ตอนที่6[ต่างว้าวุ่น]

สยบรักนายหัวเขต

ตอนที่6

[ต่างว้าวุ่น]

หลังจากจับพลิกคว่ำพลิกหงายปรนเปรอสวาทสาวทุกกระบวนท่า จนเธอหมดเรี่ยวแรงหลับใหลไปในที่สุด นายหัวเขตจำต้องล้มตัวลงนอนกกกอดร่างนุ่มนิ่มเอาไว้ แล้วหลับตามเธอไปติด ๆ 

ย้อนไปฝั่งผับSRพี่เมย์และเพื่อน ๆ ต่างพากันออกตามหาน้ำหวานไปทั่วผับ

“ที่ห้องน้ำก็ไม่เจอน้ำหวานเลยค่ะพี่เมย์” เสียงพี่จิ๊บเอ่ยขึ้นเมื่ออาสาไปตามน้องที่ห้องน้ำแต่ไม่เจอตัว

“แล้วไปไหนของเขาละเนี่ย ถ้าจะหนีกลับบ้านก็ไม่น่าจะใช่ เพราะกุญแจรถยังอยู่กับพี่เลย” พี่เมย์เอาแต่เครียดที่น้องสาวหายตัวไป นี่ไม่ใช่ว่ารัชวินมาเจอเข้าแล้วเอาตัวน้ำหวานไปนะ

“โทรติดแต่ไม่มีคนรับสายเลยค่ะพี่เมย์ รึว่าน้องเมาแล้วเรียกแท็กซี่กลับบ้านไปแล้วคะ” พี่เต้ยได้แต่ออกความคิดเห็นบ้าง

“งั้นเรากลับกันเถอะน้ำหวานคงไม่เมาแล้วไปทั่วหรอกมั้ง” พี่เมย์ได้แต่คิดในแง่ดีเข้าไว้ แต่สถานการณ์แบบนี้คิดดีไม่ได้เลย

ฝั่งเพื่อนชายนายหัวเขตแดน ที่นั่งดื่มรอเพื่อนไปเรื่อย ๆ ก็ไม่เห็นทีท่าว่าเขตแดนจะเดินกลับมา จึงหยิบมือถือจะกดเบอร์โทรหาแต่ก็มีข้อความแจ้งเด้งมาในกลุ่มไลน์เสียก่อน

ติ้ง!

เขตแดน : กูกลับคอนโดแล้ว รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย วันหลังเจอกัน” เมื่อซันได้อ่านข้อความ จึงพิมพ์ตอบกลับเพื่อนชาย

ซัน : เอ่อ ถ้ามึงปวดหัวก็นอนพักเถอะ แค่นี้พวกกูก็จะกลับแล้วเหมือนกัน”

เช้าของวันใหม่…

น้ำหวานรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอตกใจไม่น้อยที่ลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นผู้ชายตัวโตนอนหลับอยู่ข้าง ๆ ครั้นขยับร่างกายก็รู้สึกปวดระบมไปทั้งตัว ทว่าขณะก้าวขาลงจากเตียงเธอก็รู้สึกเจ็บบริเวณส่วนสงวนเป็นอย่างมาก นี่แสดงว่าเมื่อคืนผู้ชายคนนี้คงจะทำอย่างว่ากับเธอไปหลายครั้งสินะ น้ำหวานรีบเก็บเสื้อผ้าที่ตกเกลื่อนพื้นมาสวมใส่จนเรียบร้อยแล้วก้าวลงลิฟต์อย่างรีบร้อน เพราะไม่อยากเจอหน้ากับเขาในตอนนี้ น้ำหวานเองไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถ้าเกิดจะต้องเผชิญหน้ากันในเช้านี้ เธอออกมาเรียกแท็กซี่เพื่อจะกลับบ้านทันที

