บทที่3.หิมะกับผ้าห่ม1/5

บทที่3.หิมะกับผ้าห่ม1/5

“กลับมาแล้วโว้ย...นีชาอยู่ไหนลูก” อิวานเดินกระปรกกระเปลี้ยเข้ามาภายในตัวบ้าน เขาทรุดนั่งบนเก้าอี้เก่าๆ ตัวหนึ่ง ส่งเสียงอ่อนๆ เรียกบุตรสาวเพราะจู่ๆ ก็ถูกปล่อยตัวออกมาจากที่คุมขัง

เงียบ...

ไม่มีเสียงตอบกลับอีลูกเวรนั่นไปมุดหัวอยู่ที่ไหน? ทำไมไม่มาสนใจคอยดูแลเขาเลย...

“อีเด็กเปรตนั่นไปในวะ กูหิวเหล้าจะตายอยู่แล้ว” เขาก่นด่าออกมาเสียงเคร่งๆ จะซื้อเข้ามาเองในกระเป๋ากางเกงก็ไม่มีเศษเงินสักสตางค์ จึงจำใจซมซานกลับมารังนอน แต่ก็ยังไม่ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการเสียที ร่างอวบท้วมเดินรื้อของภายในบ้านเพื่อค้นหาเศษสตางค์ไปหาซื้อเหล้ามาล้างปาก ไอ้เศรษฐีเจ้าของห้างจู่ๆ มันก็ใจดีขึ้นมา ไม่เอาเรื่องเอาราวที่เขาไปก่อไว้ ไอ้ตำรวจน่าโง่ทั้งสถานีจึงปล่อยตัวเขากลับบ้าน...

“เจอแล้วอีลูกเวรแอบซุกเงินไว้นี่เอง” ชายสูงวัยทีมัวเมาอยู่ในโลกน้ำเมาไม่สนใจความเหนื่อยยากของบุตรสาว เธอสู้อุตส่าห์เก็บเงินทุกบาททุกสตางค์ไว้ใช้จ่ายเกี่ยวกับการเรียน นอกเหนือที่จับจ่ายภายในบ้าน แต่ก็ยังถูกอิวานฉกเอาไปอยู่ดี

เขาเปิดประตูบ้านเดินฝ่าความหนาวเย็นเพื่อไปร้านเหล้า...และจะกลับมานอนซุกตัวอยู่ในบ้านกินเหล้าเปรมปรีดิ์เมื่อเงินที่เจอในห้องของนีรนาทมีมากเกินคาดถึง...

“โธ่!! นีชา...นึกว่าจะสบายเสียที ไอ้เวรอิวานกลับมาเสียแล้ว ใครนะปล่อยคนชั่วๆ แบบมันกลับมาได้” เพื่อนบ้านมองฝ่าความมืดเขาเห็นอิวานเดินท่อมๆ ออกไป เขาจึงบ่นพึมพำต่อว่าโชคชะตาที่ไม่เข้าข้างผู้หญิงน่าเห็นใจคนนั้น

“นีชาหนูไม่กลับบ้านหรือ?” สาวใหญ่เจ้าของร้านขายขนมเห็นหญิงสาวเหม่อลอย เธอจึงร้องทักจนคนตัวเล็กๆ สะดุ้งสุดตัว หญิงสาวหันมาและส่งยิ้มแหยๆ ให้

“แหะๆ ลืมค่ะ นีชามาสายวันนี้ ก็เลยอยากจะทำเกินเวลาให้มิส...จะได้ไม่ขาดทุน”

“พุทโธ่!! ช่างมันเถอะ ไปๆ กลับบ้านพักผ่อนได้แล้ว ปล่อยอิวานไว้แบบนั้นละฉันเห็นด้วย จะได้ดัดนิสัยมันเสียบ้าง” เธอโบกมือไล่ และสำทับเสียงเคร่งๆ ใจนะอยากให้เจ้าหน้าที่ขังลืมอิวานไปเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวตรงหน้าจะได้สบายอกสบายใจเสียบ้าง

“ไม่หรอกค่ะ คุณดิมิททรีเขาสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่อง” เธอแย้งเสียงแผ่วก่อนจะรีบก้มหน้าหลบสายตาของคุณป้าเจ้าของร้าน

“อะไรน่ะ? เธอไปเจอเขามารึนีชา...คุณพระ!!”

