บทที่ 9 พายุหิมะมาเยือนและความช่วยเหลือ3

บทที่ 9 พายุหิมะมาเยือนและความช่วยเหลือ3

เมื่อชิงชิงนำซาลาเปามาแจก แม้จะเริ่มเย็นแล้ว แต่ก็เป็นซาลาเปาไส้เนื้อที่ชาวบ้านไม่ได้ลิ้มลองกันบ่อยๆ บางครอบครัวปีละครั้งก็ยังมี ทำให้ชาวบ้านต่างซาบซึ้งมากยิ่งขึ้น ยกซูเม่ยขึ้นบูชาแทนเทพเซียนเสียแล้ว

แต่มีรอยยิ้มได้ไม่นานก็มีคนเจ็บถูกลำเลียงมาอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนที่หมดสติมา พร้อมร่างกายที่ผิดปกติ

“คุณหนูใหญ่ขอรับ!!! ” เสียงเรียกจากท่านลุงฮุ่ยหมิ่น ทำให้ซูเม่ยมีกิริยาตอบสนองฉับพลัน เร่งเข้าไปดูอาการหญิงผู้นั้นทันที

ซูเม่ยจับข้อมือวัดชีพจรที่แทบจะสัมผัสไม่ได้ ก่อนจะแหวกดูม่านตาของคนไข้ซึ่งไม่ตอบสนองแล้ว

“ท่านพี่ สะใภ้เฉียน นาง...” ภรรยาผู้ใหญ่บ้านเมื่อเห็นสหายรุ่นน้องที่สนิทกัน ไม่ได้สติมาด้วยสภาพกระดูกผิดรูปทั้งแขนขาก็สะท้อนใจจุกอกจนพูดไม่ออก ได้แต่ปล่อยน้ำตาแห่งความเสียใจออกมาเงียบๆ จนสามีต้องตบไหล่บางของภรรยาเบาๆ

“นางไม่หายใจแล้ว ทำใจเถิด” หัวหน้าหมู่บ้านก็สลดใจไม่แพ้กัน ตอนเขาไปถึงก็พบสะใภ้เฉียนนอนหายใจแผ่วเบาภายใต้ซากปรักหักพัง พอช่วยเหลือมาได้ระหว่างทางนางก็หมดลมหายใจไป เขาอดสะท้อนใจไม่น้อย เมื่อเห็นสะใภ้เฉียนที่สนิทกันเป็นเช่นนี้ ทั้งที่เพื่อนของเขาซึ่งเป็นสามีของนางและลูกชายได้ฝากฝังนางไว้กับครอบครัวของเขาก่อนจะเดินทางไปทำงานต่างเมือง

‘เขาจะมีหน้าไปบอกสหายได้เช่นไร’

หูฮุ่ยหมิ่นเมื่อเห็นคุณหนูกำลังจะทำการรักษาสตรีผู้บาดเจ็บ ก็กันชาวบ้านบางส่วนออกไปด้านนอกทันที เพื่อสะดวกแก่การรักษา

ซูเม่ยไม่ได้สนใจบุคคลอื่นที่รายล้อมอยู่ รีบทำ CPR ให้ท่านน้าผู้นี้ทันที เพราะชีพจรที่เต้นอ่อนเมื่อกี้หายไปแล้ว นางประสานมือลงบนหน้าอกของคนไข้ก่อนจะกดเป็นจังหวะ

“ชิงชิง นำน้ำในกระบอกของข้า ค่อยๆป้อนให้คนเจ็บ” ระหว่างทำการ CPR ซูเม่ยก็สั่งการสาวใช้ตนทันที น้ำวารีมรกตอาจจะช่วยยืดเวลาให้นางได้ทำการรักษาอย่างเต็มที่

