ะ" ฉันกัดฟันตอบเขา วางท่าดีนักคิดว่าหล่อตายล่ะ เจ็บใจ!! อย่าให้ฟาสได้แผลงฤทธิ์ แม่จะเล่นให้หลาบจำเลยเชียว

"ตามผมมา" นิ่งได้นิ่งดี นี่ถ้าไม่ขยับขาเดินฉันนึกว่าคนตาย ไอ้เก๊กฮวยเอ๊ย!

เขาเดินนำหน้าฉันไปยังลิฟต์ แล้วฉันก็เดินตาม มองข้างหลังฉันอยากสกัดขาเขาล้มจริง ๆ กล้าหักหน้าฉันต่อคนอื่น

พาเดินมาจนมีป้ายบอกว่าเฉพาะผู้บริหารเท่านั้น แต่ฉันไม่ใช่ผู้บริหารนี่นา เขาจะด่าฉันไหมถ้าฉันใช้ลิฟต์ร่วมกับเขา ไม่เอาดีกว่า กลัวไอ้เก๊กฮวยว่าให้อีก คิดได้ดังนั้นฉันจึงเลี่ยงมาอีกตัวที่อยู่ข้าง ๆ กัน

"ทำอะไร?" เขาถามเสียงเย็นมาก

"รอลิฟต์ไงคะ" แล้วฉันก็ตอบออกไปตาใส ก็แล้วไงล่ะก็ฉันรอลิฟต์จริง ๆ

"ไม่เห็นจะฉลาดอย่างที่แม่ผมบอกสักนิด" เขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วพูดขึ้นมา

"!!" ตกใจจนหันควั่บมองหน้า นี่ไอ้เก๊กฮวยด่าฉันโง่ปะวะ? เขาด่าฉัน!

"....." ด่าแล้วนิ่ง เขานิ่งมาก ฉันได้แต่กัดฟันอย่างเจ็บใจ หูยอยากจะฟาสคำพูดด้วยความเร็วแสงสาดใส่จริง ๆ เดี๋ยว ๆ วันนี้แหละฟาสจะฟาดให้แหลก เอาให้หนูหนวกแดกไปเลย แล้วนายจะจำฉันไปจนวันตาย

ไอ้เก๊กฮวยบูด!! นายเจอฉันแน่! ระวังตัวไว้ให้ดี