“ค่ะ...” เธอพยักหน้ารับหงอยๆ

“โอ!! ฉันไม่อยากคิดเลยว่าเธอต้องเสียอะไรบ้าง ทำไมต้องเอาตัวเองไปแลกกับคนชั่วอย่างไอ้แก่ขี้เมานั่น” เธอรู้กิจติศัพท์ของดิมิทรี เบนิคอฟ ดี เขาเป็นนักล่าและเป็นพญาหมีขาวผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่มีคำว่า ‘เมตตา’

“ช่างมันเถอะค่ะ ไม่ใช่สิ่งสำคัญ” เสียงอ่อนๆ เอ่ยแย้ง แม้ในหัวใจจะชุ่มโชกไปด้วยน้ำตา

“นีชา...เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้น พ่อเธอเขาไม่เห็นคุณค่าหรอก มันก็ตีปีกสบายแฮไปสิ ที่ไม่ต้องติดคุกเพราะความสนุกของตัวเอง แต่กลับทำให้เธอลำบาก”

“ไม่เลยค่ะมิส นีชาเต็มใจ คุณดิมิทรีไม่ได้น่ากลัวเหมือนกับข่าวลือหรอกค่ะ”

“ฉันคงไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของเธอได้ใช่ไหม? นีชา ก็ได้แต่อวยพรเธอนั่นแหละ โชคดีแล้วกัน” สาวใหญ่ถอนหายใจจนหน้าอกอวบๆ ของเธอกระเพื่อม ดวงตาอ่อนโยนทอดมองนีรนาท เธอเห็นใจและสงสาร แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก เมื่อมันเป็นปัญหาภายในครอบครัวของหล่อนซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับคนนอก

“นีชากลับก่อนนะคะ ป่านนี้แด๊ดน่าจะถึงบ้านแล้ว”

“หืม...เขาปล่อยตัวเลยเหรอ ไวจริง” เธอกดมุมปากยิ้มแหยๆ ยิ่งเร็วผู้ชายคนนั้นก็ยิ่งได้รับผลตอบแทน ที่เธอต้องใช้เวลาทำใจพอสมควร ความอดสูกำลังจะตราบนร่างกาย และมันจะฝังแน่นอยู่ในหัวใจของเธอจนสิ้นลมหายใจ...ไม่อาจลบเลือนได้เลย

“ระวังตัวด้วยนะ แล้วไอ้เสื้อโค๊ทตัวนี้ทิ้งได้หรือยังล่ะ เจียดเงินมาซื้อใหม่เถอะนีชา มันเก่าแล้วก็เปื่อย อย่าประหยัดนักเลย ใช้เงินเพื่อตัวเองบางนะ...”

เธอได้แต่ยิ้มรับ ถึงมันจะเก่าแต่มันก็ยังใช้ได้ดี ถึงมันจะถูกใช้งานมานานปี แต่เธอก็รักษาความสะอาด ไม่ได้สกปรกอย่างที่ผู้ชายคนนั้นมองเหยียดๆ ทุกครั้งที่เจอกัน หญิงสาวยิ้มอ่อนๆ แต่ก็ไม่ได้แย้งหรือคัดค้าน เธอเสียดายสตางค์ที่จะต้องใช้จ่ายไปกับสิ่งฟุ่มเฟือย ทั้งๆ ที่มีของพอใช้ได้อยู่

เหมือนเดิมทุกๆ วันที่นีรนาทจะต้องเดินไปนั่งดูแสงไฟเหนือยอดตึกห้างสรรพสินค้า มันเป็นความเคยชินไม่ว่าจะดึกดื่นเพียงไหน หรืออากาศจะหนาวจับใจ เธอชอบมองแสงไฟหลากสี ที่ประดับประดาไว้อย่างสวยงาม มันเป็นแสงสว่างในคืนอันมืดมิดและหนาวเหน็บ แต่มันเป็นกำลังใจให้คนไร้หนทางได้ก้าวต่อไปเมื่อยังมีแสงสว่างนำทาง แม้จะไม่ใช่ของตัวเองโดยตรง

“มิส!! พวกเราตามหามิสอยู่ คุณดิมิทรีให้มารับตามข้อตกลงครับ” รถยนต์สีดำสนิท จอดเทียบทางเท้า กลุ่มชายฉกรรจ์3 นาย เดินลงมาและเอ่ยปากพูดกับเธอโดยตรง

นีรนาทแค่นยิ้ม เธอค่อยๆ พ่นลมหายใจออกมาช้าๆ ประตูนรกเปิดอ้า รอให้เธอเดินเข้าไปแล้วใช่ไหม? เกล็ดหิมะบางๆ โปรยหล่นมาจากฝากฟ้าเหมือนกับหัวใจของเธอในเวลานี้ ที่หนาวเหน็บและเย็นเฉียบ ถึงเวลาที่เธอต้องชดใช้ตอบแทนความเมตตา!! ที่ผู้ชายคนนั้นหยิบยื่นให้ ยอมก้มหน้าเดินเข้าไปในนรก และถูกจองจำด้วยความอดสู จากนี้และตลอดชีวิต...

“ค่ะ” เธอรับคำเสียงเย็นยะเยือก จบๆ ไปก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้ไม่ต้องมาคอยระแวง ว่าตัวเองจะต้องถูกปู้ยี่ปู้ยำแบบไหน? เมื่อไร?