บทที่ 5 รังแกเนี่ยนเอ๋อ

บทที่ 5 รังแกเนี่ยนเอ๋อ

"ข้าเตือนเจ้าแล้วใช่หรือไม่ว่าอย่ามาทำร้ายเนี่ยนเอ๋อ ยังไม่ถึงวันด้วยซ้ำเจ้ากลับมาทำนางต่อหน้าผู้คนอย่างโจ่งแจ้งช่างเป็นสตรีที่ร้ายกาจยิ่งนัก " จิ่วฉงจื่อยังไม่ทันได้กลับเรือน เขาแวะเข้ามาที่ร้านของหนังสือเพื่อหาตำราไปอ่านไม่คิดเลยว่าจะเห็นจ้าวลี่อินสตรีที่คอยรังแกเนี่ยนเอ๋ออยู่ตลอดกำลังจะเข้าไปผลักนาง และก็เป็นอย่างที่เขาคิดสตรีนางนี้มีแผนชั่วร้ายเขารีบวิ่งเข้ามาช่วยเนี่ยนเอ๋อแต่ไม่ทันการ ยามนี้เนี่ยนเอ๋อล้มลงกับพื้นร่างกายสั่นเทาเขารีบพยุงนางลุกขึ้นมา ยามนั้นนั่นเองที่จิ่วฉงจื่อได้เห็นหัวของเนี่ยนเอ๋อได้รับบาดเจ็บเลือดไหลออกมา ใจของเขาร้อนรุ่มไปหมด

"คุณชายข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ อย่าเสียงดังไปเลย " เนี่ยนเอ๋อเอ่ยออกมาน้ำเสียงสั่นเครือใช้มือปิดที่หัวของตนไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้

"เจ้าเจ็บขนาดนี้ยังบอกว่าไม่เป็นอะไรอย่างนั้นหรือ? " เสียงแผดดังจนทำให้ทุกคนในตลาดหันมอง

เฉียวซื่อรีบเข้าไปพยุงลี่อินที่ถูกคุณชายจิ่วฉงจื่อผลักล้มเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง

"คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ "

"ข้าไม่เป็นอะไร ข้าไม่คิดเลยว่าตัวเองจะทำให้เนี่ยนเอ๋อได้รับบาดเจ็บ เนี่ยนเอ๋อข้าไม่ได้ตั้งใจเมื่อครู่ข้าเพียงตั้งใจจะเข้ามาถามไถ่เจ้าเท่านั้น แต่ว่าเกิดเรื่องไม่คาดคิดเด็กพวกนั้นเข้ามาชนข้า เลยทำให้เจ้าล้มลง เลือด ๆ เจ้าเจ็บหรือไม่? ข้าจะรับผิดชอบเจ้าเองไปโรงหมอกัน" ลี่อินใบหน้าซีดเผือกเมื่อเห็นเลือดไหลจากหัวลงมาใบหน้าเนียนของเนี่ยนเอ๋อ

นางรีบเดินเข้าไปใกล้เพื่อจะพาเนี่ยนเอ๋อไปที่โรงหมอแต่ก็ต้องถูกจิ่วฉงจื่อขวางไม่ให้นางเข้าใกล้ พร้อมส่งสายตาเกรี้ยวกราดดุดันใส่ลีอิ่นจนนางตกใจ

"ข้าเตือนเจ้าแล้ว คิดว่าข้าจะเชื่อแผนตื้น ๆ ของเจ้าหรือ? ข้าเห็นกับตาว่าเจ้าตั้งใจเข้ามาผลักเนี่ยนเอ๋อจากด้านหลัง ยามนี้นางได้รับบาดเจ็บสะใจเจ้าหรือยัง! เรื่องนี้ข้าต้องแจ้งท่านพี่ของเจ้าเสียหน่อยแล้ว หากครั้งนี้ข้าไม่ได้อยู่แถวนี้เนี่ยนเอ๋ออาจจะได้รับบาดเจ็บมากกว่านี้เป็นแน่ เนี่ยนเอ๋อมาเถิดข้าจะพาเจ้าไปทำแผลและไปส่งที่เรือนเอง " จิ่วฉงจื่อคว้ามือของเนี่ยนเอ๋อเดินจากไปทันที

ลี่อินยังคงตกใจยืนนิ่งชาวบ้านที่ได้ยินและเห็นเหตุการณ์ยังคงมุงดูจนเฉียวซื่อต้องขับไล่และพาลี่อินไปนั่งพักที่โรงเตี๊ยมใกล้ ๆ ก่อน

"คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เฮ้อ! คุณหนูของข้าไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อยทำไมคุณชายจิ่วฉงจื่อต้องต่อว่ารุนแรงขนาดนั้นด้วย เอ๊ะ!หรือว่าคุณหนูจะตั้งใจจริง ๆ แล้วยังไงคุณชายก็ไม่สมควรมาต่อว่าสิ " เฉียวซื่อบ่นอุบอิบไม่หยุดปากจนลี่อินต้องบอกให้นางหยุด

"ช่างเถอะ เพราะข้าเป็นนางร้ายทำอะไรก็ร้ายอยู่ดี ข้าไม่คิดเลยว่าเนี่ยนเอ๋อจะอ่อนแอขนาดนี้ ข้าเพียงโดนเบา ๆ เท่านั้นนางกลับล้มลงจนได้รับบาดเจ็บ อีกอย่างต่อให้คุณชายจิ่วฉงจื่อจะฟ้องท่านพี่ข้าก็ไม่สนใจ กลับเรือนกันดีกว่าตอนนี้ข้าอยากพักผ่อนแล้ว "

"ได้เจ้าค่ะ " เฉียวซื่อล้วงนำเงินวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะเดินตามคุณหนูกลับเรือน

ระหว่างทางลี่อินเอาแต่ครุ่นคิดพระรองแสนดีที่นางเฝ้าคลั่งรักกลับกลายเป็นคนดุร้ายอย่างนี้นางจะรับมือยังไงดี

'งานเข้าแล้วสิ! ตั้งใจจะทำความดีให้เขาเห็นกลับกลายเป็นคนร้ายในสายตาเขามากกว่าเดิม ฉันอยากได้คุณชายที่แสนดีเหมือนในนิยายไม่ใช่พระรองที่ร้ายกับฉันแบบนี้ แล้วจะต้องทำยังไงดีล่ะในนิยายไม่เห็นจะบอกเลยว่าพระรองนิสัยแบบนี้ด้วย อ่านมามีแต่บอกว่าอ่อนโยนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มทุกครั้ง จิตใจเมตตา ฮึ ฮึ ตรงข้ามทุกอย่างเลย แต่เอาเถอะเพราะความหล่อและฉันเป็นเมนของพระรอง ฉันจะต้องพิชิตใจพระรองให้ได้ '

หลังจากกินอาหารเย็นกับท่านพ่อและท่านพี่เสร็จลี่อินจึงขอกลับห้องเพื่อพักผ่อน ตอนที่นั่งกินอาหารนางพยายามข่มใจเรื่องที่จิ่วฉงจื่อขู่เอาไว้ว่าท่านพี่จะพูดเรื่องนี้หรือไม่? หรือว่าเขายังไม่ทันได้แจ้งท่านพี่กัน แต่เมื่อกินอาหารจนเสร็จไม่มีการเอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นลี่อินรู้สึกเบาใจจึงเข้าไปพักผ่อนที่ห้อง

"เฉียวซื่อ ไป๋เนี่ยนเอ๋อนางอ่อนแอเช่นนั้นมาตลอดเลยหรือ?"

"เอ่อ ..เท่าที่ข้าเฝ้าตามคุณหนูมาตลอดเห็นคุณหนูเนี่ยนเอ๋อมา นางเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่เข้าใจทำไมแต่ก่อนคุณหนูมักรังแกนาง แต่ข้าก็พอเข้าใจเพราะคุณชายเฝิงเซ่าจวินสนใจเพียงแต่นางทำให้คุณหนูไม่พอใจ"

"โห่ นี่ข้าร้ายขนาดนั้นเลยหรือ? ไม่ได้การข้าต้องไปเยือนที่เรือนของเนี่ยนเอ๋อเสียหน่อยแล้ว ไม่เช่นนั้นคุณชายจิ่วฉงจื่อคงเข้าใจข้าผิดตลอดไปแน่ ๆ "

"เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่เข้าใจคุณหนูเช่นกัน หัวใจของคุณหนูทำไมถึงได้เปลี่ยนแปลงรวดเร็วเพียงชั่วข้ามคืนหรือว่าคุณหนูมีแผนอันใดที่ไม่แจ้งข้าหรือเจ้าคะ "เฉียวซื่อครุ่นคิดตามคิดว่าคุณหนูอาจจะวางแผนทำตัวสนิทกับเนี่ยนเอ๋อเพื่อให้นางตายใจแล้วแย่งคุณชายเฝิงเซ่าจวิน

