บทที่1.เอมิกา...

บทที่1.เอมิกา

เอมิกา กรชวัล สาวน้อยวัยใสเพิ่งจบจากรั้วมหาวิทยาลัยมาหมาดๆ เธอกำลังอึ้ง!! เมื่อสิ่งดังผ่านปากของแฟนหนุ่ม เป็นเรื่องที่เธอไม่อยากเชื่อ กรณ์ ปราการคมเป็นแฟนของเธอ คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน กรณ์พูดง่ายๆ ไม่ได้สนใจว่าเธอจะรู้สึกเศร้าเสียใจเพียงใด เมื่อคำพูดที่หลุดออกมานั้น ล้วนแล้วแต่ทำให้เธอเสียใจแทบทั้งสิ้น เอมิกาทำใจดีๆ นั่งฟังอย่างสงบ สิ่งที่แอบหวั่นวิตกมานาน เริ่มจะเป็นจริง เมื่อกรณ์นำการ์ดสีชมพูที่มีชื่อตัวเองเป็นเจ้าบ่าว เคียงคู่กับชื่อของผู้หญิงอื่นในตำแหน่งเจ้าสาว หล่อนเข้ามาแทนที่ในตำแหน่งที่ควรจะเป็นของเธ

“เอมิต้องเข้าใจผมนะ...นี่เป็นโอกาสที่ผมจะได้ลืมตาอ้าปากสักที คุณพรรณรายเป็นถึงรองผู้อำนวยการ แถมยังรวยมากๆ ด้วย ถ้าผมปฏิเสธเธอ!! หน้าที่การงานของผมคงจบลง งานดีๆ ตำแหน่งดีๆ ไม่ได้หากันง่ายๆ นะ” กรณ์พูดอย่างเห็นแก่ตัวที่สุดในความรู้สึกของเอมิกา คำพูดทุกคำบ่งบอกถึงสันดานมักมากของเขา ซึ่งเอมิการู้แต่พยายามทำเป็นลืม

“ค่ะ...เอมิเข้าใจ แต่กรณ์เข้าใจเอมิบ้างไหมคะ ว่าเอมิเสียใจที่ตัวเองเป็นแค่เพียงตัวเลือกหนึ่งสำหรับกรณ์ ทั้งๆ ที่เอมิมีแค่กรณ์เพียงคนเดียวตลอดมา นับจากวันที่เราตกลงเป็นแฟนกัน” เสียงต่อว่าดังออกมาจากปากอิ่มที่กรณ์นึกอยากจะชิมมาเนิ่นนาน ติดตรงที่ว่าไม่ว่าจะหวาดล้อมอย่างไร เอมิกาก็ไม่เคยที่จะหลงใหลไปกับคารมของตัวเองเลยสักครั้ง

“ผมเคยขอเอมิแล้วแต่เอมิปฏิเสธนี่ครับ...คุณพรรณรายเขาให้ผมได้ทุกอย่าง...ทุกอย่างจริงๆ และยังไม่เคยเรียกร้องพิธีแต่งงานก่อนเลยด้วยซ้ำ” ชายหนุ่มโยนความผิดให้เอมิกาหน้าตาเฉย เป็นเพราะหญิงสาวใจแข็ง ไม่ยอมตามคำขอของเขา กรร์เลยเปลี่ยนใจไปหาที่หมายใหม่แทน

“ตกลงว่ากรณ์ยืนยันว่าจะแต่งงานกับคุณพรรณราย มากกว่าต้องการจะแต่งงานกับเอมิใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามย้ำ

“ผมพูดมาตั้งนานเอมิไม่เข้าใจหรือยังไงครับ!!...ผมตกลงใจไปแล้ว วันนี้ก็แค่มาบอกให้เอมิรู้ ที่ตกลงไว้กับเอมินะ ผมขอยกเลิก ช่วยบอกให้ป้าเพชรลดาให้เข้าใจผมด้วยล่ะ จะได้เลิกดูถูกผมสักที” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน กล่าวกระทบถึงผู้ปกครองของเอมิกาอย่างดูแคลน ทั้งๆ ที่มันเป็นความจริง กรณ์มีข้ออ้างหยิบยืมเงินทองของเธอประจำ ยามที่เขาเดือดร้อน มันคงจะเป็นเพราะสายตาที่กว้างไกลของเพรชลดา นางจึงมองเห็นอนาคตเบื้องหน้าทุกอย่างได้อย่างแม่นยำ ป้าของเธอจึงพยายามทักท้วงทุกครั้ง เมื่อเอมิกาเอ่ยปากเรื่องงานวิวาห์กับกรณ์

เอมิกามองกรณ์ด้วยหัวใจเป็นธรรม ไม่ได้เอนเอียงเหมือนเคย ร่างสูงโปร่งแต่ติดสะโอดสะองนิยมแต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพง ใช้น้ำหอมนอกที่มีราคาจนเงินเดือนแทบทั้งหมดๆ ไปกับสิ่งฉาบฉวยจนต้องมาขอยืมเงินเอมิกาเป็นประจำเวลาที่เงินไม่พอใช้ กรณ์หมุนตัวเดินหนี เขาจากไปอย่างไม่คิดจะเหลียวหลังกลับมา เอมิกาถอนหายใจออกมาแรงๆ น้ำตาเม็ดน้อยๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาเงียบๆ เมื่อร่างของกรณ์ลับหายไปจากสายตา

เพชรลดาเดินเข้ามาเมื่อชายหนุ่มที่นางไม่เคยไว้ใจหายลับออกจากบ้านไป สาวใหญ่โอบกอดหลานรักเอาไว้ พลางปลอบประโลมเมื่อมองเห็นว่าเอมิกากำลังร้องไห้อย่างเสียใจ

“ไม่เป็นไรนะเอมิ นึกว่าหมดเคราะห์หมดโศก ไม่มีปลิงมาคอยสูบเลือดสูบเนื้อหนูอีกต่อไป จากนี้ชีวิตของหนูจะมีแต่สิ่งดีๆ เข้ามา เสียใจในตอนนี้...ดีกว่ามานั่งเสียใจในภายภาคหน้า ตอนที่แต่งงานกับพ่อคนนั้นไปแล้ว คนเห็นแก่ตัวพรรณนั้นไม่มีค่าพอให้หนูเสียน้ำตา อนาคตคงไม่แคล้วเหมือนวันนี้ เขากล้าทิ้งหนูได้ วันหน้าก็คงไม่ต่างกัน นับว่าหนูยังมีบุญที่หลุดออกมาจากคนพรรณนั้นได้” เพชรลดากล่าวปลอบโยนเสียงนุ่มผสมความห่วงใยล้นปริ่ม

เอมิกาเม้มปากแน่น ฟังทุกสิ่งที่พร่ำสอน เมื่อคิดตามคำพูดทุกๆ คำของป้า เธอตรึกตรองตามนั้น ถึงแม้ว่าทุกสิ่งที่ป้าพูดออกมาจะเป็นความจริง แต่ว่าความรู้สึกดีๆ ที่เอมิกามอบให้กับกรณ์ก็เป็นเรื่องจริง เช่นกัน เธอมีแต่ความเสียใจที่ถูกทอดทิ้งโดยไม่มีความผิด เสียงสะอื้นดังแนบอกของผู้เป็นป้า ทำนบน้ำตาทะลักทะลายออกมาอย่างไม่ยอมหยุดพอๆ กับหัวใจที่ทำท่าจะแหลกสลายตามผู้ชายคนนั้นไป