ชาวบ้านที่เห็นวิธีการรักษาที่แปลกประหลาดก็มองดูกันอย่างกังวล และไม่ได้หวังว่าคุณหนูเพิ่งปักปิ่นคนหนึ่งจะสามารถฟื้นคืนชีพคนตายไปแล้วได้ ผิดจากคนของจวนตวนมู่ที่เห็นการรักษาแปลกประหลาดของคุณหนูใหญ่จนชิน การรักษาแต่ละครั้งล้วนได้ผลลัพธ์ที่ดี

“หายใจแล้ว กลับมาหายใจแล้ว” ชาวบ้านคนหนึ่งเมื่อเห็นสะใภ้เฉียนที่นิ่งสนิทจู่ๆก็หอบหายใจเฮือกขึ้นมา ก็ตะโกนออกมาทันที

ซูเม่ยที่หอบหายใจถี่จากการทำ CPR หยุดมือ และถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ยื้อชีวิตสตรีผู้นี้กลับมาได้ ชิงชิงก็รู้หน้าที่หยิบจอกชาใส่น้ำวารีมรกตยื่นมาให้คุณหนูของตนเช่นกัน

ชาวบ้านต่างฮือฮากันขึ้นมา เมื่อเห็นสะใภ้เฉียนหายใจอีกครั้ง โดยเฉพาะภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านที่ทรุดกายลงร่ำไห้พร้อมรอยยิ้มทันทีอย่างดีใจ

ซูเม่ยจึงรีบรักษากระดูกที่ผิดรูปต่อทันที ส่วนใหญ่จะผิดรูปจากบริเวณข้อต่อจึงไม่ยากในการรักษาแค่จัดให้เข้าที่เท่านั้น เพราะกระดูกไม่ได้แตกหักเสียหาย

ทุกคนเห็นการจัดกระดูกก็หวาดเสียว แต่เมื่อการรักษาเสร็จสิ้นก็มองอย่างตกตะลึง เพราะสภาพก่อนรักษากับหลังรักษาช่างแตกต่างกันจนเหมือนสะใภ้เฉียนได้เกิดใหม่อีกครั้ง

“ขอบพระคุณ คุณหนูใหญ่มาก ขอบพระคุณจริงๆ” ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านเมื่อเห็นการรักษาที่จบลงก็ปรี่เข้ามาผงกหัวขอบคุณซูเม่ยถี่ๆ จนซูเม่ยต้องเข้าไปกุมมือที่สั่นเทานั้นเบาๆ

“อย่าทำเช่นนี้เลยท่านป้า ข้าจักอายุสั้นเอา” ซูเม่ยที่ไม่คุ้นชินกับการคารวะของคนที่นี่นักก็เอ่ยห้าม

“..” ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านยิ่งได้ฟังน้ำเสียงอ่อนนุ่มจากหญิงสาวก็ยิ่งร่ำไห้ออกมา จนเดือดร้อนผู้เป็นสามีต้องเข้ามาพาภรรยาของตนไปสงบสติอารมณ์ เมื่อทั้งสองออกมาอีกครั้งซูเม่ยก็แจ้งอาการผู้บาดเจ็บแก่ทั้งสองรวมถึงการดูแล เพราะชาวบ้านบอกว่าสะใภ้เฉียนผู้นี้อาศัยอยู่คนเดียวมีแค่ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านเทียวไปดูแลความเป็นอยู่

“ท่านป้าเจ้าคะ ท่านน้าสะใภ้เฉียนเมื่อฟื้นขึ้นมาอาจจะมีอาการปวดกระดูกที่เคยบาดเจ็บ น้ำมันขวดนี้จะบรรเทาอาการได้ ทาบริเวณที่บาดเจ็บแล้วนวดเบาๆทุกวัน ไม่เกิน 2 สัปดาห์ก็จะเดินเหินได้ปกติเช่นเดิม”

“ดียิ่งๆ” หัวหน้าหมู่บ้านและภรรยามองหน้ากันก่อนจะรับยาขวดนั้นมา อาการประคองขวดยาอย่างทะนุถนอม เรียกรอยยิ้มจากบุคคลรอบข้างได้ หากเป็นพวกเขาคงทำเช่นเดียวกับหัวหน้าหมู่บ้านเป็นแน่

“และนี่เป็นยารักษาบาดแผลภายนอก ยาลดไข้หนาวสั่น รบกวนหัวหน้าหมู่บ้านเก็บไว้ให้ชาวบ้านที่บาดเจ็บด้วยเจ้าค่ะ ส่วนวิธีการใช้ข้าเขียนไว้ข้างๆขวดแล้ว”

“ขอบพระคุณขอรับ” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวขอบคุณและรับยาทั้งสองอย่างมาด้วยรอยยิ้ม ลูกบ้านของเขาแม้บาดเจ็บแต่ไม่มีคนล้มตาย สร้างความภูมิใจให้เขาได้มากเลยที่เดียว

“บ้านเรือนที่เสียหายหัวหน้าหมู่บ้านคงต้องรอเจ้าหน้าที่ทางการเข้ามาช่วยเหลือ พวกเราคงได้แต่ช่วยเหลือด้านเสบียงอาหาร วันพรุ่งนี้ข้าจะให้คนในจวนนำมามอบให้ในระหว่างที่ต้องรอความช่วยเหลือจากทางการจะได้ไม่ลำบากมากนัก” ซูเม่ยแม้อยากช่วยเหลือให้ถึงที่สุด แต่ไม่อาจข้ามหน้าข้ามตาคนของทางการได้จึงได้แต่สนับสนุนบางส่วนเท่านั้น

เมื่อการช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้านซีอานเสร็จสิ้น ขบวนการช่วยเหลือก็เร่งเดินทางไปยังหมู่บ้านใกล้เคียง เพื่อช่วยเหลือชาวบ้านเบื้องต้น 1 วันหมดลงขบวนช่วยเหลือชาวบ้านของจวนตระกูลตวนมู่ก็ได้ช่วยชาวบ้านไปทั้งสิ้น 2 หมู่บ้าน ระหว่างเดินทางกลับก็สวนทางกับเจ้าหน้าที่ทางการจึงได้แจ้งความช่วยเหลือเบื้องต้นที่พวกเขาได้ทำไป จึงได้รับคำขอบคุณจากเจ้าหน้าที่ไปหลายคำ

ทางการแม้แบ่งกำลังคนไปช่วยในหลายหมู่บ้าน แต่กว่าจะเข้าถึงหมู่บ้านที่ห่างไกลย่อมใช้เวลา แต่ถ้าเทียบกันแล้วหมู่บ้านที่อยู่ใกล้เมืองจะได้รับผลกระทบไม่มากเท่าหมู่บ้านที่อยู่รอบนอก เพราะบ้านเรือนชาวบ้านที่อยู่รอบนอกมักสร้างไม่ค่อยแข็งแรงนักนั่นเอง

ท่ามกลางหิมะที่ยังตกลงมาประปราย ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการเดินทางกลับมากนัก เนื่องจากทางการได้เกลี่ยหิมะออกจากเส้นทางไปแล้วบางช่วง

ดวงตากลมโตแหงนมองไปบนท้องฟ้าที่ยังปกคลุมด้วยความหนาวเย็น ก็ถอนหายใจออกมา วันเวลาในช่วงนี้ช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน มือบางลูบหน้าท้องที่เริ่มโตขึ้นเบาๆ เพราะรับรู้การตอบสนองที่แผ่วเบาจากทารกในครรภ์

“ตัวแค่นี้ซุกซนเสียแล้ว” ซูเม่ยพูดออกมาเสียงเบา แต่ชิงชิงที่นั่งอยู่ใกล้ได้ยินประโยคนั้นอย่างชัดเจน ก็มองตามมือบางของเจ้านายสาวที่บัดนี้มีแรงเคลื่อนน้อยๆเกิดขึ้น