นายหัวเขตแดนที่หลับสบายอย่างมีความสุข เนื้อตัวเบาสบายเมื่อได้รีดน้ำที่คั่งค้างอยู่ในกายออกจนหมด เพราะหลายสัปดาห์ที่มัวแต่หมกมุ่นอยู่กับงานจนไม่มีเวลาออกไปหาสาว ๆ ที่ไหนเลย

เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เรื่องแรกที่สมองอันชาญฉลาดของเขาคิดก่อนอื่นก็คืออยากกินเธอต่อ มือไวเท่าความคิดนายหัวเขตยกแขนแกร่ง ตวัดหาร่างนุ่มนิ่มที่นอนกกกอดมาทั้งคืน แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า

'ไปไหนวะ รึว่าลุกไปเข้าห้องน้ำ' เขาขยับตัวลุกลงจากเตียงก้าวไปที่ประตูห้องน้ำ

'ห้องน้ำก็ไม่มีไปไหนวะเนี่ย!’ นายหัวเขตถึงกับหงุดหงิด ถอยออกมานั่งลงที่ขอบเตียง ขณะจิตใจหวนนึกไปถึงร่างนุ่มนิ่มที่ได้กกกอดมาทั้งคืน

“เฮ้อ! ไอ้เขตเอ้ย…ชื่อก็ยังไม่ทันได้ถาม เบอร์โทรก็ยังไม่ได้ขอ แล้วจะไปตามเธอได้ที่ไหนวะเนี่ย!” นายหัวเขตแดนถึงกับยกมือกุมขมับตัวเองอย่างเซ็ง ๆ ที่ยังไม่ทันได้ไต่ถามว่าเธอเป็นใครบ้านช่องอยู่ไหน และที่แน่ ๆ เขาจะไปตามเธอได้ที่ไหนกัน

เขตแดนสลัดความคิดนั้นทิ้งเสีย แล้วลุกไปเข้าห้องอาบน้ำ เมื่อครั้นอาบเสร็จก็ออกมาแต่งตัวใหม่เพื่อจะเดินทางกลับไร่เลย

แต่พอมานั่งที่เตียงนุ่มกลับหวนคิดถึงร่างเล็กที่ได้นอนกอดมาทั้งคืน เชี่ยเอ้ย! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้วะ ผู้หญิงเมื่อผ่านมาแล้วก็ผ่านไปทำไมกูต้องคิดเยอะด้วยวะ!

นายหัวเขตคิดจะกลับไร่ แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจที่จะอยู่ต่อ พอผับเดิมได้เวลาเปิดเขาจึงรีบขับรถไปตะเวณอยู่หน้าผับจนดึกดื่น เพื่อจะได้มาพบเจอเธออีกครั้ง แต่กลับไร้วี่แวว เขาทำแบบนี้อยู่สามวันเมื่อไม่พบเจอเธอแล้ว จึงเตรียมตัวกลับไร่เสียที

“เฮ้อ! ทำไมต้องคิดถึงผู้หญิงคนนั้นด้วยวะ ทั้งที่เราก็ผ่านผู้หญิงมาตั้งเยอะ” นายหัวเขตแดนได้แต่ว้าวุ่น กับความคิดของตัวเองที่ตีกันอยู่ในสมองจนยุ่งเหยิงไปหมด

ที่บ้านน้ำหวานบ้านหลังเล็กของแม่ ที่ทิ้งเอาไว้ให้น้ำหวานเป็นสมบัติติดตัวเธอ เมื่อแม่ได้จากเธอไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืนมา

น้ำหวานวนอยู่ในบ้าน เพราะวันนี้วันหยุด พอออกมาจากคอนโดฯผู้ชายคนนั้น เธอเรียกแท็กซี่ให้มาส่งบ้านแล้วลงซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินกันอีกด้วย เธอรู้ตัวทุกครั้งว่ามีอะไรกันกับผู้ชายคนนั้นไปกี่ครั้ง 

ทว่าเธอไม่อาจปฏิเสธความต้องการนั้นได้เลยสักครั้งเดียวเธอมีความสุขที่ได้หลับนอนกับเขา และพึงพอใจในตัวเขาไม่น้อย ที่ได้อยู่กับเขาแล้วรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ทั้ง ๆ ที่มีรัชวินเป็นแฟนแต่ความรู้สึกเหล่านั้นกลับไม่เคยมีมาก่อน ขณะเธอกำลังคิดวนถึงผู้ชายคนนั้น และมีคำถามใหม่ผุดขึ้นมาว่าจะมีโอกาสได้พบเจอกันอีกไหม แล้วเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น

ติ๊งต๊อง ๆ

น้ำหวานหยุดชะงักกับความคิดทุกอย่างลง เมื่อเหลือบมองไปที่ประตูหน้าบ้าน ว่าใครมากดออดเรียกเธอ ‘พี่วินมาทำไมอีก ก็เธอบอกไปแล้วไงว่าเลิกกันแล้ว เธอไม่มีวันจะไปคบกับผู้ชายที่หักหลังเธออีกเป็นเด็ดขาด’

น้ำหวานคงปล่อยให้เขายืนอยู่ที่ประตูรั้วแบบนั้น ไม่คิดจะใจอ่อนไปเปิดให้ผู้ชายคนนั้นได้เข้ามาในบ้านเธออีก

ติ๊งต๊อง ๆ ๆ ๆ

แต่ครานี้เสียงออดดังรัว ๆ ขึ้นมาเช่นกัน เมื่อรัชวินรู้ว่าน้ำหวานยังอยู่ด้านใน แต่เธอไม่ยอมมาเปิดประตูให้เขา เมื่อกดรัวขนาดนี้ยังไม่ออกมาเปิดอีก รัชวินจึงส่งเสียงตะโกนเรียกเจ้าของบ้านให้ออกมา

“น้ำหวานเปิดประตูให้พี่หน่อย พี่รู้ว่าหวานอยู่ในบ้านนะ”

“ถ้าหวานไม่ออกมาเปิดประตูให้พี่ พี่วินก็จะยืนรออยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน” รัชวินร้องเรียกน้ำหวานอยู่นานจนอ่อนใจ เมื่อรู้ว่าคนข้างในไม่ออกมาเขาจึงยอมกลับแต่โดยดี

ครั้นน้ำหวานออกไปทำงาน รัชวินก็มาดักรอเธออยู่ที่หน้าบริษัท เป็นแบบนี้อยู่เป็นสัปดาห์แล้ว ที่เขาคอยตามตื้อตามง้อขอคืนดี แต่น้ำหวานก็ได้พวกพี่ ๆ ที่ทำงานช่วยเหลือเธอทุกครั้งไป

“น้ำหวานจะเลิกกับวินจริง ๆ ใช่ไหม” พี่เมย์ที่ห่วงใยอดที่จะไต่ถามในเรื่องส่วนตัวของเธอไม่ได้

“ใช่ค่ะพี่เมย์หวานไม่เอาแล้ว ผู้ชายแบบนั้นเขาทำกับหวานได้ครั้งหนึ่ง เดี๋ยวก็มีครั้งต่อ ๆ ไปอีกหวานคงรับไม่ได้คะ” น้ำหวานได้แต่นึกไปถึงภาพที่เขาทำกับเธอวันนั้นแล้ว เธอก็รู้สึกขยะแขยงรัชวินเป็นที่สุด

วันนี้ก็เช่นกันที่รัชวินมาป้วนเปี้ยนอยู่หน้าบริษัท และเขาก็เอ่ยปากข่มขู่เธอฝากเพื่อนในที่ทำงาน ถ้าน้ำหวานไม่ยอมคืนดีเขาจะดักฉุดเธอเอง

“หวานพี่ว่าวินคงรักหวานมากรึเปล่า ถึงตามตื้อไม่เลิกราแบบนี้” พี่เมย์ได้แต่แสดงความคิดเห็นออกมา

“ไม่ใช่ค่ะ เขาคงอยากได้ตัวหวานมากกว่า”