"ข้าไม่มีแผนอะไรสักหน่อย ต่อจากนี้ข้าไม่ใช่คนเดิมแล้ว ข้าไม่คิดทำร้ายเนี่ยนเอ๋อจริง ๆ และไม่ชอบเฝิงเซ่าจวินอีกต่อไป เจ้าไปพักเถิดข้าอยากพักแล้วรุ่งสางข้าจะออกเดินทางไปที่เรือนเนี่ยนเอ๋อเจ้าเตรียมตัวแต่เช้าด้วย "

"เจ้าค่ะ "

เอ่ยจบเฉียวซื่อได้เดินออกไปพักที่ห้องของตนเอง ยามนี้ลี่อินอยู่เพียงลำพังสักพักมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อก ๆ "

'ใครกันหรือเป็นเฉียวซื่อกลับมากันนะ! ' ลี่อินคิดในใจก่อนจะเดินมาเปิดประตูครั้นประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นจ้าวซูเจินยืนอยู่หน้าห้องด้วยใบหน้าเป็นกังวล

"ท่านพี่มาหาข้ายามนี้มีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ "

"ข้าขอเข้าไปด้านในห้องเจ้าได้หรือไม่? ข้ามีเรื่องเป็นกังวลใจอยากพูดคุยกับเจ้าก่อนที่จะออกไปสนามรบอีกครั้ง "

"ทำไมจะไม่ได้เจ้าคะ เข้ามาด้านในก่อนโชคดีที่ข้ายังไม่นอนว่าแต่ท่านมีเรื่องอะไรเป็นกังวลใจหรือ " ทันทีที่จ้าวซูเจินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ ลี่อินไม่รอช้ารีบถามทันที

"ข้าได้ยินเรื่องของเจ้ามาจากฉงจื่อ ข้ารู้ดีว่าเจ้าเป็นคนเช่นไรแต่เรื่องนี้ข้าที่เป็นพี่ของเจ้าอยากจะบอกว่าเจ้าทำเกินกว่าเหตุไปแล้ว เนี่ยนเอ๋อนางเป็นสตรีอ่อนโยนไม่เห็นเจ้าต้องลงไม้ลงมือเช่นนั้น " เมื่อได้ยินลี่อินก็เข้าใจทันทีเรื่องที่จิ่วฉงจื่อข่มขู่นาง นางคิดว่าเขาจะไม่บอกท่านพี่เสียอีก

"ท่านพี่ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำนางจริง ๆ นะเจ้าคะ เรื่องที่เกิดขึ้นเพราะเด็กที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งมาชนข้า ทำให้ข้าที่กำลังเข้าไปทักทายเนี่ยนเอ๋อ ทำให้นางล้มลงอีกอย่างข้าเปลี่ยนไปแล้วท่านพี่วางใจเถิด รุ่งสางยามใดข้าจะรีบไปหาเนี่ยนเอ๋อที่เรือนเพื่อขอโทษเจ้าค่ะ " ลี่อินรีบอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น แม้จะยากที่ท่านพี่จะเชื่อเพราะนิสัยเดิมของนางเป็นคนเอาแต่ใจ ชอบรังแกเนี่ยนเอ๋ออยู่ตลอด

"ครั้งนี้ข้าจะเชื่อเจ้าเแล้วกัน อย่าทำให้ข้าผิดหวังล่ะที่ยอมเชื่อใจน้องสาวตนเอง เอาล่ะนี่ก็ดึกมากแล้วเจ้าพักผ่อนเถิด ส่วนข้ารุ่งสางต้องออกเดินทาง ต่อจากนี้เจ้าต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่เสียที " แววตาที่ส่งผ่านมาทำให้รู้ว่าจ้าวซูเจินนั้นรักน้องสาวเพียงใด ลี่อินไม่รอช้าขยับกายเข้าไปใกล้พลางโอบกอดร่างของพี่ชายแน่น

"ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรือกังวลใจเรื่องของข้าเจ้าค่ะ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำตัวให้ตระกูลเสื่อมเสียเพียงเพราะบุรุษเพียงผู้เดียว ท่านพี่เองรักษาเนื้อรักษาตัวดี ๆ นะเจ้าคะ อย่าได้รับบาดเจ็บแม้เพียงนิด "

"อื้ม ข้าเข้าใจแล้ว " เมื่อทั้งสองพี่น้องร่ำลากันเสร็จจ้าวซูเจินได้กลับห้องของตนเอง ลี่อินปิดประตูลงกลอนแน่นก่อนจะดับเทียนก้าวเท้าขึ้นเตียงนอนพลางครุ่นคิดจะทำอย่างไรต่อจากนี้ ไม่ว่าจะเป็นเนี่ยนเอ๋อหรือจิ่วฉงจื่อทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด